"Women of Passion, Women of Greece": Η πολυταξιδεμένη αγγλόφωνη θεατρική παράσταση επιστρέφει στο Τρένο στο Ρουφ

 Η επιτυχημένη αγγλόφωνη θεατρική παράσταση για τρεις μυθικές γυναικείες μορφές, τη Μαρία Κάλλας, τη Μελίνα Μερκούρη και τη Μήδεια, μετά από σειρά παραστάσεων από το 2016 στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ και μεγάλη περιοδεία σε Σύδνεϋ, Αδελαΐδα, Ντάργουιν, Βρυξέλλες, Νέο Δελχί, Μπανγκαλόρ επιστρέφει στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου στο Ρουφ από 27 Μαΐου 2023, κάθε Σάββατο στις 7.15 μμ και για 10 μόνο παραστάσεις.

Τρεις μυθικές γυναικείες μορφές, η Μήδεια, η Μαρία Κάλλας και η Μελίνα Μερκούρη, ταξιδεύουν με ένα τρένο του 1950 με αφετηρία του ταξιδιού την Αρχαία Ελλάδα και τερματικό σταθμό την Ελλάδα του σήμερα. Η τραγική ηρωίδα της αρχαίου δράματος Μήδεια συναντά τις δύο μεγάλες ιέρειες της νεότερης Ελλάδας Μαρία και Μελίνα. Ένα κοινό χαρακτηριστικό ενώνει τις διαφορετικές διαδρομές τους, το πάθος. 

Πάθος για ζωή, πάθος για έρωτα, πάθος για δημιουργία, πάθος για ελευθερία. Η ιστορία, ο πολιτισμός, η τέχνη, η δύναμη της ελληνικής ψυχής, οι αγώνες για δημοκρατία ζωντανεύουν από μία ηθοποιό κι έναν μουσικό και μας συντροφεύουν σε ένα ταξίδι δημιουργικής μνήμης, χιούμορ και συγκίνησης, όπου η Ελλάδα την ίδια στιγμή είναι αφετηρία και τελικός προορισμός, με ενδιάμεσους σταθμούς τα αισθήματα των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η παράσταση στη μακρόχρονη πορεία της παρουσιάστηκε σε έλληνες και αγγλόφωνους θεατές κάθε ηλικίας από όλα τα μήκη και πλάτη της γης αγγίζοντας βαθιά τις καρδιές όλων και εισπράττοντας ενθουσιώδεις κριτικές για το δυνατό και συγκινητικό κείμενο της Ευγενίας Αρσένη, την ευαίσθητη και ευρηματική σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη και την εξαιρετική ερμηνεία της Εβελίνας Αραπίδη στους εμβληματικούς ρόλους της Μήδειας, της Μαρίας Κάλλας και της Μελίνας Μερκούρη.

Συντελεστές

Συγγραφή/Δραματουργία: Ευγενία (Τζένη) Αρσένη Σκηνοθεσία/Σκηνικά: Τατιάνα Λύγαρη Κοστούμια: Ντόρα Λελούδα Μουσική σύνθεση: Φώτης Μυλωνάς Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Video design: Σπύρος Ρασιδάκης Ειδικές κατασκευές: Δανάη Κουρέτα

Ερμηνεύει η Εβελίνα Αραπίδη.

Συμμετέχει ο μουσικός Φώτης Μυλωνάς (φωνή, κιθάρα, μαντολίνο, μπανσούρι, κρουστά)

Φωνή off: Πάνος Παπαγεωργόπουλος

Διάρκεια 60΄

Την παράσταση μπορούν να παρακολουθήσουν επίσης έφηβοι και παιδιά ηλικίας 10 ετών και άνω που επιθυμούν να εξασκηθούν στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας μέσω της Τέχνης.

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=f_ha7GLG4vg

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού

Παραστάσεις

Θεατρικό Βαγόνι

Κάθε Σάββατο στις 19:15 (από 27 Μαΐου 2023) και για 10 μόνο παραστάσεις (μέχρι τις 29/7) Είσοδος 15,00€ (προαγορά εισιτηρίων απαραίτητη https://www.viva.gr)

Προαιρετικό δείπνο μετά την παράσταση στο Wagon-Restaurant ή την Αποβάθρα της Αμαξοστοιχίας (φαγητό από 6€ / κρασί 5€ / ποτό 7,5€ )

Για ομάδες (κατόπιν συνεννόησης) πληροφορίες – κρατήσεις +30 210 9237076 / theater@totrenostorouf.gr

Χώρος

Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ

Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως

10’ με τα πόδια από το Μετρό Κεραμεικός +30 210 5298922 & +30 6937604988

Βρείτε μας www.totrenostorouf.gr www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatre www.facebook.com/Women-of-Passion-Women-of-Greece https://twitter.com/ToTrenoStoRouf https://instagram.com/ToTrenostoRouf

Κριτικές

Catisart (04/07/2016)

Αρκεί μόνο να σας θυμίσω ότι τρία τεράστια ελληνικά «Μ» ανέτρεψαν όλους τους νόμους της Φυσικής και χώρεσαν στο μικρό θεατρικό βαγόνι του αγαπημένου Τρένου στο Ρουφ.

