Το Γερακάρι Του Δήμου Αμαρίου.

 Από τους θεματοφύλακες της παράδοσης και ο δάσκαλος κ. Κωνσταντίνος Ταταράκης. Η συνάντησή μας έγινε στο πλαίσιο των ιστορικών ερευνών που συνεχίζονται γύρω από τα Ολοκαυτώματα. 

Και είχε να μας πει τόσα ενδιαφέροντα σε μια περιγραφή που η χαρισματική του αφήγηση την κάνει μοναδική.

Αρχίζοντας την αναφορά του από τις ρίζες του χωριού μας είπε:

«Ο Γερακάρης είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της επαρχίας Αμαρίου. Βρίσκεται στις ολόδροσες βορεινές πλαγιές του όρους Κέντρους σε υψόμετρο 680 μέτρων.

-Ποιές είναι οι εκδοχές για την ονομασία του;

-Το χωριό υπήρχε από την βυζαντινή περίοδο κατά την οποία οι κάτοικοι ειδικεύονταν στην εκτροφή, εξημέρωση και εκγύμναση γερακιών στο κυνήγι λαγού και πέρδικας, οι λεγόμενοι Γερακάρηδες, κυνηγούσαν με τα γεράκια στους ώμους. Τέτοιους κυνηγούς είχε φαίνεται πολλούς το χωριό και πιθανόν πήρε από αυτούς το όνομα.

Μια άλλη εκδοχή λέει πως οι άνθρωποι του τόπου τούτου είχαν γερή κάρα, γερό κεφάλι με ανοιχτό έξυπνο μυαλό, εκ του οποίου προήλθε το όνομά του.

-Από προηγούμενες αναφορές (Σπύρος Μαρνιέρος, Μιχαήλ Μυρ. Παπαδάκις, Ανδρέας Σταυρουλάκης) υπάρχουν στοιχεία για σημαντική δράση του χωριού στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.

-Πράγματι. Κατά την τουρκοκρατία καταλήφθηκε από γενίτσαρους. Το 1834 είχε 20 χριστιανικές οικογένειες και 20 μουσουλμανικές, ενώ το 1881 κατοικούσαν στο χωριό 321 Χριστιανοί και 109 Τούρκοι. Όπως προείπατε η συμβολή των κατοίκων στους απελευθερωτικούς αγώνες τα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν σημαντική.

Το 1866 ο αρχηγός Πάνος Κορωναίος είχε το αρχηγείο του στο Γερακάρι. Το 1897 έγινε στο χωριό αιματηρή μάχη, όπου οι επαναστάτες νίκησαν τριπλάσιο τουρκικό στρατό του Ρεζιζ Πασά και άφησαν στο πεδίο της μάχης 100 Τούρκους νεκρούς. Και στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-1913 έστειλε πολλούς στρατιώτες, οι οποίοι επέδειξαν εξαιρετική ανδρεία και τόλμη.

Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έλαβε μέρος σε όλα τα μέτωπα (Αλβανικό, Μάχη της Κρήτης, Εθνική Αντίσταση) και πλήρωσε με πολύ αίμα τη λευτεριά.

-Το Γερακάρι έχει αναδείξει πολλές προσωπικότητες. Δεν είναι έτσι;

-Ο Γερακάρης τα προκατοχικά, κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια είχε περίπου 800 κατοίκους, όμως μετά το κάψιμο, όπως συνηθίζουμε και λέμε, άρχισε η μετανάστευση. Πολλοί απ’ αυτούς έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στο Ρέθυμνο, στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Τα περισσότερα παιδιά άρχισαν να πηγαίνουν στο γυμνάσιο. Πρόκοψαν στα γράμματα και έγιναν πολλά από αυτά επιστήμονες. Γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, δάσκαλοι, ναυτικοί, ιερείς.

Άλλα παιδιά έγιναν τεχνίτες, έμποροι και σταδιοδρόμησαν ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Έμειναν όμως και αρκετοί στο χωριό, οι οποίοι εις πείσμα των κατακτητών δούλεψαν με όρεξη και διάθεση και το ανέπτυξαν.

