Το χωριό Άνω Μέρος του δήμου Αμαρίου

 

 Το Άνω Μέρος είναι ένα χωριό με σημαντική αγωνιστική δράση στους απελευθερωτικούς αγώνες του νησιού, χτισμένο σε υψόμετρο 580μ. Στο χωριό λειτουργεί μικρό Λαογραφικό μουσείο όπου εκτίθενται αντικείμενα της καθημερινότητας των παλιών κρητικών νοικοκυριών. 

Από δω αξίζει να πάρουμε τον δρόμο που οδηγεί στη Μονή Καλόειδαινα που βρίσκεται σε ένα τοπίο με θεόρατους πλάτανους και δροσερές πηγές. Στο χωριό βρίσκεται ο Βυζαντινός ναός Φανερωμένης και Αγ. Νικολάου. 

Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκαλλιέργεια (είναι φημισμένες οι «θρούμπες» της περιοχής) και την κτηνοτροφία. Στο χωριό υπάρχουν καφενεία και στις 6 Αυγούστου γίνεται το πανηγύρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.

Το φρούτο που ανακουφίζει το έντερο και ρίχνει την πίεση

  Νόστιμα, γλυκά, χορταστικά και λατρεμένα από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο λόγος για τα σύκα (Ficus carica) που σήμερα θεωρούνται τα σύκα κάτι λιγότερο από ένα τρόφιμο – θαύμα! 

Οι Αρχαίοι Έλληνες άλλωστε τα θεωρούσαν δώρο των θεών, ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το προσέφεραν στους θεούς!

Σπουδαίο αλλά υποτιμημένο συστατικό της κουζίνας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους τα χαρακτηρίζει  ο Δρ Christopher Gardner καθηγητής ιατρικής του Πανεπιστημίου Stanford.

Ενα σύκο έχει 37 θερμίδες, και μας παρέχει το 2,5% της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης (ΣΗΔ) καλίου, 2%  μαγνησίου, 1% σιδήρου και ασβεστίου.

Έξι αποξηραμένα σύκα παρέχουν 125 θερμίδες και υψηλότερες ποσότητες μαγνησίου (8%), καλίου (7%), ασβεστιου (6%) και σιδήρου (6%).

Τα σύκα αποτελούν πηγή βιταμίνης Κ η οποία σημειώνεται ωστόσο, ότι μπορεί να επηρεάσει την αποτελεσματικότητα της αντιπηκτικής αγωγής με βαρφαρίνη (warfarin).

Είναι πλούσια σε σάκχαρα και φυτικές ίνες – περισσότερες στα αποξηραμένα – γεγονός που τα καθιστούν ιδανική επιλογή για την εύρυθμη λειτουργία του εντέρου. Έξι ξερά σύκα έχουν 5 γρ φυτικών ινών και 24 γρ σακχάρων.

Διόλου τυχαία στη παραδοσιακή ιατρική τα σύκα χρησιμοποιούνται για την δράση τους ως καθαρτικά.

Έρευνες μικρής κλίμακας σε πειραματόζωα διαπιστώνουν ότι το εκχύλισμα σύκου σχετίζεται με μείωση της αρτηριακής πίεσης σε πειραματόζωα. Επίσης σε άλλη μικρή έρευνα δέκα ενηλίκων διαπιστώθηκε ότι συγκριτικά με ρόφημα υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα, το εκχύλισμα σύκου ήταν πιο αποτελεσματικό στη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου.

Πλούσια σε φυτοχημικά και αντιοξειδωτικά τα σύκα αναδεικνύονται σε ένα πολύτιμο υπερτρόφιμο γεμάτο οφέλη τόσο φρέσκο όσο και αποξηραμένο.

www.ygeiamou.gr

Σταυρός: Η διπλή παραλία της Κρήτης με τα κυανοπράσινα νερά και το παλιό βενετικό λατομείο

  Λευκή αμμουδιά, υπέροχα, ρηχά νερά με γαλαζωπές και ανοιχτοπράσινες αποχρώσεις. Τέτοιες ποιότητες θα αρκούσαν για να αναδείξουν οποιαδήποτε παραλία, οπουδήποτε στην ηπειρωτική Ελλάδα ή στα νησιά της χώρας μας. 

Αλλά στην περίπτωση του Σταυρού υπάρχουν και περαιτέρω χαρακτηριστικά, τα οποία συμβάλλουν στην ιδιαιτερότητά του.

