Ο Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους Στο Χωριό Άγιος Σπυρίδωνας ( Κανενέ ) Του Δήμου Σητείας

 

10 Φεβρουαρίου εορτάζει ο ναός του αγίου Χαραλάμπου στο χωριό Άγιος Σπυρίδωνας. Μεγαλοπρεπής ναός που πρέπει να χτίστηκε γύρω στο 1870 όταν μετά το διάταγμα Χάτι Χουμαγιούν οι τούρκοι κατακτητές άρχισαν να επιτρέπουν το κτίσιμο των εκκλησιών. 

Ο Άγιος Χαράλαμπος θεωρείται προστάτης από τις λοιμώδεις ασθένειες και ιδίως από την πανούκλα την Πανώγλα όπως λέγεται στην Κρήτη. Απεικονίζεται να πατά την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται σαν μια τερατόμορφη γριά γιαυτό και τις άσχημες και κακές γριές στα μέρη μας τις λένε Πανώγλες.Τις εκκλησίες του συνήθως τις έκτιζαν στην είσοδο του χωριού σε σταυροδρόμι, για να εμποδίσουν την είσοδο της Πανώγλας. 

Ο ναός είναι πράγματι στην είσοδο του χωριού σήμερα όμως δεν θα πρέπει να υπήρχε επιδημία τότε που χτίστηκε. Ίσως να έγινε προς μίμηση του ναού της πρωτεύουσας του τότε Δήμου Πραισού του μεγαλοπρεπούς ναού του αγίου στο Χαντρά που και αυτός είναι στην είσοδο του χωριού. Προφανώς η παλιά εκκλησία πάνω στην οποία ξαναχτίστηκε η νεότερη ίσως είχε γίνει εποχή που ήταν σε έξαρση η επιδημία .

ΤΜΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Κανέλλος Κανελλόπουλος, Ο Ποδηλάτης Που Πέταξε Με Αεροπλάνο, Το Οποίο Κινούνταν Με Τη Δύναμη Των Πεταλιών.... Απο Κρήτη - Σαντορίνη

  Στη μυθολογία, ο Δαίδαλος και ο γιος του Ίκαρος, φυλακισμένοι στον Λαβύρινθο, έφτιαξαν τα δικά τους φτερά και πέταξαν από την Κρήτη πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος. Ήταν μια προσπάθεια να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.   

Το 1988 ο μύθος αναβίωσε όταν ο πρωταθλητής ποδηλασίας Κανέλλος Κανελλόπουλος κάλυψε την απόσταση Κρήτη- Σαντορίνη με αεροσκάφος κινούμενο αποκλειστικά με μυϊκή δύναμη. Ο «σύγχρονος Δαίδαλος», με αυτό το τολμηρό πείραμα της αεροναυπηγικής, έμεινε στην ιστορία και έγραψε το όνομα του στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Το παγκόσμιο ρεκόρ 31 χρόνια μετά παραμένει ακατάρριπτο.... 

Το 1988 η καριέρα του Κανελλόπουλου, συνδυάστηκε με ένα εγχείρημα που έμεινε στην ιστορία. Ήταν ένας από τους πέντε ποδηλάτες που επιλέχθηκαν παγκοσμίως για να επανδρώσουν μια πειραματική πτήση για την επίδειξη δυνατοτήτων αεροσκαφών χωρίς κινητήρα. 

Η πρώτη ανθρωποκίνητη απογείωση έγινε το 1961 από το αεροσκάφος Σάνπακ. Από τότε έγιναν πολλές προσπάθειες από πιλότους που στόχευαν να ξεπεράσουν το χρόνο του και να καλύψουν μεγαλύτερες αποστάσεις, διεκδικώντας το βραβείο Κρέιμερ. 

Το 1979 ο πιλότος Μπράιαν Άλλεν τα κατάφερε και διέσχισε εξουθενωμένος με ανθρωποκίνητο αεροσκάφος το κανάλι της Μάγχης, μια απόσταση 35 χιλιομέτρων.... 

Με τον προπονητή του. Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος έχει συμπληρώσει περισσότερες από 530 συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα Φοιτητές του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης (Μ.Ι.Τ.) παρακολουθούσαν την εξέλιξη των ανθρωποκίνητων πτήσεων και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία πειραματική πτήση. 

Για τρία χρόνια μια ομάδα με περισσότερους από 40 σχεδιαστές, πιλότους και βοηθούς εργάστηκε για να επιτευχθεί μία πτήση 115 χιλιομέτρων κατά μήκος του Αιγαίου. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν η αναβίωση του μύθου του Δαιδάλου. Γι΄αυτό και ως αφετηρία της διαδρομής επιλέχθηκε η Κρήτη, ενώ για τερματισμό η Σαντορίνη, που είναι το κοντινότερο νησί. 

Κανένα ανθρωποκίνητο αεροσκάφος δεν είχε πετάξει μεγαλύτερη απόσταση. Ο υποψήφιος πιλότος έπρεπε να ποδηλατεί σε σταθερή απόσταση 5 μέτρα πάνω από τη θάλασσα καταναλώνοντας ενέργεια δύο μαραθωνίων. Αν ο «ιπτάμενος ποδηλάτης» σταματούσε για μερικά δευτερόλεπτα το πεντάλ ή άλλαζε ρυθμό το πτητικό μηχάνημα, μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα θα βρισκόταν στο νερό! Οι εξαντλητικές προπονήσεις 

Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος προσεγγίστηκε για το εγχείρημα από τον γιατρό, Κώστα Παύλου. Μαζί του επιλέχθηκαν και άλλοι δύο έλληνες ποδηλάτες, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις δοκιμασίες. Ο πρωταθλητής ποδηλασίας ταξίδεψε στην Αμερική μαζί με άλλους 4 αμερικάνους υποψηφίους. Κανένας από αυτούς δεν ήταν πιλότος. 

Προπονούνταν στη βάση Εdwards, που συνεργαζόταν με τη ΝΑΣΑ, για να μάθουν να πετούν. Καθημερινά προετοιμάζονταν για έξι μήνες σε ανεμοπλάνα, ανθρωποκίνητα αεροσκάφη, ενώ διένυαν και τεράστιες αποστάσεις με τα ποδήλατα.... 

Η επίδοση της μηχανής εξαρτιόταν από τις καιρικές συνθήκες και την ανθρώπινη αντοχή. Το μηχάνημα επηρεαζόταν όταν έβγαινε ο ήλιος, καθώς δημιουργούνταν ανοδικά και πτωτικά ρεύματα. Έτσι ακριβώς καταστράφηκε και ένα από τα αεροσκάφη του πειράματος. Το «Daedalus 87» έσπασε όταν ο καιρός ζέστανε και φύσηξαν ανοδικά αέρια ρεύματα. 