Μαρία, Μελίνα και Μήδεια σε μια απρόσμενη συνάντηση. Αυτά τα φοβερά μεγέθη με έναν μαγικό τρόπο βρήκαν θέση σ’ αυτό το βαγόνι. Μπορεί αυτό να φαίνεται αδύνατο, όμως στα χέρια της Τατιάνας Λύγαρη κανένα πρόβλημα δεν παραμένει άλυτο...

...Εξαιρετική ομάδα, εξαιρετικό αποτέλεσμα. Πραγματικό έργο τέχνης. Η πρωταγωνίστρια σε χρόνο μηδέν- μεταμορφώνεται από Μήδεια σε Μελίνα, και από Μερκούρη σε Κάλλας. Οι κινήσεις, οι εκφράσεις, ο τόνος της φωνής, το ύφος –ασφαλώς– δεν είναι αποτέλεσμα αντιγραφής. Όλα είναι βγαλμένα και φτιαγμένα από την ψυχή και την καρδιά της, η οποία αγάπησε αυτές τις τρεις μορφές και τις φέρνει ολοζώντανες μπροστά μας. 

Μακάρι αυτή η παράσταση να γίνει ένας πολιτιστικός προορισμός για τους ξένους επισκέπτες της πρωτεύουσας ή ακόμη να ταξιδέψει ως ελληνικό δώρο σε άλλες χώρες. Είθε να δουν αυτή τη δημιουργία νέοι και νέες για να διαπιστώσουν πως η κινητήρια δύναμη για κάθε έργο είναι μόνο το πάθος. Το πάθος που ξεπερνάει τους νόμους της Φυσικής και ανοίγει την αγκαλιά του σε κάθε έργο πνοής.

Newcomers in Athens (10/12/2016)

…All we can say is you DON'T want to miss this performance. The location is unique, the play beautiful, the actress and musician are astounding, and ... what else do you need?

Βοοkpress (11/03/2017)

…Ντυμένη σε βαθύ κόκκινο χρώμα, η πρωταγωνίστρια περνά από την εικονοκλαστική παρουσία της Κάλλας στο λυρικό τραγούδι στη σκιαγράφηση της παθιασμένης Μερκούρη και μετά σε μια Μήδεια παζολινικής υφής. Τρεις «άχρονες» γυναίκες που μέσα σε κλειστό χώρο ταξιδεύουν στο εξωτερικό και αποτελούν πρέσβειρες της ελληνικότητας...

Darwin Entertainment Centre (28/04/2017)

Last night... Women of Passion Women of Greece, never compromise! Start of our theatre season with a gorgeous cast and crew straight from Athens. Spectacular imagery, beautiful live music and a powerful solo female actress, great show!

THE HINDU (9/3/2018)

…the productions were deeply rooted in great cultural history of their country. Watching these productions was a breathtakingly aesthetic experience…

…She narrates the life story of three great women of Greece, who occupy significant place in the history of Greek culture and politics in an unpretentious style which touches the hearts of the audience.

Newsville (2/10/2017)

Μήδεια, Κάλλας και Μερκούρη χειροκροτήθηκαν με «πάθος» στις Βρυξέλλες!

…Ένα τέτοιο δυνατό παράδειγμα είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε, με πρωτοβουλία του Κύκλου, όσοι τυχεροί βρεθήκαμε – στη γνωστή θεατρική σκηνή του Κράινεμ – απέναντι στην Εβελίνα Αραπίδη η οποία, με ξεχωριστό μπρίο, ενσάρκωσε επί σκηνής τρεις γυναικείες φιγούρες, πρόσωπα ελληνικά, τρεις γυναίκες με πάθος. Η εξαιρετική ερμηνεία της ταλαντούχας ηθοποιού μας ξετύλιξε μέσα σε εξήντα περίπου λεπτά τον συναισθηματικό κόσμο, το εκρηκτικό μπρίο, την ιδιαίτερη μοναχικότητα αλλά πάνω απ’ όλα το γυναικείο πάθος της Μήδειας, της Μαρία Κάλλας και της Μελίνας Μερκούρη.

