Επιμορφωτική συνάντηση στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης

 Με αφορμή την ολοκλήρωση της Έκθεσης της ΟΑΚ για τον Renato Mordo, του πρώτου διευθυντή και σκηνοθέτη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της Ελλάδος, που έφερε τον τίτλο: «Renato Mordo. Εβραίος, Έλληνας και Γερμανός. 

Η ζωή ενός καλλιτέχνη την εποχή των άκρων», προγραμματίζεται, όπως ανακοινώθηκε,  επιμορφωτική συνάντηση για εκπαιδευτικούς, η οποία θα διεξαχθεί στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος, το προσεχές Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023, 10:00-12:00 π.μ

Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση «κεντρικοί ομιλητές θα είναι: ο ελληνιστής-επιμελητής της Έκθεσης Τόρστεν Ίσραελ / Torsten Israel και ο Δρ Γεώργιος Καρκάνης, Διευθυντής του Γυμνασίου Αλικιανού του Δήμου Πλατανιά. Μετά το πέρας της επιμορφωτικής συνάντησης, θα πραγματοποιηθεί επίσκεψη και παρουσίαση της Έκθεσης από τον επιμελητή της. 

Στους εκπαιδευτικούς που θα συμμετάσχουν θα δοθούν βεβαιώσεις συμμετοχής. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με την κα. Αικατερίνη Καρκαλά, Υπεύθυνη του Προγράμματος, στο τηλέφωνο 2824022245 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση oac@oac.gr»

Το Ντοκιμαντέρ «Φωτογραφικές Διαδρομές από το χτες στο σήμερα»στο κανάλι πολιτισμού του Δήμου Ηρακλείου!

 

Το ντοκιμαντέρ «Φωτογραφικές Διαδρομές από το χτες στο σήμερα» είναι πλέον διαθέσιμο, on demand, στο κανάλι πολιτισμού του Δήμου Ηρακλείου, Heraklion Arts and Culture, στην ζώνη θέασης «Το Κελί του Καλλιτέχνη» και στον παρακάτω σύνδεσμο: https://youtu.be/qpqY43nmarc

 

Πρόκειται για μια παρουσίαση καλλιτεχνικών φωτογραφικών έργων καταξιωμένων φωτογράφων της πόλης του Ηρακλείου, ιδρυτών της Κρητικής Σχολής Φωτογραφίας, ένα είδος καλλιτεχνικής φωτογραφίας που ξεκίνησε από την πόλη του Ηρακλείου τη δεκαετία του ᾽60 και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. 

Παράλληλα θα παρουσιαστούν βραβευμένες φωτογραφίες από την καλλιτεχνική δράση φωτογράφων του σήμερα, οι οποίοι θα μας μιλήσουν μέσω συνέντευξης για το φωτογραφικό τους ταξίδι κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των έργων τους.

 

 

Συντελεστές:

Φωτογράφοι: Νικηφοράκης Πολυχρόνης, Μετζάκης Μανώλης, Τρικάλη Μίνα, Χαλκιαδάκης Κώστας, Παπαδάκης Μανώλης, Μανουσάκης Μάνος

Συνεντεύξεις: Νανοπούλου Μαρία, Δημοσιογράφος

Βιντεοσκόπηση Μοντάζ - Βασιλάκης Νίκος, Επεξεργασία Παρουσιάσεων - Μανουσάκης Μάνος, Τεχνική Υποστήριξη Ήχου - Λιανδράκης Στέλιος, Μουσική Υπόκρουση - Κώτης Μιχάλης.

Εκτέλεση Παραγωγής: Μανουσάκης Μάνος

 

Παραγωγή: Δήμος Ηρακλείου -Αντιδημαρχία Πολιτισμού

 

Εγγραφείτε τώρα στο κανάλι πολιτισμού του Δήμου Ηρακλείου και παρακολουθήστε ζωντανά όλες τις on line πρεμιέρες καθώς και όλες τις παραγωγές του Heraklion Arts and Culture on demand!

 

Για ΔΩΡΕΑΝ εγγραφή ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο: https://bit.ly/2Ym3OSb

Ο Κρητικός Στέλιος Φουσταλιεράκης στον Πειραιά

Μοναχικός ταξιδιώτης στον μεγάλο μπαξέ της κρητικής μουσικής παράδοσης είναι ο Στέλιος Φουσταλιεράκης (Φουσταλιέρης). Μεγάλωσε με μικρασιάτικα τραγούδια, έγινε δεξιοτέχνης στο μπουλγαρί, έπαιξε με τους Κρητικούς μαστόρους της μουσικής αλλά -μοναδική περίπτωση- ταίριαξε και με τους μεγάλους ρεμπέτες. Ο απόηχος της μουσικής του παραμένει ζωντανός, παρότι πολλοί πήραν τα τραγούδια του δανεικά και... αγύριστα.