Ο λόγος για τη διπλή ακτή του παραθαλάσσιου χωριού Σταυρός της Κρήτης, το οποίο εντοπίζεται 17 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τα Χανιά. Τις δύο παραλίες χωρίζει η χερσόνησος Τραχήλι, όπου θα κολυμπήσετε δίπλα στα επιβλητικά ερείπια ενός παλιού λατομείου, το οποίο άνθισε κατά την Ενετοκρατία. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι ο θεόρατος βράχος που θα δείτε να υψώνεται για αρκετά μέτρα απέναντι από το λιμάνι.

Πρόκειται για μια παραλία που γνώρισε σημαντική διεθνή δόξα κατά τη δεκαετία του 1960, όταν επιλέχθηκε για τα γυρίσματα της περίφημης ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη «Αλέξης Ζορμπάς» (ή «Zorba the Greek», στα αγγλικά), μα αργότερα ξεχάστηκε, μένοντας οικεία μόνο στους ντόπιους και στους γνώστες της ευρύτερης περιοχής του Ακρωτηρίου. 

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η μοίρα της έχει αλλάξει για ακόμα μία φορά, με τον μικρό κόλπο του Σταυρού να δέχεται σημαντική κίνηση επισκεπτών κάθε καλοκαίρι, αναπτύσσοντας παράλληλα και τουριστικές υποδομές, οι οποίες έχουν μεταμορφώσει το παλιό ψαροχώρι.

Η διπλή παραλία, το ενετικό λατομείο και ο Αλέξης Ζορμπάς

Λόγω της προαναφερόμενης χερσονήσου Τραχήλι, η παραλία του Σταυρού χωρίζεται σε δύο μέρη, που θα ακούσετε ίσως να τα αποκαλούν ως «δυτικό» και «ανατολικό» ερχόμενοι στην περιοχή. Το ανατολικό δείχνει ιδανικότερο για οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά, λόγω της ρηχότητας των νερών, ενώ το δυτικό λογίζεται ως κάπως πιο ήσυχο, αν και τα Σαββατοκύριακα του Ιουλίου και του Αυγούστου θα συναντήσετε μπόλικο κόσμο και στις δύο περιπτώσεις.

Από τις δύο παραλίες, τώρα, κύρια θεωρείται αυτή στην έξοδο του ποταμού Νερόκαμπου, στα ανατολικά του χωριού. Πρόκειται για μια ακτή που θυμίζει λιμνοθάλασσα, με λευκή αμμουδιά και ρηχά, πεντακάθαρα νερά που –όπως είπαμε– διαθέτουν γαλαζοπράσινους χρωματισμούς. Ο κολπίσκος είναι καλά προστατευμένος από τους ανέμους. Ανάλογο προφίλ έχει βέβαια και η δεύτερη παραλία, η οποία βρίσκεται 200 μέτρα βορειοδυτικά, προσεγγίζοντας (αντίστοιχα) στη βόρεια και δυτική πλευρά του οικισμού.

Το στοιχείο που κάνει το τοπίο να ξεχωρίζει άμεσα, σε πρώτη ματιά, είναι ο προαναφερθείς βράχος απέναντι ακριβώς από το λιμανάκι του χωριού και την κύρια παραλία. Πρόκειται βασικά για το βουνό Βάρδιες, το οποίο σε πολλούς θυμίζει καμήλα (ως προς το σχήμα του). Αν προσεγγίσετε θα δείτε ότι διαθέτει και μονοπάτι, που οδηγεί στην κορυφή του. Από εκεί θα απολαύσετε υπέροχη θέα σε όλη την έκταση του Σταυρού, θα ανακαλύψετε όμως και μια σπηλιά.

Το δεύτερο διακριτό χαρακτηριστικό της περιοχής, που δεν είναι ούτε τόσο άμεσα ορατό, ούτε και τόσο γνωστό, είναι το ερειπωμένο λατομείο των Βενετών πάνω στη χερσόνησο Τραχήλι. Από εδώ εξορύχθηκε ο ασβεστόλιθος από τον οποίον κατασκευάστηκαν τα τείχη της πόλης Κανέα το 1252, στη θέση της αρχαίας Κυδωνίας, σε χρόνια που είχε αρχίσει για τα καλά η Ενετοκρατία στην Κρήτη. Πρόκειται, φυσικά, για τα σημερινά Χανιά. Σήμερα μπορείτε να κάνετε μια πραγματικά ξεχωριστή βουτιά εκεί, χαζεύοντας τα μεσαιωνικά κατάλοιπα, σε όποια από τις δύο πλευρές του Σταυρού κι αν επιλέξετε να κολυμπήσετε.

