Τα Γραφικά Γεφυράκια Στο Χωριό Καλύβες Του Δήμου Αποκόρωνα

 

Καλύβες

Το χωριό είναι κτισμένο αμφιθεατρικά κατά μήκος της παραλίας των Καλυβών και σε δύο λόφους ανάμεσα από τους οποίους περνάει ο ποταμός Ξύδας που χωρίζει το χωριό σε δύο πλευρές που συνδέονται με γραφικά γεφυράκια, από τα οποία οι επισκέπτες μπορούν να παρατηρήσουν πλήθος από πέστροφες και πάπιες. 

Τα Κρητικά Έπιπλα Των Σπιτιών Περασμένων Δεκαετιών

 

Τα καθιστικά έπιπλα υπήρξαν πάντα, για τους λαούς που τα εφεύραν και τα χρησιμοποίησαν, στην ανώτερη βαθμίδα της επιπλοποιίας : ο βασιλικός 
και ο ιερατικός θρόνος βρίσκονται π.χ. στη κορυφή του σκεύους πολυθρόνα . 

Στην Κρήτη αναγνωρίζουμε από τον μεσαίωνα και εντεύθεν ως βασικά καθιστικά την πολυθρόνα , την καρέκλα και τον καναπέ που επιβλήθηκαν με σχεδιαστικά
 πρότυπα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας του 11ου και 12ου αιώνα και μεταδόθηκαν μέσω της ισχυρής παράδοσης έως τις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο κοινωνικός προσδιορισμός της χρήσης των τριών αυτών επίπλων είναι ιδιαίτερα συγκεκριμένος για λόγους που θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε.
Η πολυθρόνα θεωρείται ως πολυτελές έπιπλο που χρησιμοποιεί μόνο ο οικοδεσπότης και παραχωρείται κατ’ εξαίρεση ως κάθισμα σε επιφανή επισκέπτη. 

Η διάκριση αυτή έχει πιθανότατα προέλευση από την αποκλειστική χρήση του θρόνου από τον Μονάρχη. Όπου συναντάμε πολυθρόνα, είναι το μοναδικό έπιπλο 
αυτής της κατηγορίας στην οικία. 


Την καρέκλα χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι άνδρες όταν βρίσκονται παρέα με γυναίκες. Ακόμα και τα αρσενικά μιας οικογένειας έχουν καρέκλα ως κάθισμα, 
όπως και οι φιλοξενούμενοι άνδρες. Η καρέκλα είναι ένα απλό καθιστικό με πλάτη, αλλά έχει άμεση σχέση με την πολυθρόνα και γι’ αυτό το λόγο τα δύο έπιπλα  είναι καθιερωμένα για ανδρική χρήση στις πατριαρχικές κοινωνίες.

Ο καναπές είναι ένα αναπαυτικό καθιστικό έπιπλο, διακοσμημένο με ειδικά υφαντά και τοποθετημένο σε κεντρικό σημείο της κύριας αίθουσας της οικίας.

Χρησιμοποιείται ως καθιστικό αποκλειστικά από τις γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά. 

Η άνεση του, με το παπλωματένιο κάθισμά του, διευκολύνει την πολύωρη 
γυναικεία εργασία στο σπίτι και έτσι καθιερώθηκε σαν έπιπλο αφιερωμένο στη γυναίκα. 

Καθώς το μακρύ τραπέζι της μεγάλης αίθουσας της οικίας βρίσκεται  ενώπιον του καναπέ, σε περίπτωση οικογενειακής ή φιλικής σύναξης, οι γυναίκες κάθονται στον καναπέ και από την άλλη πλευρά οι άνδρες στις καρέκλες και την πολυθρόνα.

Τα άλλα καθιστικά έπιπλα αφορούν πολύ πιο απλές μορφές, που κατά κανόνα κατασκευάζονται από τον οικογενειάρχη αγρότη, κτηνοτρόφο ή χειροτέχνη. 
Δεν φέρουν στοιχεία της έντεχνης επιπλοποιίας και οι μορφές διαφοροποιούνται από το επίπεδο γνώσεων ή ταλέντου του ερασιτέχνη κατασκευαστή και από το 
οικονομικό περιβάλλον στο οποίο αυτός ζει. 

Αναφέρουμε στις κατηγορίες αυτές τα καρεκλάκια , τα σκαμνιά από τάβλες, τμήματα κορμών δένδρων και πλεκτά σκεύη από ειδικά φυτά. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσουμε και τα ποδόσκαμνα , πολύ μικρών διαστάσεων, για την ανάπαυση των ποδιών. 

Οι πάγκοι ήταν πρόχειρες κατασκευές από μια τάβλα και κάποια στηρίγματα όπως σκαμνιά, για να εξυπηρετούν συνάξεις πολλών συνεστιαζομένων. 

Τα καθιστικά έπιπλα, εξαιτίας της καθημερινής τους χρήσης σε συνήθως πολύτεκνες οικογένειες, δεν είχαν μακροβιότητα και είναι ένας λόγος που βρίσκονται σε μικρή  ποσότητα στα 200 τελευταία χρόνια.