Το κείμενο της Ευγενίας Αρσένη κατάφερε από τη μία να μας ταξιδέψει μέσα στις ιδιαιτερότητες των γυναικείων χαρακτήρων και από την άλλη και να ενώσει μέσα στο χρόνο, τις τρεις μεγάλες προσωπικότητες, με το στοιχείο του πάθους.

Η σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη πέτυχε να μας φέρει σε απόσταση αναπνοής από τις τρεις ηρωίδες. Η σκηνοθετική αμεσότητα του πολύπλευρου αυτού μονολόγου ήταν τόσο φιλική που σ’ έκανε εύκολα να πιστέψεις πως στο τέλος της παράστασης θα μπορούσες να γνωρίσεις τις τρεις γυναίκες από κοντά. Κουστούμια, βίντεο, φωτογραφία, σκηνική παρουσία, φώτα, όλα στο ύψος των περιστάσεων ενώ οι επιλεγμένες μουσικές του Φώτη Μυλωνά δυνάμωσαν την ένταση στην θεατρική ατμόσφαιρα.

Trito Koudouni (13/9/2016)

…το κείμενο της Ευγενίας Αρσένη μαρτυράει τις έντονες χαρακτηρολογικές αποχρώσεις των τριών γυναικών και ταξιδεύει στο χρόνο, άλλοτε με τρόπο λυρικό και άλλοτε με τρόπο πραγματιστικό. Παρουσιάζει τη διπλή όψη της Ελλάδας: στην αιμάτινη εποχή της αρχαίας τραγωδίας , για να φτάσει στην εξέλιξη του πολιτισμού σε όλες τις εκφάνσεις. Κείμενο που φέρει έντονα το στοιχείο του συμβολισμού και των κρυμμένων νοημάτων.

Η Εβελίνα Αραπίδη ερμηνεύει και τις τρεις γυναίκες με τρόπο εξαιρετικό. Στη Μήδεια παίζει αφαιρετικά, σχεδόν λιτά. Δίνει ένταση στην ηρωίδα με το έντονο βλέμμα της και τον τόνο της φωνής της. Τη Μαρία Κάλλας την υποδύεται με μια θλιμμένη ευθραυστότητα της πληγωμένης- ερωτευμένης γυναίκας. Τη Μελίνα Μερκούρη την προσεγγίζει με υπερηφάνεια και χαρά μικρού παιδιού. Είναι μια αξιοθαύμαστη θεατρική παρουσία που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Η υποκριτική της είναι άρτια και αυτό λαμβάνεται από το θεατή ο οποίος παρακολουθεί συγκεντρωμένα την εξέλιξη της πλοκής. Τη σκηνοθεσία επιμελήθηκε η Τατιάνα Λύγαρη. Ο σκηνικός τρόπος προσέγγισης, σου δημιουργεί την εντύπωση ότι οι ηρωίδες ζουν και δρουν ακριβώς δίπλα σου. Τις αισθάνεσαι σαν κομμάτια του εαυτού σου, σαν φίλες, γνωστές, συγγένισσες. Θα μπορούσαν να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα της διπλανής πόρτας. Η τοποθέτηση του μονολόγου σκηνοθετικά ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που επετεύχθη. Ο συνδυασμός του με τις τρεις θεατρικές φιγούρες απέδωσε ένα όμορφο αποτέλεσμα.

ERT international (10/04/2017)

The Tatiana Ligari-directed theatrical performance of the play “Women of Passion, Women of Greece”, featured previously at the Railway Carriage Theater “The Train at Rouf” wraps up this year’s winter season with an Australian tour on the heels of a successful cycle of performances.

Jenny Arseni’s English-speaking play, watched by the President of the Hellenic Republic, foreign ambassadors and dignitaries, audiences of various nationalities, as well as by collectives and women’s associations operating in Greece, Greek expats, Greek and international students, will be

performed in Adelaide, in Sydney’s Greek Festival and in Darwin, the capital of Australia’s Northern Territory, home to the Aboriginals…

Ο νερόμυλος στη νότιο-ανατολική πλευρά του χωριού Ίνι

  Νερόμυλος (Μύλος της πόλης - Μέσα μύλος) Το κτίσμα του νερόμυλου βρίσκεται στη νότιο-ανατολική πλευρά του χωριού Ίνι και συγκεκριμένα στην περιοχή Παναγία Κερά παλιό φράγμα Ινίου. 

Από μαρτυρίες κατοίκων μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς και από εξέταση του υπάρχοντος κτίσματος, φαίνεται ότι ο τωρινός Μύλος είναι μεταγενέστερο κτίσμα το οποίο κατασκευάστηκε τέλος 1800 στη θέση που προϋπήρχε ο αρχικός μύλος ο οποίος ονομαζόταν Μύλος της πόλης. 