-Έτυχε ποτέ το χωριό μιας κρατικής βοηθείας;

-Το τότε Υπουργείο Ανοικοδόμησης απαλλοτρίωσε μια καταπράσινη περιοχή από αμπέλια, στη θέση «Αγκαθές» και οικοδόμησε σπίτια, τα οποία δια κλήρου δόθηκαν στους κατοίκους. Τα κατεστραμμένα διορθώθηκαν ή κτίστηκαν άλλα στη θέση τους. Ρυμοτομήθηκε δεόντως και το χωριό έγινε καλύτερο απ’ ό,τι ήταν πριν.

-Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το χωριό σήμερα αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης μαρτυρικής περιοχής. Είναι φαινόμενο πραγματικά αυτή η αλλαγή από χρόνο σε χρόνο. Και σήμερα το Γερακάρι παρουσιάζει μια πρωτοφανή ανάπτυξη. Που οφείλεται αυτή;

-Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον επιχειρηματία Γιάννη Γενεράλη, ο οποίος επενδύει τις οικονομίες του στο χωριό που γεννήθηκε και αγαπά. Έκτισε σύγχρονα γηροκομεία, σπίτια, ταβέρνες, εκκλησίες, χώρους αναψυχής, τα οποία όταν τελειοποιηθούν και λειτουργήσουν ο Γερακάρης θα έχει όψη μιας μικρής πολιτείας.

-Το διαπιστώνουμε από την πρώτη στιγμή που φθάνουμε στο χωριό. Και πρέπει να εξάρουμε αυτή την ιδιωτική πρωτοβουλία που πραγματικά δείχνει πάθος για τον τόπο...Αν κάθε περιοχή είχε έναν Γενεράλη θα είχαμε κατακτήσει πολύ από το χαμένο μας έδαφος σαν νομός. Από τα μεγάλα ατού της περιοχής είναι και η εύκολη πρόσβαση στο χωριό. Η διαδρομή είναι τόσο ευχάριστη.

-Με το Ρέθυμνο συνδέεται με δυο φιδωτούς αυτοκινητόδρομους. Ο παλιός φεύγει από τον κόμβο Μυσιρίων ανεβαίνει τις Πρασσές, περνά από τη μαγευτική Λίμνη των Ποταμών, διέρχεται δια μέσου της ομώνυμης κοιλάδας με αειθαλή δέντρα, δάση κατάσκια και κρύα νερά. Φθάνει στην Αγία Φωτεινή των Αποστόλων, στρίβει δεξιά, περνάει τον Μέρωνα και τις Ελένες και μπαίνει στο Γερακάρι.

Η απόσταση από το Ρέθυμνο είναι 41 χιλιόμετρα. Διανύεται σε χρονική διάρκεια μιας ώρας περίπου. Ο άλλος είναι νεότερος και με αφετηρία το Ρέθυμνο ανεβαίνει τα Τρία Μοναστήρια, τους Αρμένους, διασχίζοντας την κατάφυτη από ελιές πεδιάδα της Κοξαρές και αγγίζει το Σπήλι. Στη συνέχεια ανεβαίνει το πανέμορφο φαράγγι, περνάει από το πάμφωτο οροπέδιο «Γιους Κάμπος» και κατηφορίζοντας φτάνει στο χωριό. Η απόσταση είναι 38 χιλιόμετρα με χρονική διάρκεια 40 λεπτά.

-Αυτή θεωρούμε ότι είναι και η δημοφιλέστερη διαδρομή. Ποιο νομίζετε ότι είναι το ακριβότερο δώρο του χωριού;

-Το καλύτερο, ίσως και το ακριβότερο δώρο, που χάρισε ο Θεός στο γραφικό τούτο χωριό είναι το νερό. Γύρω από το χωριό, σε μικρή απόσταση από το κέντρο, υπάρχουν πέντε φυσικές πηγές με κατάψυχρα νερά που υδρεύουν τα σπίτια και τα περιβόλια των κατοίκων. Οι τρεις εξ αυτών είναι υψηλότερα και το νερό έρχεται στα σπίτια με φυσική ροή. Οι άλλες δυο (Φώτης Βλάσσης) είναι χαμηλότερα και αντλείται με μηχανήματα. Εξαιτίας του άφθονου νερού ο τόπος είναι κατάφυτος από οπωροφόρα δέντρα. Κερασιές, βυσσινιές, μηλιές, καρυδιές, καλύπτουν μια μεγάλη περιοχή με απερίγραπτη ομορφιά.