Ο Στέλιος Φουσταλιεράκης γεννιέται το 1911 στο Ρέθυμνο. Παίρνει το όνομα του πατέρα του, που δεν γνώρισε αφού σκοτώθηκε σε δυστύχημα όταν η μητέρα του, Κυριακούλα, ήταν πέντε μηνών έγκυος. Πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο ως τα 11, στην τρίτη δημοτικού, κ' ύστερα αρχίζει τη μαθητεία του στην τέχνη του ρολογά. Αυτό θα είναι και το «κανονικό» του επάγγελμα. Η αγάπη του, όμως, για τη μουσική ξυπνάει πολύ νωρίς και με το πρώτο του μισθό, δυο χρόνια αργότερα, αγοράζει ένα μπουλγαρί που είχε ξεμείνει σε κάποια ταβέρνα. «Εκείνη την εποχή το Ρέθυμνο ήταν γεμάτο από μπουλγαριά. Κάθε ταβέρνα είχε κι από ένα. Εκεί πήρα τα πρώτα μου ακούσματα.

Έβλεπα τους άλλους που παίζανε και -στο λόγο της αντρικής μου τιμής- έκλαιγα!» Θείος του ήταν ένας ξακουστός λυράρης, ο «Καρεκλάς». Σ' αυτόν ξεκινάει τη μαθητεία στη μουσική. Το μπουλγαρί μαζί με το λαγούτο ήταν όργανα «συνοδευτικά» της λύρας. Πηγαίνει μαζί με τον Καρεκλά, λοιπόν, σε γάμους και γλέντια και τον συνοδεύει με το μπουλγαρί.

Γάμοι, γλέντια, πανηγύρια, παντού η μουσική. Και μόνο «ζωντανή» μουσική υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Είναι η αφορμή για να ξεδίνουν λίγο οι άνθρωποι. Όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο ειδυλλιακά για τους μουσικούς όσο ίσως φανταζόμαστε: «Στα χωριά ζητούσαν τότε χωραΐτικα όργανα, από το Ρέθυμνο δηλαδή, όμως οι γάμοι ήτανε σκληροί, ζόρικοι. Με τα δάχτυλα μετρούσα το πότε είχα κοιμηθεί στο σπίτι μου. Το γαμήλιο γλέντι κρατούσε 5-6 νύχτες.

Στα Σφακιά έφτανε και τις 15! Εγώ ήμουνα χλομός από τα ξενύχτια, τα δάχτυλα μου πρήζονταν και τα νύχια μου σκίζονταν. Έπαιζα και μ' έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο όργανο. Ο Καρεκλάς τότε, που 'χε τη μεγαλύτερη αντοχή απ' όλους μας, μου 'παιζε μια με το πόδι του, ξυπνούσα και συνέχιζα. Κι από λεφτά λίγα πράγματα.

Ο κόσμος τότε ήταν φτωχός. Με τη βία βγάζαμε σε κάθε γάμο από τρία ως οχτώ κατοστάρικα, όλοι μαζί. Ήταν σαν χαρτζιλίκι. Πού τα λεφτά που παίρνουν οι σημερινοί! και μετά περιμέναμε κανένα κάρο για να μας γυρίσει στο Ρέθυμνο!» Όσο, όμως, μαθαίνει καλύτερα το μπουλγαρί τόσο λαχταράει να κάνει κάτι περισσότερο από το να κρατά το μπάσο του λυρατζή. Δεν γίνεται λυράρης, μένει πιστός στο μπουλγαρί και το αναδεικνύει, αυτός για πρώτη φορά, ως βασικό όργανο στις μελωδίες που έφτιαχνε. «Σιγά σιγά πήρα δρόμο, πετάχτηκα, έφυγα, απομακρύνθηκα από τη λύρα και έκανα δικιά μου κυβέρνηση, δικό μου συγκρότημα». Έτσι γίνεται ο πρώτος που ηχογραφεί τραγούδια με «μπροστινό» όργανο το μπουλγαρί.

Ένας Κρητικός στον Περαία

Η ξεχωριστή του πορεία, όμως, στην ιστορία της κρητικής μουσικής δεν σφραγίστηκε μόνο από αυτό ούτε από τις επιδράσεις που δέχτηκε από Μικρασιάτες μουσικούς που είχαν έρθει στο Ρέθυμνο με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Είναι, ίσως, ο μοναδικός παραδοσιακός μουσικός της Κρήτης που θα «μπλέξει» με τους ρεμπέτες.

