Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

Παρουσίαση του νέου παιδικού βιβλίου του Μάκη Τσίτα "Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;" στο βιβλιοπωλείο Book & Play, στη Νέα Ιωνία

 Το βιβλιοπωλείο Book & Play και οι εκδόσεις Μεταίχμιο προσκαλούν τους μικρούς τους φίλους σε εκδήλωση με αφορμή το νέο παιδικό βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;», την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι. Βιβλιοπωλείο Book & Play: Ελευθερίου Βενιζέλου 76, Νέα Ιωνία Τηλέφωνο: 210 4404778 Είσοδος ελεύθερη. 

Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής.


Λίγα λόγια για το βιβλίο Η μαμά του Χάρη δεν μπορεί να κοιμηθεί, γι’ αυτό και του ζητάει να τη βοηθήσει. Ξαπλώνει κι εκείνος αρχίζει να της λέει την ιστορία με το αγόρι και τον σκύλο του. Ξαφνικά, η μαμά θυμάται πως ξέχασε να σημειώσει τα αυριανά ψώνια κι ύστερα πως δεν έβαλε το φαγητό στο ψυγείο και ύστερα πως δεν έπλυνε τα πιάτα. Ο Χάρης, όμως, δεν την αφήνει να σηκωθεί κι επιμένει πως πρέπει να κλείσει τα μάτια της για να την πάρει ο ύπνος…



Έγραψαν για το βιβλίο: «Όσο διαβάζω τα βιβλία του Μάκη Τσίτα τόσο καταλαβαίνω πόσο καλά γνωρίζει τον ανθρώπινο ψυχισμό και την παιδική πραγματικότητα και ανάγκη για απαντήσεις. Βέβαια δεν τις δίνει ποτέ έτοιμες, ποτέ με διδακτισμό… 


Ο συγγραφέας του “Μάρτυς μου ο Θεός”, βραβευμένος και πολυγραφότατος, εγκύπτει με πάθος στην θεατρική συγγραφή, στην στιχουργική και στην συγγραφή βιβλίων για παιδιά, χαρίζοντάς μας μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες σύγχρονου παιδικού “παραμυθιού”. 


Ξέρει καλά πώς να γράφει βιβλία για παιδιά που αποκαλύπτουν την αλήθεια και στους μεγάλους. Βιβλία πολλαπλών επιπέδων και πολλών βαθύτερων αναγνώσεων». (Ελένη Λιντζαροπούλου, Fractal)


«Άλλο ένα τρυφερό απόκτημα για τους μικρούς αναγνώστες από τον αγαπημένο τους συγγραφέα Μάκη Τσίτα, που παρουσιάζει και εξυμνεί τη μητρική αγάπη, που είναι μία από τις πιο ισχυρές και αφοσιωμένες μορφές αγάπης, που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Το βιβλίο παράλληλα με την όμορφη εικονογράφηση της Γιώτας Κοκκόση, μιλάει για τη σχέση μητέρας παιδιού και ο συγγραφέας σε μια έκφραση άπλετης ευγνωμοσύνης το έχει αφιερώσει στη μνήμη της αγαπημένης του μητέρας». (Δημήτρης Βαρβαρήγος, Culturebook)


«Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι, προβάλλεται μια μητέρα που καλλιεργεί στο παιδί της την έννοια της συμμετοχής στη συναισθηματική και κοινωνική ατμόσφαιρα της οικογένειας, καλλιεργώντας του την ενσυναίσθηση

με έναν τρυφερό και απόλυτα δημιουργικό τρόπο». (Γιάννης Παπαδάτος, Περί Ου)


«Ένα παραμύθι-φόρος τιμής σε όλες τις μαμάδες του κόσμου». (Λεύκη Σαραντινού, Literature)

«Η περίπτωση του Μάκη Τσίτα είναι αυτή ακριβώς: δεν αρκείται σε μια απλοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας, ώστε να “παραπλανήσει” την παιδική αθωότητα, αλλά απομυθοποιεί τις “ευκολίες” των παραμυθιών δείχνοντας τις αληθινές διαστάσεις του κόσμου μας, προκαλώντας τον γόνιμο προβληματισμό του παιδιού για τον κόσμο στον οποίο σταδιακά εισχωρεί. 