Η ονομασία αυτή αναφέρεται πιθανότατα στην αρχαία πόλη Αρκαδία της οποίας κτίσματα έφεραν στην επιφάνεια πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή.

 Ο αρχικός μύλος (Μύλος της πόλης) λειτουργούσε με νερό που πήγαζε από περιοχή Μιτζιλίχι, πηγή με άφθονα αναβράοντα ύδατα (βάση μαρτυριών) που βρίσκεται σε τοποθεσία του σημερινού χωριού Αυλή. 

Η ανακατασκευή του μύλου έγινε, όπως ήδη έχει αναφερθεί, στο τέλος του1800 και οι αναφορές για αυτήν την δεύτερη περίοδο λειτουργίας του μύλου τον ονομάζουν πλέον ως Μέσα μύλο. Μεταξύ των δύο περιόδων λειτουργίας του μύλου υπήρξε ένα χρονικό διάστημα που ο μύλος παρήκμασε. 

Η ανακατασκευή του όμως έδωσε ώθηση στην λειτουργία του μύλου. Ο δεύτερος μύλος λειτουργούσε με νερό που πήγαζε από περιοχή του χωριού Κασσάνοι. 

Το νερό έρχονταν στο μύλο με επιφανειακό κανάλι (καταπότη) που κατασκευάστηκε μεταξύ των δύο χωριών (Ινι-Κασσάνοι ) και που περνούσε από την περιοχή της Αγίας Βαρβάρας. 

Είναι μάλιστα γνωστό μέχρι και σήμερα πολλοί από τους παλαιότερους κατοίκους της περιοχής το αναφέρουν ως το «Δέμα του παπά». Η ονομασία αυτή επικράτησε είτε γιατί πρωτεργάτης ήταν ο παπά Μιχάλης* από τους Κασσάνους είτε απλά γιατί η κατασκευή του έργου έγινε επί των ημερών του. 

Επικρατέστερη εκδοχή είναι η πρώτη. Ιδιοκτήτες του μύλου ήταν κάτοικοι των δύο χωριών και καθένας από αυτούς είχε συγκεκριμένα ποσοστά. Η εκμετάλλευση του μύλου γινόταν με μερόνυχτα εργασίας ανάλογα με το ποσοστό που είχε ο κάθε ιδιοκτήτης. 

Κεφαλάτορες του μύλου, όπως λεγόταν, με το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν: Σπυριδάκης Εμμανουήλ ή αλλιώς Χατζής , κάτοικος Ινίου με 10 μερόνυχτα, Ξανθάκης Ιωάννης ή αλλιώς Ντουρβαδογιάννης, κάτοικος Κασσάνων με 10 μερόνυχτα, άλλοι ιδιοκτήτες του μύλου, με μικρότερα όμως ποσοστά ήταν: 

Μπαριτάκης Ιωάννης ή Μπαριτοδάσκαλος ,κάτοικος Ινίου με 2 μερόνυχτα, Καινουργιάκης Γρηγόριος, κάτοικος Ινίου με 1,5 μερόνυχτα, Φαρσαράκης Εμμανουήλ ή Πορτακάλας, κάτοικος Ινίου με 1,5 μερόνυχτα. Ποσοστά είχε ένας ακόμα κάτοικος Κασσάνων αγνώστων λοιπών στοιχείων(Μιχελάκης).

Ο Ντουρβαδογιάννης εκτός από ιδιοκτήτης του μύλου ήταν επίσης μυλωνάς (και ο Μιχελάκης), ιδιότητα που διατήρησε μέχρι το οριστικό κλείσιμο του μύλου. 

Οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες μάλλον δεν δούλευαν οι ίδιοι τα μερόνυχτα τους αλλά τα χαν παραχωρήσει σημισακά, εισέπρατταν δηλαδή το 50 % του ποσοστού του αλέσματος. Η πληρωμή γινόταν με ποσοστό επί των οκάδων που ελεθόταν και αυτό ερχόταν στο 10% το οποίο εισέπρατταν οι ιδιοκτήτες-μυλωνάδες. 

Στο ποσοστό αυτό δεν συμπεριλαμβανόταν η είσπραξη κάποιου κεφαλικού φόρου. Το άλεσμα ήταν σιτάρι ή κριθάρι ή μίξεις των 2 καρπών ή ακόμα και με ρόβι. Οι μίξεις των καρπών ονομαζόταν μιγάδι και χαρακτηριζόταν ώς ...μιγαδο αν υπερίσχυε το σιτάρι ή ως χοντρομίγαδο αν υπερίσχυαν το κριθάρι με το ρόβι. 

Η σύσταση του αλέσματος αντιπροσώπευε την οικονομική ευχέρεια του ατόμου-οι πιο εύποροι άλεθαν σιτάρι ενώ οι πιο φτωχοί άλεθαν κυρίως και αποκλειστικά μιγάδι. 