Αυτό θα γίνει την περίοδο ανάμεσα στο 1933 και το 1937, όταν έζησε στον Πειραιά. Το «Στελάκι από την Κρήτη», όπως τον βάφτισαν οι μάγκες εκεί, γνωρίστηκε και έπαιξε με τον Μάρκο, τον Δελλιά, τον Παγιουμτζή, τον Μπαγιαντέρα και τον Μπάτη, που ήταν ο συνδετικός κρίκος. Είχαν γνωριστεί όταν ο Μπάτης είχε κατεβεί στην Κρήτη ως... βοηθός πλανόδιου οδοντίατρου, και σμίξανε ξανά στον Πειραιά. Τα τραγούδια, λοιπόν, του Φουσταλιέρη, χωρίς να είναι αποκομμένα από τον βασικό κορμό της κρητικής μουσικής, έχουν ολοφάνερες τις επιδράσεις από τα χρόνια που έζησε κοντά στους μεγάλους ρεμπέτες.

Πολύ αργότερα, όταν το «Στελάκι» έχει γυρίσει στην Κρήτη, ο Γιάννης Παπαϊωάννου θα πει, σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Άλφα (Μάιος 1968): «...Έξω από τον Χαλκιά γνώρισα και έναν Κρητικό. Στέλιος Φουσταλιεράκης λεγόταν. Ήταν τσαγκάρης. Έφαγα τον κόσμο να τον βρω. Έπαιζε κάτι κρητικά στο μπουζούκι και τρελαινόμουν... Τον έχασα όμως...»

Εκείνη την περίοδο μπαίνει και στη δισκογραφία με τρεις δίσκους 78 στροφών. Στις ετικέτες τους αναγράφεται ότι παίζει μπουζούκι, καθώς το μπουλγαρί ήταν άγνωστο όργανο για τους υπεύθυνους των δισκογραφικών εταιρειών στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι, όμως, πως και στην Κρήτη συχνά το ονόμαζαν μπουζούκι ή και τουρκομπούζουκο. Εκεί, στα στούντιο της Columbia, είναι καλλιτεχνικός διευθυντής ο συνθέτης Παναγιώτης Τούντας.

Κάποια τραγούδια από τις ηχογραφήσεις του Φουσταλιέρη περνούν στη δισκογραφία με το όνομά του, χωρίς να έχουν καμμία σχέση με την έτσι κι αλλιώς αξιόλογη καριέρα του λαϊκού συνθέτη. Ούτε πριν ούτε μετά έφτιαξε τραγούδια που το ηχόχρωμά τους να θυμίζει αυτά που αργότερα διεκδίκησε ο Φουσταλιέρης – αλλά αυτή είναι μια συνηθισμένη ιστορία, τουλάχιστον για την εποχή εκείνη. Το χειρότερο βέβαια είναι, πέρα από την ιστορία με τον Τούντα, ότι έγιναν κι αργότερα ηχογραφήσεις τραγουδιών του (και μάλιστα την εποχή που ζούσε ακόμη ο δημιουργός τους) από τραγουδιστές γνωστούς και άγνωστους, οι οποίοι πήραν τραγούδια του Φουσταλιέρη και τα βάφτισαν παραδοσιακά.

Ειδικά το Όσο βαρούν τα σίδερα έχει ηχογραφηθεί πολλές φορές, μόνο που κάποιοι είτε από άγνοια είτε από «ευκολία» το αναφέρουν ως παραδοσιακό – και ξεμπερδεύουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Φουσταλιέρης δεν είχε, όπως είναι φυσικό, επιρροές από τα παραδοσιακά• εννοείται ότι είχε. Τα λόγια του περιγράφουν κρυστάλλινα τη σχέση του με την κρητική μουσική: «Το μπουλγαρί το αγάπησα και το αγαπώ. Παίζω πάνω του όποιον σκοπό θέλω: βάλε ζεϊμπέκικο, τσιφτετέλια, νησιωτικά κρητικά, ό,τι θέλεις παίζω. Αλλά ή αγαπημένη μου μουσική είναι η κρητική. Την στέριωσα, την τίμησα, την πλούτισα και τη διατηρώ ακόμη. Πολλά συρτά που παίζονται σήμερα είναι δικά μου».

Με μπουλγαρί και με ψυχή

Επίσημα έχουν καταγραφεί 24 δίσκοι του των 78 στροφών, αλλά ο ίδιος έλεγε ότι συνολικά είχε ηχογραφήσει 36. Από το 1937 που γύρισε στην Κρήτη συνεργάζεται με έναν από τους πιο σημαντικούς τραγουδιστές που έζησαν στο νησί, τον Γιάννη Μπερνιδάκη, γνωστό με το παρατσούκλι Μπαξεβάνης – γιατί ήτανε η φωνή του, λέει, σαν μπαξές. «Με τον Μπαξεβάνη συνεργαζόμουν πιο πολύ, τον είχα τραγουδιστή κ' εγώ έπαιζα ψιλό όργανο. Είχα βγάλει το γνωστό καλαματιανό Κρητικοπούλα, κι όταν το παίξαμε έβαλα τον Μπαξεβάνη πρίμο στη φωνή, τον Στελάκη Περπινιάδη σεκόντο, πρίμο σεκόντο εγώ με το μπουλγαρί, σεκόντο τον συχωρεμένο τον Ντάβο (έπαιζε μαντόλα) και μπάσο τον Kαρύδη.

