Επίσκεψη Στο Χωριό Πυργού Του Δήμου Ηρακλείου

 

Η Πυργού είναι χωριό και πρώην κοινότητα της επαρχίας Μαλεβιζίου, σε υψόμετρο 450 μέτρων και σε απόσταση 19,8 χιλιομέτρων από το Ηράκλειο. Σήμερα αποτελεί έδρα ομώνυμου Δημοτικού Διαμερίσματος του πρώην Δήμου Γοργολαΐνη με 352 κατοίκους το 2001 στο Δήμο Ηρακλείου. 

H θέση του είναι στην πλαγιά λοφίσκου, ένα χιλιόμετρο νοτιοδυτικά του Αγίου Μύρωνα. Στη θέση Μερτζάνη βρίσκεται σπήλαιο. Οι κάτοικοι ασχολούνται με την αμπελοκαλλιέργεια (διασώζεται τοπωνύμιο Μοσχάτο, από το όνομα του είδους των καλλιεργούμενων αμπελιών) και την ελαιοκομία. 

Στη θέση Χρυσοπηγή στα νοτιοδυτικά του οικισμού βρίσκεται εξωκλήσι, όπου σύμφωνα με την παράδοση βρισκόταν η Μονή Χρυσοπηγής , της οποίας μετόχι ήταν η Μονή Γοργολαΐνη. 

Σώζονται ερείπια από τη Μονή. Το χωριό πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου. Αξιοθέατα αποτελούν αρκετά παραδοσιακά κτίσματα και οι δυο αλευρόμυλοι στη θέση Καζόλα. Στο χωριό λειτουργούν νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί ευρήματα της μινωικής εποχής. Στην θέση Καζόλα έχουν βρεθεί δύο νεολιθικοί πέλεκεις, κεραμική των μεσομινωικών χρόνων και κεφαλή πήλινου ζώου, ενώ είναι ορατά λείψανα τείχων. 

Στη θέση Άγιος Γεώργιος βρέθηκε κτίσμα της υστερομινωικής εποχής Ι.

Η παλαιότερη αναφορά του οικισμού είναι σε συμβόλαιο του 1271 για την προπώληση κρασιού από το χωριό Pirgu, ενώ ακόμη ένα συμβόλαιο για άλλη μια προπώληση κρασιού από τη Πυργού χρονολογείται από το 1279. 

Αναφέρεται επίσης σε έγγραφο του 1370 όπου αναφέρεται ότι οι Petrus et Franciscus de Rogerio ενοικίασαν το μισό του πεζικού φεούδου της Πυργού και πρέπει να πληρώσουν το ενοίκιο στους ερημίτες του Αγίου Αυγουστίνου στον Χάνδακα.

Το χωριό αναφέρεται στον Καστροφύλακα με το όνομα Pirgu και με 401 κατοίκους το 1583. Την περίοδο της Ενετοκρατίας στο χωριό παραγόταν κρασί της ποικιλίας μοσχάτο. 

Στην Πυργού βρίσκεται ο ναός του Αγίου Ιωάννη με έμβλημα Φραγκισκανών, που χρονολογείται από το 1601. και ανακαινίστηκε το 1947. Άλλος ιστορικός ναός είναι της Παναγίας, ο οποίος πυρπολήθηκε από τους Τούρκους το 1866 και ανακαινίστηκε. Υπάρχει επίσης η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Μεσαμπελίτη στη θέση Σκεπαστά, η οποία επίσης ανακαινίστηκε το 1952.

 Στην αυλή του ναού αυτού σώζονται παλαιά πατητήρια, δοχεία και πήλινοι αγωγοί, μέσα από τα οποία διοχετευόταν το κρασί σε αποθήκες, στα νοτιοδυτικά του οικισμού.

Η αγάπη των Κρητικών για το ψωμί

 

Οι ξένοι περιηγητές που έφταναν στην Κρήτη το 19ο αιώνα αλλά και στις πρώτες δεκαετίες του 20ού, περιέγραφαν το ψωμί των Κρητικών όχι με τα καλύτερα λόγια. Ήταν μαύρο και είχε πίτουρο κι αυτό απωθούσε όσους είχαν συνηθίσει σε έναν διαφορετικό τρόπο διατροφής.

