Επίσκεψη Στο Χωριό Άστρακοί Του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων

 

Οι Αστρακοί είναι χωριό και ομώνυμο Δημοτικό διαμέρισμα της Επαρχίας πεδιάδος που βρίσκεται 23 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο Βρίσκεται στην αριστερή πλευρά της κοιλάδας του ποταμού Καρτερού και αποτελούνταν από δύο οικισμούς τον Επάνω και τον Κάτω. 

Στην κοίτη του ποταμού, κάτω από το χωριό υπάρχει το σπήλαιο Νεραϊδόσπηλιος, μέσα στο οποίο βλέπουμε πηγή με άφθονο νερό, από την οποία υδρεύεται η πόλη του Ηρακλείου.

Ένας χωματόδρομος οδηγεί από το χωριό στον πρόσφατα εγκαταλελειμμένο οικισμό Κάτω Αστρακοί, τον παλιό τουρκικό μαχαλά, όπου σώζονται ερειπωμένα τα παλιά παραδοσιακά σπίτια, που παραμένουν αναλλοίωτα λόγω της εγκατάλειψης του οικισμού

Σύμφωνα με την πληθυσμιακή απογραφή του 2001 έχει 228 κατοίκους, που ασχολούνται κυρίως με την ελαιοκαλλιέργεια. Παράγονται επίσης σταφίδα και σταφύλια. Ανήκει στο Δήμο Αρχανών Αστεουσίων. Λειτουργεί Δημοτικό Σχολείο.

Οι Αστρακοί αναφέρονται από το 1271και ορθότερα σε άλλα συμβόλαια του 1278με την ονομασία Astracu. Το 1583 το χωριό αναφέρεται στην απογραφή του Καστροφύλακα ως Astracus Catto με 230 κατοίκους.

Στους Αστρακούς βρίσκουμε πολλές παλιές εκκλησίες, όπως της Παναγίας, με υπολείμματα τοιχογραφιών και ανάγλυφο στέμμα με 4 τριαντάφυλλα, δικέφαλο αετό και τη χρονολογία 1555 . Σύμφωνα με τον Gerolaτο στέμμα πρέπει να ανήκει στον οίκο Καλλέργη. Αξιόλογος είναι επίσης ο ναός του Μιχαήλ Αρχαγγέλου με τοιχογραφίες αγίων, μεταξύ των οποίων και ο Αγιος Φραγκίσκος.

Κοντά στους Αστρακούς οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως νεκροπόλεις της μινωικής και της πρωτογεωμετρικής περιόδου με σημαντικά ευρήματα. Έχει ανακαλυφθεί επίσης τυχαία μινωικός λύχνος.

Η Μαρία Δεσποτάκη απο το Κακόπετρο που έκανε το τραπέζι στους Γερμανούς που σκότωσαν τους τέσσερις γιούς της

 Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Κρήτη, δόθηκε μια από τις πιο φονικές μάχες. Οι Γερμανοί, κατά την κατάληψη του νησιού, έχασαν πολλούς αλεξιπτωτιστές, γεγονός που τους εξόργισε πολύ. 

Με το πρόσχημα των αντιποίνων διέπραξαν εγκλήματα κατά αμάχων, γυναικών, ηλικιωμένων, ακόμα και μικρών παιδιών. Τα σοβαρότερα από τα ατιμώρητα εγκλήματα των Ναζί, έγιναν στα χωριά, Κοντομαρί, Κάνδανος και Κακόπετρος. Ο Κακόπετρος βρίσκεται στον νομό Χανίων στο νοτιοδυτικό τμήμα του Δήμου Πλατανιά. 

Οι Γερμανοί πέρασαν από εκεί, καθώς ήθελαν να φτάσουν στην Παλαιοχώρα στο νότιο άκρο του νησιού, για να προλάβουν απόβαση των Άγγλων. 

Στον Κακόπετρο συνέβη ένα τραγικό περιστατικό το οποίο μοιάζει με σενάριο δραματικής ταινίας. Μια ανυποψίαστη και φιλόξενη κρητικιά, η Μαρία Δεσποτάκη, αναγκάστηκε να μαγειρέψει και να κάνει το τραπέζι σε Γερμανούς στρατιώτες, που όπως αποδείχτηκε, ήταν οι δολοφόνοι των τεσσάρων γιών της.