Ήτανε μια ανεπανάληπτη δημιουργία». Έτσι μας χάρισαν κομμάτια όπως το Όσο βαρούν τα σίδερα, Μερακλήδικο πουλί, Τα βάσανά μου χαίρομαι, που ακόμη και σήμερα δεν λείπουν από τα πραγματικά (κι όχι τα ιμιτασιόν των διάφορων γελωτοποιών της μουσικής παράδοσης του νησιού) κρητικά γλέντια. Κάποια τραγούδια ερμηνεύει και η αδελφή του Μπαξεβάνη, η Λαυρεντία Μπερνιδάκη, που η υπέροχη φωνή της ήταν η πρώτη γυναικεία φωνή από την Κρήτη που ηχογραφήθηκε σε δίσκο.

Από τη δεκαετία του 1950, με αφορμή ένα ατύχημα, αραιώνει τις εμφανίσεις του στα γλέντια αλλά και τις ηχογραφήσεις και αφοσιώνεται περισσότερο στην οικογένειά του, τη γυναίκα του τη Σόνια, τον γιο του Νίκο, και το κατάστημά του, το ρολογάδικο που είχε ανοίξει – σήμερα ο γιος του έχει στο ίδιο σημείο κοσμηματοπωλείο. Δεν σταμάτησε, όμως, να παίζει μουσική ως τον θάνατό του, το 1992. Αρκετές τιμητικές διακρίσεις γνώρισε, προς το τέλος κυρίως της ζωή του, μα και πάλι δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε. Το παράπονό του, όμως, δεν ήταν ούτε αυτό ούτε καν πως τα τραγούδια του κάποιοι τα οικειοποιήθηκαν:

«Στα χέρια μου κρατώ την παλιά κρητική μουσική. Άμα πεθάνω κ' εγώ δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να παίζει ατόφιους παλιούς κρητικούς σκοπούς. Δυστυχώς. Ένας ένας από μας, την παλιά φρουρά, φεύγει και μαζί χάνεται η ελπίδα για να διατηρηθούν και ν' ακουστούν από τους μεταγενέστερους έτσι όπως πρωτοπαίχτηκαν οι σκοποί της κρητικής μουσικής. Ποιος φταίει γι' αυτό; Ούτε κανείς ιδιώτης ούτε κ' η πολιτεία ενδιαφέρθηκαν ποτέ να καταγράψουν και να διατηρήσουν τις κρητικές μελωδίες όπως βγήκαν ατόφιες από το δοξάρι του Ροδινού, ή του Καρεκλά, ή από το μπουζούκι του Μπαξεβάνη, και το μπουλγαρί το δικό μου...»

Ευτυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως φοβόταν ο μεγάλος δεξιοτέχνης. Πέρυσι η αίθουσα του Ωδείου (Νερατζέ Τζαμί) στο Ρέθυμνο πλημμύρισε κόσμο και μουσικές δύο μέρες στη σειρά στο αφιέρωμα για τον Φουσταλιέρη. Και τα τραγούδια του, ανέγγιχτα από τον χρόνο, συντροφεύουν τις στιγμές που αληθινά χαίρεται η ψυχή του Κρητικού. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για το «Στελάκι από την Κρήτη».

 

H Αλ Χαμιντιά ή Χαμιντιέ ή Χαμεντίγιε με την Κρητική διάλεκτο

 H Αλ Χαμιντιά ή Χαμιντιέ ή Χαμεντίγιε είναι μια πόλη στην παράκτια γραμμή της Συρίας, 3 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη χώρα του Λιβάνου. 

Η πόλη ιδρύθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα με ευθεία διαταγή του Τούρκου Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ Β' γύρω στο 1897, προκειμένου να εξυπηρετήσει ως καταφύγιο για τους Μουσουλμάνους Κρητικούς, που εγκατέλειψαν την Κρήτη, όταν το νησί έπαψε να αποτελεί τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατά τη φυλετική και θρησκευτική διένεξη μετά την αναχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.

Έχει πληθυσμό περίπου 8000 κατοίκων, των οποίων η πλειοψηφία ακόμα μιλάει την κρητική διάλεκτο στην καθημερινότητά τους και διατηρούν τα ήθη και έθιμα της παλαιάς τους πατρίδας.