Πώς θα έρθετε στον Σταυρό

Όπως ειπώθηκε και πιο πριν, ο Σταυρός βρίσκεται πολύ κοντά στα Χανιά (17 χιλιόμετρα), με αποτέλεσμα η πρόσβαση εδώ να είναι πολύ εύκολη: αν ξεκινήσετε από το Διεθνές Αεροδρόμιο Χανίων θα χρειαστείτε 25 λεπτά για να φτάσετε με αυτοκίνητο, ενώ θα σας πάρει 35 λεπτά αν αφετηρία σας είναι το λιμάνι της Σούδας. Ακόμα όμως κι αν δεν διαθέτετε ΙΧ, υπάρχει συχνή συγκοινωνία με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ Χανίων.

Ερχόμενοι στον Σταυρό, τώρα, θα δείτε ένα χωριό με μόνιμο πληθυσμό 460 κατοίκων (σύμφωνα με την απογραφή του 2011), το οποίο γνωρίζει ιδιαίτερη τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Πολύ κοντά στη διπλή του ακτή, λοιπόν, θα βρείτε πληθώρα επιλογών για διαμονή και φαγητό. 

Η παραλία ζει ακόμα με την ανάμνηση του Άντονι Κουίν να χορεύει συρτάκι στα διεθνώς διάσημα κινηματογραφικά πλάνα του «Αλέξη Ζορμπά» (ταινία υποψήφια για 7 Όσκαρ, από τα οποία κέρδισε τα 3) και είναι οργανωμένη. Ωστόσο υπάρχει άφθονος χώρος για να στήσετε και τη δική σας ομπρέλα, αν προτιμάτε τις πιο ελεύθερες καταστάσεις.

www.travel.gr

Ο Τράφουλας Η Παραλία Στο Λέντα Που Κολυμπούσε Ο Μίνωας

 

Ο Τράφουλας (ή Τράχουλας) βρίσκεται 4km ανατολικά του Λέντα και 69km νότια της πόλης του Ηρακλείου. Είναι μια εντελώς απομονωμένη παραλία της νότιας Κρήτης, η οποία σχηματίζεται στην έξοδο ενός μικρού φαραγγιού πάνω στο Ακρωτήριο Τράφουλας ή Τράχηλας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Βασιλιάς της Κνωσού, ο Μίνωας, έκανε τα μπάνια του εδώ μαζί με τους άντρες του. Αντίθετα, οι γυναίκες, μαζί με την βασίλισσα Πασιφάη, έκαναν τα μπάνια τους στην γειτονική παραλία της Λούτρας.

Για να έρθετε εδώ θα πρέπει να οδηγήσετε για λίγο μέσα στο χωματόδρομο που ξεκινάει από το λιμάνι του Λέντα (στη Λούτρα) και κατευθύνεται προς το χωριό Κρότος. Στα 500m θα δείτε δεξιά σας το μικρό φαράγγι και το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία. Η θέα στις ακτές του Λέντα και στο φαράγγι από αυτό το σημείο είναι υπέροχη. Αφού αφήσετε το αυτοκίνητο σας κάπου κοντά, μπορείτε να φτάσετε στην παραλία μετά από 15-20’ περπάτημα. Η ευκολότερη βέβαια πρόσβαση γίνεται με βάρκα, από τον Λέντα.

Η παραλία του Τράφουλα, η Ψιλή Άμμος, είναι η πιο όμορφη παραλία της ευρύτερης περιοχής. Είναι εντελώς έρημη, με εξαίρεση κάποιες παρέες που μένουν καμιά φορά εδώ. Στο ανατολικό τμήμα υπάρχουν 4 σπηλιές, 2 ψηλά στα βράχια και 2 στην παραλία. Αυτές μπορούν να προσφέρουν σκιά από τον ήλιο, δεδομένου ότι δεν είναι ήδη κατειλημμένες όταν έρθετε. Ακόμη, οι γκρεμοί στα ανατολικά φαίνεται ότι είναι κατάλληλοι για αναρρίχηση, καθώς υπάρχουν σημάδια από γάντζους. 

