Ο Ναός Του Αγίου Αντωνίου Και Το Λαογραφικό Μουσείο Στο Μύρτο

 

Ο Άγιος Αντώνιος είναι ο Καθεδρικός ναός του Μύρτου. Είναι ναός μικρός, μονόκλιτος, διμάρτυρος, αφιερωμένος στην μνήμη του Αγίου Αντωνίου και στην Ανάληψη του Χριστού. 
Η χρονολογία κατασκευής του ναού δεν είναι εξακριβωμένη, όμως σε ένα Ενετικό χάρτη της παραλίας του Μύρτου που χαρτογραφήθηκε στο τέλος του 14ου ή τις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ. σημειώνεται μια εκκλησία με την ένδειξη S. ANTONIO, η οποία βρίσκεται περίπου στην ίδια θέση με τον σημερινό ναό. 
Ο ναός πιθανολογείται ότι χτίστηκε την δεύτερη Βυζαντινή περίοδο στην Κρήτη, όμως ίχνη του βυζαντινού ναού δεν βρέθηκαν πουθενά και κανείς δεν γνωρίζει αν ο σημερινός ναός είναι χτισμένος στα θεμέλια του παλαιού. 

Φαίνεται ότι η εκκλησιά καταστράφηκε ολότελα από άγνωστη αιτία, ίσως όμως και από τους Τούρκους το 1647-1648 μετά την κατάληψη της περιοχής, ή από τον μεγάλο σεισμό του 1780. 
Ο σημερινός ναός, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, διαμορφώθηκε στη σημερινή του μορφή γύρω στο 1853 από κατοίκους των συνοικισμών Αγιου Βασιλείου και Μετοχίου. 
Κατά την επισκευή του ναού το 1950 βρέθηκε ότι η Αγία Τράπεζα ήταν κατασκευασμένη από μαρμάρινες βάσεις ρωμαϊκών κιόνων και ο τοίχος της δυτικής πλευράς αντι για πέτρες ήταν χτισμένος με κομμάτια μάρμαρο, βάσεις κιόνων και κομμάτια από αγάλματα. 

Επίσκεψη Στο Χωριό Μιαμού Του Δήμου Γόρτυνας

 

Η Μιαμού είναι χωριό της επαρχίας Καινούργιου στην πεδιάδα της Μεσαράς και έδρα ομώνυμου Δημοτικού διαμερίσματος του δήμου Γόρτυνας, 
στο Νομό Ηρακλείου. Μεταξύ άλλων διαθέτει περιφερειακό ιατρείο. Αξιόλογες είναι οι εκκλησίες είναι οι δίκλιτες του Αγίου Γεωργίου 
και του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, μέσα στο χωριό, όπως επίσης και της Αγίας Μαρίνας, με πηγή που πιστεύεται ότι αναβρύζει ιαματικό νερό, 
του Αγίου Ελευθερίου, του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, της Αγίας Σοφίας, της Αγίας Παρασκευής , του Αγίου Σπυρίδωνα και του Αγίου Γεωργίου. 
Όταν ήταν κοινότητα, στη Μιαμού υπαγόταν και ο οικισμός Κρότος όπως και ο Λέντας. Στη Μιαμού και στον Κρότο λειτουργεί Δημοτικό σχολείο.

Με 398 κατοίκους συνολικά, με βάση την απογραφή του 2001, το Δημοτικό διαμέρισμα Μιαμούς αποτελούν (σε αγκύλες ο πληθυσμός τους το 2001) 
σήμερα:
Η Μιαμού, έδρα [ 122 ] .
Η Αγία Μαρίνα [ 0 ] , ακατοίκητη.
ο Δυσκός (τέως ονομασία: ο Δυτικός) [ 15 ].
Ο Κρότος [ 120 ], στις νότιες πλαγιές των Αστερουσίων ορέων, σε απόσταση 69 περίπου χιλιόμετρα από το Ηράκλειο. 
Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και με την κτηνοτροφία. Στις παράλιες εκτάσεις καλλιεργούνται πρώιμα κηπευτικά. 
Στο χωριό υπάρχουν οι ιεροί ναοί του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Γεωργίου, ενώ σε μικρή απόσταση από την παραλία 
μέσα σε σπήλαιο βρίσκεται μικρή εκκλησία αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή, όπου γίνεται μεγάλο πανηγύρι την Παρασκευή της Διακαινησίμου.
Ο Λέντας [ 119 ]. Στον οικισμό βρίσκεται ο ναός του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.
Ο Παπαδογιάννης [ 22 ]