Τα εξαρτήματα των καθισμάτων που είναι τα τραπέζια, συναντώνται σπάνια στην Κρήτη γιατί έχουν υψηλή τιμή και τα αντικαθιστούσαν με τάβλες τοποθετημένες σε τρίποδα. 

Υπάρχει επίσης ποικιλία από μικρά και χαμηλά τραπέζια, σμιλευμένα σε κορμούς δένδρων, με κάθετα στηρίγματα από κλαριά. Τέλος ένα πολύ χαμηλό κυκλικό τραπέζι, 
Ο σοφράς χρησιμοποιείται αποκλειστικά από τη νοικοκυρά, που κάθεται σε καρεκλάκι ή σκαμνί για την παρασκευή προϊόντων κατανάλωσης. 

Η Παραλία Κιτροπλατεία Στην Πόλη Του Αγίου Νικολάου

 

Η παραλία Κιτροπλατεία βρίσκεται σε ελάχιστη απόσταση από το κέντρο του Αγίου Νικολάου.Από το γεφυράκι στο κέντρο της πόλης ακολουθήστε τον ευθύ δρόμο Μ. Σφακιανάκη και σε λίγα λεπτά θα φτάσετε στην Κιτροπλατεία. 

Η παραλία είναι οργανωμένη και αν πεινάσετε υπάρχουν πολλά εστιατόρια και ταβέρνες στην περιοχή για ένα ούζο με μεζέ.

Η Κρήνη Του Γενιτσάρ Αγά

 

Η κρήνη του Γενιτσάρ αγά, η οποία βρίσκεται στη λεωφόρο Ικάρου, δίπλα στην Επιγραφική Συλλογή.  Στην αψιδωτή κατασκευή  που  περιβάλλεται  από  δύο  μεγάλους  πεσσούς  που διακοσμούνται με ροζέτες  βρίσκεται  ανάγλυφος,  περίτεχνα ένας διακοσμημένος κρουνός.

Come Τα Rooms To Let

Τέσσερις και... δεκαετίες πέρασαν από τότε που η φθορά του μοντέλου του «Ζορμπά the greek», γύρω από το οποίο οργανώθηκε το τουριστικό πρότυπο της Ελλάδας της δεκαετίας του ’60 μέχρι το ’80 περίπου, φάνηκε να είναι αμετάκλητη. Παράλληλα, ξεθώριασαν και οι φωτογραφίες των σακιδιοφόρων Ευρωπαίων και Αμερικανών τουριστών της δεκαετίας του ’60-’70. 

Οι «χίπηδες», οι ατημέλητοι εκείνοι που λεηλατούσαν τις συκιές και τα αμπέλια, γέρασαν, σοβαρεύτηκαν, άλλαξαν πεποιθήσεις, νοοτροπίες, προορισμούς. Με την επέλαση άλλωστε των φιλελεύθερων προτύπων και αξιών σε όλη την Ευρώπη, ο νέος δυτικός καταναλωτής τουριστικών υπηρεσιών βαυκαλίζεται με το lifestyle και την εικόνα του. Αναζητά φθηνά πακέτα διακοπών σε πολυτελή ξενοδοχεία που του δίνουν την εντύπωση ότι είναι περιζήτητος πελάτης, κάπως σαν «καταξιωμένος επιχειρηματίας σε πολυτελείς διακοπές»…

Με άλλα λόγια τα «βυρωνικά» κατάλοιπα του ευρωπαϊκού ρομαντισμού που μέχρι το ’80 διαμόρφωναν τις στάσεις και τις προσδοκίες των τουριστών – «προσκυνητών» ενός τόπου σαν την Ελλάδα καταραμένου από την ιστορία και ευλογημένου από τη φύση – όλων εκείνων των νέων που αναζητώντας τα πιο ελευθεριακά νοήματα της ζωής ακολουθούσαν κατά το διάστημα των θερινών τους έστω αποδράσεων από τα ομιχλώδη τοπία του Βορρά, τα φαντασιακά πρότυπα του Λόρδου Βύρωνα, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Τσε Γκεβάρα ή του… Μικ Τζάγκερ, έσβησαν λίγο λίγο σαν ίχνη στην άμμο. 

Ο μεθυστικές μέρες και οι φεγγαρόλουστες αισθησιακές νύχτες που αντανακλούσαν στο Κυκλαδίτικο τοπίο, στην Νότια Κρήτη, στην Ρόδο, στην Κω, στην Κέρκυρα και αλλού, τα πρότυπα της υπαρξιακής εξέγερσης της δυτικής νεολαίας, τις επιθυμίες μια άλλης καλύτερης ζωής στον απόηχο των αιτημάτων του Μάη του ’68, οράματα μιας συλλογικής ανυπακοής στους στενόμυαλους κανόνες ζωής μιας δυτικής κοινωνίας που έφτανε επώδυνα στο τέλος της μεταπολεμικής της εμπειρίας, άρχισαν να σβήνουν. 