Ο πρωταθλητής ποδηλασίας θυμάται να βλέπει το αεροπλάνο να παίρνει κλίση, χωρίς τα πηδάλια να έχουν τη δυνατότητα να το επαναφέρουν. Σκέφτηκε να τα παρατήσει, όμως δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια ελπίζοντας να είναι εκείνος ο επιλαχών του μοναδικού εγχειρήματος. 

Συνολικά κατασκευάσθηκαν τρία αεροσκάφη: το πρωτότυπο «Light Eagle», το «Daedalus 87» που συνετρίβη και το «Daedalus 88», βάρους 34 κιλών, που πέταξε τελικά από την Κρήτη μέχρι τις ακτές της Σαντορίνης. Η επιλογή του Κανελλόπουλου και το ρεκόρ Γκίνες Μια ομάδα μετεωρολόγων μελετούσε τον καιρό κατά μήκος της διαδρομής για τρία χρόνια. 

Είχαν συμπεράνει ότι στο Αιγαίο μετά την άνοιξη υπήρχαν 2-3 ημέρες που το κρητικό πέλαγος ήταν ήρεμο. Οι υποψήφιοι πιλότοι επέστρεψαν στην Ελλάδα χωρίς να γνωρίζουν την ακριβή ημερομηνία που θα γίνει η πτήση. Για 40 ημέρες προπονούνταν εκ περιτροπής μέχρι να βρεθεί η μέρα με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες και αυτή ήταν τελικά στις 23 Απριλίου 1988.... 

Ήταν η μέρα του Κανέλλου Κανελλόπουλου. «Το προηγούμενο βράδυ δε μπόρεσα να κοιμηθώ από την αγωνία», λέει στη «ΜτΧ». Πριν από τον αγώνα σκεφτόταν την ευθύνη που ένιωθε απέναντι στη χώρα και στην ομάδα που δούλευε για το εγχείρημα. 

Ο «σύγχρονος Δαίδαλος» έκανε ποδήλατο στους ουρανούς με ευνοϊκό αέρα. «Ένιωθα δέος στον αέρα, γιατί είναι ένα αφύσικο περιβάλλον για τον άνθρωπο». Από τις ακτές της Κρήτης και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον παρακολουθούσαν δυνάμεις του Ναυτικού και της Αεροπορίας που τον κατεύθυναν. 

Το μηχάνημα που έδειχνε το υψόμετρο παρουσίασε πρόβλημα, εκείνος όμως δεν ανησύχησε. Μαζί του κουβαλούσε 6 λίτρα υγρού με ηλεκτρολύτες για να μην πέφτει το γλυκογόνο του. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, του ανακοίνωσαν ότι είχε ξεπεράσει το προηγούμενο καταγεγραμμένο ρεκόρ. 

Ο Κανελλόπουλος όμως δεν ενδιαφερόταν για τα ρεκόρ. Εξάλλου από την εμπειρία δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη. Ήθελε μόνο να ολοκληρώσει με επιτυχία τη διαδρομή. Πώς τσακίστηκε ο Δαίδαλος Πέταξε αποκλειστικά με τη μυϊκή του δύναμη για 119 χιλιόμετρα μέχρι τις ακτές της Σαντορίνης, σε 3 ώρες 54 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Δεκάδες μέτρα πριν από την προσγείωση ο αρχηγός του προγράμματος του ζήτησε να κάνει μια στροφή και να προσγειωθεί παράλληλα με την παραλία.... 

Η απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής χωρίς να ληφθεί υπόψιν ο αέρας. Μια ριπή ανέμου έσπασε την άτρακτο και το φτερό. Ο «Δαίδαλος» καταστράφηκε. Ο Κανελλόπουλος όμως δεν είχε το τέλος του Ικάρου. Δεν εγκλωβίστηκε στο αεροσκάφος και βγήκε μέσα σε λίγα λεπτά σώος στην παραλία.... 

Η επίδοση του δημιούργησε νέο παγκόσμιο ρεκόρ αποστάσεως και διάρκειας πτήσεως, με αεροσκάφος κινούμενο με μυϊκή δύναμη, ρεκόρ  που καταγράφηκε στο Βιβλίο Γκίνες. Συνέχισε επαγγελματικά την ποδηλασία έως τα 36 του χρόνια, ενώ παράλληλα δίδασκε Φυσική Αγωγή σε Γυμνάσιο. 

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την αγιογραφία. Το πρώτο ποδήλατο Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος ασχολήθηκε με την ποδηλασία σε μια περίοδο που το άθλημα δεν ήταν διαδεδομένο στην Ελλάδα. Ξεκίνησε μόνος του να διανύει μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε χωριά της Πάτρας έως το 1972, όταν σε ηλικία 15 χρόνων αποφάσισε να πάρει αγωνιστικό ποδήλατο. Πάντα, ωστόσο, ονειρευόταν να γίνει πιλότος και κατά κάποιο τρόπο το πέτυχε αρκετά χρόνια αργότερα.

 Χωρίς σημαντικούς πόρους, ο έφηβος ξεκίνησε την αποταμίευση. Κρατούσε τα χρήματα από τα κάλαντα, άνοιξε κουμπαράδες κι έκανε πως ξεχνούσε να δίνει ρέστα στον πατέρα του. Για ένα χρόνο ότι χρήματα είχε για το κολατσιό στο σχολείο, τα μάζευε για να πάρει ποδήλατο. Και τα κατάφερε. «Ήταν Τρίτη 29 Μαΐου 1973″. Εκείνη τη μέρα ξέχασα να φάω από τη χαρά μου», περιγράφει στη «Μηχανή του Χρόνου». Απέκτησε το αγωνιστικό του ποδήλατο και από τότε δεν ξανακατέβηκε. «Έχω γράψει 750.000 χλμ», δηλώνει με περηφάνια για το κοντέρ του.... 

Στον πρώτο του αγώνα με τον Ποδηλατικό Όμιλο Πατρών έκανε μόνο ένα μήνα προπόνηση, διένυσε 120 χιλιόμετρα και τερμάτισε στην 16η θέση, ανάμεσα σε έμπειρους ποδηλάτες. Κατηγορία ανδρών δεν υπήρχε, ούτε τεχνογνωσία. «Μας έλεγαν μην πίνετε νερό γιατί θα διψάσετε περισσότερο…». Στον αγώνα έμεινε από υπογλυκαιμία. «Δεν ήξερα τι να φάω στη διαδρομή». Περισσότερο στο μυαλό του έχουν χαραχθεί οι αγώνες στους οποίους υπέφερε: «σε αυτούς που έτρωγα βροχή, χιόνια, κρύο. Κάθε φορά που τραβάς τα πάνδεινα, σκέφτεσαι τι θέλω και τα κάνω. 