Ο σοφός Άγγλος Ρόμπερτ Πάσλεϋ (1834) όμως, εντυπωσιάστηκε από το γευστικό μαύρο ψωμί των καλογήρων της Κρήτης, που το παρασκεύαζαν με σιτάρι, κριθάρι και σίκαλη. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, να γίνουν μελέτες, για να αποδειχτεί πως οι Κρητικοί κατι ήξεραν παραπάνω.  Ως προς το σχήμα, τα Κρητικά παξιμάδια διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τους «ντάκους» και τις «κουλούρες». Οι ντάκοι είναι κομμένες χοντρές φέτες μακρόστενου ψωμιού. Οι κουλούρες κόβονται στη μέση έτσι που να χωρίζεται το πάνω από το κάτω κομμάτι. 

Οι ίνες που περιέχει το κρητικό παραδοσιακό ψωμί βοηθούν στην καλύτερη λειτουργία του εντέρου, και ιδιαιτέρως του παχέος εντέρου. Το πλήρες ψωμί έχει πολύ μεγαλύτερες ποσότητες βιταμινών, ιδίως του συμπλέγματος Β, που είναι απαραίτητες για τη σωστή λειτουργία του νευρικού συστήματος. Κι ακόμη, λέγεται πως το πλήρες ψωμί είναι πιθανόν να προλαμβάνει τον καρκίνο του γαστρεντερικού σωλήνα και ιδιαιτέρως του παχέος εντέρου. Μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες οι Κρητικοί έτρωγαν κάθε μέρα μαύρο ψωμί. Λευκό, χωρίς πίτουρο, έτρωγαν μόνο πέντε - έξι φορές το χρόνο, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το Δεκαπενταύγουστο, σε κάποια τοπική γιορτή και, ίσως σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (γάμο). 

Το ψωμί ίσως είναι η παλαιότερη παρασκευασμένη τροφή του ανθρώπου.

Εμφανίστηκε κάπου στην λίθινη εποχή (8.000π.Χ.) και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ηταν σαν αυτό που ξέρουμε ως ψωμί σήμερα.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τα αγρια δημητριακά αφθονούσαν εκείνη την εποχή και μια τέτοια πηγή ενέργειας δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τον κατεξοχήν καιροσκόπο άνθρωπο. Ζώντας νομαδική ζωή ως κυνηγός και τροφοσυλλέκτης εκτίμησε γρήγορα την εύκολη και μακροχρόνια διατήρηση τους ,κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε καιρούς έλλειψης άλλων πηγών τροφής,δεν είναι άλλωστε τυχαία η άποψη ότι η εξημέρωση και καλλιέργεια των δημητριακών έκανε εφικτή την δημιουργία του πολιτισμού.

Η Κατανάλωση των σπόρων γινόταν είτε καβουρντίζοντας τους απευθείας στην φωτιά είτε χοντροαλεσμένους και βρασμένους σε νερό η γάλα δημιουργώντας πυχτό χυλό.Με την πάροδο τών χρόνων ο χυλός γινόνταν όλο και πιό πυχτός ίσως και για λόγους εύκολης μεταφοράς.

Οι πρώτοι αρτοποιοί θεωρούνται οι πρώιμοι κάτοικοι της μεσοποτάμιας , όπου άφηναν αυτόν το χυλό να στεγνώσει στον ήλιο και κατόπιν έψηναν αυτά τα πρωτόγονα καρβέλια μέσα σε καυτές πέτρες καλυμμένες με στάχτη.Στο βρετανικό μουσείο εκτίθενται και μπορούμε να δούμε καρβέλια που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους και υπολογίζεται ότι ζυμώθηκαν και ψήθηκαν πριν από 5.000 χρονια. τον τίτλο του αρχαιοτερου ψωμιού της Ευρώπης κατέχει ένα καρβέλι που ανακαλύφθηκε το 1976 δυτικά της Ελβετίας στις όχθες της λίμνης Μπιέλ και ζυμώθηκε το 3530 π.Χ.

Το προζυμένιο ψωμί άργησε πολύ να εμφανιστεί ,και θεωρείται ότι πρωτοφτιάχτηκε στην αίγυπτο από ατύχημα λόγω των καιρικών συνθηκών (ζεστη)που ευνοούν την ανάπτυξη του μύκητα (Saccharomyces cerevisiae)που οφείλεται για την ζύμωση.