Τα αμπέλια του χωριού βρίσκονται μαζεμένα στη θέση «Κεφαλές» και καλύπτουν εκατοντάδες στρέμματα βαθυπράσινης γης. Συνέχεια των αμπελώνων προς τα πάνω υψώνεται αγέρωχο, υπερήφανο, καταπληκτικό σε ομορφιά το εκατοντάπηγο βουνό Κέδρος, σε μια κορυφογραμμή από το δυτικό χαμήλωμα (Τράχηλας) ως το ανατολικό στον οικισμό Γουργούθοι, σε υψόμετρο 1800 μέτρων. Είναι άδενδρο, αλλά καλύπτεται από σπάνια θαμνώδη φυτά, αστοιβίδες, θυμάρια, αχινοπόδια, ασπαλάθους, φασκόμηλα, αγκάραθους, σφεντάμια, πρινάρια, σπάρτους κ.α.

Το χειμώνα είναι κατάλευκο από τα χιόνια, οι πηγές του δυναμώνουν τα νερά τους και σχηματίζουν δεκάδες καταρράκτες με αφρίζοντα ψυχρότατα νερά, τα οποία πέφτουν από μεγάλο ύψος και με το δαιμονικό τους θόρυβο αποτελούν ένα φαντασμαγορικό θέαμα.

Λίγο χαμηλότερα από την κορυφή του όρους υπάρχει μια Κυκλώπεια σπηλιά μέσα στην οποία βρίσκεται λιθόκτιστος ο ναός του Προφήτη Ηλία. Στο βάθος της σπηλιάς υπάρχει μια τρύπα και λέγεται ότι κάποτε μπήκε μια γουρούνα με τα μικρά της και βγήκε στον οικισμό Γουργούθοι. Επίσης στην κορυφή βρίσκεται και ο ναός της Αναλήψεως, επάνω σε ένα βράχο, πρόχειρα κτισμένο με πέτρες.

-Έχει και καλό κλίμα το χωριό. Είναι ιδανικό για διακοπές.

-Πράγματι το κλίμα είναι ευνοϊκό με ελάχιστη υγρασία. Ο χειμώνας είναι ψυχρός και το καλοκαίρι δροσερό. Σε συνδυασμό με τις πάμπολες φυσικές ομορφιές, τη μοναδική θέα της Αμαριώτικης λεκάνης και του Ψηλορείτη προσφέρεται ως ο καταλληλότερος τόπος παραθερισμού.

-Ποιες είναι οι σημερινές ασχολίες των κατοίκων;

-Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Γνωστά είναι τα άνυδρα κηπευτικά που καλλιεργούνται στον κάμπο. Τα κόκκινα φρέσκα φασολάκια (μπαρμπούνια) και οι ξερές άσπρες φασόλες είναι περιζήτητα όσπρια.

-Και τι να πούμε για τα φημισμένα κεράσια…

-Ο Γερακάρης είναι το μεγαλύτερο κερασοχώρι της Κρήτης. Το κόψιμο του κερασιού είναι λεπτή εργασία. Θέλει ειδικευμένους ανθρώπους, κυρίως γυναίκες, με υπομονή, επιμονή, ευλυγισία και προσοχή, ώστε να κόβονται με τα λίκια για να διατηρούνται φρέσκα. Φημισμένα είναι τα πολίτικα κεράσια με γραμμή (γερακαριανό κεράσι όποιος φάει δεν θα γεράσει).

-Είναι φυσικό να έχει εμπνεύσει και το κεράσι τους μαντιναδολόγους…

-Βέβαια. Λένε «Κεράσι γερακαριανό και καστρινή σταφίδα, επήρες μου τονε το νου πρώτη φορά που σ’ είδα».

-Τα προϊόντα αυτά θα πρέπει να αποτελούν μια πηγή πλούτου.

-Τα κεράσια, τα βύσσινα, τα μήλα, τα καρύδια, σε παλαιότερες εποχές ήταν η σπουδαιότερη πηγή πλούτου για τους κατοίκους. Στις δεκαετίες 70-90 που ανθούσε ο Γεωργικός Συνεταιρισμός οι κερασοβυσσινοπαραγωγοί του χωριού εισέπραξαν μεγάλα χρηματικά ποσά.