Οι κάτοικοι πιστεύουν ότι κατοικήθηκε από τους κατοίκους των οικισμών Αγίου Ελευθερίου, Φωτεινών, Χάρακα, Απιδιανών, Αγίας Μαρίνας, 
των οποίων τα ερείπια φαίνονται δίπλα στο διπλανό χωριό. Όμως δεν αναφέρονται σε γνωστά κείμενα οικισμοί με αυτές τις ονομασίες. 
Στο χώριο υπάρχειο μικρό σπήλαιο στο οποίο τα αρχαιολογικά ευρήματα φανερώνουν τη χρήση του ως κατοικία του ανθρώπου, από το 3500 π.Χ.
Το 1583 αναφέρεται Miamú με 204 κατοίκους (Καστροφύλακας, Κ 103). Επίσης αναφέρεται ο Κρότος με την ονομασία Crothó από τον Basilicata 
(Σπανάκη Σ. , Μνημεία Κρητ. Ιστορίας, V , 120) και στην τουρκική απογραφή του 1671 Crotho με 17 χαράτσα (Κρητικά Χρονικά, Α΄ , 104). 
Το εν λόγω χωριό δεν αναφέρεται στον Καστροφύλακα

Οι Κόφες Και Τσιγκάκια Του Τρύγου Μιας Άλλης Εποχής

 Τα παλιά χρόνια, το καλάθι και οι κόφες (παραπάνω) κατασκευασμευασμένα με εγχώρια πρωτη ύλη (καλάμια από το Γεροποταμό,  λυγιές και σφάκες από τα σφακορυγιάκια) ήτανε τα μοναδικά εργαλεία συλλογής και μεταφοράς για τσ΄ελιές και τα κρασοστάφυλα. Είδικά για τσ΄ελιές, ακόμη και ο Μουντάκης  (Κρητικός λυράρης) ετραγούδιε (1960…) τον Καλαματιανό:

«Πάρε το καλάθι κι΄ελα, όμορφή μου κοπελιά //εγώ θα κρατώ τη σκάλα, ν΄ανεβαίνεις στην ελιά.  Σα΄γεμίσεις το καλάθι…. κλπ»

Ήρθενε καιρός, μετά το 1960, και άρχισε να πιάνει τιμή η σταφίδα…. Το Μαλεβύζι, το Μονοφάτσι γεμώσανε σουλτανιά αμπέλια. Η κάτω Μεσσαρά δεν μπορούσε να λείπει, από το πανυγύρι. Ο νοητός αξονας Νότος-Βορράς  Καλύβια-Πετροκεφάλι αφόριζε ανατολικά τις περιοχές που γέμισαν με αμπέλια για σουλτανίνα σταφίδα. Το δυτικό κομάτι ήταν κυριολεκτικά πνιγμένο στα νερα, μέχρι και κάτω από το λόφο της Φαιστού, και ακατάλληλο για αμπελουργία. 