Αλλά μετά το ξεχνάς. Θέλει τρέλα. Είναι τόσες οι δυσκολίες που μπορείς να βρεις πολλές δικαιολογίες για να σταματήσεις». Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος δεν πτοήθηκε από τις αντιξοότητες. «Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που βρίσκομαι μέσα στη φύση όταν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι είναι μες στο τσιμέντο και στα γραφεία κλεισμένοι». Έχει περισσότερες από 530 συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα, κατέκτησε 15 φορές την πρώτη θέση σε πανελλήνια πρωταθλήματα, 16 φορές σε Βαλκανικούς Αγώνες, ενώ συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Της Μαριάννας Χιονά... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/

Ελλείψεις στα φάρμακα: Η Ευρώπη σε αγώνα δρόμου

Με τις τιμές των γενοσήμων να έχουν ρυθμιστεί και να είναι σταθερές εδώ και χρόνια, πολλές ευρωπαϊκές φαρμακοβιομηχανίες δήλωσαν ότι είναι απρόθυμες να επεκτείνουν την παραγωγή αυτή την εποχή, που ο πόλεμος έχει φέρει μεγάλη ακρίβεια στα πάντα: από την ενέργεια που ξοδεύουν τα εργοστάσια μέχρι το χαρτόνι για τις συσκευασίες και το αλουμίνιο για τα καπάκια των φιαλών. 

Αυτό υποδηλώνει ότι θα υπάρξουν περισσότερες ελλείψεις στα φάρμακα, και στα γενόσημα που αυτή τη στιγμή είναι η εναλλακτική για άλλα φάρμακα που επίσης δεν βρίσκουμε στα φαρμακεία.

 Σύμφωνα με 13 Ευρωπαίους κατασκευαστές και έξι ενώσεις και εμπορικές ομάδες βιομηχανίας γενόσημων φαρμάκων που μίλησαν στο Reuters, πολλές εταιρείες αγωνίζονται να βγάλουν χρήματα για να δικαιολογήσουν την παραγωγή αντιβιοτικών - πόσο μάλλον την αύξηση της παραγωγής

 

 «Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την ανώτατη τιμολόγηση όταν όλα τα κόστη παραγωγής, εφοδιαστικής και κανονιστικής συμμόρφωσης αυξάνονται με διψήφιο ή και μεγαλύτερο ποσοστό», αναφέρει ο Adrian van den Hoven, γενικός διευθυντής της ομάδας πίεσης Medicines for Europe, η οποία εκπροσωπεί τους παραγωγούς γενόσημων φαρμάκων στην περιοχή

 Πριν από την προκήρυξη διαγωνισμών, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συγκρίνουν την τιμή ενός γενόσημου φαρμάκου με άλλες αγορές ή με παρόμοια φάρμακα στην πατρίδα τους, για να καθορίσουν μια τιμή αναφοράς που χρησιμεύει στη συνέχεια ως σημείο αναφοράς στις διαπραγματεύσεις με τους προμηθευτές

 

Συνήθως αναθέτουν συμβάσεις σε κατασκευαστές που προσφέρουν τη χαμηλότερη τιμή, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω πίεση προς τα κάτω των τιμών σε επόμενους διαγωνισμούς, λένε οι φαρμακοβιομηχανίες.

Τα γενόσημα φάρμακα αντιπροσωπεύουν σήμερα περίπου το 70% του συνόλου των διανεμόμενων φαρμάκων στην Ευρώπη, αλλά μόνο το 29% των χρημάτων που δαπανώνται για φάρμακα από τους εθνικούς οργανισμούς υγείας, σύμφωνα με το Medicines for Europe.

 

 Οι Ευρωπαίοι παραγωγοί γενόσημων φαρμάκων λένε ότι το σύστημα των διαγωνισμών και οι ρυθμιζόμενες τιμές έχουν τροφοδοτήσει έναν αγώνα δρόμου προς τα κάτω και οι ευρωπαϊκές εταιρείες υποτιμώνται από προμηθευτές από την Ασία.

 

Κατά την τελευταία δεκαετία, αυτό ανάγκασε ορισμένες ευρωπαϊκές εταιρείες είτε να μειώσουν την παραγωγή είτε να μεταφέρουν την παραγωγή των γενοσήμων και των δραστικών φαρμακευτικών συστατικών που απαιτούνται για την παρασκευή τους στην Ινδία και την Κίνα, όπου το κόστος είναι πολύ χαμηλότερο.

 

Πώς μπορεί να αναζωογονηθεί η παραγωγή στην Ευρώπη 

Στελέχη της βιομηχανίας λένε τώρα ότι η αναθεώρηση των συστημάτων τιμολόγησης είναι ο μόνος τρόπος για να αναζωογονηθεί η παραγωγή στην Ευρώπη, τόσο για να αποφευχθούν οι ελλείψεις στο μέλλον όσο και για να αποτραπεί το ενδεχόμενο η ήπειρος να εξαρτάται ακόμη περισσότερο από την Ασία για βασικά φάρμακα.

 

«Αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως χρειαστεί να πληρώσουμε περισσότερα για να διασφαλίσουμε ότι ο εφοδιασμός μας με αυτά τα φάρμακα είναι ασφαλής και δεν εξαρτάται από άλλες περιοχές, για τη δική μας υγεία και την εθνική μας ασφάλεια», δήλωσε η Rena Conti, ειδικός σε θέματα τιμολόγησης φαρμάκων και καθηγήτρια στο τμήμα αγορών, δημόσιας πολιτικής και δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.

 

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΜΑ) και οι νομοθέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάντως αναγνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα.

Ο EMA και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν συναντηθεί επανειλημμένα με φαρμακοβιομηχανίες από τότε που αναφέρθηκαν για πρώτη φορά οι ελλείψεις τον Οκτώβριο, αλλά δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη καμία σημαντική δράση, δήλωσαν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

 

Ο επικεφαλής ιατρός του EMA Steffen Thirstrup δήλωσε στο Reuters τον περασμένο μήνα ότι ήταν αρκετά ασυνήθιστο να βλέπει κανείς τόσες πολλές χώρες να αναφέρουν ελλείψεις των ίδιων προϊόντων και προέβλεψε ότι η ζήτηση θα μειωθεί καθώς πλησιάζει ο θερμότερος καιρός.

 

Στο μεσοδιάστημα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά φάρμακα όταν η αμοξικιλλίνη δεν είναι διαθέσιμη, δήλωσε ο Thirstrup.

Ωστόσο, ορισμένες ομάδες ασθενών προειδοποίησαν τον περασμένο μήνα ότι τα υποκατάστατα συμπιέζουν πλέον τις προμήθειες άλλων φαρμάκων.