Σήμερα το εμπόριο κερασιού και βύσσινου βρίσκεται σε παρακμή λόγω των εισαγωγών, της έλλειψης συνεταιριστικών οργανώσεων και εργατικών χεριών.

Οι κτηνοτρόφοι είναι μερακλήδες στη δουλειά τους. Έχουν σύγχρονα υπόστεγα στις παρυφές του χωριού και περιποιούνται τα ζώα τους με πολύ μεράκι. Το γάλα το διαθέτουν σε σύγχρονα τυροκομεία που βρίσκονται σε άλλα χωριά του νομού. Η γραβιέρα, ο αθότυρος και το κρέας είναι πεντανόστιμα, όπως και ο ξυνόχοντρος που παρασκευάζεται από τις γυναίκες τους».

Αλλά το οδοιπορικό μας αυτό στο Γερακάρι με την θαυμάσια ξενάγηση του κ. Ταταράκη δεν τελειώνει εδώ. Θα συνεχίσουμε αύριο με ακόμα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία για το λαϊκό πολιτισμό και τη ζωή στο χωριό μετά το ολοκαύτωμα.

ΠΗΓΗ - 

 http://www.rethnea.gr

ΦΩΤΟ - Συλλόγου Αμαριωτών.

Η Τερψιχόρη Χρυσουλάκη-Βλάχου Από Τη Σητεία Η Γυναίκα Που Αντιστάθηκε Κατά Των Γερμανών

 Τερψιχόρη Χρυσουλάκη-Βλάχου από τη Σητεία Αγωνίστηκε προσφέροντας τις υπηρεσίες της στον ασύρματο που λειτουργούσε σ' όλο σχεδόν το διάστημα της κατοχής στη μονή Τοπλού. Συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο από τους Γερμανούς. 

Εκτελείται στην Αγιά Χανίων τον Ιούνιο του 1944. Αντιμετωπίζει το θάνατο με μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Η όμορφη αυτή κρητικοπούλα γράφει στον τοίχο του κελλιού της «Είμαι 18 χρονών. Με καταδίκασαν σε θάνατο. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή το εκτελεστικό απόσπασμα. Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω η Κρήτη».

Τα καθήκοντα της νοικοκυράς αλλάζουν προσανατολισμό. Προσαρμόζονται στο πνεύμα της εποχής και με προθυμία υπακούουν στο σάλπισμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις παίρνουν τα όπλα και βρίσκονται δίπλα στους άνδρες τους. 

Άλλες περιθάλπουν στα σπίτια τους με κίνδυνο της ζωής τους αντάρτες ή περιπλανώμενους συμμάχους, που βρίσκονται ακόμα στην Κρήτη. Φτιάχνουν και στέλνουν με τα παιδιά τους παξιμάδι, τρόφιμα και άλλα είδη στους αντάρτες που κρύβονται σε σπηλιές ή εγκαταλελειμμένα κτηνοτροφικά καταλύματα. Προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως νοσοκόμες σε τραυματισμένους μαχητές, δίνοντας έτσι νέες διαστάσεις στον αγώνα και την αντίσταση της Κρήτης. 

Θα πρέπει βέβαια να προστεθεί, πως και όλος ο λαός της Κρήτης παίρνει μέρος με το δικό του τρόπο στην αντίσταση. Αντίσταση κάνουν τα παιδιά που δεν τα υποπτεύονται και μεταφέρουν τρόφιμα ή άλλα είδη στους αντάρτες και Βρετανούς που φυγοδικούν και κρύβονται στα κρητικά βουνά. 

Οι κτηνοτρόφοι που με τα συνθηματικά σφυρίγματά τους, κάνουν γνωστό τον κίνδυνο που πλησιάζει. Εκείνοι που αρνούνται να μαρτυρήσουν οτιδήποτε παρά τις αφόρητες πιέσεις που δέχονται και τα σκληρά βασανιστήρια που υποβάλλονται. Όσοι επιδεικνύουν συνειδητή οκνηρία, στα καταναγκαστικά έργα που εκτελούνται για λογαριασμό και εξυπηρέτηση των κατακτητών.

Αυτοί που προκαλούν φθορές σε αυτοκίνητα ή άλλο πολεμικό υλικό του εχθρού. Αλλά και εκείνοι επίσης που εκδίδουν και κυκλοφορούν έντυπο ενημερωτικό υλικό σχετικό με τα νέα από τα διάφορα μέτωπα του πολέμου. Με το υλικό αυτό τροφοδοτείται το εθνικό φρόνημα και ενισχύεται αισθητά το ηθικό του λαού. 