Η ζώνη της Πόμπιας (μέσα στην πεδιάδα) , τα Περαλήθινα και ανατολικότερα φυτεύτηκαν  με αμπέλια  και όλη η πεδιάδα ζούσε στο ρυθμό, μα και τον τρόμο της παραγωγής της σουλτανίνας: Ερωτήματα όπως: Θα κάνει κράι;*, Θα πέσει περονόσπορος; Θα νέχομε νερό να ποτίζομε τ΄αμπέλια; Θα πιάσει λίβας να μασε κάψει τα κηπικά και τ΄αμπέλια; Θα Βρέξει να μασε σαπίσει τα σταφύλια στσοι κουρμούλες; Θα βρέξει οντε θανέχομε τη σταφίδα στον οψιγιά να μην πομείνει πράμα; Να πιάσει θέλει καλή τιμή η σταφίδα,  γι΄θα τηνε πάρουνε τσαμπα οι εμπόροι από τη χώρα; Όλα τα ερωτήματα-ρίσκα, δεν απέτρεψαν τους γεωργούς τση γενιάς του 50-60 να φυτέψουν αμπέλια, να φτιάξουν οψιγιάδες, να βοηθήσουν την ντόπια βιοτεχνία να επινοήσει και να διαθέσει πρακτικότερα του καλαθιού εργαλεία. Ομως δεν απέτρεψε και του πολιτικοποιημένους και πάντα αντιδεξιούς Μεσσαρίτες να αυτοσαρκάζονται:

Απούχει θυλικό παιδί και σουλτανί αμπέλι// θα πυρπιρίζει ο κώλος το,  ωσάν του Πιπινέλη!

(Παναγιώτης Πιπινέλης: Ένας αξιόλογος πολιτικός, που περί το 1963-64 του ανάθεσε το Παλάτι να βγάλει, για πάρτη του Παλατιού, «τα κάστανα από τη φωτιά», χωρίς φυσικά επιτυχία).

Τα τσιγκάκια  οι αλουσουδιάστρα, ο σταυρός, τα σκαφάκια, ήταν τα βασικά εργαλεία-σκεύη από λαμαρίνα για τη συλλογή, μεταφορά,  επεξεργασία και άπλωμα των σταφυλιών για να γίνουν σταφίδα. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνουν οι κρεμαστές απλώστρες των σταφυλιών, κάπως πιό βιομηχανοποιημένες. ΄Τα διάτρητα τσιγκάκια, ήταν ξαργιτού* φτιαγμένα, για το βάφτισμα των σταφυλιών στο διάλυμα ποτάσας (αλουσούδιασμα) κατά που γράφουμε αλλού. Βέβαια, τα τσιγκάκια τα χρησιμοποιούσαμε ολοχρονίς και για τη μεταφορά ντομάτας, ελιές, ακόμη και τσίκουδα* για το πιθάρι που θα ζυμωνόταν για να βγει η ρακή. 

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΜΠΟΝΤΑΚΗΣ

ΦΩΤΟΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Στις 8 Αυγούστου Η Εορτή Του Αγίου Μύρωνα Και Το Θαυματουργό Αγίασμα

 

Ο Άγιος Μύρων, ο οποίος καταγόταν από την Κρήτη, από την πόλη Aυρακία (κοντά στην Κνωσσό) από μικρός διακρινόταν για το ζήλο του και την βαθιά πίστη του στον Θεό. Αφού παντρεύτηκε, ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της γης. Από αυτό που έβγαζε έδινε ένα μέρος στους φτωχούς και όσο έδινε τόσο η σοδειά του αυξάνονταν. 

Η συμπάθεια του Αγίου προς τούς ενδεείς, ξεπερνούσε κάθε μέτρο. Μάλιστα λέγεται ότι κάποτε συνέλαβε κάποιους μέσα στην αποθήκη να του κλέβουν το σιτάρι και αντί να τούς κυνηγήσει, αντίθετα τους βοήθησε μεταφέροντας και ο ίδιος τα σακιά. 

Για όλες λοιπόν τις αρετές αυτές, ο Μύρων χειροτονήθηκε ιερέας.

Μετά το σταμάτημα του διωγμού των χριστιανών, έγινε δεσπότης στον επισκοπικό θρόνο της Κρήτης. Στα χρόνια που ήταν δεσπότης στην Κρήτη, έκανε πάρα πολλά θαύματα. Ένα από αυτά είναι και το εξής: Κάποτε ο Άγιος ήθελε να περάσει από τον ποταμό Τρίτωνα και ο ποταμός είχε πλημμυρίσει. 