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προγραμματίσει να υποβάλει αναθεωρήσεις της φαρμακευτικής νομοθεσίας του μπλοκ τον Μάρτιο.

Προτείνει μέτρα που περιλαμβάνουν την απαίτηση από τους κατασκευαστές να διατηρούν μεγαλύτερα αποθέματα και να προειδοποιούν έγκαιρα για τις ελλείψεις, αλλά τα στελέχη θέλουν οι Βρυξέλλες να υποστηρίξουν επίσης τις εκκλήσεις τους προς τις κυβερνήσεις να αλλάξουν τα συστήματα διαγωνισμών και τιμολόγησης.

 

Οι τιμές των γενόσημων φαρμάκων 

«Το βασικό μακροπρόθεσμο ζήτημα δεν είναι το κόστος παραγωγής, αλλά το συνολικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής αγοράς, το οποίο δεν μας επιτρέπει ως παραγωγούς να προσαρμόζουμε τις τιμές με ευελιξία ώστε να αντικατοπτρίζουν τη μεταβολή του κόστους των εισροών, ιδίως στα βασικά φάρμακα», δήλωσε ο Giovanni Barbella, επικεφαλής της παγκόσμιας αλυσίδας εφοδιασμού της Sandoz, του τμήματος γενοσήμων της Novartis.

 

Για παράδειγμα, στην Ισπανία, η τιμή της παιδιατρικής αμοξικιλλίνης καθορίστηκε στα 98 λεπτά για 60 ml το 2003. Το 2013, η ίδια τιμή ήταν για 40 ml, αλλά έκτοτε δεν έχει αλλάξει. Τα μισά γενόσημα φάρμακα που πωλούνται στην Ισπανία έχουν τιμή κάτω από 1,60 ευρώ ανά κουτί ή φιάλη, δήλωσε η ένωση παραγωγής γενόσημων φαρμάκων της χώρας.

Οι τιμές των αντιβιοτικών γενοσήμων στη Βρετανία είναι στα ίδια επίπεδα με την Ισπανία, σύμφωνα με την εμπειρογνώμονα σε θέματα τιμολόγησης φαρμάκων Melissa Barber, ενώ στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη αγορά γενοσήμων στην Ευρώπη, το μέσο ποσό που λαμβάνουν οι κατασκευαστές έχει μειωθεί κατά 66% την τελευταία δεκαετία, δήλωσε η γερμανική ένωση παραγωγής γενοσήμων Pro Generika.

 

Η Elisabeth Stampa, μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου της ισπανικής φαρμακευτικής εταιρείας Medichem, δήλωσε ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει μηχανισμός αναθεώρησης των τιμών.

«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσεις τα ίδια προϊόντα που λανσάρεις ανταγωνιστικά μετά από 10 χρόνια», δήλωσε η Stampa, η οποία στο παρελθόν ήταν διευθύνουσα σύμβουλος της Medichem.

 

Το κοινοβούλιο της Γερμανίας πρόκειται φέτος να εξετάσει νομικές αλλαγές στο σύστημα διαγωνισμών για τα γενόσημα φάρμακα, ενώ το υπουργείο Υγείας της Ισπανίας δήλωσε στο Reuters τον περασμένο μήνα ότι η κυβέρνηση εξετάζει αλλαγές στο σύστημα τιμολόγησης που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην προσωρινή καταβολή υψηλότερων τιμών για φάρμακα όπως η αμοξικιλλίνη.

 

Στελέχη και εμπορικές ομάδες δήλωσαν επίσης ότι συχνά δεν γνώριζαν πότε υπήρχε κίνδυνος ελλείψεων, επειδή δεν υπάρχει κεντρικό σύστημα της ΕΕ που να παρακολουθεί τις προμήθειες βασικών γενόσημων φαρμάκων σε κάθε χώρα, όπως συμβαίνει με τα πατενταρισμένα φάρμακα.

«Παίρνεις αυτό που πληρώνεις. Με την τιμή να αποτελεί το καθοριστικό κριτήριο στους διαγωνισμούς, στέλνετε το μήνυμα ότι η ασφάλεια του εφοδιασμού, η ποιότητα και τα περιβαλλοντικά πρότυπα είναι λιγότερο σημαντικά», δήλωσε ο Thomas Cueni, γενικός διευθυντής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Φαρμακοβιομηχανιών και Συνδέσμων.

 

Η πολυετής πίεση των τιμών στους κατασκευαστές ανάγκασε πολλές μικρότερες εταιρείες να εγκαταλείψουν τη δραστηριότητα και μόνο λίγοι κατασκευαστές γενοσήμων εξυπηρετούν μεγάλο μέρος της Ευρώπης για φάρμακα όπως η αμοξικιλλίνη.

Πέντε εταιρείες - η βρετανική GSK (GSK.L), η Sandoz, η αμερικανική φαρμακευτική εταιρεία Viatris (VTRS.O), η ινδική Aurobindo (ARBN.NS) και η γαλλική Servier - κατέχουν σχεδόν το 60% της αγοράς αμοξικιλλίνης στην Ευρώπη, σύμφωνα με την εταιρεία έρευνας αγοράς IQVIA.

 

Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η Sandoz έχει μερίδιο αγοράς 70% για τα φάρμακα αμοξικιλλίνης, αναφέρει η Pro Generika.

Όταν οι ελλείψεις έγιναν εμφανείς, ορισμένες εταιρείες αύξησαν την παραγωγή, αλλά όχι αρκετά ώστε να καλύψουν την άμεση ζήτηση.

«Υπήρξε μείωση της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας και αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει η παραγωγική ικανότητα για να ανταποκριθούμε πραγματικά σε αυτές τις ελλείψεις», δήλωσε ο Rex Clements, διευθύνων σύμβουλος της ολλανδικής εταιρείας παραγωγής API Centrient Pharmaceuticals.

 

Η Sandoz δήλωσε στο Reuters ότι, προσθέτοντας επιπλέον βάρδιες στο αυστριακό εργοστάσιό της, στοχεύει να αυξήσει την παραγωγή αμοξικιλλίνης κατά διψήφιο ποσοστό φέτος σε σύγκριση με το 2022.

Η GSK προσέλαβε επίσης νέο προσωπικό και πρόσθεσε βάρδιες στα εργοστάσιά της αμοξικιλλίνης στη Βρετανία και τη Γαλλία, δήλωσε εκπρόσωπος.

Όμως οι εταιρείες με μικρότερα μερίδια αγοράς, όπως η ισραηλινή Teva (TEVA.TA), η οποία κατέχει το 5% της αγοράς αμοξικιλλίνης της περιοχής σύμφωνα με το Medicines for Europe, περιορίζονται.