 Το έγκλημα των Ναζί έμεινε ατιμώρητο και οι μνήμες των επιζώντων, οι οποίοι ήταν τότε μικρά παιδιά, είναι ακόμα ζωντανές. Η σφαγή στον Κακόπετρο ξεκίνησε στις 24 Μαΐου του 1941, όταν τρεις στρατιώτες αποσπάστηκαν από την ομάδα τους και πέταξαν χειροβομβίδες σε ένα σπίτι, μέσα στο οποίο βρίσκονταν έξι γυναίκες και δύο νήπια. 

ΠΗΓΗ

Μηνάς Γεωργιάδης Ο Πρώτος Εκλεγμένος Μεταπολεμικά Δήμαρχος Ηρακλείου

 

Ο δήμαρχος της δεκαετίας του ‘50 Γ. Γεωργιάδης και η σύζυγός του.

Ο πρώτος μεταπολεμικός δήμαρχος και η προσφυγοπούλα καλλονή

Γιώργος Γεωργιάδης – Μάρω Αλεξανδροπούλου Γεωργιάδη

Ήταν ο πρώτος εκλεγμένος μεταπολεμικός δήμαρχος Ηρακλείου, γόνος μιας οικογένειας που θυσίασε τρία μέλη της στην υπόθεση της ελευθερίας. Βρισκόταν στη δεύτερη τετραετία της θητείας του, όταν σε μια παρέλαση του σώματος ελληνίδων οδηγών, είδε μια νεαρή προσφυγοπούλα, πραγματική καλλονή την εποχή εκείνη. 

Αυτή η συνάντηση στην παρέλαση έμελλε να είναι και η καθοριστική για τη ζωή τους. Λίγο καιρό μετά παντρεύτηκαν. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύομε αφορούν στον επί 8 χρόνια δήμαρχο του Ηρακλείου Γιώργο Γεωργιάδη (1914-1984) και στη σύζυγό του Μαρία, το γένος Κωνσταντίνου Αλεξανδροπούλου, που «έφυγε»σε ηλικία 89 ετών.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης καταγόταν από μεγάλη οικογένεια του Ηρακλείου που ανήκε στο χώρο των φιλελευθέρων. Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν έμπορος και διετέλεσε πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου. Τρία αδέλφια του Αλέξανδρου έγιναν μάρτυρες της ελευθερίας, καθώς συγκαταλέγονται στους 62 μάρτυρες που εκτέλεσαν οι Γερμανοί τον Ιούνιο του 1941. 

Ήταν ο Μηνάς, δήμαρχος Ηρακλείου, μια μεγάλη μορφή στην ιστορία της πόλης, ο Τίτος, δραστήριος φιλελεύθερος πολιτικός, από τους ιδρυτές της πρώτης αντιστασιακής οργάνωσης κατά των Γερμανών, και ο Μανόλης, μια ακόμη ηρωική μορφή. Με τέτοιες οικογενειακές παρακαταθήκες, ο Γιώργος Γεωργιάδης δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει ένα από πριν καθορισμένο δρόμο. Σπούδασε νομικά, υπηρέτησε στο μέτωπο και μετά την απελευθέρωση και τον εμφύλιο, εξελέγη πρώτος μεταπολεμικός δήμαρχος του Ηρακλείου, το 1951, στα 37 χρόνια του. Επανεξελέγη για μια δεύτερη θητεία (1955-59) και έχασε τις δύο επόμενες εκλογές, από τον Νικόλαο Κρασαδάκη, το 1959, και από τον Ανδρέα Καλοκαιρινό, το 1965. Την επόμενη χρονιά, πάντως, ο Α. Καλοκαιρινός τον προσέλαβε ως νομικό σύμβουλο του δήμου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1982. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ - ΜΗΝΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Η Μαρία (Μάρω τη φώναζαν οι δικοί της) Αλεξανδροπούλου, μετέπειτα Γεωργιάδη, γεννήθηκε το 1921 στη Σμύρνη. Διαβλέποντας τα δεινά που έρχονταν για τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, ο πατέρας της Ιωάννης έφυγε για το Ηράκλειο λίγο πριν την καταστροφή προκειμένου να προετοιμάσει την εγκατάσταση της οικογένειάς του. αγόρασε ένα σπίτι και οργάνωσε την αντιπροσωπεία των τσιγάρων «Καραβασίλη» στο κέντρο της πόλης. Με το ξέσπασμα των δραματικών γεγονότων, κι ενώ η Μαρία ήταν ενός έτους, η μητέρα της Στέλλα την πήρε στην αγκαλιά της, μαζί με τον αδελφό της Κώστα, κι έφυγαν για να συναντήσουν τον πατέρα. Η Μαρία, μια πραγματική καλλονή, έμαθε πιάνο και έδειξε από μικρή ενδιαφέρον για τα κοινωνικά θέματα. Εντάχθηκε στο Σώμα Ελληνίδων Οδηγών και συμμετείχε σε πολλές δραστηριότητες που αφορούσαν σε θέματα βοήθειας και αλληλεγγύης στο συνάνθρωπο. 