Η ερμηνεία που δόθηκε από τους αρχαίους αιγυπτιους για αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο ήταν ότι ο θεός Όσιρις κατανοώντας ποσο δύσκολο ήταν το ταξίδι από την γη προς τον κάτω κόσμο θέλησε να ελαφρύνει τους ανθρώπους από το περίσσιο βάρος και για αυτό τους έδωσε την δυνατότητα να φτιάξουν ελαφρύτερα ψωμιά.

Το άσπρο ψωμί όπως το ξέρουμε σήμερα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην διάρκεια του Μεσαίωνα όταν άρχισαν να παράγουν αλεύρι χωρίς πίτουρο, φυσικά η διαδικασία ήταν επίπονη κατι που έκανε το ψωμί χωρίς πίτουρο σύμβολο κύρους και φυσικά προνόμιο των πλουσίων.

Οι μελέτες για τη διατροφή των μεσογειακών λαών κατέδειξαν τη μεγάλη αγάπη των Κρητικών για το ψωμί. Μια αγάπη γνωστή τώρα και αιώνες, μιας και το κρητικό παξιμάδι είναι φημισμένο από την αρχαιότητα. Προϊόν αναγνωρισμένο από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα το κρητικό παξιμάδι κατακτά σήμερα τους καταναλωτές λόγω της υψηλής ποιότητας του (πολλοί φτιάχνουν παξιμάδι αλλά κανένας δεν φτιάχνει παξιμάδι σαν τους Κρητικούς), λόγω των αγνών φυσικών υλικών που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή του αλλά και λόγω της υψηλής διαιτητικής του αξίας. Αν βρεθεί κανείς στην Κρήτη, δεν θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της σχέσης του Κρητικού μετο καθημερινό ψωμί. Ο πιο δημοφιλής τρόπος σερβιρίσματος του κρητικού παξιμαδιού, είναι με τριμμένη φρέσκια ντομάτα, αρωματικά φυτά, ελαιόλαδο και μυζήθρα και εκτός από την εξαίσια γεύση, δίνει επιπλέον και τη βάση στήριξης και την ιδιαιτερότητα της συνεχώς αναβαθμιζόμενης μεσογειακής διατροφής.

Το ψωμί ίσως είναι η παλαιότερη παρασκευασμένη τροφή του ανθρώπου.

Εμφανίστηκε κάπου στην λίθινη εποχή (8.000π.Χ.) και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ηταν σαν αυτό που ξέρουμε ως ψωμί σήμερα.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τα αγρια δημητριακά αφθονούσαν εκείνη την εποχή και μια τέτοια πηγή ενέργειας δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τον κατεξοχήν καιροσκόπο άνθρωπο. Ζώντας νομαδική ζωή ως κυνηγός και τροφοσυλλέκτης εκτίμησε γρήγορα την εύκολη και μακροχρόνια διατήρηση τους ,κάτι εξαιρετικά χρήσιμο σε καιρούς έλλειψης άλλων πηγών τροφής,δεν είναι άλλωστε τυχαία η άποψη ότι η εξημέρωση και καλλιέργεια των δημητριακών έκανε εφικτή την δημιουργία του πολιτισμού.

Η Κατανάλωση των σπόρων γινόταν είτε καβουρντίζοντας τους απευθείας στην φωτιά είτε χοντροαλεσμένους και βρασμένους σε νερό η γάλα δημιουργώντας πυχτό χυλό.Με την πάροδο τών χρόνων ο χυλός γινόνταν όλο και πιό πυχτός ίσως και για λόγους εύκολης μεταφοράς.

Οι πρώτοι αρτοποιοί θεωρούνται οι πρώιμοι κάτοικοι της μεσοποτάμιας , όπου άφηναν αυτόν το χυλό να στεγνώσει στον ήλιο και κατόπιν έψηναν αυτά τα πρωτόγονα καρβέλια μέσα σε καυτές πέτρες καλυμμένες με στάχτη.Στο βρετανικό μουσείο εκτίθενται και μπορούμε να δούμε καρβέλια που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους και υπολογίζεται ότι ζυμώθηκαν και ψήθηκαν πριν από 5.000 χρονια. τον τίτλο του αρχαιοτερου ψωμιού της Ευρώπης κατέχει ένα καρβέλι που ανακαλύφθηκε το 1976 δυτικά της Ελβετίας στις όχθες της λίμνης Μπιέλ και ζυμώθηκε το 3530 π.Χ.