Όπως έχει γραφτεί, οι κάτοικοι με τα Αραβικά έρχονται σε πρώτη επαφή στο σχολείο

Οι λόγοι για τους οποίους εκδιώχθηκαν από την Κρήτη είναι κυρίως θρησκευτικοί: πολλοί είχαν εξισλαμιστεί κατά την οθωμανική κατοχή και θεωρήθηκαν προδότες από τους ντόπιους.

Η Κρήτη έπεσε στους Τούρκους το 17ο αιώνα, μετά από μακροχρόνια και επίμονη αντίσταση από τους Βενετούς που είχαν κυβερνήσει το νησί μέχρι τότε. Στους επόμενους αιώνες, πολλοί Κρητικοί άλλαξαν θρησκεία, ασπάστηκαν το Ισλάμ και έγιναν Αλεβίτες μουσουλμάνοι, που είναι το κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα των Τούρκων.

Το 1866, η τελική επανάσταση ξέσπασε στην Κρήτη, καταλήγοντας τελικά στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Κρητικοί επαναστάτες ήρθαν σε συμπλοκή με τον οθωμανικό στρατό κατοχής και επιδιώξανε την ανεξαρτησία και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Όπως και πριν, η θρησκεία διαίρεσε πολλές κρητικές οικογένειες. 

Οι Οθωμανοί χρησιμοποίησαν ομάδες οπλισμένων φανατικών μουσουλμάνων, μερικοί από τους οποίους ήταν εγγενείς Κρητικοί, σε εχθροπραξίες κατά των χριστιανικών χωριών. Ωστόσο, πολλοί Κρήτες μουσουλμάνοι πολέμισαν μαζί με χριστιανούς ενάντια στους Τούρκους, αν και γενικότερα οι χριστιανοί Κρητικοί θεωρούσαν εχθρούς τους αλλόθρησκους συμπατριώτες τους.

Μετά από την τελική απόσυρση του οθωμανικού στρατού από την Κρήτη, οι περισσότεροι Κρητικοί μουσουλμάνοι τράπηκαν σε φυγή από το νησί, φοβούμενοι εκδίκηση ενάντιά τους.

Όμως σε μερικές οικογένιες από αυτές που εγκατάλυψαν την κρήτη η φυγή τους έγινε με την βία επειδή πολεμούσαν τους τούρκους (Οι Καλησπεράδες) και ετσι ήταν η Σύρια και ο Λίβανος μία εύκολη λύση..

Οι κάτοικοι της πόλης Χαμιντιέ είναι σήμερα Σύροι πολίτες. Πολλοί από αυτούς πολέμησαν στον πόλεμο των έξι ημερών, καθώς επίσης και στο Λίβανο.

Όπως και οι Κρητικοί του Λιβάνου, οι κάτοικοι του Χαμεντίγιε εφαρμόζουν τη μονογαμία και είναι υπέρ της μόρφωσης αγοριών και κοριτσιών. Τα κορίτσια συνήθως παντρεύονται σε μικρή ηλικία και συναναστρέφονται κυρίως ομόφυλές τους

Η εγγύτητα της Κύπρου στη συριακή ακτή παρέχει μια πλούσια πηγή πολιτιστικής επαφής μέσω των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών, των οποίων τα προγράμματα παίζουν ένα κεντρικό ρόλο στη βοήθεια των ελληνόφωνων κατοίκων του χωριού να διατηρήσουν τη γλώσσα τους.

Ο δρόμος που οδηγεί στη Χαμιντιέ από την Ταρτούς ακολουθεί την ακτή, που περνά από τα χαλάσματα της Αμρίτ, της αρχαίας φοινικικής αποικίας, και έπειτα κατευθείαν στους σιτοβολώνες και αγρούς κηπευτικών προς τα σύνορα του Λιβάνου. Αυτή είναι η πιο νότια γωνία της Συρίας.

Οι παραλίες συχνά χρησιμεύουν ως χωματερές για το μη-ανακυκλώσιμο πλαστικό. Το ίδιο το χωριό έχει ένα βιομηχανικό αέρα, όπου η αισθητική θυσιάζεται στο βωμό της λειτουργικότητας. 

Το χωριό χαρακτηρίζεται από μονώροφα πετρόκτιστα σπίτια, κάθε ένα με μια μικρή αυλή, χωματένιους δρόμους που χωρίζουν ένα μουσουλμανικό τέμενος, ένα σχολείο και το καφενείο, αφίσες του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ και του γιου του, ανθρώπους που κάθονται έξω από τα σπίτια και πίνουν το τσάι τους και ξυπόλυτα παιδιά που παίζουν στην παραλία.

ΠΗΓΗ - ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Μάθε να χτίζεις πέτρα του Μανόλη Πιπεράκη

 Ενα εντυπωσιακό βιβλίο το οποίο αποτελεί ένα ιδιαίτερα πλούσιο εγχειρίδιο που μέσα από τα είκοσι ένα συνολικά κεφάλαια του περιγράφει με τρόπο ιδιαίτερα περιγραφικό και αναλυτικό, το χτίσιμο της πέτρας, τις ιδιαιτερότητες διαφορετικών ειδών πετρωμάτων, αλλά και κτισμάτων, καθώς και πλούσιες οδηγίες για αρχάριους, αλλά και για τεχνίτες. 