Τότε ο Άγιος πρόσταξε και η ροή του ποταμού σταμάτησε και τα νερά δεν προχωρούσαν μέχρι την στιγμή που ο Μύρων ξαναπέρασε και πήγε στο σπίτι του. Όταν έφθασε εκεί, έστειλε το ραβδί του με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι τάραξαν τα νερά με αυτό και έτσι τα νερά επανήλθαν στην κανονική τους ροή. Αυτά και άλλα πολλά έκανε μέχρι τον θάνατό του ο Άγιος Μύρων, ο οποίος πέθανε σε ηλικία εκατό ετών.

Από την αυλή της εκκλησίας, κατεβαίνοντας την πλαγιά από το δυτικό μέρος, συναντούμε ένα μικρό σπήλαιο μέσα σε βράχους, που προχωρεί κάτω από την εκκλησία.

Το σπήλαιο αυτό υπήρξε ο χώρος ασκήτευσης του Αγίου και συνδέεται άμεσα με ένα θαύμα, το οποίο επιτέλεσε ο Άγιος Μύρωνας όταν ακόμα ήταν πρεσβύτερος.

Μια μέρα λοιπόν, σύμφωνα με τη παράδοση ερχόταν ένα λιοντάρι από τη βόρεια πλευρά του χωριού. Οι κάτοικοί του άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό. Ο Άγιος όμως, αφού προσευχήθηκε, το απολίθωσε και οι χριστιανοί γύρισαν στα σπίτια τους ευχαριστώντας το θεό και τον Άγιο.

Σήμερα ακόμη φαίνεται η ουρά του λιονταριού στο βορειοδυτικό μέρος του χωριού Αγίου Μύρωνα Μαλεβιζίου, και το κεφάλι του στο νοτιοδυτικό, ακριβώς μέσα στη σπηλιά που τρέχει το αγίασμα.

Για να μπει κανείς μέσα στη σπηλιά πρέπει να κατέβει τρία σκαλοπάτια. Είναι ένας χώρος στενός και μάλλον στρογγυλός. Στέγη του το κεφάλι του λιονταριού που απολίθωσε ο Άγιος. Αριστερά υπάρχει ένα ύψωμα, μισό περίπου μέτρο ψηλότερα από τις πλάκες του δαπέδου, το οποίο – σύμφωνα πάντα με τη παράδοση- λειτουργούσε ως κλίνη του ασκητή Αγίου.

Γύρω γύρω υπάρχουν βράχοι, ενώ χαμηλά στο δάπεδο υπάρχουν τρείς λακκούβες. Στη μεσαία τρέχει πάντα αγίασμα.

Σ’ ένα βαθούλωμα του βράχου βρίσκεται η εικόνα του Αγίου και μπροστά της υπάρχει πάντα ένα καντήλι αναμμένο.

Απορία αλλά και εντύπωση, προκαλεί τόσο στους κατοίκους του χωριού όσο και στους επισκέπτες, το πώς γίνεται, ενώ τόσοι άνθρωποι εδώ και αιώνες βγάζουν αγίασμα, αυτό να μην τελειώνει ποτέ…και παρά το γεγονός ότι αυτό το θέμα τους έχει απασχολήσει, απάντηση ακριβής και ασφαλής δεν έχει δοθεί.

Δύο κυρίως παραδόσεις υπάρχουν οι οποίες σχετίζονται με τη μόνιμη παρουσία του αγιάσματος στη σπηλιά.

Η πρώτη θέλει το αγίασμα να ρέει-πηγάζει κατευθείαν από τον τάφο του Αγίου (χωρίς βεβαίως αυτό να έχει αποδειχτεί, παρά τις διάφορες εργασίες που έχουν γίνει κατά καιρούς στο υπέδαφος της εκκλησίας), ενώ η δεύτερη αναφέρει πως όλη η υγρασία της σπηλιάς, η οποία γίνεται περισσότερη κατά την ημέρα μνήμης του Αγίου, καταλήγει στο βαθούλωμα αυτό.