Το προζυμένιο ψωμί άργησε πολύ να εμφανιστεί ,και θεωρείται ότι πρωτοφτιάχτηκε στην αίγυπτο από ατύχημα λόγω των καιρικών συνθηκών (ζεστη)που ευνοούν την ανάπτυξη του μύκητα (Saccharomyces cerevisiae)που οφείλεται για την ζύμωση.

Η ερμηνεία που δόθηκε από τους αρχαίους αιγυπτιους για αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο ήταν ότι ο θεός Όσιρις κατανοώντας ποσο δύσκολο ήταν το ταξίδι από την γη προς τον κάτω κόσμο θέλησε να ελαφρύνει τους ανθρώπους από το περίσσιο βάρος και για αυτό τους έδωσε την δυνατότητα να φτιάξουν ελαφρύτερα ψωμιά.

Το άσπρο ψωμί όπως το ξέρουμε σήμερα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην διάρκεια του Μεσαίωνα όταν άρχισαν να παράγουν αλεύρι χωρίς πίτουρο, φυσικά η διαδικασία ήταν επίπονη κατι που έκανε το ψωμί χωρίς πίτουρο σύμβολο κύρους και φυσικά προνόμιο των πλουσίων.

ΠΗΓΗ - ΕΛΕΥΘ ΤΥΠΟΣ

Επιστρέφει το επάγγελμα του θυρωρού στις πολυκατοικίες

 Η εικόνα του θυρωρού, που έχει υπό την εποπτεία του τα πάντα και καλημερίζει όσους μένουν στην πολυκατοικία, είναι γνώριμη στους περισσότερους μέσα από τις ελληνικές ταινίες.

Κι όμως, το επάγγελμα του θυρωρού επιστρέφει και έχει μεγάλη ζήτηση.

Ο Γιώργος Βαμβακάς, πρόεδρος της ομοσπονδίας θυρωρών, μίλησε στο Mega για το επάγγελμα του θυρωρού και μάλιστα αποκάλυψε ότι στο παρελθόν το επάγγελμα του θυρωρού ήταν «κλειστό».

«Αν κάποιος ήθελε να γίνει θυρωρός αγόραζε το επάγγελμα, γιατί ήταν ”κλειστό”. Η τιμή της αγοράς ήταν διπλάσια τιμή από τα διαμερίσματα, όπως είναι οι άδειες για τα ταξί σήμερα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο θυρωρός.

Πόσοι εγγεγραμμένοι θυρωροί υπάρχουν σήμερα; Η ομοσπονδία έχει συνολικά 1.500 μέλη σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός των θυρωρών είναι μεγαλύτερος, περίπου 4.000.

Στο ερώτημα γιατί είναι αναγκαίοι οι θυρωροί, απαντά ότι τα κτίρια που έχουν τη δυνατότητα να έχουν θυρωρούς και προσωπικό καθαριότητας δημιουργούν υπεραξία κι έχουν άλλη θέση στην αγορά ακινήτων. Μάλιστα, όπως είπε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας θυρωρών, οι ασφαλιστικές εταιρείες, όταν τα κτίρια έχουν θυρωρούς, μειώνουν τα ασφάλιστρα περίπου κατά 20%.

Ποια είναι τα καθήκοντα των θυρωρών

Οι θυρωροί είναι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του κτιρίου που εργάζονται και δίνουν προσοχή και στο κομμάτι της ασφάλειας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο επάγγελμα του θυρωρού έχουν ενταχθεί πολύ νέοι σε ηλικία άνθρωποι. Γι' αυτόν το λόγο, όπως αναφέρει, έχουν δημιουργηθεί λίστες αναμονής για μία θέση θυρωρού.

iefimerida.gr

Τα Θυρωρεία Της Παλιάς Αθήνας - Το Επάγγελμα Που Χάθηκε Στο Χρόνο

  Πού πάτε κύριε;» ήταν η κλασική ερώτηση που άκουγες από το στόμα του όταν πλησίαζες την πόρτα της πολυκατοικίας. Ήταν πάντα εκεί, ο θυρωρός, μια μορφή που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παλιάς – ρομαντικής Αθήνας των προηγούμενων δεκαετιών. 