Η παραλία είναι μεγάλη με ψιλό γκριζωπό χαλικάκι και λίγες λείες πέτρες στο μέσο της, ενώ η θάλασσα έχει πολύ βαθιά και διαυγή νερά. Περιτριγυρίζεται από πελώριους κάθετους βράχους, οι οποίοι και μέσα στη θάλασσα ορθώνονται κάθετα για αρκετά μέτρα. Τα βαθιά νερά της περιοχής κρύβουν πολλά ψάρια, γεγονός που προσελκύει αρκετούς έμπειρους ψαράδες. Οι υπόλευκοι βράχοι στην ακτή έχουν σμιλευτεί από τις καιρικές συνθήκες και σχηματίζουν υπέροχα φυσικά μαρμάρινα γλυπτά. Η Ψιλή Άμμος είναι αρκετά γνωστή στους γυμνιστές, οι οποίοι εδώ είναι καλά προστατευμένοι από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Ένα από τα μειονεκτήματα της παραλίας είναι ότι δεν έχει σκιά, εκτός τις σπηλιές. Επίσης, ο Τράφουλας δεν είναι αγαπημένος προορισμός για κατασκήνωση, καθώς, θα πρέπει να κουβαλήσετε τα πράγματα σας μέσα στο φαράγγι. Ωστόσο, αν το επιχειρήσετε το καλό είναι ότι αν σας λείψει κάτι, ο Λέντας είναι κοντά, αλλά θα πρέπει να διασχίσετε το φαράγγι.

ΠΗΓΗ: http://www.cretanbeaches.com/

Οι δεσμοί της Κρήτης και της Κύπρου από τα πανάρχαια χρόνια.

 Mε το ελληνικό νησί της Κρήτης η Κύπρος είχε αναπτύξει επαφές και σχέσεις από τα πανάρχαια χρόνια.

 

Ο πολιτισμός της αρχαίας Κρήτης αρχίζει από το 6000 π.Χ. περίπου (Νεολιθική περίοδος), έφθασε δε στην ακμή του κατά την Μινωική περίοδο, που χωρίζεται σε τρεις φάσεις: Πρωτομινωική (2800-2200 π.Χ.), Μεσομινωική (2200-1700 π.Χ.) και Υστερομινωική (1700-1450 π.Χ.). 

Η Μινωική περίοδος χαρακτηρίζεται ως η «χρυσή εποχή» του Κρητικού πολιτισμού, τερματίστηκε δε στα μέσα του 15ου π.Χ. αιώνα με μια ολοκληρωτική καταστροφή που πιθανώς προήλθε από φοβερούς σεισμούς ή από έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης κατά τον καθηγητή Μαρινάτο. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στο νησί Αχαιοί άποικοι, που κυριάρχησαν μέχρι τα τέλη του 12ου π.Χ. αιώνα. Οι Δωριείς, που εκτόπισαν τότε τους Αχαιούς από την Πελοπόννησο, κυριάρχησαν και στην Κρήτη. Αργότερα το νησί κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια περιήλθε στους Βυζαντινούς. 

Κατά διαστήματα δέχθηκε επιδρομές και κατακτήθηκε από τους Άραβες (7ος-8ος μ.Χ. αιώνας και 10ος μ.Χ. αιώνας) που όμως τελικά εκδιώχθηκαν από τον Νικηφόρο Φωκά (960-961). Το 1211 η Κρήτη περιήλθε στην κυριαρχία των Βενετών, μέχρι το 1669, οπότε κατελήφθη από τους Τούρκους. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας έγιναν αρκετές εξεγέρσεις, περιλαμβανομένης και της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση του 1821, που όμως αν και συνεχίστηκε μέχρι το 1830, δεν κατέληξε στην απελευθέρωση. Από το 1831 μέχρι το 1840 η Κρήτη κατεχόταν από τον Μωχάμετ Άλι της Αιγύπτου, στη συνέχεια δε επανήλθε στην κυριότητα των Τούρκων.

 Ακολούθησαν επαναστάσεις με στόχο την ένωση του νησιού με την Ελλάδα, το 1858 (αναίμακτη), το 1866, το 1878, το 1889, το 1895-97. Οι προσπάθειες των Κρητών για ένωση συνεχίστηκαν, με την εμπλοκή κατά καιρούς και των μεγάλων δυνάμεων, τελικά δε το νησί κατόρθωσε να ενωθεί με την Ελλάδα το 1912.