Κανέλλος Κανελλόπουλος, Ο Ποδηλάτης Που Πέταξε Με Αεροπλάνο, Το Οποίο Κινούνταν Με Τη Δύναμη Των Πεταλιών.... Απο Κρήτη - Σαντορίνη

 Στη μυθολογία, ο Δαίδαλος και ο γιος του Ίκαρος, φυλακισμένοι στον Λαβύρινθο, έφτιαξαν τα δικά τους φτερά και πέταξαν από την Κρήτη πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος. Ήταν μια προσπάθεια να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.   

Το 1988 ο μύθος αναβίωσε όταν ο πρωταθλητής ποδηλασίας Κανέλλος Κανελλόπουλος κάλυψε την απόσταση Κρήτη- Σαντορίνη με αεροσκάφος κινούμενο αποκλειστικά με μυϊκή δύναμη. 

Ο «σύγχρονος Δαίδαλος», με αυτό το τολμηρό πείραμα της αεροναυπηγικής, έμεινε στην ιστορία και έγραψε το όνομα του στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Το παγκόσμιο ρεκόρ 31 χρόνια μετά παραμένει ακατάρριπτο.... 

Το 1988 η καριέρα του Κανελλόπουλου, συνδυάστηκε με ένα εγχείρημα που έμεινε στην ιστορία. Ήταν ένας από τους πέντε ποδηλάτες που επιλέχθηκαν παγκοσμίως για να επανδρώσουν μια πειραματική πτήση για την επίδειξη δυνατοτήτων αεροσκαφών χωρίς κινητήρα. 

Η πρώτη ανθρωποκίνητη απογείωση έγινε το 1961 από το αεροσκάφος Σάνπακ. Από τότε έγιναν πολλές προσπάθειες από πιλότους που στόχευαν να ξεπεράσουν το χρόνο του και να καλύψουν μεγαλύτερες αποστάσεις, διεκδικώντας το βραβείο Κρέιμερ. 

Το 1979 ο πιλότος Μπράιαν Άλλεν τα κατάφερε και διέσχισε εξουθενωμένος με ανθρωποκίνητο αεροσκάφος το κανάλι της Μάγχης, μια απόσταση 35 χιλιομέτρων.... 

Με τον προπονητή του. Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος έχει συμπληρώσει περισσότερες από 530 συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα Φοιτητές του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης (Μ.Ι.Τ.) παρακολουθούσαν την εξέλιξη των ανθρωποκίνητων πτήσεων και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μία πειραματική πτήση. 

Για τρία χρόνια μια ομάδα με περισσότερους από 40 σχεδιαστές, πιλότους και βοηθούς εργάστηκε για να επιτευχθεί μία πτήση 115 χιλιομέτρων κατά μήκος του Αιγαίου. Σκοπός του εγχειρήματος ήταν η αναβίωση του μύθου του Δαιδάλου. Γι΄αυτό και ως αφετηρία της διαδρομής επιλέχθηκε η Κρήτη, ενώ για τερματισμό η Σαντορίνη, που είναι το κοντινότερο νησί. 

Κανένα ανθρωποκίνητο αεροσκάφος δεν είχε πετάξει μεγαλύτερη απόσταση. Ο υποψήφιος πιλότος έπρεπε να ποδηλατεί σε σταθερή απόσταση 5 μέτρα πάνω από τη θάλασσα καταναλώνοντας ενέργεια δύο μαραθωνίων. Αν ο «ιπτάμενος ποδηλάτης» σταματούσε για μερικά δευτερόλεπτα το πεντάλ ή άλλαζε ρυθμό το πτητικό μηχάνημα, μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα θα βρισκόταν στο νερό! Οι εξαντλητικές προπονήσεις 

Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος προσεγγίστηκε για το εγχείρημα από τον γιατρό, Κώστα Παύλου. Μαζί του επιλέχθηκαν και άλλοι δύο έλληνες ποδηλάτες, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις δοκιμασίες. Ο πρωταθλητής ποδηλασίας ταξίδεψε στην Αμερική μαζί με άλλους 4 αμερικάνους υποψηφίους. Κανένας από αυτούς δεν ήταν πιλότος. 