Όποια από τις παραδόσεις πάντως κι αν αποδεχτεί κανείς αναμφισβήτητο είναι το γεγονός , ότι οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και αν περάσει κανείς και οποιαδήποτε ώρα κι αν θελήσει, φτάνει η ψυχή του να είναι καθαρή, μπορεί με μια μικρή κουταλιά που υπάρχει δίπλα στο βαθούλωμα να ανασύρει το θαυματουργό Αγίασμα.

Πολλοί πιστοί συρρέουν διαρκώς στη σπηλιά και προσπαθούν να ανασύρουν λίγο από το Αγίασμα. Λένε επίσης ότι όταν πάει κάποιος αμαρτωλός να πιει, το νερό-αγίασμα εξαφανίζεται και εμφανίζεται πάλι μόνο όταν πάει κάποιος «καθαρός» να πιει.

Έχουν αναφερθεί μάλιστα από τους κατά καιρούς ιερωμένους και περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι δε μπόρεσαν να το ανασύρουν μέσα από την πηγή. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που έχει κάνει το αγίασμα αυτό και εξακολουθεί έως και σήμερα να κάνει. Ιδιαίτερα αναφέρονται περιπτώσεις που ασθενείς με οφθαλμολογικά προβλήματα θεραπεύτηκαν πλήρως.

 

Η παράδοση με το Δράκο

Ένα σημαντικό επίσης θαύμα του Αγίου, το οποίο συνδέεται άμεσα με τη καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού Αγίου Μύρωνα και παραμένει ανεξήγητο – όπως το αγίασμα- είναι το θαύμα με το Δράκο.

Σύμφωνα με τη παράδοση, ένας Δράκος ερχόταν από καιρό σε καιρό στη Ραύκο- έτσι λεγόταν παλαιότερα η περιοχή του Αγίου Μύρωνα- και έτρωγε ανθρώπους και ζώα.

Ο Άγιος Μύρωνας είχε χειροτονηθεί την περίοδο εκείνη επίσκοπος και απουσίαζε από το χωριό. Οι κάτοικοί του ήταν απογοητευμένοι και φοβισμένοι. Έτυχε όμως μια φορά που ο Άγιος είχε επισκεφτεί την ιδιαίτερη πατρίδα του, ο Δράκος να ξανακάνει την εμφάνισή του. Μάλιστα αυτό συνέβη ένα πρωί Κυριακής την ώρα που ο Άγιος λειτουργούσε στην εκκλησία του Σωτήρος Χριστού, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. 

Ο Άγιος, χωρίς να φοβηθεί καθησύχασε τους πιστούς και έστειλε το διάκο με την αρχιερατική του ράβδο να διατάξει το θηρίο στο όνομα του Χριστού, να μείνει στη θέση όπου βρισκόταν.

Πράγματι το θηρίο έμεινε ακίνητο και νεκρό. Μετά το τέλος της λειτουργίας ο Άγιος στάθηκε στην αυλή της εκκλησίας και έριξε πάνω στο ξαπλωμένο θηρίο που φαινόταν στην πλαγιά ,μια μεγάλη πέτρα.

Την ίδια στιγμή βροχή από πέτρες ,άγνωστο από που, έπεσαν πάνω στο θηρίο το οποίο απολιθώθηκε και έγινε ένας μεγάλος βράχος.

Ο βράχος αυτός έκλεισε-σύμφωνα πάντα με την παράδοση –μέσα του το Δράκο γι’ αυτό και σήμερα ο βράχος  που σώζεται λέγεται <<δράκος>>.

Ένα αξιοπερίεργο φαινόμενο συμβαίνει στο βράχο από τα παλιά χρόνια ως σήμερα. Ο βράχος –Δράκος που είναι από γρανίτη και έχει έκταση περίπου 1000τμ ,αποτελεί ένα αλάνθαστο προγνωστικό του καιρού.

Άλλοτε μικρές φυσαλίδες σαν άσπρος αφρός βγαίνουν από τις σχισμάδες του-ένδειξη ότι πρόκειται να βρέξει-σύμφωνα πάντα  με τους κατοίκους ,κι άλλοτε ακούγεται ένας περίεργος θόρυβος μέσα από τον βράχο –ένδειξη πως θα κάνει βαρυχειμωνιά.