Σε μια τέτοια εκδήλωση γνωρίστηκε με το δήμαρχο Γιώργο Γεωργιάδη. Παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 1956 κι έκαναν τρία παιδιά. Τον Μηνά, τον Αλέκο και την Αγγέλικα. Πριν από λίγους μήνες «έφυγε» πλήρης ημερών, αφού είδε και τα τρία της παιδιά να ξεχωρίζουν στην κοινωνία και καμάρωσε τέσσερα εγγόνια.

Τις φωτογραφίες του Γιώργου και της Μαρίας, αλλά και τις πληροφορίες για τη ζωή τους μας έδωσε ο γιός τους κ. Μηνάς Γεωργιάδης, υπεύθυνος του τμήματος εφημερίδων της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης.

ΠΗΓΗ - ΠΑΤΡΙΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Ο Μιχαήλ Καταπότης Με Καταγωγή Απο Την Λάστρο Του Δήμου Σητείας

 Ο Μιχαήλ Καταπότης γεννήθηκε στη Λάστρο του δήμου Σητείας, στις 20 Δεκεμβρίου 1878  και πέθανε στις 30 Απριλίου 1947) ήταν Έλληνας γιατρός και λόγιος, που διετέλεσε βουλευτής Λασιθίου

Γεννήθηκε στη Λάστρο το 1878. Ορφανός πατρός από την ηλικία των 4 ετών, τον μεγάλωσε εξ ολοκλήρου η μητέρα του, Μαρία. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο το 1894, και αφού εργάστηκε ως δάσκαλος στο Ελληνικό Σχολείο Σητείας, σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα ως το 1900.

Έλαβε μέρος στην Επανάσταση της Κρήτης το 1897 και πολύ αργότερα πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13 με το βαθμό του Υπιάτρου Υγειονομικού. Από το 1915 ως το 1916 ήταν χειρουργός του μοναδικού στρατιωτικού νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Αργότερα πρόσφερε υπηρεσίες και στο 4ο στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, όπως και στο υπουργείο Στρατιωτικών.

πηγή φωτογραφίας

Ο Μιχαήλ Καταπότης ήταν εκδότης του περιοδικού "Μύσων" από το 1932 ως το 1938 στο οποίο κατά τη δεκαετία του ' 30 δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες από το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας

Ο γιος του (από τον πρώτο γάμο του με τη Δέσποινα Ρουσελάκη), Γεώργιος Μ. Καταπότης (1917- 1η Ιουλίου 2011) ήταν ποιητής και διετέλεσε Δήμαρχος Σητείας. Το 1941 παντρεύτηκε την Καλλιόπη Κουρουπάκη (δεύτερος γάμος).

Το 1906 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στη Σητεία. Έπειτα από τις εκλογές για την Κρητική Συνέλευση, το 1910, εξελέγη βουλευτής Λασιθίου (στην επαρχία Σητείας) με 561 ψήφους. Επίσης, το 1912 εξελέγη μέλος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών.