Στην ουσία προσφέρει την άλλη όψη των πραγμάτων, ακόμη κι αν συγκρούονται οι εικόνες του με ό,τι ο ενήλικος κόσμος έμαθε να θεωρεί σταθερό και αναλλοίωτο. Με τα παιδικά του βιβλία (χαρισματικός πεζογράφος έτσι κι αλλιώς), αποδομεί τις ισχύουσες αντιλήψεις, φθάνοντας στον πυρήνα τους και τις παρουσιάζει πρόσφορες στην παιδική αντίληψη». (Διώνη Δημητριάδου, Fractal)


«Είναι μια τρυφερή ιστορία που μιλάει στις καρδιές τόσο των παιδιών όσο και των γονιών τους. Ο Μάκης Τσίτας καταφέρνει να φέρει στο προσκήνιο μια καθημερινή ανησυχία με χιούμορ και ευαισθησία, υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες πως η φροντίδα και η ενσυναίσθηση δεν έχουν ηλικία. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προάγει τον οικογενειακό δεσμό και την κατανόηση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί ένα ασφαλές πλαίσιο για τα παιδιά να εκφράσουν την αγάπη και την υποστήριξή τους προς τους γονείς τους». (Αλεξία Βλάρα, Open Mind)


«Κατέχει άριστα τα εκφραστικά του μέσα και αξιοποιεί την ελληνική γλώσσα στην άπλετη διαχρονική πλαστική μουσικότητά της. Ο Μάκης Τσίτας έχει επιτύχει να φιλοτεχνήσει μία ιδιόλεκτο απλή, καθημερινή, ευπρόσιτη, δίχως νεολογισμούς και διανοουμενίστικες ακροβασίες, αλλά με την ευθυβολία του κατασταλαγμένου κοινωνουμένου νοήματος… Υποδειγματικό, αξιοσημείωτο, πολύτιμο βιβλίο για κάθε μαθητή». (Κωνσταντίνος Μπούρας, Περί Ου)


«Ένα βιβλίο που σου αφήνει μια γλυκιά γεύση και είναι μια διακριτική υπόμνηση στα παιδιά που δυσκολεύονται να κοιμηθούν… Ας το διαβάσουν κι οι μπαμπάδες όμως!». (Κώστας Στοφόρος, Literature)


«Ο Μάκης Τσίτας με διαφορετικό κάθε φορά υφολογικό τρόπο, με ανεπιτήδευτο λόγο και με τη συνδρομή ταλαντούχων εικονογράφων προσφέρει στο μικρό παιδί τύπους παππούδων ή γονιών που όχι μόνο θυμίζουν τους δικούς του, αλλά πολλές φορές «υπονομεύοντάς» τους μέσα από το χιούμορ και την ανταλλαγή ρόλων τούς προσδίδει νέα δυναμική. Άλλοτε πάλι η τρυφερή και ανιδιοτελής αυτή σχέση συμβάλλει στην κατανόηση, στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που γεννιέται ανάμεσα στο

παιδί και στον ενήλικα». (Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Bookpress)


«Ο Μάκης Τσίτας είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που κατέχουν καλά την τέχνη του λόγου, με αποτέλεσμα έργα που ικανοποιούν μικρούς και μεγάλους… Με μία πηγαία αθωότητα και ανιδιοτελή αγάπη τόσο από τη μεριά των γονιών προς το παιδί τους όσο και από το παιδί προς τα πρόσωπα των γονιών, ο συγγραφέας μιλάει γι' αυτόν τον μοναδικό κι άρρηκτο δεσμό που έχουμε την τύχη να ζήσουμε! 


Κι όλα αυτά με έναν λόγο γλυκό και κατανοητό, που μας προσφέρει μία εύληπτη και ψυχαγωγική ιστορία… Αναζητήστε το!». (Κυριακή Γανίτη, dominicamat.gr)


Βιογραφικό:

Ο Μάκης Τσίτας γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά και σπούδασε δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη. Ζει στην Αθήνα και διευθύνει το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό Diastixo.gr. Έργα του ανέβηκαν στο θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, από σημαντικούς σκηνοθέτες και στίχοι του μελοποιήθηκαν από σημαντικούς συνθέτες. Διηγήματα και βιβλία του για παιδιά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.


