Το Αρχοντικό Χωριό Του Δήμου Μινώα Πεδιάδας

 

Το Αρχοντικό με 186 κατοίκους το 2001 αποτελεί χωριό της επαρχίας Μονοφατσίου στο Δήμο Μινώα Πεδιάδος του Νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται σε γήλοφο με πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή. Υπάγεται στο Δημοτικό διαμέρισμα Αρκαλοχωρίου και απέχει από το Ηράκλειο 34,7 χλμ. και από το Αρκαλοχώρι 3,6 χιλιόμετρα. 

Οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια της ελιάς και του αμπελιού. Παράγεται κυρίως λάδι και σταφίδα. Στον οικισμό βρίσκεται ο ναός του Αγίου Ανδρέα και πριν τον οικισμό ο ναός του Μιχαήλ Αρχαγγέλου (μνημείο) και το κοιμητήριο (Άγιος Γεώργιος).

Η παλαιότερη ονομασία του χωριού είναι Αλιτζανή, πιθανότατα από τη λέξη άλικος= ροδόχρωμο. Στη βενετικές απογραφές γράφεται Alizagni και Alizani, που σημαίνει ότι το όνομα είναι παλιό. Το 1583 είχε 210 κατοίκους και ήταν μεγαλύτερο από το Αρκαλοχώρι (Καστροφύλακας, Κ 96). 

Μερικοί σχετίζουν το χωριό με την ονομασία Αλή Τζανής, ωστόσο αυτό το όνομα αναφέρεται 100 χρόνια πριν έρθουν οι Τούρκοι στην Κρήτη. Συνεπώς, δεν είναι τουρκικό το όνομα. Αναφέρεται επίσης η ιστορία ότι οι Τούρκοι, για να εκδικηθούν τους ανθρώπους του χωριού, έκαναν την κεντρική εκκλησία του χωριού στάβλο, βάζοντας μέσα τα ζώα τους. 

Το πρωί όμως οι Τούρκοι βρήκαν τα ζώα νεκρά και αυτό αποδόθηκε σε θαύμα του Αγίου Ανδρέα.

Οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού κατάγονται από το Λασίθι. Η μετονομασία του χωριού σε Αρχοντικό έγινε τα τελευταία χρόνια. Ήταν τουρκικό χωριό και το 1881 δεν κατοικούσε κανένας Χριστιανός.

To Αρχοντικό είναι γενέτειρα του καθηγητή Ιατροδικαστικής Κωνσταντίνου Χουρδάκη (1939-). Το χωριό έλαβε τη σημερινή του ονομασία το1955.

Φτιάχνουμε Σπιτικό Ρακόμελο

 Το διάσημο και αρκετά «δυνατό» αυτό ποτό έχει τις ρίζες του στην Κρήτη. Συγκεκριμένα πρόκειται για ψημένη ρακή μαζί με μέλι και κανέλλα. 

Σε αρκετά μέρη της Ελλάδας το χρησιμοποιούσαν σαν φάρμακο για τον βήχα (κάτι σαν αντιβηχικό σιρόπι), ενώ το εμπλούτιζαν με αρκετά επιπλέον μυρωδικά (γαρύφαλλο, πορτοκαλόφλουδα, φλυσκούνι, φασκόμηλο κ.α), κάνοντάς το ακόμα πιο αρωματικό και ευκολόπιοτο...

Σύμφωνα με την κρητική παράδοση, το μέλι του Μαγιού όπως το ονόμαζαν, είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Γι’αυτόν τον λόγο το φύλαγαν ξεχωριστά σαν φάρμακο. Το μέλι της υπόλοιπης χρονιάς, πουλιόταν ή καταναλωνόταν από την οικογένεια. 

Πίστευαν, ότι  το Μάιο, το μέλι που βγαίνει συγκεντρώνει τις θεραπευτικές ιδιότητες όλων των λουλουδιών και των βοτάνων που ανθίζουν τότε. Συνεπώς, η έτσι κι αλλιώς υψηλές θεραπευτικές του ικανότητες, μεγιστοποιούνται. Διαλύοντας το, τώρα, σε ζεστό 
οινόπνευμα (ρακή), απορροφάται αμέσως από τον οργανισμό κι επιπλέον ανοίγει και τις αεροφόρες οδούς. Ξεκίνησε σαν… φάρμακο λοιπόν, για το συνάχι και το κοινό κρυολόγημα για να εξελιχθεί σε κλασσικό ποτό της παρέας, συνοδευόμενο από εκλεκτούς μεζέδες.

 Η… κατάχρησή του (αναμενόμενη και δικαιολογημένη) έχει σοβαρές παρενέργειες: τσακίρ κέφι, ζαλάδα και ευφορία. Είναι σχεδόν αδύνατο να βγείτε για ρακόμελα με την παρέα σας και να μην γυρίσετε –τουλάχιστον - ζαλισμένοι. Το γεγονός ότι σερβίρονται σε σφηνάκι και καταναλώνονται τσάκ μπάμ το ένα μετά το άλλο, τα κάνει άκρως εθιστικά και επικίνδυνα. Εμείς σας προειδοποιήσαμε και αμαρτία ουκ έχουμε!

