Το τζαμί του Καρά Μουσά Πασά στο Ρέθυμνο

 

Το τζαμί αυτό πήρε το όνομά του από τον τούρκο διοικητή των ναυτικών επιχειρήσεων κατάληψης του Ρεθύμνου, το 1646. Στη θέση του, κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας, υπήρχε μονή αφιερωμένη στην Αγία Βαρβάρα. 

Δυτικά από το κεντρικό κτήριο υπάρχει ο ερειπωμένος μιναρές του τζαμιού, ο οποίος δεν είναι ορατός από το δρόμο λόγω της υψηλής και πυκνής βλάστησης.

 Στο χώρο βρίσκεται ακόμη μία στεγασμένη με θόλο κρήνη, η οποία έχει δύο όψεις: μία από την πλευρά της οδού Αρκαδίου και μία από την αυλή του τζαμιού. Κάτω από το θόλο της γίνεται η είσοδος στο τζαμί. 

Στον περίβολο σώζεται ακόμη και ένας τουρμπές (θολωτή νεκρική κατασκευή), στον οποίο ίσως είχε ενταφιαστεί ο ιδρυτής του τζαμιού. Σήμερα, στο χώρο στεγάζεται εργαστήριο συντήρησης της 13ης Εφορείας Αρχαιοτήτων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Το Περιφεριακό μέγαρο Ρεθύμνου

 ο Περιφεριακό Μέγαρο Ρεθύμνου κατασκευάστηκε στην αρχή της δεύτερης τουρκικής κυριαρχίας στο Ρέθυμνο σε βακούφικα κτήματα που μεταβίβασε η Μουσουλμανική Δημογεροντία στο Δημόσιο. Η θέση του διοικητηρίου λεγόταν

 "Μικρά Χασίλεια". 

Ο επάρχος Μουττεσαρίφ Νουρή Πασσά, με καταγωγή από την Αυλώνα της Αλβανίας, είδε την ανάγκη της πόλης για την ανοικοδόμηση ενός διοικητηρίου και εισηγήθηκε στον σουλτάνο Μετζήτ να του στείλει υλικό και το απαιτούμενο ποσό για την επιχείρηση αυτή. Πολύ σύντομα παραχωρήθηκε η άδεια και το δικαίωμα στον Νουρή Πασσά για την ανοικοδόμηση του κτιρίου. Η έναρξη της κατασκευής έγινε το 1844. 

Το κτίριο προοριζόταν για διοικητήριο του Ρεθύμνου και κατοικία του επάρχου. Παράλληλα χρησιμοποιήθηκε σαν ιατρείο της τουρκικής διοίκησης. 

Αρχιτέκτονας του έργου ήταν ο Τούρκος Μεχμίτ Ζεκή που ήρθε από την Κωνσταντινούπολη με συνεργείο 18 ατόμων και τον Αρμένιο εργοδηγό Δαβίτ. Το συνεργείο συμπλήρωσαν τεχνίτες και εργάτες από την Πόλη των Χανίων. Τη γενική διαχείριση και εποπτεία του έργου είχε ο Ρεθύμνιος έμπορος Μουσταφά Σκουμπεντεδάκης του Χασάν. Ο σουλτάνος Μετζήτ έστειλε προκαταβολή 10.000 χρυσές λίρες και άλλες πέντε φορές από δέκα χιλιάδες σύνολο εξήντα χιλιάδες χρυσές λίρες. 

Για την επίπλωση και τη σκευή του Διοικητηρίου και του Στρατώνα δαπανήθηκαν συνολικά 500.000 χρυσές λίρες (200.000 από το κρατικό ταμείο Ρεθύμνου και 300.000 από το κρατικό ταμείο Χανίων της Γενικής Διοίκησης του Ουμούμ Βαλισί Γιουσούφ Πασσά. 

'Οσον αφορά στον εξωτερικό του χώρο, ο προς δυσμάς και νότια του κτιρίου και μέχρι τα όρια του εξωτερικού τείχους της πόλης χρησιμοποιήθηκε σαν αύλειος χώρος με είσοδο πύλη νότια πλευρικά του κτιρίου (δεν υφίσταται σήμερα). 

Το κτίριο είναι πέτρινο τριώροφο κεραμοσκεπές. Οργανώνεται με βάση δύο καθέτους μεταξύ τους άξονες συμμετρίας. Το μήκος του είναι 52 μ. ενώ το πλάτος του ποικίλει από 18 έως 28 μ. Έχει συνολικό εμβαδόν 3.175 τ.μ. και συνολικό όγκο 13.140 κ.μ. 