Για το μυθιστόρημά του «Μάρτυς μου ο Θεός» (εκδ. Μεταίχμιο), το οποίο κυκλοφορεί σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες, έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 και τιμήθηκε από τους Δήμους Αθηναίων, Πέλλας, Έδεσσας, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.


Έχει εκδώσει 5 βιβλία για ενήλικες και 32 βιβλία για παιδιά, τα 4 από τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο: «Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία» (Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης Κύπρου 2021), «Έρχεται ο γίγαντας» (Βραβείο του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023), «Ο σύμβουλος του βασιλιά» (Βραβείο περιοδικού Χάρτης 2024), «Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;». Περισσότερες πληροφορίες: makistsitas.com.


Παρουσίαση του νέου παιδικού βιβλίου του Μάκη Τσίτα "Γιατί δεν κοιμάσαι, μαμά;" στο βιβλιοπωλείο Book & Play, στη Νέα Ιωνία

Το Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας "Απόστολος Νικολαΐδης"

 Το Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι γήπεδο ποδοσφαίρου, πολυαθλητικός χώρος και η ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού που βρίσκεται στην ομώνυμη λεωφόρο. 


Αν και από το 1981 το επίσημο όνομά του είναι Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης, έχοντας το όνομα του Θρακιώτη πολυαθλητή και πρώην προέδρου του συλλόγου Απόστολου Νικολαΐδη σε αναγνώριση της πολυσήμαντης συνεισφοράς του, στην κοινή χρήση έχει επικρατήσει η ονομασία: τo «Γήπεδο της Λεωφόρου» ή η «Λεωφόρος». Θεωρείται ως η φυσική και παραδοσιακή έδρα του ΠΑΟ, καθώς σε αυτό ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός έχει δώσει τα περισσότερα παιχνίδια στην ιστορία του. Από το 2024, φιλοξενεί τους αγώνες της Athens Καλλιθέα.


Κάτω από τις θύρες 6 και 7 του ποδοσφαιρικού γηπέδου είναι κατασκευασμένο το Κλειστό Γυμναστήριο της Λεωφόρου, γνωστό και ως «ο Τάφος του Ινδού», που αποτελούσε επί δεκαετίες την έδρα των τμημάτων μπάσκετ και βόλλεϋ του συλλόγου (παραμένει ως η έδρα του τμήματος μπάσκετ γυναικών). Στα προπονητήριά του ασκούνται πολλά από τα ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.



Το γήπεδο βρίσκεται επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας 160 στα Κουντουριώτικα όρια με τους Αμπελόκηπους, σε μικρή απόσταση από το μέγαρο του Αρείου Πάγου, το κτίριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (ΓΑΔΑ) και απέναντι από τις προσφυγικές πολυκατοικίες. Η πρόσβαση εξυπηρετείται με τα λεωφορεία 230, 813, Α7, Β5 και τα τρόλεϊ 14, 18, 19, 19Β που διέρχονται την Αλεξάνδρας (στάσεις ΙΚΑ και ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΓ. ΣΑΒΒΑΣ) το λεωφορείο 060 (στάσεις ΔΟΡΥΛΑΙΟΥ και 12η ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ) όπως και με το μετρό από τον παρακείμενο σταθμό Αμπελοκήπων.



Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος χρησιμοποιούσε το 1908 (τότε ονομαζόταν ΠΟΑ Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών), ως πρώτη έδρα του, το γήπεδο που βρισκόταν στο οικόπεδο ιδιοκτησίας Καραπάνου στο Λούνα Παρκ της οδού Πατησίων, χώρος που στεγάζεται πλέον το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 


Το 1910 με τη διάσπαση της ομάδας ο Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος του Καλαφάτη χρησιμοποίησε ως έδρα το γήπεδο Σιμοπούλου στην πλατεία Αγάμων (σημερινή πλατεία Αμερικής). Το 1912, η ομάδα επέστρεψε στο γήπεδο της οδού Πατησίων.