Στις 100 συνολικά σελίδες του καλαίσθητου εγχειριδίου, περιγράφονται μεταξύ άλλων καλές πρακτικές για χτίσιμο φούρνου, για πέτρινη γέφυρα, για κατασκευή ψηλών τοίχων, για μοντέρνα κτίσματα, θεμελιώσεις, γωνίες, σκάλες και πατητήρια.

( ... του Μανώλη Πιπεράκη )

( Αυτό το βιβλίο ανήκει στην γυναίκα μου Μαρία γιατί 45 χρόνια έχει αντέξει με 

υπομονή εμένα και τις κουζουλάδες μου....

Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά και σε πολλά ακόμη, θα δώσει θεωρητικά –αλλά και στην πράξη- ένας μεγάλος μάστορας, ο Κρητικός Μαστρομανώλης Πιπεράκης, που δούλεψε την πέτρα μισόν αιώνα και ξέρει καλά τα μυστικά της.

Το βιβλίο αποτελεί ένα ιδιαίτερα πλούσιο εγχειρίδιο και μέσα από τα είκοσι ένα συνολικά κεφάλαιά του περιγράφει με τρόπο ιδιαίτερα περιγραφικό και αναλυτικό, το χτίσιμο της πέτρας, τις ιδιαιτερότητες διαφορετικών ειδών πετρωμάτων, αλλά και κτισμάτων, ενώ δίνει και πλούσιες οδηγίες για αρχάριους, αλλά και για τεχνίτες.

Στις 100 συνολικά σελίδες του καλαίσθητου εγχειριδίου, περιγράφονται μεταξύ άλλων καλές πρακτικές για χτίσιμο φούρνου, για πέτρινη γέφυρα, για κατασκευή ψηλών τοίχων, για μοντέρνα κτίσματα, θεμελιώσεις, γωνίες, σκάλες και πατητήρια.

Τις σελίδες του βιβλίου συνοδεύει πλούσιο φωτογραφικό και επεξηγηματικό υλικό.

Το βιβλίο "Μάθε να κτίζεις πέτρα" με εκδοτική επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα είναι αφιερωμένο στους μαθητές του "που μου έδωσαν την ιδέα και επέμεναν να γράψω αυτό το βιβλίο". 

Ο Μαστρομανώλης, συγγραφέας του βιβλίου «Μάθε να κτίζεις πέτρα», ξεκίνησε να χτίζει από πολύ μικρός και έγινε ένας από τους πλέον καταρτισμένους μάστορες. Η αγωνία του; Να μάθουν οι νεώτεροι την τέχνη της πέτρας, να μη χαθεί με τους παλιούς.

«Δυστυχώς εμείς οι Έλληνες δεν προβλέπουμε το μέλλον. Όλα τ’ αφήνουμε στην τύχη κι έτσι πέρασαν απαρατήρητοι όλοι οι μεγάλοι τεχνίτες στο χτίσιμο της πέτρας. Το κράτος έπρεπε να μεριμνήσει και να καταγράψει την τεχνική που ήξεραν και να διδαχτεί στα Πολυτεχνεία και τα πανεπιστήμια. Από χρόνια έπρεπε να είναι το βασικότερο μάθημα για [πολιτικούς] μηχανικούς και αρχιτέκτονες», γράφει ο Μαστρομανώλης στον πρόλογο του βιβλίου του.

Και συνεχίζει: «Όλοι αυτοί οι καλοί μάστοροι χάθηκαν μέσα στην άναρχη οικοδόμηση των πόλεων της Ελλάδας, γιατί είχαν φάει τη ζωή τους να χτίζουν πέτρα και παρέμειναν φτωχοί. Η απότομη αλλαγή που έγινε πριν 40 χρόνια κι άρχισε όλος ο κόσμος να πηγαίνει στις πόλεις για μια καλύτερη ζωή έφερε μια υπερζήτηση των μαστόρων για καλουπώματα και χτισίματα με τούβλα. 

Εκεί χάθηκαν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες στο χτίσιμο της πέτρας και από τότε κανείς νέος Έλληνας δεν θέλησε να μάθει την τέχνη του κτίστη. Όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει κι όλα τα νιάτα της Ελλάδας έψαχναν μια θέση στο δημόσιο, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα γινόταν σε λίγο καιρό. 

Τότε ήρθε η εποχή που τελείωσαν οι τσιμεντουπόλεις και έπρεπε να ομορφύνουμε την ασχήμια αυτή, [να την ομορφύνουμε χρησιμοποιώντας την πέτρα]».