Ο Μιχαήλ Καταπότης υπηρέτησε ως βουλευτής Λασιθίου από τις 31 Μαΐου 1915 ως τις 29 Οκτωβρίου 1915 και από τις 12 Ιουλίου 1917 ως το 1920 (Κ΄ κοινοβουλευτική περίοδος), στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση από το 1920 (εξελέγη στις 22 Φεβρουαρίου 1921) ως το 1922 και από το 1923 ως το 1926, ενώ έκανε και μεταγενέστερη θητεία ως γερουσιαστής (μέχρι το 1936) και ως βουλευτής .Γερουσιαστής εξελέγη το 1931, στην θέση του αποβιώσαντος Νικόλαου Γιαννικάκη.

To 1932 ανέλαβε υπουργός Γενικός Διοικητής Κρήτης.

Για τελευταία φορά κατήλθε ως υποψήφιος στις εκλογές του 1946 με τον Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Συνδυασμό αλλά δεν εξελέγη βουλευτής, συγκεντρώνοντας 1.511 ψήφους.

Μετά το θάνατό του τον διαδέχθηκε ως υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα του ο Μιχαήλ Χλουβεράκης, επίσης γιατρός.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης με καταγωγή απο το Ατσαλένιο της πόλης του Ηρακλείου

 Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, μπορεί να μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι, να σπούδασε στο Λονδίνο και να θεωρείται «γέννημα-θρέμμα» Πειραιώτης, ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι πίσω από το κρητικό του επώνυμο και καταγωγή, κρύβεται μια "ρίζα"βέρου Ηρακλειώτη από το Ατσαλένιο, με πατρικό κάπου στο ύψος της λεωφόρου Ιωνίας και μάλιστα οικογένεια με πλούσια κοινωνική, οικονομική και πολιτική δράση που σημάδεψε την Κρήτη πολυδιάστατα.

Οταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε τον Ολυμπιακό, οι περισσότεροι Ηρακλειώτες έμαθανκαι οι παλιότεροι θυμήθηκαν ότι ο πατέρας του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, γεννήθηκε στο Ηράκλειο στα 1930. 

Όμως και η μητέρα του, η Ειρήνη Καρακατσάνη, από το Ηράκλειο επίσης κατάγεται,και οι δύο γονείς του όταν αποφάσισαν να ενώσουν τις τύχες τους, σε πείσμα και των οικογενειακών αντιδράσεων,

έφυγαν από το Ηράκλειο και "έχτισαν" την οικογένεια και τον προσωπικό τους μύθο στον Πειραιά. Γόνος οικογένειαςμε επαγγελματική παράδοση στα χυτήρια και ειδικότερα στις καμπάνες που κατασκευάζονταν για τις εκκλησίες.

Η επιχείρηση την εποχή του πατέρα του, παππού του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, κατασκεύαζε καμπάνεςπου χωρίς υπερβολή κάλυψαν τις περισσότερες εκκλησίες από το ένα άκρο στο άλλο της Κρήτης. 

Κατά μία εκδοχήκάποιες εξ αυτών κοσμούν την εκκλησία του Αγίου Μηνά κατευθείαν από τα χυτήρια Μαρινάκη, άλλες εκκλησίες της Σητείαςαλλά και του Ρεθύμνου και των Χανίων. Η τέχνη των χυτηρίων Μαρινάκη ήταν τόσο πλέον ονομαστή, που για ένα διάστημα

έφτασαν να κάνουν εξαγωγές σε Ιταλία, Γαλλία και Δαλματικές ακτές, με επίκεντρο την Τεργέστη. Για τα χυτήρια αυτά γράφεικαι ο Καζαντζάκης στον "Ζορμπά".

Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης από τα νεανικά του χρόνια εργαζόταν σε διάφορες δουλειές σε όλη την Κρήτη και,αν στα μέσα της δεκαετίας του '70 έγινε ένας από τους πιο γνωστούς εφοπλιστές, ο ίδιος στα νεανικά του χρόνια βρέθηκε

να δουλεύει ακόμη και εργάτης στο φημισμένο για την εποχή του πυρηνελαιουργείο "ΜΙΝΩΣ" της Ιεράπετρας. 