Το άλεσμα κουβαλιόταν στο μύλο σε υφαντά σακιά που ήταν γύρω στους 40 οκάδες για κάθε ζυμωτό. Σε περιόδους οικονομικής ....άλεθαν τα «μαντηλερά», το άλεσμα μεταφερόταν στο μύλο σε υφαντούς ντουρβάδες που ήταν από 10 έως 15 οκάδες. Η λειτουργία του μύλου ήταν άμεσα εξαρτημένη από την ποσότητα του διαθέσιμου νερού .

Τους χειμερινούς μήνες που υπήρχε αφθονία νερού ο μύλος «συρματούσε», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, άλεθε δηλαδή μέρα-νύχτα χωρίς διακοπεί. Στους θερινούς μήνες η λειτουργία του μύλου σταματούσε όποτε το νερό δεν επαρκούσε. Σε κάθε περίπτωση όμως το νερό συλλεγόταν αρχικά στη στέρνα του μύλου και από εκεί οδηγούνταν στην φτερωτή του μύλου. 

Το νερό έπεφτε στη φτερωτή από ύψος 6-7 μέτρων και η κίνηση μεταδιδόταν μέσω ενός κάθετου άξονα στην χελιδόνα του μύλου και από κει στην μυλόπετρα. Ο νερόμυλος Ινίου ή αλλιώς Μέσα μύλος ήταν μείζονος σημασίας για όλη την ευρύτερη περιοχή καθώς εξυπηρετούσε τις ανάγκες όλων των γύρων χωριών. 

Η συρροή μάλιστα κατοίκων από τα γύρω χωριά είχε δημιουργήσει την ανάγκη κατασκευής ενός δεύτερου δωματίου δίπλα στην κάμαρα (κύριο κτίσμα) του μύλου, όπου διέμεναν οι ξενοχωριανοί ή και τα ζώα τους. Υπήρχαν βέβαια και άλλοι μύλοι στην περιοχή, ακόμα και στο χωρι , όμως ο Μέσα μύλος προσέλκυε τον περισσότερο κόσμο λόγω της μεγάλης του δυναμικότητας. 

Η λειτουργία του νερόμυλου σταμάτησε οριστικά στο τέλος της δεκαετίας του 1950 όποτε και μειώθηκε η ανάγκη του κόσμου να παράγει το δικό του αλεύρι και να φτιάχνει το κάθε νοικοκυριό το ψωμί του. Η εκβιομηχανοποιηση της παραγωγής έκανε διαθέσιμα έτοιμα άλευρα και έτοιμο ψωμί. Στο χωριό μάλιστα λειτούργησε επί σειρά ετών φούρνος, με ιδιοκτήτη τον Σπυριδάκη Γεώργιο. 

Επιπλέον στο κλείσιμο του μύλου συνετέλεσε το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες –μυλωνάδες ήταν προχωρημένης ηλικίας. Αρδευτικό Σύστημα Η λειτουργία του νερόμυλου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με αρδευτικό σύστημα εκείνης της εποχής. 

Η κατασκευή του αγωγού για τη μεταφορά του νερού από τους Κασσάνους στο μύλο συνοδεύτηκε από την κατασκευή υπέργειων αρδευτικών καναλιών, οι γνωστοί καταπότες, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της περιοχής. 

Για τον σκοπό αυτό συστάθηκε μια επιτροπή από κατοίκους των δύο χωριών που προέβη στο σχεδιασμό του δικτύου και ταυτόχρονα όρισε το αντίτιμο για τον κάθε χρήστη. Η εισφορά του καθενός ορίστηκε ανάλογα των στρεμμάτων που θα πότιζε καθώς και την απόσταση της κάθε ιδιοκτησίας από την Μεγάλη Κόψα, κεντρικό σημείο από όπου κινούσαν οι κεντρικοί καταπότες προς κάθε περιοχή. 

Η κάλυψη του δικτύου συμπεριλάβανε τις περιοχές της Αγίας Βαρβάρας, τα Λενικά , του Κορκολή, τις Καβούσες, το Καμπουρωτό Χαράκι και φυσικά τον Νερόμυλο. Η διαδρομή από την Μεγάλη Κόψα προς τον Νερόμυλο ήταν η μόνη που ήταν πάντα ανοιχτή. 

Η διοχέτευση του νερού προς τις άλλες διαδρομές γινόταν κατόπιν συνεννόησης και πολλές φορές, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που το νερό ήταν λιγοστό, η Μεγάλη Κόψα ήταν σημείο συνάντησης και βεγγέρας για τους χωριανούς που ήθελαν να ποτίσουν. 