Αυτό επιβεβαιώνουν πολλοί κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι έχουν υπάρξει μάρτυρες αυτού του φαινομένου. Πολλοί ξένοι ,γεωλόγοι και μηχανικοί έχουν επισκεφτεί το Δράκο αλλά δεν έχουν καταφέρει έως σήμερα να ερμηνεύσουν το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο που η παράδοση και η πίστη το θέλει να λειτουργεί με τη χάρη του Αγίου, ως ένα πρωτότυπο βαρόμετρο της φύσης.

Το χωριό του, Άγιος Μύρωνας είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Μαλεβιζίου και είναι κτισμένο πάνω στη κορυφή διάσελου, σε υψόμετρο 140 μέτρα. Εκείνο που κάνει το χωριό του Αγίου Μύρωνα ξεχωριστό είναι η σύνδεσή του με την αρχαία πόλη της Ραύκου – όπως αναφέρθηκα και παραπάνω - όπου και κτίστηκε καθώς επίσης και με τον ομώνυμο Άγιο, ο οποίος γεννήθηκε, έδρασε και κοιμήθηκε σε αυτή την περιοχή. 

Η Ραύκος λοιπόν, υπήρξε η πατρίδα του Αγίου Μύρωνα, η γέννησή του χρονολογείται περί το 250μ.Χ. και η κοίμησή του περί 350μ.Χ. (με βάση τα ελλειπή στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας).

Ο Άγιος γεννήθηκε από γονείς ευγενείς και ευσεβείς. Ήδη από τη παιδική του ηλικία ήταν εμφανής η μελλοντική εξέλιξή του στους κόλπους της εκκλησίας καθώς και ο φιλανθρωπικός και θαυματουργός του χαρακτήρας.

Μια χρονιά σύμφωνα με την παράδοση, μοίρασε στους φτωχούς όλα τα σταφύλια από τα αμπέλια της οικογένειάς του. Η μητέρα του έκανε τη παρατήρηση πως όλο το χρόνο κόπιαζαν για το αμπέλι εκείνο και τώρα δεν έμειναν σταφύλια για να κάνουν κρασί. Εκείνος όμως, χωρίς να αντιμιλήσει στη μητέρα του της είπε χαρακτηριστικά « εφύλαξεν και για μας ο θεός, μητέρα». Πήγε στο αμπέλι και βρήκε μόνο ένα τσαμπί με τρεις ρόγες.

 Το έφερε στο σπίτι και το έβαλε στο ποτήρι. Αμέσως άρχισε να τρέχει ο μούστος, έως ότου γέμισαν τα βαρέλια της οικογένειας αλλά και όλου του χωριού.

Όταν ο Μύρων μεγάλωσε εξασκούσε το επάγγελμα του γεωργού και εξακολούθησε να βοηθάει φτωχές και άπορες οικογένειες με όποιο τρόπο μπορούσε. Δυο χαρακτηριστικά περιστατικά συνέβησαν τη περίοδο εκείνη που μαρτυρούν το έντονο φιλανθρωπικό χαρακτήρα του Αγίου.

Το πρώτο, συνέβη ένα βράδυ, όταν ο Άγιος αντιλήφθηκε ότι είχαν πάει κλέφτες να κλέψουν το σιτάρι από το αλώνι του. 

Οι κλέφτες νόμιζαν ότι κοιμάται. Γέμισαν τα σακιά και ο ένας με τη βοήθεια του άλλου τα φορτώθηκαν στον ώμο τους και έφυγαν. Ο τελευταίος όμως δεν είχε βοήθεια και δυσκολευόταν να σηκώσει το σακί στον ώμο του. Τότε ο Άγιος σηκώθηκε και με τα ίδια του τα χέρια έβαλε το σακί στον ώμο του κλέφτη. «Ο θεός να σας συγχωρέσει» είπε ο Άγιος και ο κλέφτης έφυγε κατάπληκτος.