Σε κάθε περίπτωση,παλιοί Ηρακλειώτες ακόμη θυμούνται ότι ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, έχοντας φοιτήσει στη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού ως μηχανικός,δούλευε το τμήμα του μηχανουργείου μαζί με τον αδερφό του Θεμιστοκλή, στην ιδιοκτησία του οποίου είχε περάσει το χυτήριο,συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Το χυτήριο Το χυτήριο ήταν εγκατεστημένο βόρεια από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίουστο κέντρο του Ηρακλείου, στην οδό Λοχαγού Μαρινέλη, λίγο πιο κάτω από το "Βαρελάδικο" του Φαρσάρη. 

Σήμερα ο χώρος φέρεταινα λειτουργεί περιστασιακά ως έκθεση κάποιων από τις καμπάνες που κατασκευάζονταν. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής η οικογένεια θα καταστραφεί οικονομικά, αλλά ήδη τα δύο αδέρφια, εμφορούμενα από το κλίμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης,έχουν προσχωρήσει στο ΕΑΜ και στην Αντίσταση. 

Ο Μιλτιάδης μάλιστα, πατέρας του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, του Βαγγέλη,

θα γίνει και μέλος λόγω του νεαρού της ηλικίας του της ΕΠΟΝ, οργάνωσης νέων τουΕΑΜ. Παρότι τα εμφυλιακά πάθη στο Ηράκλειο,όπως και στην Κρήτη γενικότερα, ήταν κατά πολύ ηπιότερα από την υπόλοιπη Ελλάδα, οι διώξεις και οι πιέσεις σε οικογένειεςαριστερών φρονημάτων δεν έλειψαν ούτε εδώ, ανάμεσά τους και τα δύο αδέρφια. Όμως αυτό που ίσως είναι ακόμη πιο άγνωστο.

Είναι πως τα δύο αδέρφια ήταν ακόμη και τις ταραγμένες περιόδους αυτές από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εργοτέλη, ομάδας που ταυτίστηκε όσο λίγες διαχρονικά με την Αριστερά στην Κρήτη, οδηγώντας δεκαετίες αργότερα τη Χούντατων Συνταγματαρχών να φτάσει μέχρι και τη διάλυσή της.

Παλιοί Εργοτελίτες υποστηρίζουν ότι τα δύο αδέρφια δεν έχαναν ούτε έναν αγώνα του Εργοτέλη, ενώ κάποιοι εξ αυτών υποστηρίζουν πως στο διάστημα 1946-1947 ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φόρεσε τη φανέλα του Εργοτέλη σε αγώνες τόσο στο σημερινό στάδιο Ελευθερίας, όσο και στο Μαρτινέγκο, που ήταν και η τελική έδρα του συλλόγου. Κάποιοι τον θυμούνται έφηβο να δίνει το "παρών" και ως θεατής

σε δύο-τρεις αναμετρήσεις στο γήπεδο του "Χάνδαξ" το 1945, πριν αυτό "καταληφθεί" από "μαυραγορίτες".

 Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι αργότερα ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, προοδεύοντας οικονομικά και φτάνοντας στα υψηλότερα σκαλοπάτια του ελληνικού εφοπλιστικού λόμπι, την ιδιαίτερη πατρίδα του δεν την ξέχασε και ανέκτησε ένα πολύ σημαντικό τμήμα μεγάλης ακίνητης περιουσίας, που η οικογένεια είχε χάσει στην Κατοχή, αλλά που πλέον σήμερα διατηρείται στο όνομα του μοναχογιού του και μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη. Στα 1958-1959 ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φεύγει από το Ηράκλειο, οι δρόμοι με τον αδερφό του επαγγελματικά χωρίζουν και ο ίδιος εγκαθίσταται στον Πειραιά.

 Με την εμπειρία του χυτηρίου-μηχανουργείου από το Ηράκλειο, θα κάνει αυτό που ξέρει, θα ανοίξει μηχανουργείο και θα επισκευάζει πλοία. Παντρεύεται την Ειρήνη Καρακατσάνη. Σιγά-σιγά θα μπει στην ποντοπόρο ναυτιλία.

Το 1967 θα έρθει και το μοναχοπαίδι του Μιλτιάδη και της Ειρήνης, ο Βαγγέλης. 

Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ασχολήθηκε και με την πολιτική, στην ουσία προοριζόταν, μετά την εκλογή του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ως δημάρχου Πειραιά το 1986, ως ο άνθρωπος που θα τον αντικαθιστούσε στη Βουλή, αφού πολιτικά είχε συνδεθεί με το συμπατριώτη του Χανιώτη πολιτικό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που το 1984 είχε αναλάβει την προεδρία της Ν.Δ. Η πρώτη φορά που εξελέγη βουλευτής ήταν το 1985. Συμμετείχε στη Βουλή όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη.

Πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία και ήταν προσωπικός φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά και Νήσων το Νοέμβριο του 1989. Διετέλεσε για αρκετά χρόνια γενικός αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού.

Το 1979 μετείχε στην ομάδα των εφοπλιστών, με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά, που ίδρυσαν την ΠΑΕ με τη δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι κανένας όψιμος οπαδός του Ολυμπιακού. Ίσα-ίσα που η οικογένειά του έχει τη δική της ιστορία στον πειραϊκό σύλλογο. 

Ο πατέρας του Μιλτιάδης, από το Ηράκλειο, όπως είπαμε, ήταν μεταξύ των 11 εφοπλιστών που στα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αγόρασαν και δημιούργησαν την ΠΑΕ Ολυμπιακός με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά. Διετέλεσε μάλιστα και

γενικός αρχηγός των «ερυθρόλευκων», ενώ την εποχή του Νίκου Γουλανδρή ασχολήθηκε και με το πόλο ως έφορος. Αυτό που ελάχιστοι ίσως θυμούνται είναι πως από εκείνη την 11άδα των εφοπλιστών ο Μιλτιάδης Μαρινάκης και ο Νίκος Ευθυμίου ήταν οι μοναδικοί οι οποίοι αρνήθηκαν να πουλήσουν τις μετοχές τους στον Γιώργο Κοσκωτά! 

Όταν πέθανε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης σε ηλικία 70 ετών το 2000,

η εταιρεία του αριθμούσε 8 πλοία. Σήμερα, η Capital Ship Μanagement, με το γιο του Βαγγέλη στο τιμόνι, διαθέτει στόλο 28 πλοίων, εκ των οποίων τα 26 είναι δεξαμενόπλοια, ενώ η Capital Ρroduct Ρartners αριθμεί 18 δεξαμενόπλοια. Όλα τα δεξαμενόπλοια της Capital Ρroduct Ρartners είναι ναυλωμένα με συμβόλαια από παγκόσμιους πετρελαϊκούς κολοσσούς, όπως η ΒΡ και η Shell.

Όλα αυτά σήμερα μπορεί να έχουν μικρή σημασία, όμως μπορεί να εξηγούν και εν μέρει τη στάση του σημερινού προέδρου του Εργοτέλη Απόστολου Παπουτσάκη να ταυτιστεί με το μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη στην επιλογή του προσώπου για την ηγεσία στη Super League, ιδίως αν ισχύει η πληροφορία ότι λίγο πριν την ψηφοφορία, αυτή τη σχέση του Μιλτιάδη Μαρινάκη με τον Εργοτέλη υπενθύμισε ο γιος του Βαγγέλης στο σημερινό πρόεδρο της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ της Κρήτης. Κάπου εκεί ξεκινάει και η όμορφη ρότα της προσωπικής του ζωής και ανέλιξης. 

Ένας βέρος Ηρακλειώτης από το Ατσαλένιο ανεβαίνει σκαλί-σκαλί την εφοπλιστική κορυφή και συνάμα συνδέει την πορεία του με την ιστορική ομάδα του Πειραιά, για να φτάσουμε στις μέρες μας ο Ηρακλειώτης στην καταγωγή

γιος του να είναι το «μεγάλο αφεντικό» του Ολυμπιακού. Όπως σημειώνει η διαδικτυακή σελίδα «Gazzetta.gr» και αναδημοσιεύουμε: «Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης εμπνέει σεβασμό και εισπράττει την αγάπη φίλων και απλών ανθρώπων στον Πειραιά.

Είναι απλός, μπεσαλής - κιμπάρης λένε όσοι τον έζησαν από κοντά - και βοηθάει, χωρίς να το διατυμπανίζει, όσους έχουν ανάγκη.