Η συντήρηση των καταποτών γινόταν από τους ίδιους τους χωριανούς, ο καθένας φρόντιζε να μείνει ανοιχτός και καθαρός ο καταπότης που περνούσε από το κτήμα του. 

Οι κεντρικοί καταπότες που δεν εξυπηρετούσαν κάποια συγκεκριμένη ιδιοκτησία καθαριζόταν από κοινού κατόπιν συνεννοήσεως και αν κάποιος δεν συμμετείχε στα «δουλοδέματα», όπως λεγόταν, μπορούσε να καταγγελθεί και να του καταβληθούν κυρώσεις. 

Επίσης ο νερόμυλος ήταν συνδεδεμένος και με την άρδευση στην περιοχή Κάτω μύλου καθώς το νερό που έφευγε από την φτερωτή οδηγούνταν μέσω ενός ξύλινου αγωγού που κατασκεύασαν, στα περιβόλια του Κάτω μύλου. Ο αγωγός αυτός καταστράφηκε από τον Φαρσαράκη Εμμανουήλ(Πορτακάλα) όταν κάποια στιγμή δεν έφτανε το νερό στο .... 

Διαμέτρου περίπου 30cm επί προεδρίας Κουμάκη Εμμανουήλ, ο οποίος περίπου το 1945 εξασφάλισε την δωρεά αυτών των σωλήνων από τον τότε λιμενάρχη Ηρακλείου, Μπαντουβά Χρήστο. Αργότερα η άρδευση του χωριού στηρίχτηκε στο παλιό φράγμα Ινίου που βρίσκεται κάτω από τον νερόμυλο στην περιοχή της Παναγίας 

Κερά. 

Εμπνευστής και πρωτεργάτης της κατασκευής του Φράγματος ήταν ο τότε (αρχές του 1960) κοινοτάρχης του Ινίου Φρσαράκης Γεωργιος ή Παρασκάκης ο οποίος θεμελίωσε και περάτωσε το έργο αυτό παρά τις αντιδράσεις των συγχωριανών του οι οποίοι τον πολέμησαν με κάθε τρόπο. Το παλιό φράγμα Ινίου κατασκευάστηκε σε 2 φάσεις, γεγονός που φαίνεται ακόμα και σήμερα στο κτίσμα του φράγματος. 

Επιμέλεια- φωτογραφίες: 

Παπουτσάκη Βασιλική 

Πηγή: Π.Σ. ΙΝΑΤΟΣ

Φροντίζοντας τους ήρωες της φροντίδας στις 12 και 13 Μαίου στα Κεράσια

 Φροντίζοντας τους ήρωες της φροντίδας!!!

Μια διημερίδα που είναι ανοιχτή για όλους μας με θέματα : άνοια, αλτσχάιμερ,πρακτική φροντίδα ηλικιωμένων, υποστήριξη των οικογενειακών φροντιστών σε θέματα άγχους, κατάθλιψης, σχέσης με τους φροντιζόμενους κλπ.

Σας περιμένουμε την Παρασκευή 12/5/23 στις 17:00 μ.μ.

και το Σάββατο 13/5/23 στις 10:00 π.μ. μαζί με τις φοιτήτριες της σχολής κοινωνικής εργασίας του Ελμεπα Δήμητρα Κουβαριτάκη Ειρηνη Παλλη @Ειρήνη Κουτουλάκη, την καθηγήτρια - επόπτρια τους κ. Κατερίνα Οικονόμου, την εταιρεία Alzheimer Ηρακλείου Κρήτης "Αλλυλεγγύη" και το Κέντρο Αλτσχάιμερ Πα.Γ.Ν.Η. "Νεφέλη" στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του δήμου Ηρακλείου (παλιό δημοτικό σχολείο Κερασσών).

Θα μιλήσουμε για την άνοια, θα κάνει τεστ μνήμης όποιος επιθυμεί, θα μάθουμε για την υγιεινή και την φροντίδα κατάκοιτων ασθενών και κυρίως θα μάθουμε πως να αντλούμε την δύναμη για την φροντίδα τους!

Οι πρωταγωνιστές της δράσης θα είναι οι φροντιστές!

Σας περιμένουμε!!

Οι Βρακοφόροι Αετοί

 

ΒΡΑΚΟΦΟΡΟΙ ΑΕΤΟΙ

“ Τι άντρες, τι λεβέντες, τι παλληκάρια, τι ωραίοι και ευσταλείς και ακλόνητοι αυτοί οι Κρήτες χωροφύλακες!”