«Δεν υπάρχει τρόπος να αυξήσουμε τη δυναμικότητά μας προκειμένου να καλύψουμε το κενό της αγοράς», δήλωσε ο Erick Tyssier, επικεφαλής κυβερνητικών υποθέσεων της Teva στην Ευρώπη. «Απλώς δεν είναι δυνατόν», σημείωσε. 

https://www.ethnos.gr/

 

 

Κλειστά τα σχολεία και οι δομές του Δήμου Ανωγείων και αύριο Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου

Σύμφωνα με την απόφαση του Δήμου Ανωγείων όλα τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά και αύριο Παρασκευή λόγω των ιδιαίτερα χαμηλών θερμοκρασιών και του παγετου που επικρατεί κυρίως τις πρωινές ώρες. 

Επίσης κλειστές θα είναι και οι δομές του Δήμου (ΚΗΦΗ-ΚΔΑΠ)

 

 

Εθελοντική αιμοδοσία στο Θέατρο «Μ. Θεοδωράκης»: Αύριο, Παρασκευή 10/2

Ο Δήμος Χανίων, η Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ. – Κ.Α.Μ. σε συνεργασία με την «Παρέα της Αγάπης» διοργανώνουν εθελοντική αιμοδοσία την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2022, από τις 09:00 έως τις 14:00, στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης».

Το αίμα, που θα συγκεντρωθεί, θα παραδοθεί για τις ανάγκες των παιδιών της Αιματολογικής – Ογκολογικής Κλινικής Παίδων του ΠΑΓΝΗ. Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής αιμοδοσίας θα λαμβάνονται δείγματα εθελοντών μυελού των οστών.

 

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας μπορεί να ιανθεί. Η έγκαιρη διάγνωση, η σωστή θεραπεία και η φροντίδα του εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού και των συγγενών μπορούν να χαρίσουν ξανά τη ζωή και το χαμόγελο στα παιδιά. Λίγα λεπτά από τον χρόνο μας είναι αρκετά για να κερδίσουν ξανά τα παιδιά τη ζωή τους.

 

Μόσιαλος: Αναγορεύτηκε σε επίτιμος διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής Κρήτης

Μέσα σε συγκινητικό κλίμα πραγματοποιήθηκε η τελετή αναγόρευσης σε του Ηλία Μόσιαλου σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Νωρίς το μεσημέρι της Πέμπτης (9/2) πραγματοποιήθηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ηράκλειο, η τιμητική εκδήλωση για την αναγόρευση σε επίτιμο διδάκτορα του καθηγητή Πολιτικής της Υγείας στο London School of Economics & Imperial College London.

Λίγο πριν από την έναρξη της τελετής, ο κ. Μόσιαλος ερωτήθηκε για το αποτύπωμα που άφησε η πανδημία του κορωνοϊού στη χώρα μας, επισημαίνοντας ότι «στην πρώτη φάση της πανδημίας με τα lockdown τα πράγματα πήγαν καλά, αργότερα όμως και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα δυσκόλεψαν. Δύο χρόνια μετά, μπορούμε πλέον να λέμε ότι κάτι γίνεται».

Στην τελετή παρευρέθηκαν ο επίσκοπος Κνωσού, Μεθόδιος Βερνιδάκης, ο περιφερειάρχης Κρήτης, Σταύρος Αρναουτάκης, ο δήμαρχος Ηρακλείου, Βασίλης Λαμπρινός, ο εντεταλμένος περιφερειακός σύμβουλος για τα ευρωπαϊκά και διεθνή θέματα της περιφέρειας Κρήτης, Γιώργος Αλεξάκης, ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ηγουμενίδης, καθώς και ο υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Φραγκίσκος Παρασύρης.

Εισηγητές στην εκδήλωση, εκτός από τον ίδιο τον τιμώμενο, ήταν επίσης ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργος Κοντάκης, και ο κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής του ιδρύματος. Γιώργος Κοχιαδάκης.

Στην εισηγητική του τοποθέτηση ο κ. Κοντάκης χαρακτήρισε τη σημερινή σπουδαία ημέρα για το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ενώ τη συγκίνησή του δεν μπόρεσε να κρύψει μιλώντας για τον Ηλία Μόσιαλο ο καθηγητής της Ιατρικής Χρήστος Λιονής.

Στη συνέχεια ξεκίνησε το τυπικό μέρος της τελετής. Ο κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής προχώρησε στην ανάγνωση του ψηφίσματος αναγόρευσης και κατόπιν ο κ. Μόσιαλος έλαβε τη διάκριση.
Μόσιαλος στους διδάσκοντες της Ιατρικής Σχολής: «πολλοί από εσάς είστε πολύ καλύτεροι από εμένα»


Στη συνέχεια ο κ. Μόσιαλος ανέβηκε στο βήμα απευθύνοντας χαιρετισμό στους παρευρισκόμενους. Συγκινημένος και ο ίδιος από την τιμή προς το πρόσωπό του της πανεπιστημιακής κοινότητας και σύμφωνα με την ιστοσελίδα Cretalive, είπε ότι «η τιμή αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά είναι μια διπλή τιμή».

Μάλιστα, απευθυνόμενος στους παρόντες διδάσκοντες της Ιατρικής Σχολής σημείωσε ότι «πολλοί από εσάς είστε πολύ καλύτεροι από εμένα». Στη συνέχεια, αναφερόμενος στη διαχείριση της πανδημίας του κορωνοϊού, επισήμανε ότι «ήταν ένα θέμα πολύπλοκο, όχι μόνο επιστημονικό, αλλά και πολιτικό, καθώς έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις χάραξης πολιτικής υπό συνθήκες αβεβαιότητας».

Απευθυνόμενος στον περιφερειάρχη Κρήτης και με αφορμή μια διαφάνεια που παρουσίασε κατά την ομιλία του για τη διαφορά του προσδόκιμου ζωής στη Μεγάλη Βρετανία από περιοχή σε περιοχή, σημείωσε ότι θα ήθελε να ξέρει ποια είναι και η αντίστοιχη εικόνα στην Κρήτη.

Η Ιστορία Των Ανθρώπων Της Βιοπάλης Και Της Σκληρής Καθημερινότητας. “Κολομπίτες”

 Η γειτονιά των “λιμανίσιων”, των πολλές φορές… άτακτων παιδιών αλλά κυρίως των ανθρώπων της βιοπάλης και της σκληρής καθημερινότητας. “Κολομπίτες” οι άνθρωποι που γνώρισαν τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, που έζησαν τις μαύρες εποχές των συνταγματαρχών και που άλλαξαν μαζί με την πόλη με τον τουρισμό.

Σε μια γωνιά του “Κολόμπο” ανοίξαμε κουβέντα με παλιούς και νέους ανθρώπους της γειτονιάς.