Όλοι αυτοί οι φαντασιακοί αγωγοί που έφερναν προς τη θερινή Ελλάδα τα εικονοκλαστικά συναισθήματα των επαναστατημένων γενεών της εποχής της μαζικής νεολαιίστικης αμφισβήτησης, άρχισαν να αναδιαμορφώνονται: Προς το εμπορικότερον. Προς το συστηματικότερον. Προς το τυπικώτερον. Προς το μετανεωτερικότερον.

Χωρίς σαφές marketing, χωρίς πραγματικό πολιτισμικό απολογισμό των δεκαετιών της τουριστικής «αντι-κουλτούρας» που στοίχειωνε τις τουριστικές πολιτικές επιλογές των «απελευθερωμένων» δεκαετιών του ’60, χωρίς ανάλυση και κατανόηση των μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων οικονομικών μεγεθών που έτειναν να αμφισβητήσουν τα παραδεκτά και ως τότε «απολύτως αυτονόητα» μοντέλα της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας, το μοντέλο του «Ζορμπά» δεν άργησε να δείξει τις ανεπάρκειές του. 

Η μποέμικη ατμόσφαιρα της θερινής ανεμελιάς και της μαζικής κατάκτησης του «sea, sun and sex» που οδηγούσε μέχρι τότε τις τουριστικές αναζητήσεις όλων όσων τριγύριζαν στα νησιώτικα σοκάκια, ανάμεσα στις αρχαίες κολώνες, στις ψαροταβέρνες και τα «rooms to let» που ξεπετάχτηκαν λίγο πολύ παντού, όπου υπήρχαν ελληνικά «ρόδινα ακρογιάλια» προς άμεση «αξιοποίηση», άρχισε να μυρίζει ναφθαλίνη.

Με άλλα λόγια, όλα αυτά ήταν «πράγματα» (εικόνες και ιδέες) που δεν άργησαν να δείξουν την φτήνια τους και την ανεπάρκειά τους. Από την μεριά του το ελληνικό κράτος συνέχισε να σπαταλά εκατομμύρια για μια τουριστική προβολή της χώρας, που καθιστούσε την Ελλάδα μάλλον ένα φτηνιάρικο προορισμό «για όλους».

 Και ενώ αφενός άρχισαν να αναδεικνύονται πολλοί νέοι ανταγωνιστικοί μεσογειακοί προορισμοί (Τουρκία, Τυνησία, Αίγυπτος, Μάλτα, Δαλματικές Ακτές κλπ.), που πουλούσαν στην ευρωπαϊκή τουριστική αγορά τα ίδια πάνω κάτω πράγματα (αρχαιολογικές περιηγήσεις, ήλιο και θάλασσα) σε φθηνότερες μάλιστα τιμές και συνήθως με καλύτερη εξυπηρέτηση της πελατείας και ενώ αφετέρου, οι τουριστικές προσδοκίες είχαν αρχίσει να μεταστρέφονται με τους νέους υποψήφιους τουρίστες που απαιτούσαν ως «διακεκριμένοι καταναλωτές» προϊόντα και υπηρεσίες «ποιότητας», η Ελλάδα, με τους ακατάλληλους «image makers» που κινητοποιεί για την προβολή της, κινδυνεύει να απαξιωθεί ως τουριστικός προορισμός και να γίνει μια όμορφη αποικία που έχει όμως το μειονέκτημα να κατοικείται από «Έλληνες»…

Η παρούσα συγκυρία της οικονομικής και πολιτικής κρίσης κρύβει ωστόσο ενδεχομένως και μερικές ευκαιρίες αναπροσανατολισμού της τουριστικής μας πολιτικής και της ανάδειξης νέων ομάδων – στόχων. Έτσι κι αλλιώς, οι κοσμοπολίτικες μνήμες των διασημοτήτων του νέου ελληνισμού έχουν ήδη φθαρεί (Ωνάσης, Κάλλας κλπ.). 

Με τη πώληση άλλωστε του Σκορπιού σε Ρώσο Μεγιστάνα από την κληρονόμο κ. Αθηνά Ωνάση, που έχει δηλώσει ότι «απεχθάνεται κάθε τι ελληνικό», ίσως δίνει συμβολικά το σύνθημα μιας πιο «ελιτίστικης» στροφής στην προβολή του νοήματος που θα μπορούσε να προσλάβει το ταξίδι στην Ελλάδα για τον σύγχρονο Ευρωπαίο ˙ ιδίως μάλιστα εκείνο της Ανατολικής Ευρώπης. 

Ίσως μαζί με την «κομπιναδόρικη» τσαπατσουλιά και την γραφικότητα του Ζορμπά θα πρέπει να μείνουν στα αζήτητα και όλα όσα στο παρελθόν καλλιεργούσαν στους δυτικούς κυρίως επισκέπτες μας, εκείνο το αίσθημα της συγκαταβατικότητας και της αντιπάθειας προς την Ελλάδα του κάθε «μικρο-ταλαίπωρου» δυτικού ευρωπαίου «καταναλωτή τουριστικών υπηρεσιών».

Ας πάψουμε να «ανήκομεν» σε αυτή τη συγκεκριμένη «Δύση», τουλάχιστον στον τομέα του τουρισμού, που αποτελεί, όπως μας λένε, τη μοναδική «βαριά βιομηχανία» μας…

www.psy-counsellors.gr