ΚΕΙΜΕΝΑ

Στην μνήμη της Μάνας μου Ερασμίας που με πήγε 13 χρόνω στο μάστορα και του ζήτησε να με μάθει να χτιζω πέτρα )

Τις σελίδες του βιβλίου συνοδεύει πλούσιο φωτογραφικό και επεξηγηματικό υλικό. 

Το βιβλίο «Μάθε να κτίζεις πέτρα» που τυπώθηκε από την Τυποκρέτα σε εκδοτική επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα είναι αφιερωμένο στους μαθητές του «που μου έδωσαν την ιδέα και επέμεναν να γράψω αυτό το βιβλίο». 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΡΑΚΙ !!!

Ο Σεισμός ο Γίγαντας της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, γιός του Ταρτάρου και της Γης.

 Γίγαντας της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, γιός του Ταρτάρου και της Γης. Στη γιγαντομαχία ήταν αντίπαλος της Αθηνάς, που τον εξουδετέρωσε ρίχνοντας πάνω του τη Σικελία. 

Σύμφωνα με τους αρχαίους μυθιστοριογράφους, ο καταπλακωμένος γίγαντας προσπαθεί κατά καιρούς να ξεφύγει από το βάρος, με αποτέλεσμα να σείεται το έδαφος και να εκρήγνυται ο κρατήρας της Αίτνας.

Οι σεισμοί είναι συχνό φαινόμενο που περιγράφεται ως "ξύπνημα του Εγκέλαδου". Όταν ο θαμμένος κάτω από τη Γη Εγκέλαδος θυμάται τον άδικο χαμό του, σαν Γίγαντας που είναι, εκδηλώνει το θυμό του με ηφαιστειογενείς εκρήξεις και σεισμική δραστηριότητα.

Εξ όλων των παραπάνω συνάγεται σαφώς το συμπέρασμα ότι ο Εγκέλαδος ήταν κατά τους αρχαίους Έλληνες η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα, αλλά και αρχική αντίληψη της έννοιας του Σεισμού και ιδιαίτερα εκείνου του Ηφαιστειακού εκ του οποίου τόσο έντονα είχε δεινοπαθήσει ο ελλαδικός χώρος. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι ότι τέκνα του Εγκέλαδου ήταν οι Γοργόνες, η Σφίγξ, η Λερναία Ύδρα, ο Γηρυόνης, ο Κέρβερος και άλλα μυθικά «τέρατα» (γεωλογικά φαινόμενα) που απέκτησε από την Έχιδνα και είχαν ταλαιπωρήσει τους πρωτοέλληνες.

• Ετυμολογικά ο Εγκέλαδος μάλλον αποτελεί σύντμηση (έγκειμαι + λας), που σημαίνει ο εγκατεστημένος στα πετρώματα, στο στερεό φλοιό της Γης.

• Λαογραφία: Ακόμη και σήμερα στη νέα ελληνική γλώσσα, η λέξη Εγκέλαδος χρησιμοποιείται ποιητικά για να περιγράψει το σεισμό.
• 
  

Οι σεισμοί στην Αρχαιότητα περιείχαν και μια θεϊκή ανάλυση. Θεωρούνταν σημάδια του θεού, κακοί οιωνοί. Οι καταστροφές από τους σεισμούς συνδέονται  και μία μυθολογία αλλά κρύβουν και πολλές ιστορικές αλήθειες. Οι σεισμοί αρχίζουν από το 425 πχ και έκαναν την Εύβοια να διαχωριστεί από την ηπειρωτική Ελλάδα και να γίνει νησί. Το 17 μ.Χ. η Έφεσος, το 63μχ η Πομπηία, και το 476μχ η ρώμη πλήττεται από σεισμούς. Αλλά και η Κωνσταντινούπολη το 557 μ.Χ. και το 936 μ.Χ. έγιναν θέατρα μεγάλων σεισμικών δονήσεων.

Αρμπούζη  Γεωργία

ΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Κάτι μεταξύ φυσικού φαινομένου και θεϊκού σημαδιού, οι σεισμοί ερμηνεύτηκαν πολύ συχνά από τους Βυζαντινούς ως αναμενόμενη θεϊκή απάντηση στα ανθρώπινα ανομήματα. Τις φορές που προξενούσε σοβαρές καταστροφές, ο σεισμός γινόταν αντιληπτός ως τιμωρία, όταν ήταν ελαφρότερος εκλαμβανόταν ως απλή προειδοποίηση. Στο κλίμα αυτό, δεν υπήρξε σπάνια και η εκμετάλλευση των μεταφυσικών φόβων που προκαλούσαν οι σεισμοί από αυτοκράτορες ή ανώτατους εκκλησιαστικούς

παράγοντες, όπως αποκαλύπτουν τα κείμενα των χρονογράφων της εποχής.