Γιατί Κολόμπο πρώτα από όλα; «Υπήρχε επί Ενετών η πύλη του Κολόμπο, και από εκεί έμεινε το όνομα να χαρακτηρίζει όλη την περιοχή από το Συντριβάνι μέχρι και το Φιρκά και τη σημερινή πλατεία Τάλω» μας λέει ο Μιχάλης Μανουσάκης, παλιός “Κολομπίτης” και ακόμα κάτοικος της περιοχής.

«Αυτές είναι σαχλαμάρες. Το Κολόμπο βγήκε επειδή τα λύματα της πόλης κατέληγαν όλα στη θάλασσα, εδώ μπροστά στο “πέταλο” του λιμανιού» είναι η όχι και τόσο… συμβατή με την ιστορία άποψη του Γιώργου Καπετανάκη, πιο γνωστού ως “Γεωργίου” στους Κολομπίτες.

Οι συνομιλητές μας μεγάλωσαν σε μια γειτονιά που έσφυζε από ζωή. «Μόνο στη Σκουφών εκεί στις αρχές του ’60 θα ήταν 27 παιδιά» λέει ο Γ. Καπετανάκης. «Και στη Ζαμπελίου από τη Χάληδων μέχρι τη Θετοκοπούλου ήταν 57, μετρημένα ένα-ένα» είναι τα λόγια του Μιχ. Μανουσάκη που συμπληρώνει: «Κοίτα εμείς παιδιά ήμασταν όπως είναι τα τσιγγανάκια σήμερα! Κάθε οικογένεια είχε 6 – 7 παιδιά, ξυπόλυτα, έτσι ήμασταν».

Όσο για την καθημερινότητα των υπόλοιπων κατοίκων, η αναζήτηση των προ το ζην.

«Τι δουλειά έκαναν οι μπαμπάδες μας; Επιστήμονες, του Χάρβαρντ όλοι! Τι δουλειά να έκαναν; Με ένα φτυάρι όλη μέρα, μια μπατανόβουρτσα, άλλοι είχαν μαγαζιά. Κουρεία, ραφεία, κάποια καφενεδάκια στην παραλία» θυμάται ο Γ. Καπετανάκης. Ο ίδιος επίσης δεν ξεχνάει ότι στην “Οβραϊκή” παρέμεναν μετά το πόλεμο και δύο Εβραίες που είχαν σωθεί από τη ναζιστική λαίλαπα.

 «Τα σπίτια εδώ σε όλη τη γειτονιά που ήταν των Εβραίων τα είχαν αγοράσει οι γονείς και οι παππούδες μας όταν έφευγαν. Στη γειτονιά είχαν απομείνει δύο Εβραίες που είχαν γίνει χριστιανές για να μην τις πάρουν οι Γερμανοί. Μία ήταν η Βικτώρια που βαπτίστηκε Μαρία και η άλλη η Αργυρώ» τονίζει

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΕΣ

Ο Παναγιώτης Μανουσάκης από την πλευρά του αναπολεί τις “μάχες” μεταξύ των γειτονιών. “Κολόμπο” εναντίον Τοπανά και οι δύο μαζί εναντίον της Ν. Χώρας.

«Στο “Μώλος” εκεί που είναι η πλατεία Τάλω κάτω από το “Ξενία” που ήταν όλο χώμα και χαλίκια παίζαμε ποδόσφαιρο. 

Εκεί γίνονταν και οι μάχες μεταξύ των γειτονιών. Επίσης τότε ήταν το εγκαταλειμμένο “Φιρκά”, που   ήταν το οχυρό των παιδιών του Τοπανά. Οχυρώνονταν εκεί και μας πετούσαν πέτρες. Δύσκολο να το καταλάβουμε! Θυμάμαι επίσης μια μάχη που είχε αφήσει εποχή στο “Συντριβάνι”. Πρέπει να είχαν εμπλακεί και 200 παιδιά με καλάμια, ασπίδες»…

Ο Μιχάλης Μανουσάκης εξηγεί τι σημαίνει “άλλες εποχές”. «Το Ξύλο έπεφτε και από τους γειτόνους και χωρίς παρεξήγηση από τους γονείς. Θυμάμαι ερχόταν του Χριστοδουλή η μάνα με μια λωρίδα εκεί που παίζαμε βόλους στο δρόμο και μας έριχνε όπου μας έβρισκε…».

Δίπλα στα παιγνίδια αυτά, έστω και τα λίγο βίαια, υπήρχε και μια άλλη εικόνα.

«Η γειτονιά ήταν δεμένη! Ελεγε η κα Μαρία στην κα Ειρήνη τι φαγητό έχεις σήμερα; Για να της πάει ένα πιάτο να της δώσει η άλλη άλλο ένα. Μια οικογένεια είχε ένα παιδί άρρωστο με προβλήματα υγείας που έπρεπε να πηγαίνει συχνά στο Νοσοκομείο. Η γειτονιά ήταν δίπλα της. Γιατί; Ισως γιατί όλοι ήμασταν το ίδιο… Αν το πάρεις ταξικά. Φτώχεια, βιοπάλη, μια είχε μεροκάματο ο εργάτης μια δεν είχε. Ο ψαράς άλλοτε έπιανε ψάρι, άλλοτε όχι! Ολοι έβραζαν στο ίδιο καζάνι» αναφέρει ο Π. Μανουσάκης.

Ολοι έχουν μνήμες από την επίσκεψη του Παττακού, τότε υπουργού της Χούντας στο λιμάνι λίγο μετά από μια καταστροφή από τις καιρικές συνθήκες. Ο Παττακός είχε ένα τεφτέρι και συνομιλώντας με κάθε κάτοικο κατέγραφε τις ζημιές τους για να τους… αποζημιώσει.

«Το περίπτερο που υπήρχε και τότε κάτω από το ξενοδοχείο “Λουκία” το είχε η κα Μαρία. Τη ρώτησε λοιπόν ο Παττακός τι ζημιές είχε, έλεγε αυτή, έγραφε αυτός! «200 πακέτα μπισκότα, 300 σοκολάτες, 200 πακέτα τσιγάρα». Ήταν κόσμος και κοσμάκης εκεί γύρω και αρχίζει να φωνάζει ένας τότε, ο επονομαζόμενος και “Μάγγος”: “Μούσι κ. Πατακέ, μούσι”. Συνέχιζε να γράφει ο Παττακός, έκανε ότι δεν άκουγε, λες και θα έδινε αποζημίωση» σημειώνει ο Μ. Μανουσάκης.

ΒΟΥΤΙΕΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Οι “Κολομπίτες” είναι γνωστοί για τις βουτιές  στο λιμάνι. Αν δεν σε βουτούσαν στο λιμάνι με τα ρούχα δεν λεγόσουν “Κολομπίτης” λένε οι παλιοί. Χαρακτηριστικά ο Αντώνης Πλυμάκης, παλιός κάτοικος του “Τοπανά” θυμάται ότι αυτή η συνήθεια ήταν… προπολεμική.