Προπονούνταν στη βάση Εdwards, που συνεργαζόταν με τη ΝΑΣΑ, για να μάθουν να πετούν. Καθημερινά προετοιμάζονταν για έξι μήνες σε ανεμοπλάνα, ανθρωποκίνητα αεροσκάφη, ενώ διένυαν και τεράστιες αποστάσεις με τα ποδήλατα.... 

Η επίδοση της μηχανής εξαρτιόταν από τις καιρικές συνθήκες και την ανθρώπινη αντοχή. Το μηχάνημα επηρεαζόταν όταν έβγαινε ο ήλιος, καθώς δημιουργούνταν ανοδικά και πτωτικά ρεύματα. Έτσι ακριβώς καταστράφηκε και ένα από τα αεροσκάφη του πειράματος. Το «Daedalus 87» έσπασε όταν ο καιρός ζέστανε και φύσηξαν ανοδικά αέρια ρεύματα. 

Ο πρωταθλητής ποδηλασίας θυμάται να βλέπει το αεροπλάνο να παίρνει κλίση, χωρίς τα πηδάλια να έχουν τη δυνατότητα να το επαναφέρουν. Σκέφτηκε να τα παρατήσει, όμως δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια ελπίζοντας να είναι εκείνος ο επιλαχών του μοναδικού εγχειρήματος. 

Συνολικά κατασκευάσθηκαν τρία αεροσκάφη: το πρωτότυπο «Light Eagle», το «Daedalus 87» που συνετρίβη και το «Daedalus 88», βάρους 34 κιλών, που πέταξε τελικά από την Κρήτη μέχρι τις ακτές της Σαντορίνης. Η επιλογή του Κανελλόπουλου και το ρεκόρ Γκίνες Μια ομάδα μετεωρολόγων μελετούσε τον καιρό κατά μήκος της διαδρομής για τρία χρόνια. 

Είχαν συμπεράνει ότι στο Αιγαίο μετά την άνοιξη υπήρχαν 2-3 ημέρες που το κρητικό πέλαγος ήταν ήρεμο. Οι υποψήφιοι πιλότοι επέστρεψαν στην Ελλάδα χωρίς να γνωρίζουν την ακριβή ημερομηνία που θα γίνει η πτήση. Για 40 ημέρες προπονούνταν εκ περιτροπής μέχρι να βρεθεί η μέρα με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες και αυτή ήταν τελικά στις 23 Απριλίου 1988.... 

Ήταν η μέρα του Κανέλλου Κανελλόπουλου. «Το προηγούμενο βράδυ δε μπόρεσα να κοιμηθώ από την αγωνία», λέει στη «ΜτΧ». Πριν από τον αγώνα σκεφτόταν την ευθύνη που ένιωθε απέναντι στη χώρα και στην ομάδα που δούλευε για το εγχείρημα. 

Ο «σύγχρονος Δαίδαλος» έκανε ποδήλατο στους ουρανούς με ευνοϊκό αέρα. «Ένιωθα δέος στον αέρα, γιατί είναι ένα αφύσικο περιβάλλον για τον άνθρωπο». Από τις ακτές της Κρήτης και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον παρακολουθούσαν δυνάμεις του Ναυτικού και της Αεροπορίας που τον κατεύθυναν. 

Το μηχάνημα που έδειχνε το υψόμετρο παρουσίασε πρόβλημα, εκείνος όμως δεν ανησύχησε. Μαζί του κουβαλούσε 6 λίτρα υγρού με ηλεκτρολύτες για να μην πέφτει το γλυκογόνο του. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, του ανακοίνωσαν ότι είχε ξεπεράσει το προηγούμενο καταγεγραμμένο ρεκόρ. 

Ο Κανελλόπουλος όμως δεν ενδιαφερόταν για τα ρεκόρ. Εξάλλου από την εμπειρία δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη. Ήθελε μόνο να ολοκληρώσει με επιτυχία τη διαδρομή. Πώς τσακίστηκε ο Δαίδαλος Πέταξε αποκλειστικά με τη μυϊκή του δύναμη για 119 χιλιόμετρα μέχρι τις ακτές της Σαντορίνης, σε 3 ώρες 54 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα. Δεκάδες μέτρα πριν από την προσγείωση ο αρχηγός του προγράμματος του ζήτησε να κάνει μια στροφή και να προσγειωθεί παράλληλα με την παραλία.... 