Ένα επάγγελμα πολύ διαδεδομένο κυρίως στα χρόνια της εσωτερικής μετανάστευσης. Με μια τσάντα στον ώμο εγκατέλειπαν τα χωριά τους και έφταναν στην πρωτεύουσα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και για τις οικογένειές τους.

Το εισιτήριο του «ονείρου» κόστιζε περίπου 50.000 με 100.000 δραχμές για όσους είχαν κάνει το ανάλογο κομπόδεμα και μπορούσαν να αγοράσουν ένα θυρωρείο ενώ δεν έλειπαν και όσοι δούλευαν απλά για το μεροκάματο.

Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει τον Θανάση Βέγγο στην ταινία «Παπατρέχας» να τρέχει και να μην… φτάνει. Να κάθεται στο γραφειάκι του θυρωρού, να σφουγγαρίζει, να βγάζει τα σκουπίδια, να πηγαίνει τα ρούχα στο καθαριστήριο, να κάνει τα θελήματα των ενοίκων και να κουβαλάει στις σκάλες ακόμη και την παχουλή κυρία «Καλιακούδα»; Ήταν οι άνθρωποι για όλα. 

Τα μάτια και τα αυτιά της πολυκατοικίας, οι «προστάτες» της εισόδου.

Ο θυρωρός βρισκόταν στο μικρό του γραφείο στην είσοδο της πολυκατοικίας. Άνοιγε την πόρτα, ρωτούσε τους επισκέπτες πού πηγαίνουν ενώ με ένα εσωτερικό τηλέφωνο μπορούσε να επικοινωνήσει με όσους έμεναν στα διαμερίσματα. 

Έπαιρνε την αλληλογραφία, ήταν υπεύθυνος για την αποκατάσταση των βλαβών και του καθαρισμού των κοινόχρηστων χώρων. Το βράδυ κλείδωνε την κύρια είσοδο και αποσυρόταν στο δωματιάκι του μέχρι το επόμενο πρωί να φορέσει το χαμόγελό του και να αρχίσει ξανά τη δουλειά.

Με την πάροδο των χρόνων τα πράγματα άλλαξαν. Κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες τα θυρωρεία των παλιών πολυκατοικιών μένουν άδεια και γεμάτα αναμνήσεις, ενώ στα σχέδια των νέων πολυκατοικιών δεν περιλαμβάνονται καθόλου. 

Οι όροι οικοδόμησης μεταβλήθηκαν. Ο κάθε κατασκευαστής προσπαθεί να έχει περισσότερο ωφέλιμο χώρο μειώνοντας την έκταση της εισόδου. Προσπαθώντας να «κερδηθούν» τετραγωνικά οι μεγάλοι και εντυπωσιακοί χώροι, που βλέπαμε όταν μπαίναμε σε ένα κτίριο, έχουν μικρύνει και το μικρό γραφειάκι του θυρωρού έχει χαθεί.

Σήμερα οι θυρωροί είναι λίγοι και η πλειοψηφία τους εργάζεται σε αμιγώς επαγγελματικά κτίρια ή σε πολυκατοικίες κυρίως στις παλιές αρχοντικές περιοχές του κέντρου, όπως είναι το Κολωνάκι. Δεν είναι μόνο όμως  οι αλλαγές στη δόμηση το πρόβλημα που οδήγησε στην εξάλειψη του επαγγέλματος. 

Η οικονομική κρίση τους έφερε αντιμέτωπους με την ανεργία. Οι ένοικοι δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμη και τα κοινόχρηστα πόσο δε μάλλον τον μισθό των θυρωρών.

Περπατώντας στο κέντρο και κοιτάζοντας τις εισόδους των πολυκατοικιών τον είδαμε να κάθεται στο γραφείο του και να κοιτάζει την αλληλογραφία που μόλις είχε παραλάβει από τον ταχυδρόμο. «Κάνω αυτή τη δουλειά τα τελευταία 21 χρόνια. 