Ηταν όμως και αγαπημένη πλάκα μεταξύ τους.

«Το καλύτερο δόλωμα για το ψάρεμα είναι ο καβρός. Πιάναμε πολλούς στο πεζουλάκι που είναι γύρω-γύρω του λιμανιού. Ξάπλωνες λοιπόν να αρπάξεις τον καβρό και οι άλλοι είτε στην είχαν στημένη, είτε γυρόφερναν εκεί στην περιοχή και δεν έχαναν την ευκαιρία. Σε πετούσαν στη θάλασσα σε χρόνο μηδέν. Και αυτός που έπεφτε βέβαια στο κρατούσε δανεικό και την επόμενη ημέρα στη φύλαγε για να σε βρει και να σου ανταποδώσει τη βουτιά» αναφέρει ο Π. Μανουσάκης.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΝΑΥΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ… ΒΟΥΤΙΕΣ

«Να πειράξεις γυναίκα εδώ, δεν υπήρχε περίπτωση! Δεν το σκεφτόσουν καν. Είχε προβλήματα» λέει ο Γ. Καπετανάκης, που θυμάται ότι οι πιο τολμηροί σε αυτά ήταν οι ναύτες από τα πολεμικά που έδεναν στον Ναύσταθμο.  «Και με αυτούς γίνονταν φασαρίες. Επεφτε βουτιά στο λιμάνι που πήγαινε σύννεφο! Υπήρχε ένα παιδί ο Παντελακάκης ο επονομαζόμενος και “Γερμανός”. Τον έλεγαν “Γερμανό” γιατί ήταν ξανθός με ωραία μάτια. Μια μέρα τραβούσε μια “μινοφορούσα” (κοπελιά που φορούσε μίνι) από τα μπουζούκια της Μαρίνας και πέρασαν δίπλα από 5-6 ναύτες που κάτι είπαν για την κοπέλα. Λέει στην κοπελιά ο Γερμανός να πάει από άλλο δρόμο και γυρίζει πίσω “Γερμανός” και πετάει τον ένα στη θάλασσα, τους άλλους δύο τους ξαπλώνει κάτω και οι άλλοι ακόμα τρέχουνε!» αναφέρει χαμογελώντας ο Μ. Μανουσάκης.

Τα ίδια πάνω κάτω και με τους Αμερικάνους. «Μεθούσαν και πλακώνονταν μεταξύ τους, τους την έπεφταν και οι δικοί μας, ειδικά μετά την Κύπρο. ενα βράδυ ένας Αμερικάνος είχε βγάλει τα ρούχα του μεθυσμένος και έκανε strip tease και του την έπεσε όλο το “Κολόμπο” με κλωτσομπουνιές» λέει ο Λευτέρης Πατσουράκης. «Εμείς τα παιδιά πάντως όταν έρχονταν οι Αμερικάνοι τους πλησιάζαμε. “Νο μπάμπα, νο μάμα… σιγκαρέτ;” λέγαμε. Παίρναμε τα άδεια πακέτα και τα παίζαμε όπως οι πιτσιρικάδες σήμερα τις “τάπες”. Τα Winston έδιναν 120 πόντους, ο “Ασσος”… 1 πόντο» είναι τα λόγια του Μ. Μανουσάκη.

ΚΟΛΟΜΠΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΖΑΡΠΕΣ

Από το “Κολόμπο” ξεκίνησε και η χαρακτηριστική περιπαικτική και κοροϊδευτική συνήθεια των Χανιωτών η… ζάρπα. «Ηταν ο μπάρμπα Πέτρος Τσιχλάκης, μετρίου αναστήματος αλλά 130 κιλά. Αυτός έριχνε την πιο μεγάλη, πιο… εκλεπτυσμένη και διαρκείας ζάρπα. Είχε τόσο μεγάλη αναπνοή! Ηταν ΑΕΚτζής και κάθε Δευτέρα το πρωί ανάλογα τα αποτελέσματα στο ποδόσφαιρο έβγαινε στο “Συντριβάνι” και από εκεί έριχνε τη “ζάρπα” σε ένα Παναθηναϊκό μπαρμπέρη που ήταν στην Τριμάρτυρη. Αυτοί ήταν κολλητοί αλλά είχαν και κόντρα λόγω του ποδοσφαίρου, αν είχε χάσει ο Παναθηναικός του έριχνε ζάρπες ο άλλος πάλι. Εμείς πηγαίναμε στο σχολείο τότε και σταματούσαμε στο δρόμο για να κάνουμε “χάζι” τις ζάρπες. Γενικά έπεφτε η “ζάρπα” σύννεφο στα πλαίσια μιας καλοπροαίρετης κοροϊδίας» μας εξηγεί ο Π. Μανουσάκης.

 

Οσο για τα “Κολομπίτικα” όλοι συμφωνούν ότι ήταν απλά μια διαφορετική ονομασία των “Κορακίστικων” μιας αυτοσχέδιας διαλέκτου ώστε να μην γίνονται κατανοητοί αυτοί που την ομιλούν από τους υπόλοιπους. Στα χαρακτηριστικά των “Κολομπιτών” τα παρατσούκλια που έβγαζε ο ένας στον άλλο: “Αούας”, “Εσπανός”, “Γιούργιας”, “Ατζουτζές”, “Καραμέλας”, η “Χουχού”, η “Κομμώτρια” κ.ά.».

ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

Είχαν και τις… διασκεδάσεις τους στην εποχή. Να πάνε για “χαρουμπία” στην πλατεία 1866, να τους φέρει το πρωί στο σπίτι το γάλα ο γαλατάς, να ντυθούν παπαδάκια στην εκκλησία… να πάνε και στο “Αστέρι”, ή το “Πάνθεον” για να δούνε τον… “Μασίστα” και άλλες ταινίες της εποχής.

«Είχαμε βρει διάφορους τρόπους για να μπαίνουμε τζάμπα, γιατί λεφτά δεν υπήρχαν. Το  “Αστέρι” λοιπόν είχε μια έξοδο κινδύνου από την οποία δεν έκλειναν την πόρτα για λόγους ασφαλείας. Το είχαμε πάρει χαμπάρι ανοίγαμε την πόρτα και κρυβόμασταν πίσω από την κουρτίνα. Μας έψαχνε ο Βενιανός, ο ιδιοκτήτης να μας βρει αλλά προλαβαίναμε και χωνόμασταν ανάμεσα στα καθίσματα»…

Ο ΚΑΠΑΡΝΤΙΝΑΚΙΑΣ

Την εποχή της Χούντας, ο έλεγχος ήταν ασφυκτικός. Ολοι θυμούνται τον “Καπαρντινάκια”.