(Εφημερίδα Νέα Αλήθεια ,1913)

Κομβικό σημείο στην ιστορία της Κρητικής Χωροφυλακής αποτελεί η σύμβαση της Χαλέπας (1878), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε αστυνόμευση στα χρόνια που προηγήθηκαν της σύμβασης

“ Σχέδιον καταρτισμού της χωροφυλακής της νήσου Κρήτης”

Στις 10 και 11 Ιανουαρίου 1879 , πραγματοποιήθηκαν δύο συνεδριάσεις της Γενικής Συνέλευσης με τις οποίες ψηφίστηκε το “ Σχέδιον καταρτισμού της χωροφυλακής της νήσου Κρήτης”. Σύμφωνα με το οποίο συγκροτήθηκε σύνταγμα της Κρητικής Χωροφυλακής, δυνάμεως 2.οοο ανδρών. Το σώμα συγκροτήθηκε σε πέντε τάγματα, με έδρες τα πέντε σαντζάκια (νομούς): Το Α΄ Τάγμα στα Χανιά, το Β' Τάγμα στα Σφακιά, το Γ΄ Τάγμα στο Ρέθυμνο, το Δ΄ στο ηράκλειο και το Ε΄ στο Λασίθι.

Διοικητής της Χωροφυλακής ήταν ένας συνταγματάρχης με έδρα τα Χανιά.

Η διάρθρωση των βαθμίδων ήταν ως εξής: Ταγματάρχες, λοχαγοί, υπολοχαγοί α΄ και β΄ τάξεως, ανθυπολοχαγοί, επιλοχίες, λοχίες, δεκανείς και απλοί χωροφύλακες. Ε κάθε τάγμα και λόχο – διέθετε και ο συνταγματάρχης- υπήρχε ένας “λογιστής” , δηλαδή ένας αξιωματικός που είχε την ευχέρεια να χειρίζεται καλύτερα το γραπτό λόγο και ως εκ τούτου είχε αναλάβει τη γραφική εργασία. Ο αριθμός των λόχων ανά τάγμα διέφερε σε κάθε σαντζάκι , όπως και η δύναμη των έφιππων χωροφυλάκων. Η δύναμη της έφιππης χωροφυλακής ανερχόταν σε 120 άντρες, χωρίς να διαθέτει αξιωματικούς παρά μόνο λοχίες, δεκανείς και απλούς χωροφύλακες.

Ο μηνιαίος μισθός του Συνταγματάρχη έφτανε τις 18 τουρκικές λίρες, ενώ του απλού χωροφύλακα 1,5 τουρκική λίρα. Κάθε έφιππος χωροφύλακας λάμβανε εκτός του μισθού του και ένα επίδομα 140 γροσίων για τη συντήρηση του ίππου του. Επιπλέον, ετησίως δινόταν ένα επίδομα στους χωροφύλακες από το βαθμό του λοχαγού και κάτω για την προμήθεια παπουτσιών και ενδυμασίας.

“Κανονισμός της εν τη νήσω Κρήτη Χωροφυλακής” , 1884 και 1888

Με πολύ αναλυτικό τρόπο διατυπωθηκε ο “σκοπός και προορισμος” της Χωροφυλακής και στους δύο κανονισμούς

“ Της Χωροφυλακής σκοπός και προορισμός είναι να επιτηρή , στερεώνη και διαφυλάττη την ασφάλειαν και την ησυχίαν των κατοίκων της νήσου , επαγρυπνούσα προς αποτροπήν πάσης απευκταίας και επιβλαβούς πράξεως, προλαμβάνουσα την διατάραξιν της κοινής ησυχίας, κωλύουσα πάσαν εγκληματικήν επιχείρησιν, ανακαλύπτουσα, συλλαμβάνουσα και παραδίδουσα εις τας αρχάς πάντα εγκληματούντα και διατηρούσα την ισχύν του νόμου καθ΄ όλην την έκτασιν της Νήσου”

Η δύναμη του Σώματος το 1884 ανερχόταν σε 1.797 άντρες, ενώ το 1888 σε 1.575.

'Οποιος επιθυμούσε να καταταγεί στο Σώμα θα έπρεπε να έχει ηλικία άνω των 25 και κάτω των 50 ετών - στον κανονισμό του 1884 η κατώτερη ηλικία ήταν 20 ετών-, να μην έχει καταδικαστεί για κακούργημα ή πλημμελήματα και να είναι σωματικά και διανοητικά ικανός. Επίσης , προτιμούνταν ως υπαξιωματικοί και απλοί χωρρωση οφύλακες όσοι ήταν άγαμοι και γνώριζαν γραφή και ανάγνωση. Την τελική απόφαση λάμβανε ο Γενικός Διοικητής , κατόπιν σχετικής πρότασης του διοικητού της Χωροφυλακής.