 Το δεύτερο περιστατικό είναι παρόμοιο με το πρώτο. Κλέφτες προσπαθούσαν να κλέψουν ρεβίθια από το χωράφι του. Όταν ο Άγιος τους αντιλήφθηκε τους ευλόγησε και τους έδωσε ο ίδιος τα ρεβίθια λέγοντάς τους να μην κάνουν λόγο σε κανένα για το συμβάν.

Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου ο Μύρων, παντρεύτηκε με μία γυναίκα ευσεβή και πιστή. Γρήγορα όμως η σύζηγός του απεβίωσε και ο ίδιος αφιερώθηκε απερίσπαστος στο θεό. Επειδή έγινε γνωστή η αρετή του, χειροθετήθηκε πρώτα Αναγνώστης και στη συνέχεια χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, επί Μ. Αλεξάνδρου, όταν πλέον σταμάτησαν οι διωγμοί, ο Μύρων επιδόθηκε με μεγαλύτερο ζήλο στο κήρυγμα του ευαγγελίου, διδάσκοντας όχι μόνο με τα λόγια του αλλά κυρίως με τα έργα του και την αρετή του. Η φήμη του γρήγορα απλώθηκε παντού γι’ αυτό και όταν πέθανε ο επίσκοπος Κρήτης, κλήρος και λαός του ζήτησαν να χειροτονηθεί ο ίδιος Επίσκοπος Κρήτης, όπως και έγινε, συνεχίζοντας τη θαυματουργή δράση του και το φιλανθρωπικό του έργο.

Ο Άγιος έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Υπολογίζεται ότι κοιμήθηκε περίπου εκατό ετών αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο ποιμαντικό και χριστιανικό έργο, ενώ πάμπολλα είναι τα θαύματα τα οποία αποδίδονται στο πρόσωπό του.

Το καλοκαίρι του 1861 ήρθε στον Άγιο Μύρωνα από το Ηράκλειο ο Γεώργιος Κολυβάκης μαζί με τη σύζυγό του Μαριγώ, η οποία σύμφωνα με τη διάγνωση των γιατρών- έπασχε από σοβαρή νευρική ασθένεια. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο χωριό, η κατάστασή της χειροτέρεψε και οι συγγενείς της, ελπίζοντας στη θεραπευτική δύναμη του Αγίου, την έφεραν στο Ναό του. 

Προσκάλεσαν τους ηγουμένους των μονών Ιερουσαλήμ Μάξιμο και Ελεούσας Μελέπο, τον εφημέριο του χωριού Άνω Ασίτες Γεώργιο και τους εφημέριους του ναού Εμμανουήλ και Χατζή-Μιχαήλ. Οι ιερείς έκαναν για πέντε ημέρες δεήσεις δίπλα στο τάφο του Αγίου και μαζί μ’ αυτούς πολλοί κάτοικοι του χωριού νήστευαν και προσεύχονταν. 

Καθημερινά τελούσαν τη Θεία Λειτουργία, ενώ από τον τάφο του αγίου σκορπιζόταν θαυμαστή ευωδία, με την οποία γέμιζε ο Ναός. Κατά τη νύχτα της Τετάρτης παρουσιάστηκε στην ασθενή ο Άγιος και την πληροφόρησε ότι την Παρασκευή θα απαλλασσόταν από την επήρεια του πονηρού πνεύματος. 

Την Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η ασθενής φώναξε δυνατά, τινάχτηκε και έμεινε για μικρό χρονικό διάστημα πάνω στο έδαφος σα νεκρή. Ύστερα από λίγο σηκώθηκε, υγιής πια, δοξολογώντας το θεό και ευχαριστώντας τον Άγιο για τη θεραπεία της.

Εκτός από τα παραπάνω βεβαίως έχουν καταγραφεί και πάρα πολλά άλλα θαύματα από την ίδια περίοδο (19^ος αιώνας)

 Ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Μύρωνα 7-8 Αυγούστου

ΠΗΓΗ: agiosmyronas.weebly.com

ΦΩΤ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