Το ισόγειο με εμβαδόν 1.021,50 τ.μ. παρουσιάζει μια εικόνα χώρων για βοηθητική χρήση, οι οποίοι δεν έχουν λειτουργική ενοποίηση. Στο ισόγειο βρίσκονται τρεις χώροι εισόδου από τους οποίους ο κεντρικός (ανατολικός) δεν έχει καμία επαφή με τους παρακείμενους χώρους της στάθμης αυτής. Ο α' όροφος με εμβαδόν 946,37 τ.μ. στεγάζει γραφειακούς χώρους. 

Ο όροφος διακόπτεται λειτουργικά με την παρεμβολή του κεντρικού χώρου εισόδου του κτιρίου που επικοινωνεί με τους χώρους της στάθμης αυτής. Ο β' όροφος με εμβαδόν 1.043,90 τ.μ. στεγάζει επίσης γραφειακούς χώρους καθώς και τις αρχές της Περιφέρειας (γραφείο Αντιπεριφεριάρχη και αίθουσα Περιφεριακού Συμβουλίου). 

Στο εσωτερικό του κτιρίου δεσπόζει ο κεντρικός χώρος εισόδου με ανατολική προσπέλαση, που είναι τρισδιάστατος με ύψος δύο ορόφων και περιέχει τρία διαφορετικά κλιμακοστάσια. Το κεντρικό προορίζεται για άμεση πρόσβαση στο β' όροφο, ενώ τα πλευρικά συνδέουν για ανεξάρτητες προσβάσεις στο βόρειο και νότιο τμήμα του α' ορόφου. 

Οι δύο πλευρικές είσοδοι του κτιρίου βόρεια και νότια εξυπηρετούν άμεσα τους χώρους του ισογείου και του α' ορόφου, ενώ στο β' όροφο η προσπέλαση γίνεται από το νότιο εσωτερικό κλιμακοστάσιο. Η δυτική προσπέλαση του κτιρίου έχει υποβαθμιστεί και καταργηθεί. Η όψη στην πλατεία (ανατολική) είχε διώροφη επέκταση κλειστή στο δεύτερο όροφο από τσατμά, που σήμερα δεν υπάρχει και ημιυπαίθρια στους δύο άλλους ορόφους, ισόγειο και α' όροφο. 

Η κατασκευή εδράζεται σε τέσσερις μαρμάρινους κίονες ιωνικού ρυθμού από γκρίζο τοπικό μάρμαρο. Από το ίδιο οικοδομικό υλικό είναι κατασκευασμένο και το θύρωμα της κεντρικής εισόδου. 

Η πύλη έχει ημικυκλικό τόξο. Τα μάρμαρα προεξέχουν από τον τοίχο με έντονα φάλτσα τελειώματα, με μορφολογία που αναφέρεται σε παλιότερες ενετικές κατασκευές, όπως η πύλη της Φορτέτζας, αρχοντικά της πόλης κλπ. Τα πιο πάνω αρχιτεκτονικά μέλη έδωσαν και το αρχικό όνομα στο κτίριο: "Μαρμαρόπορτα".

ΚΕΙΜΕΝΑ - http://odysseus.culture.gr/

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Το Ξώπορτο η πύλη Βολτόνε του Χάνδακα

 Το Ξώπορτο. Στο σημείο αυτό ήταν η μοναδική χερσαία πόρτα του παλιού 

Χάντακα, από την οποία επικοινωνούσε με την ύπαιθρο. Έξω απʼ αυτή την πόρτα, που ήταν γνωστή τότε με το όνομα VOLTONE, δηλαδή Μεγάλη Καμάρα, ήταν το λεγόμενο Ξώπορτο.

Από τη VOLTONE ξεκινούσαν οι διάφοροι δρόμοι ακτινοειδώς προς τις διάφορες περιφέρειες της υπαίθρου Κρήτης, προς τις ανατολικές επαρχίες (σημερινούς δρόμους Βασ. Κων/νου), προς την Πεδιάδα, Βιάννο, Μονοφάτσι, (σημερινός δρόμος 1866), προς τη Δυτική Κρήτη και τη Μεσσαρά (σημερινός δρόμος Καλοκαιρινού). 