Στα ίδια μαγαζιά συχνάζει την ίδια εποχή και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που κάνει παρέα με τον Γιάννη Πατέρα, θείο του πρώην προέδρου του Παναθηναϊκού. Γιάννης Πατέρας και Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φίλοι. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φανατικός Ολυμπιακός.

Τρέχει στα γήπεδα και συχνά ακολουθεί την ομάδα στις μετακινήσεις της, για τις ανάγκες του πρωταθλήματος, στην επαρχία. Τον Βαγγέλη τον παίρνει τις Κυριακές στο «Καραϊσκάκη». Το 1979, όταν μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή παίρνουν τον Ολυμπιακό οι εφοπλιστές (Μαρινάκης, Νταϊφάς, Χανδρής, Χατζηιωάννου, Νομικός, Γουρδομιχάλης κ.ά.), ο Μιλτιάδης πρωτοστατεί στην κίνηση στήριξης της ομάδας. Το σχήμα είναι πολυμετοχικό και ο Μιλτιάδης αναλαμβάνει γενικός αρχηγός της ομάδας.

Έχει και μάτι σκάουτερ. Έχει ήδη ανακαλύψει τον Νίκο Βαμβακούλα - που έπαιζε στην ομάδα του Λαυρίου - και τον κάνει δώρο στην ομάδα.

Το 1981, στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος, με προπονητή τον Παναγούλια, ο κόουτς αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως βασικό τερματοφύλακα τον Νίκο Σαργκάνη, που είχε έρθει στον Ολυμπιακό με μεταγραφή το ίδιο καλοκαίρι. Ο τότε βασικός τερματοφύλακας Χρήστος Αρβανίτης αντιδρά και γκρινιάζει αρνούμενος να δεχτεί την απόφαση του Παναγούλια. 

Ο Μιλτιάδης αρχίζει να εκνευρίζεται και κάποια στιγμή τον

πιέζει με το χέρι για να τον καθίσει στην καρέκλα στο λόμπι του ξενοδοχείου που βρίσκεται η ομάδα. Από την πίεση σπάει η καρέκλα και ο Αρβανίτης πέφτει στο πάτωμα. Ο Αρβανίτης κάνει τον τραυματισμένο για να μην κάτσει στον πάγκο. Για να διασκεδάσει ο Μιλτιάδης την ανησυχία του Παναγούλια, που φοβάται ότι αν δεν πάει καλά ο Σαργκάνης δε θα έχει πλέον αλλαγή, του λέει: «Μη φοβάσαι! Αν χρειαστεί να τον βγάλεις θα βάλουμε τερματοφύλακα τον Βαμβακούλα». 

Δε χρειάστηκε. Ο Σαργκάνης σκίζει από το πρώτο ματς και καθιερώνεται στην ομάδα!».

Η εταιρεία «Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η ναυτιλιακή εταιρεία με την επωνυμία Vanimar θα αποκτήσει το πρώτο της πλοίο.

Όταν ο Μιλτιάδης θα έφευγε από τη ζωή το 2000 η εταιρεία θα αριθμούσε οκτώ πλοία... Ο Μιλτιάδης, ήδη εφοπλιστής από τη δεκαετία του '70,πιστεύει στη δημόσια εκπαίδευση και στέλνει το μοναχογιό του (και μοναχοπαίδι) στο δημόσιο σχολείο. Το κάνει και για έναν επιπλέον λόγο: θεωρεί ότι ο γιος του, τον οποίο προετοιμάζει μεθοδικά για να τον διαδεχτεί κάποτε στις επιχειρήσεις του, θα πρέπει να μάθει τη ζωή

"και από την καλή και από την ανάποδη". Πιστεύει δηλαδή ότι τα ακριβά και "αποστειρωμένα" ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν σαν φυτώρια

αναπαραγωγής της καλής κοινωνίας, χάνοντας την πραγματική ζωή. Και η ζωή στη ναυτιλία είναι οπωσδήποτε πιο σύνθετη και κυρίως πιο απρόβλεπτη.

Για να επιβιώσεις στη θάλασσα χρειάζεται τσαμπουκάς, αλλά και ανθρωπιά».