Η απόφαση ήταν της τελευταίας στιγμής χωρίς να ληφθεί υπόψιν ο αέρας. Μια ριπή ανέμου έσπασε την άτρακτο και το φτερό. Ο «Δαίδαλος» καταστράφηκε. Ο Κανελλόπουλος όμως δεν είχε το τέλος του Ικάρου. Δεν εγκλωβίστηκε στο αεροσκάφος και βγήκε μέσα σε λίγα λεπτά σώος στην παραλία.... 

Η επίδοση του δημιούργησε νέο παγκόσμιο ρεκόρ αποστάσεως και διάρκειας πτήσεως, με αεροσκάφος κινούμενο με μυϊκή δύναμη, ρεκόρ  που καταγράφηκε στο Βιβλίο Γκίνες. Συνέχισε επαγγελματικά την ποδηλασία έως τα 36 του χρόνια, ενώ παράλληλα δίδασκε Φυσική Αγωγή σε Γυμνάσιο. 

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την αγιογραφία. Το πρώτο ποδήλατο Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος ασχολήθηκε με την ποδηλασία σε μια περίοδο που το άθλημα δεν ήταν διαδεδομένο στην Ελλάδα. Ξεκίνησε μόνος του να διανύει μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε χωριά της Πάτρας έως το 1972, όταν σε ηλικία 15 χρόνων αποφάσισε να πάρει αγωνιστικό ποδήλατο. Πάντα, ωστόσο, ονειρευόταν να γίνει πιλότος και κατά κάποιο τρόπο το πέτυχε αρκετά χρόνια αργότερα.

 Χωρίς σημαντικούς πόρους, ο έφηβος ξεκίνησε την αποταμίευση. Κρατούσε τα χρήματα από τα κάλαντα, άνοιξε κουμπαράδες κι έκανε πως ξεχνούσε να δίνει ρέστα στον πατέρα του. Για ένα χρόνο ότι χρήματα είχε για το κολατσιό στο σχολείο, τα μάζευε για να πάρει ποδήλατο. Και τα κατάφερε. «Ήταν Τρίτη 29 Μαΐου 1973″. Εκείνη τη μέρα ξέχασα να φάω από τη χαρά μου», περιγράφει στη «Μηχανή του Χρόνου». Απέκτησε το αγωνιστικό του ποδήλατο και από τότε δεν ξανακατέβηκε. «Έχω γράψει 750.000 χλμ», δηλώνει με περηφάνια για το κοντέρ του.... 

Στον πρώτο του αγώνα με τον Ποδηλατικό Όμιλο Πατρών έκανε μόνο ένα μήνα προπόνηση, διένυσε 120 χιλιόμετρα και τερμάτισε στην 16η θέση, ανάμεσα σε έμπειρους ποδηλάτες. Κατηγορία ανδρών δεν υπήρχε, ούτε τεχνογνωσία. «Μας έλεγαν μην πίνετε νερό γιατί θα διψάσετε περισσότερο…». Στον αγώνα έμεινε από υπογλυκαιμία. «Δεν ήξερα τι να φάω στη διαδρομή». Περισσότερο στο μυαλό του έχουν χαραχθεί οι αγώνες στους οποίους υπέφερε: «σε αυτούς που έτρωγα βροχή, χιόνια, κρύο. Κάθε φορά που τραβάς τα πάνδεινα, σκέφτεσαι τι θέλω και τα κάνω. 

Αλλά μετά το ξεχνάς. Θέλει τρέλα. Είναι τόσες οι δυσκολίες που μπορείς να βρεις πολλές δικαιολογίες για να σταματήσεις». Ο Κανέλλος Κανελλόπουλος δεν πτοήθηκε από τις αντιξοότητες. «Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που βρίσκομαι μέσα στη φύση όταν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι είναι μες στο τσιμέντο και στα γραφεία κλεισμένοι». Έχει περισσότερες από 530 συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα, κατέκτησε 15 φορές την πρώτη θέση σε πανελλήνια πρωταθλήματα, 16 φορές σε Βαλκανικούς Αγώνες, ενώ συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Της Μαριάννας Χιονά... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/