Στο κέντρο και κυρίως στο Κολωνάκι όπως και σε άλλες περιοχές υπάρχουν ακόμη θυρωροί. Δεν είναι δουλειά μας μόνο η εξυπηρέτηση όσων μπαίνουν και βγαίνουν από το κτίριο. Από το χέρι μας περνούν στην ουσία όλα. 

Η ταξινόμηση της αλληλογραφίας, τα κοινόχρηστα, ακόμη και οι τεχνικές εργασίες. Η καλή λειτουργία και βιωσιμότητα του χώρου είναι ευθύνη μας» είπε μιλώντας στο newsbeast.gr  ο Γ. Κ..

«Στο επάγγελμα έχουμε παραμείνει περίπου 500 άτομα τα τελευταία χρόνια. Παλιότερα δεν υπήρχε πολυκατοικία χωρίς τον θυρωρό της. Το κόστος όμως οι ένοικοι πλέον το θεωρούν μεγάλο. Οι παλιές πλούσιες οικογένειες είτε έχουν φύγει από τη ζωή, είτε δεν μένουν πια στο κέντρο. 

Εδώ κατοικούν κυρίως νεόπλουτοι οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός είναι ένας θυρωρός για την ασφάλειά τους» συμπλήρωσε και εξήγησε πως τα χρήματα τα οποία κερδίζει δεν είναι πολλά, αλλά τον βοηθούν να ζει αξιοπρεπώς.

Λίγο πιο δίπλα σε μια άλλη πολυκατοικία ένας άλλος κύριος περιμένει στην είσοδο του κτιρίου και μας καλημερίζει. Μας ρωτάει εάν ψάχνουμε κάτι κι αν μπορεί να μας βοηθήσει. Γνωρίζει σαν την παλάμη του χεριού του τους ενοίκους αλλά και τα γραφεία τα οποία στεγάζονται στην πολυώροφη πολυκατοικία, σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Κολωνακίου. 

Όπως επισημαίνει ο  Μ. Λ. ξεκίνησε αυτή τη δουλειά τελείως τυχαία όταν ένας φίλος του είπε πως ψάχνουν θυρωρό. Δεν είναι από την Ελλάδα και ήταν δύσκολο να βρει δουλειά. 

Στην αρχή του φαινόταν όλα βουνό όμως γρήγορα ήρθε κοντά με τους ενοίκους. Πλέον είναι ο «ήρωάς τους» αναφέρει και εξηγεί πως ξέρει τι θέλουν και είναι σχεδόν όλη την ημέρα εκεί για να τους βοηθάει.

«Ξυπνάω στις 5.00 και η ημέρα ξεκινάει αμέσως. Πρώτα καθαρίζω την είσοδο και τις σκάλες και στη συνέχεια επιμελούμαι τον κήπο. Χωρίζω και μοιράζω τις αλληλογραφίες που έχουν έρθει. Είμαι σχεδόν όλη την ημέρα στην είσοδο με μια μικρή διακοπή λίγων ωρών το μεσημέρι που ξεκουράζομαι. Οι ένοικοι είναι κυρίως μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να νιώθουν ασφαλείς» συμπλήρωσε.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι μια ακριβή και δυσβάστακτη δαπάνη η συντήρηση ενός θυρωρού; Αν κοιτάξει κάποιος πιο προσεκτικά την ανάλυση των κοινοχρήστων της κάθε πολυκατοικίας θα διαπιστώσει ότι αν αθροίσει τα έξοδα καθαριότητας, συντήρησης (μαζί με τις μικροδουλειές μέσα στα διαμερίσματα) και κυρίως τις δαπάνες ασφάλειας που υπάρχουν, η αμοιβή του θυρωρού καλύπτεται έστω οριακά σε ένα βάθος χρόνου. Αν μάλιστα υπάρχει και μικρός κήπος ο υπολογισμός είναι ακόμη πιο εύκολος. 

Βέβαια θα πει κανείς ότι εδώ δεν μπορούν στις πολυκατοικίες να συνεννοηθούν για να βάλουν πετρέλαιο, θα συμφωνήσουν σε πρόσληψη θυρωρού; Πολύ σωστό το ερώτημα αλλά δεν ακυρώνει την οικονομική πραγματικότητα.

ΠΗΓΗ www.newsbeast.gr/