 

Εμπορικές επαφές της Κύπρου με την Κρήτη φαίνεται ότι άρχισαν από την περίοδο της Πρώιμης Χαλκοκρατίας III (2000-1850 π.Χ.), δηλαδή, με τον κρητικό διαχωρισμό, κατά την Μεσομινωική περίοδο (2200-1700 π.Χ.), οπότε Κρήτες έμποροι ταξίδευαν μέχρι την Ουγκαρίτ στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, ασφαλώς δε η Κύπρος εχρησιμοποιείτο ως ενδιάμεσος γι' αυτούς σταθμός. Στην Κύπρο πήλινα και χάλκινα κυρίως αντικείμενα που βρέθηκαν σε τάφους κατά μήκος της βόρειας ακτής της, μαρτυρούν επαφές με την Κρήτη. 

Το πολύτιμο μέταλλο του χαλκού, που παραγόταν άφθονο στην Κύπρο, ήταν η κύρια αιτία των επαφών αυτών, όπως και αρκετών άλλων εμπορικών δραστηριοτήτων των Κυπρίων με κατοίκους γειτονικών χωρών (Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Μικρά Ασία).

 

Μεταξύ των ευρημάτων που αποδεικνύουν τις επαφές Κύπρου - Κρήτης, είναι και το περίφημο «καμαραϊκό» κύπελλο που βρέθηκε στο χωριό Κάρμι*, σε τάφο των αρχών της Μέσης Χαλκοκρατίας (ή Μεσομινωική II περίοδος). Επίσης σε τάφους της Λαπήθου και άλλων περιοχών της βόρειας Κύπρου βρέθηκαν αγγεία της Μεσομινωικής περιόδου, εισαγμένα από την Κρήτη, καθώς και άλλα της Υστερομινωικής περιόδου (από τάφους στην Μόρφου και αλλού).

 

 

Ευρήματα στην Κρήτη, στην Κύπρο και   στη Συρία  αποδεικνύουν  συχνές επαφές σε μια γραμμή εμπορική μεταξύ της Κρήτης και της Ουγκαρίτ στη Συρία, με ενδιάμεση την Κύπρο. Στην Κύπρο τα κρητικά καράβια μετέφεραν είδη κεραμικής και μεταλλοτεχνίας, αναχωρούσαν δε με φορτία χαλκού. Ιδιαίτερα πυκνές ήσαν οι εμπορικές αυτές δραστηριότητες κατά τον 16ο π.Χ αιώνα. Περί τα τέλη του 16ου π.Χ. αιώνα εισήχθη στην Κύπρο κι ένα σύστημα γραφής που είναι συγγενικό προς τη Γραμμική Α' γραφή της Κρήτης. 

Το είδος αυτό της γραφής, που δείγματά του σε πήλινες εγχάρακτες πινακίδες βρέθηκαν στην Έγκωμη αλλά και αλλού στην Κύπρο, όπου βρισκόταν σε χρήση και μεταγενέστερα, είναι γνωστό ως Κυπρομινωική γραφή. Παρ' όλες τις προσπάθειες όμως, δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα κατορθωτή η αποκρυπτογράφηση της γραφής αυτής. Ωστόσο η συγγένεια της Κυπρομινωικής γραφής με την Κρητική γραφή αποτελεί μια ακόμη σοβαρή μαρτυρία των επαφών των δυο νησιών. Κατά τον Β. Καραγιώργη (Ἀρχαία Κύπρος, 1978, σσ. 51-52), «οι Κύπριοι δεν είχαν στενή και απευθείας επικοινωνία με την Κρήτη, όσο μπορούμε να κρίνουμε από τη σπανιότητα κυπριακών αντικειμένων στην Κρήτη που χρονολογούνται γύρω στα 1500 π.Χ. 

Φαίνεται πως οι Κρήτες έμποροι έπαιρναν τον χαλκό από την Κύπρο με τα καράβια τους που διέσχιζαν την Ανατολική Μεσόγειο για το εμπόριο με την κοσμοπολίτικη συριακή πόλη Ουγκαρίτ. Στην πόλη αυτή είχαν εμπορική αποικία και οι Κύπριοι και οι Κρήτες και εκεί φαίνεται πως θα έγινε η πρώτη επαφή, που είχε για αποτέλεσμα τον δανεισμό της γραφής από τους Κρήτες, γιατί οι Κύπριοι δεν είχαν δική τους γραφή».