Με το πέρασμα του χρόνου και την αύξηση του πληθυσμού κτιζόταν στο Ξώπορτο σπίτια των νέων κατοίκων κατά μήκος των αγροτικών εκείνων δρόμων και έτσι σχηματίστηκαν οι λεγόμενοι Βούργοι, δηλαδή τα προάστεια της παλιάς πολιτείας, που σιγά σιγά αυξήθηκαν τόσο, ώστε σχημάτισαν μια καινούργια πιο μεγάλη πολιτεία και οι Βενετοί, όταν άρχισαν την ανοικοδόμηση των νέων τειχών, συμπεριλάβαν μέσα στον περίβολο του τείχους και όλους τους Βούργους

Η πύλη Βολτόνε χτίστηκε στα 1533 στην θέση της Πύλης Portone η οποία   κρίθηκε  όχι  καιιδιαίτερη ασφαλής για την άμυνα της πόλης του Χάνδακα, με αφορμή τον νέο οχυρωματικό περίβολο.Ήταν ένα εντυπωσιακό τετραόροφο κτίσμα όπου στεγάστηκαν αποθήκες και  μια φυλακή.  

Στο ισόγειο διαμορφώθηκαν στην ανατολική πλευρά ένα στρατιωτικό φυλάκιο και στη δυτική καταστήματα. Δυστυχώς η πύλη σήμερα δεν σώζεται, και  αποτυπώνεται πλέον σε σχέδια των Βενετών. Καταστράφηκε το 1856 απο ισχυρό σεισμό.

Η πύλη ανακαλύφθηκε το 1992, με αφορμή έργα της  Δ.Ε.Υ.Α.Η. 

Φάνηκε, τότε ότι οι βάσεις της πύλης είχαν κατασκευαστεί από μεγάλους λαξευτούς  ογκόλιθους. Η πύλη αφού σχεδιάστηκε και φωτογραφήθηκε, σκεπάστηκε πάλι, μια και βρισκόταν στο κεντρικότερο οδικό σημείο της πόλης, έξω απο την κρήνη Μοροζίνη.

Το ρακοκάζανο - λαογραφικό μουσείο του Λεωνίδα στο χωριό Αλάγνι

 

Στο χωριό Αλάγνι του δήμου Αρχανών Αστερουσίων του Νομού Ηρακλείου το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 470 μέτρων και απέχει από το Ηράκλειο 25 χιλιόμετρα υπάρχει ένα ρακοκάζανο - λαογραφικό μουσείο κόσμημα για την περιοχή.

Ο Λεωνίδας μετανάστευσε σε νεαρή ηλικία στον Καναδά, έζησε λίγα χρόνια εκεί όμως η καρδιά του δεν έφυγε ποτέ από την Κρήτη. Με την πρώτη ευκαιρία επέστρεψε πίσω και επέλεξε παρότι, βρήκε δουλειά στην πόλη του Ηρακλείου, να χτίσει τη ζωή του και την οικογένεια του στο χωριό.

Ο στάβλος που ο ίδιος είχε κατασκευάσει το 1971, και που δεν κατάφερε να γίνει μια επιτυχημένη επιχείρηση εκτροφής βοοειδών, μετατράπηκε  δέκα χρόνια μετά σε ρακοκάζανο όπου όλη η οικογένεια Καραπιδάκη συνεισφέρει για την καλή λειτουργία του και τη φιλοξενία εκείνων που αποστάζουν ρακί αλλά και της παρέας, που πάντα τους συνοδεύει.

Το υλικό αυτό, μας λέει ο Λεωνίδας, το συγκέντρωσε από συγγενείς του, την οικογένεια της συζύγου του Μαρίας ακόμα  ψάχνοντας στις παλιές αυτοσχέδιες χωματερές που υπήρχαν σε όλα τα γειτονικά χωριά, πριν αποτελέσουν οικισμούς δήμων και αλλάξουν τα δεδομένα αποκομιδής απορριμμάτων.

Το ρακοκάζανο στο Αλάγνι ήταν το πρώτο, σε όλη την περιοχή, που συνδύασε απόσταξη με ένα φιλόξενο χώρο όπου κάποιος μπορεί να καθίσει και να απολαύσει πραγματικά όλη αυτή τη διαδικασία καθώς στο μακρινό παρελθόν τα καζάνια μάλλον έμοιαζαν περισσότερο με βρώμικες αποθήκες.

ΤΜΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ - ΕΛΕΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