Σε περίπτωση που θέλετε να φτιάξετε «σπιτικό» ρακόμελο με την παρέα σας η συνταγή είναι σχετικά απλή.

Θα χρειαστείτε: 1 μπουκάλι ρακή (1,5 λίτρο), 

1/2 κιλό ζάχαρη, 

1/2 κιλό μέλι, 

διάφορα μυρωδικά (γαρύφαλλο, κανέλλα, πορτοκαλόφλουδα, φλυσκούνι, φασκόμηλο κ.ά., ό,τι είναι διαθέσιμο).

 Ετοιμασία: Σε ένα μικρό κατσαρολάκι βράζετε νερό με τα διάφορα μυρωδικά, για μισή ώρα περίπου, μέχρι να μείνει ποσότητα όσο 3-4 ποτήρια και το σουρώνετε. Σε μια κατσαρόλα βάζετε τη ζάχαρη, τη ζεσταίνετε σε σιγανή φωτιά, ανακατεύοντας να λιώσει (προσοχή να μην πάρει βράση!) και να πάρει χρώμα. 

Την κατεβάζετε από τη φωτιά, ρίχνετε μέσα το στραγγισμένο νερό των μυρωδικών και ανακατεύετε. Στη συνέχεια προσθέτετε το μέλι συνεχίζοντας το ανακάτεμα και τέλος τη ρακή (μπορείτε να βάλετε όση θέλετε, αναλόγως με το πόσο δυνατό θέλετε να είναι το      ρακόμελο). 

Ενναλακτική, πιο απλή συνταγή: Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε προσεχτικά την ρακή κι έπειτα το κατεβάζουμε από την φωτιά. Κατόπιν, ρίχνουμε μέσα ανακατεύοντας το μέλι με λίγη κανέλα. Επειδή το ρακί περιέχει πολύ οινόπνευμα, πρέπει να προσέξετε να μην κοχλάσει και χυθεί έξω από το σκεύος γιατί υπάρχει κίνδυνος φωτιάς. 
http://toxeiroteroblog.blogspot.gr/2012/01/blog-post_1679.html

Οι Άνω Και Κάτω Σέλλες Του Δήμου Αγίου Νικολάου

 

 Το χωριό Σέλες είναι ένα μικρό χωριό το οποίο βρίσκεται χτισμένο αμφιθεατρικά .

Ανήκει στον δήμο Αγίου Νικολάου και είναι ένα ήσυχο ορεινό χωριό . 

Στο χωριό υπάρχουν πολλοί εγκαταλελημένοι πέτρινοι μύλοι 

Οι λιγοστοί κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία .

 Βρίσκονται σε απόσταση 23 χιλιομέτρων απο την πόλη του Αγίου Νικολάου και η διαδρομή για να φτάσετε ξεκινάει απο την Ελούντα ττην Πλάκα, Βρουχά.

Το όνομα τους  αποτελεί μάλλον την καλύτερη δυνατή περιγραφή του τόπου που είναι χτιστμένες.

Είναι ένα τοπωνύμιο που συναντάμε και σε άλλες πριοχές της Κρήτης και σημαίνει κύρτωμα του εδάφους. αλλά σε ψηλό σημείο δηλαδή μια ορεινή δίοδος.

Πιθανόν η λέξη να προέρχεται απο το μεσαιωνικό σελλίον υποκοριστικό της λέξης Σέλλα.

Πρώτη φορά οι Σέλλες αναφέρονται στην απογραφή του 1881 στον δήμο Φουρνής Λούμας, πάνω Λούμας και Σέλλες με 252 χριστιανούς κατοίκους.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το χωριό κτίστηκε απο ποιμένες ενώ οι κάτοικοι των προηγούμενων χρόνων δούλευαν στο λεπροκομείο της Σπιναλόγκας.
  

 

4 χιλιόμετρα μετά το χωριό βρίσκονται οι κάτω Σέλλες και οι πολλές μικρές παραλίες τους.. Σε σπηλιά υπάρχει το εκλησσάκι του Αγίου Αντωνίου. ενώ στην περιοχή δεν θα βρείτε τίποτα άλλο, παρά ελάχιστα σπίτια και αγροκτήματα.

 

 

 ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΩ ΣΕΛΛΕΣ

.

Ο Άγιος Αντώνιος βρίσκεται 30km βορειοδυτικά του Αγίου Νικολάου, καλά κρυμμένος στις ανεξερεύνητες βόρειες ακτές του Μιραμπέλου, 3km βόρεια από το χωριό Σέλλες., με το ναό του κτισμένο σε σπηλιά δίπλα στη θάλασσα. Δίπλα στο σπήλαιο του ναού υπάρχουν κι άλλες σπηλιές κτισμένες που πιθανώς χρησιμοποιήθηκαν ως κελιά.