Ο διοριζόμενος χωροφύλακας θα έπρεπε να καταβάλει εντός 15νθημέρου από την έκδοση της διαταγής διορισμού του το ποσό των δέκα λιρών ενώπιον του ταγματάρχου του ως εγγύηση. Σε αντίθετη περίπτωση “....θεωρείται αυτοδικαίως ως πεπαυμένος και διαγράφεται εκ των τάξεων χωροφυλακής” Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί έδιναν διαφορετικό όρκο από εκείνον των απλών χωροφυλάκων.

Με τη συμπλήρωση 25ετούς υπηρεσίας , οι χωροφύλακες λάμβαναν σύνταξη ίση με το ήμισυ του μέσου όρου τω μισθών των τελευταίων τεσσάρων ετών υπηρεσίας. Για κάθε επιπλέον έτος υπηρεσίας , προστίθετο στη σύνταξη το 1/50 του ποσού της εικοσιπενταετούς σύνταξης.

Με κριτήριο την εντοπιότητα και για να αποφευχθούν φαινόμενα απειθαρχίας, ο ταγματάρχης δεν μπορούσε να υπηρετεί στο νομό καταγωγής του, ο λοχαγός στην επαρχία του, και οι υπαξιωματικοί και απλοί χωροφύλακες στους τόπους καταγωγής τους.

Οι λόχοι Χωροφυλακής μετά των υπαξιωματικών μεταστάθμευαν από επαρχία επαρχία σε επαρχία εντός του νομού , ενώ σε έκτακτες περιπτώσεις μεταστάθμευαν σε άλλο νομό.

Η χορηγούμενη άδεια δε θα έπρεπε να υπερβαίνει τις οκτώ ημέρες. Απαγορευόταν ο λοχαγός να εγκρίνει την απουσία δέκα χωροφυλάκων ταυτοχρόνως-στον καονισμο του 1888 αναφερόταν για τρεις χωροφύλακες. Για λόγους ασθενείας και έκτακτες περιστάσεις ο λοχαγός μπορούσε να εγκρίνει άδεια μέχρι δέκα ημερών, με δική του ευθύνη.

Εξοντωτικές ήταν οι ποινές για τους παραβάτες των αδειών: όσοι παραβίαζαν την άδειά τους στερούνταν μέρος του μιθού τους, ενώ οι υπότροποι “ στερούνται του διπλασίου του μισθού των όλων ημερών της αδείας”. Πειθαρχικά παραπτώματα

Οι ποινές που επιβάλλονταν για τα πειθαρχικά παραπτώματα ήταν η επίπληξη , ο περιορισμός- μέχρι τριών ημερών- και η κράτηση (μέχρι οκτώ ημερών) με ταυτόχρονη στέρηση του μισθού για όσο διαρκεί η ποινή. Το 1887 , σύμφωνα με κάποιες προσθήκες στον κανονισμό της Χωροφυλακής, κάθε χωροφύλακας θα μπορούσε να αποπεμφθεί πριν συμπληρώσει δύο χρόνια στο Σώμα αν χαρτόπαιζε ή ήταν μέθυσος, για κακοήθεια, οκνηρία, απροθυμία για τη σύλληψη εγκληματιών , άρνηση εκτέλεσης υπηρεσίας, αν είχε συνάψει σχέσεις με φυγόδικους, αν είχε τιμωρηθεί τουλάχιστον τρεις φορές για πειθαρχικά παραπτώματα και αν είχε κατηγορηθεί για κακούργημα.

Ως πειθαρχικά παραπτώματα χαρακτηρίζονται η ανυπακοή, η αντιλογία, η δυσαρέσκεια και η έλλειψη σεβασμού προς τους ανωτέρους, η άτακτη συμπεριφορά, η παράβαση των αστυνομικών διατάξεων, κάθε πράξη που προσέβαλε την αξιοπρέπεια της Χωροφυλακής και η συνήθεια του “συχνάζειν” σε καφενεία και καπηλειά.

“Εν εκάστη επαρχία επαρχία θα σχηματίζηται εκ του εν αυτή λόχου μεταβατικόν απόσπασμα χωροφυλάκων εκ των ικανωτέρων , διευθυνόμενον από τον ανθυπολοχαγόν ή τον επιλοχίαν ή από έναν λοχίαν”

Η δύναμη του μεταβατικού αποσπάσματος ανερχόταν σε τουλάχιστον δέκα άντρες , οι οποίοι αντικαθίσταντο ανά δίμηνο. Κύρια αποστολή των αποσπασμάτων αυτών ήταν η καταδίωξη και η σύλληψη των φυγόδικων και φυγόποινων.

(πηγή :Question Cretoise εις πράξεις τέσσαρας, για τα 100 χρόνια από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα- Ελληνικά Ταχυδρομεία)