  

ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ

Στη μακρόχρονη ιστορία του τόπου μας έχουν καταγραφεί χιλιάδες σεισμοί. Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση από πλευράς σεισμικότητας στην Ευρώπη και την έκτη παγκοσμίως. Δεν πρέπει λοιπόν να μας φαίνεται παράξενο που οι σεισμοί στη χώρα μας γίνονται με μεγάλη συχνότητα και ένταση και πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.

Οι σεισμοί στην  Αρχαία Ελληνική Ιστορία

   Ο πανίσχυρος θεός Ποσειδώνας εξουσίαζε τα έγκατα της γης όπως δείχνουν οι ονομασίες του ενοσίχθων (ο σείων τη γη), ενοσίγαιος, γαίας κινητήρ, σεισίχθων αλλά και το ίδιο το όνομά του που έχει ερμηνευθεί και ως σύζυγος - κυρίαρχος της γης, ενώ  ο έγκλειστος γίγαντας Εγκέλαδος στην προσπάθειά του να ελευθερωθεί προκαλούσε σεισμό. 

    Ο Σοφοκλής τον ονομάζει γης τε και αλμυράς θαλάσσης άγριον μοχλευτήν.

   

    Στον Ποσειδώνα αποδίδει η ελληνική παράδοση τη διαμόρφωση της γήινης επιφάνειας όπως τη γνωρίζει ο άνθρωπος με όρη, νησιά, ποταμούς, ισθμούς, φαράγγια, κόλπους κτλ. Αυτός, σείοντας τη γη, απέσπασε τμήματα από τις ξηρές και δημιούργησε νησιά όπως π.χ. όταν, για να εξουδετερώσει τον γίγαντα Πολυβώτη στον αγώνα των θεών εναντίον των γιγάντων, έκοψε με την τρίαινά του τμήμα από την Κω και μ’ αυτό τον καταπλάκωσε, δημιουργώντας τη Νίσυρο. 

Στη Θεσσαλία διέρρηξε με την τρίαινα τα βουνά ώστε να βρουν διέξοδο τα νερά που λίμναζαν εκεί σχηματίζοντας τα Τέμπη. Σεισμός κατά την παράδοση έκανε τη Σικελία «αναρραγήναι» από το άκρο της ιταλικής χερσονήσου. Το σημείο αυτό ονομάστηκε Ρήγιον. Όταν ο Ποσειδών συγκλονίζει τη γη φοβούνται ακόμη και οι θεοί, ιδίως ο αδελφός του ο Άδης που αγωνιά μήπως ανοίξει η γη και αποκαλυφθεί το σκοτεινό του βασίλειο.  

Η Μεσόγειος, από την αρχαιότητα ακόμη, θεωρείται ασταθής περιοχή, όπου οι σεισμοί είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Ιδιαίτερα η Ελλάδα, κι ακόμα περισσότερο τα νησιά της, θεωρούνται από τα πιο σεισμόπληκτα μέρη της Ευρώπης κι έχουν πολλές φορές δοκιμαστεί από φοβερές καταστροφές. 

Σε πολλά σημεία σε αρχαία κείμενα και μάλιστα του Θουκυδίδη, του Αριστοτέλη, του Στράβωνα, κι άλλων αξιόπιστων συγγραφέ­ων, γίνεται λόγος για σεισμούς εξαιτίας των οποίων ισοπεδώθη­καν πόλεις και χωριά και θρηνήθηκαν χιλιάδες θύματα. Από τους τρομερότερους σεισμούς των ιστορικών χρόνων, στην Ελλάδα, είναι αυτός που έγινε τον χειμώνα του 373 π.Χ. και που είχε σαν συνέπεια να καταποντιστεί, με όλους της τους κατοίκους η αρχαία παραθαλάσσια πόλη Ελίκη, που βρισκόταν στην Πελο­πόννησο, κοντά στο σημερινό Αίγιο, στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου.

Από τις πιο σεισμόπληκτες ζώνες της Ελλάδας, είναι: τα παράλια του μεγάλου ρήγματος του Ιονίου πελάγους (Μεσση­νία, Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Ιθάκη, κλπ.), οι νότιες ακτές των κόλπων Πατραϊκού και Κορινθιακού μέχρι του Ισθμού, οι νότιες πλαγιές του Παρνασσού, η ζώνη των ρηγμάτων του Ευβοϊκού κόλπου, τα κατακρημνίσματα της Θεσσαλίας, η Χίος, η βόρεια Κρήτη, η ανατολική Χαλκιδική, κι άλλες. 

Σαν λιγότερο σεισμογόνες περιοχές θεωρούνται οι λεκάνες της Βοιωτίας και της Αιτωλίας, οι Κυκλάδες, η τάφρος του Ευρώτα, η Μυτιλήνη, κι άλλες.