 

Η δεύτερη φάση της κυπριακής περιόδου της Ύστερης Χαλκοκρατίας αρχίζει περί τα 1400 π.Χ. και συμπίπτει με την επικράτηση των Μυκηναίων - Αχαιών στην Κρήτη και στο Αιγαίο γενικότερα. Οι Μυκηναίοι έμποροι εγκαθίστανται και στην Κύπρο, μέσω δε αυτών συνεχίζονται οι επαφές Κύπρου - Κρήτης, εκτεινόμενες μέχρι την Πελοπόννησο και το Αιγαίο πέλαγος.

 

Η κάθοδος των Δωριέων προς την Πελοπόννησο, την Κρήτη και άλλα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, δεν έφθασε μέχρι την Κύπρο. Οι εκτοπισμένοι όμως Αχαιοί, τόσο από την Πελοπόννησο όσο κι από την Κρήτη, αποίκησαν την Κύπρο στην οποία κι εγκαταστάθηκαν, περί τον 12ο π.Χ. αιώνα. Η εγκατάσταση στην Κύπρο προσφύγων από την Κρήτη, σήμαινε και την εισαγωγή στην Κύπρο της κρητικής τέχνης, των εθίμων και της θρησκείας. 

Σε πολλά αρχαιολογικά ευρήματα της περιόδου αυτής σε διάφορα μέρη της Κύπρου, διακρίνεται η κρητική επίδραση. Στην κεραμική, κυρίως, φαίνονται επιδράσεις του υστερομινωικού ρυθμού, ενώ στον τομέα της θρησκείας η κρητική θεά με τα υψωμένα χέρια επιδρά στις παραστάσεις της κυπριακής θεάς της γονιμότητας.

 

Κατά τους Ιστορικούς χρόνους, οι επαφές μεταξύ της Κύπρου, της Κρήτης και του Αιγαίου πυκνώνουν, όπως και οι επαφές με την Αθήνα και όλον γενικά τον ελληνικό χώρο, κατά την Κυπρο-Γεωμετρική περίοδο (1050-725 π.Χ.), η δε Κύπρος είναι πλέον οργανωμένη σε πόλεις - βασίλεια.

 

Στη συνέχεια, πέρα από τα αρχαιολογικά ευρήματα, έχουμε πλέον και τις φιλολογικές αναφορές και μαρτυρίες.

 

Ο μύθος της Αμυκής ή Κιττίας, κόρης του βασιλιά Σαλαμίνου των Κυπρίων, την οποία νυμφεύθηκε ο Κάσος*, ο γιος του Ινάχου που εγκαταστάθηκε στη Συρία μαζί με λαό από Κρήτες και Κυπρίους, διασώζεται από τον Μαλάλα (Χρονογραφία, 8.256). Ο μύθος δεν φαίνεται άσχετος με διακινήσεις Κυπρίων και Κρητών στη Συρία, της οποίας την κοιλάδα Αμκ συμβολίζει η Κυπρία Αμυκή.

 

Σε διάφορες περιπτώσεις κατά την Αρχαιότητα, αναφέρεται ότι τόσο Κύπριοι όσο και Κρήτες μισθοφόροι πολέμησαν μαζί. Κατά τα Ελληνιστικά χρόνια Κρήτες βρίσκονταν εγκατεστημένοι στην Κύπρο όπου είχαν και τη δική τους οργάνωση, το «Κοινόν Κρητών».

 

Μετά το τέλος της Αρχαιότητας, οι σχέσεις Κύπρου και Κρήτης εντάσσονται στις γενικότερες σχέσεις τμημάτων του Ελληνικού κόσμου. Κατά τα νεότερα χρόνια αναφέρουμε μόνο ότι η Κύπρος και η Κρήτη συχνά αναφέρονται ως αδελφές. Στις διάφορες κρητικές επαναστάσεις για ελευθερία, του 19ου αιώνα, Κύπριοι εθελοντές πήγαν στην Κρήτη όπου και πολέμησαν. Σήμερα, οι Κρήτες και οι Κύπριοι αισθάνονται συνδεδεμένοι μεταξύ τους με συγγενικούς δεσμούς.

http://www.polignosi.com/