«Ηταν ένας ασφαλίτης που φορούσε καπαρντίνα και γύριζε την περιοχή από του Μπαρμπόπουλου, στα Στιβανάδικα και στο Κρύο Βρυσάλι. Αυτό ήταν το δρομολόγιο του όλη νύχτα. Τότε απαγορευόταν μετά τις 10 το βράδυ να έβγαινες έξω αν ήσουν κάτω από 18 ετών. Πηγαίναμε λοιπόν για σινεμά στον “Απόλλωνα”, στη “Ρεγγίνα”, τελείωνε η ταινία στις 10 και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. 

Αντε να ξεφύγεις από τον “Καπαρντινάκια” που αν σε έπιανε σε τάραζε στην ανάκριση. «Πού ήσουν, ποιανού είσαι, πού είναι η ταυτότητά σου, πού πας;» Κάθε φορά καταστρώναμε ολόκληρο σχέδιο για να μην πέσουμε πάνω του, να ξεφύγουμε, τρεχαλητό στα στενά, μην το συζητάς…» λέει ο Μ. Μανουσάκης.

Μπλεξίματα με την αστυνομία είχαν επειδή έπαιζαν και το “τάκα-τάκα” ένα παιγνίδι με δύο μπάλες και κορδόνι που έκανε θόρυβο!

Ο Μ. Μανουσάκης πιστεύει ότι ουσιαστικά το λιμάνι άρχισε να αλλάζει μετά το ’74. «Το λιμάνι ξεκίνησε να αναπτύσσεται να φαίνεται ο τουρισμός μετά τους “τζενεράλιδες”. Μέχρι τότε οι όποιοι τουρίστες εμφανίζονταν, έρχονταν με σακίδια και μένανε σε πανσιόν, σε ταράτσες, όπου έβρισκαν!» ενώ ο Π. Μανουσάκης συμπληρώνει πως «το κλίμα το χάλασε το πολύ χρήμα, π.χ. στην Πλάκα στην Αθήνα όλα αυτά δεθήκαν πιο ωραία έμειναν και μαγαζιά και καταστήματα και οι κάτοικοι. Πλέον έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που οι μόνιμοι κάτοικοι είναι λίγοι».

ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΑΝΕΥ… ΤΣΙΠΑΣ!

Όσο για τους πολιτικούς, είχαν διάφορες σχέσεις με τους “Κολομπίτες”. «Ηταν ένας δημοτικός σύμβουλος που δούλευε και στον Δήμο και ήξερε πως θα γίνει μια ασφαλτόστρωση σε ένα δρομάκι. Πήγαινε λοιπόν εκεί συνομιλούσε με τους κατοίκους του έλεγαν αυτοί ότι πρέπει να ασφαλτοστρωθεί το δρομάκι, τους έλεγε αυτός ότι θα το φροντίσει και ότι θα μεσολαβήσει αφού ήξερε ότι έτσι και αλλιώς θα γίνει το έργο… Επίσης έπεφτε πολύ δούλεμα με διάφορους τύπους που κατά καιρούς ήθελαν να γίνουν δήμαρχοι. Πριν από καμιά 25αριά χρόνια είχε πέσει και ένα γιαούρτι τότε, χωρίς μάλιστα τσίπα ώστε να μην κολλήσει σε ένα τοπικό πολιτικό που έλεγε διάφορα… περίεργα» θυμούνται.

Εικόνες από την παλιά πόλη

Στα βάθη των αιώνων χάνεται η σχέση της οικογένειας Τζωρτζάκη με την παλιά πόλη. Ο Κ. Τζωρτζάκης συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης ζει και εργάζεται στην παλιά πόλη. «Ολη η γειτονιά, όλο το Κολόμπο, ο Τοπανάς  είχαν βάρκες.

 

Ο Κουτσουνής, ο Καλτσάκης, ο Κολιακούδης και τόσοι άλλοι είχαν ο καθένας τη βάρκα του. Αξέχαστα οι κάτοικοι της παλιάς πόλης κάθε Σάββατο πρωί παίρναμε τα “καΐκια” και πηγαίναμε στα Λαζαρέτα για να κάνουμε την εκδρομή μας με τα κεφτεδάκια, τα καλαμαράκια μας. Αγαπημένο μας σημείο ως παιδιά το “Νέα Ελλάς” το ζαχαροπλαστείο με τα περίφημα γαλακτομπούρεκα ή ο “Ευσταθίου” με τα εξαιρετικά εκλέρ που είχα την τιμή να τα δοκιμάζω πάντα πρώτος! Νοστιμότατα τα τηγανητά καλτσούνια της “Γιαβάσαινας” και βέβαια η φημισμένη μπουγάτσα του “Ιορδάνη” στην Ποτιέ!

 

Θυμάμαι τον πατέρα μου να με παίρνει από το χέρι και να με πηγαίνει στην ταβέρνα του Κοτσιφού, ή στου “Αλικαμπιώτη” ή στην κυρά Μαρία την Ψυλλάκαινα και το τραπέζι μας να είναι πάντα γεμάτο με διάφορα πιάτα με φαγητά. Από τότε μου έχει μείνει… δεν μπορώ να δω τραπέζι με ένα πιάτο.»

Επειδή όλη του η ζωή έχει να κάνει με το λιμάνι, ο Κ. Τζωρτζάκης μπορεί βλέποντας μια καρτ ποστάλ του λιμανιού να βρει τη χρονολογία. «Καταλαβαίνω τη δεκαετία από τα φανάρια που είναι γύρω-γύρω. Επίσης αντιλαμβανόσουν ότι κάποιος έφευγε από τη ζωή, όταν έχανες τη βάρκα του. Γιατί μέχρι και τη δεκαετία του ’70 όλο το “Κολόμπο” ήταν γεμάτο από ψαρόβαρκες των κατοίκων της παλιάς πόλης. Σιγά-σιγά έφευγαν οι βάρκες, μειώνονταν και οι μόνιμοι κάτοικοι» παρατηρεί. Μόνιμος κάτοικος της Παλιάς Πόλης και ο αγαπημένος σε όλους Σαλής. «Κάθε φορά που ο πατέρας μου έφτιαχνε αυγά με χόρτα με έστελνε να του πάω ένα πιάτο, γιατί ήταν το αγαπημένο του. Επίσης τον θυμάμαι να με παίρνει από το χέρι να με πάει στο σχολείο κάθε φορά που ήταν πιο πάνω μεθυσμένος ο “Μάραθας” που τα παιδιά τον φοβόμασταν…».

ΠΗΓΗ - ΠΗΓΗ - https://thetinybook.com

πηγη - ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