Το 1918 το γήπεδο της οδού Πατησίων πουλήθηκε, ο Παναθηναϊκός έμεινε άστεγος και ξεκίνησε η έρευνα για τη νέα του έδρα.


Τότε ο σύλλογος δίχως γήπεδο δεν είχε τη δυνατότητα να προπονηθεί στο ποδόσφαιρο καθώς την ίδια περίοδο παραχωρήθηκε στον ΠΠΟ το Γυμναστήριο Κωνσταντινίδη επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας αλλά οι χώροι δεν επαρκούσαν και οι αθλητές μπορούσαν να προπονηθούν μόνο στις αθλοπαιδιές, το τένις και άλλα σπορ. Επίσης το 1919 ο Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος πρότεινε την απορρόφηση του ποδοσφαιρικού τμήματος του Παναθηναϊκού (ΠΠΟ).

Στις 19 Ιανουαρίου του 1921 στη συνέλευση των μελών του Παναθηναϊκού (ΠΠΑΟ) αποφασίστηκε η εύρεση νέου μεγαλύτερου γηπέδου που θα έπρεπε να καλύπτει τις ανάγκες όλων των τμημάτων του συλλόγου. Ο Γιώργος Καλαφάτης μαζί με τους Δεμερτζή και Καλογερόπουλο έκαναν έρευνα για το χώρο που θα μπορούσε να υπάρξει το νέο γήπεδο της ομάδας και κατέληξαν, στην ανατολική πλευρά του Λυκαβηττού, στο χώρο απέναντι από τις Φυλακές Αβέρωφ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. 


Μετά την άρνηση του δημάρχου της Αθήνας Γιώργου Τσόχα να παραχωρηθεί ο χώρος της Περιβόλας στον Παναθηναϊκό ο Γιώργος Καλαφάτης στράφηκε στον Γιώργο Χατζόπουλο ο οποίος με την ιδιότητα του προέδρου του Παναθηναϊκού απευθύνθηκε στον πρίγκηπα Νικόλαο, επίτιμο πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ και εκείνος έπεισε το δημοτικό συμβούλιο να παραχωρήσει την έκταση με την απόφαση 3294 του 1922.



Το γήπεδο επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανήκει στον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο που του το παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων με ένα συμβολικό αντίτιμο. Η εγκριτική απόφαση δημοσιεύθηκε στο υπ’ αρίθμ. 165/1924 φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως

Το 1924 το γήπεδο της Λεωφόρου ήταν το μοναδικό στη χώρα που μπορούσε να φιλοξενήσει 6.000 θεατές.[8] Από το 1928 το γήπεδο είχε ξύλινες κερκίδες. Το 1930 ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρώτο του Πρωτάθλημα Ελλάδας υπό την ΕΠΟ στο ποδόσφαιρο, ενώ στο γήπεδο της Λεωφόρου σημειώθηκε το μεγαλύτερο σκορ σε αγώνα Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού με 8–2 τη 1 Ιουνίου του 1930. Από το 1931 υπήρξε το πρώτο ελληνικό γήπεδο όπου τοποθετήθηκαν τσιμεντένιες κερκίδες. 


Επίσης από το 1931 έως το 1984 το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν η επίσημη έδρα της Εθνικής Ελλάδος. Το 1936 με απόφαση του δημάρχου Κωνσταντίνου Κοτζιά το γήπεδο ανακαινίστηκε, όμως πολύ σύντομα επιτάχθηκε εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να λειτουργήσει ως νοσοκομείο και ορφανοτροφείο.



Την άνοιξη του 1942 ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ διοργάνωσαν φιλικό αγώνα για να ενισχύσουν με τα έσοδα του νοσηλευόμενους του νοσοκομείου Σωτηρίας. Οι Γερμανοί επενέβησαν ορίζοντας έναν αυστριακό αξιωματικό διαιτητή, ενώ η διοίκηση του ΠΑΟ με τον Απόστολο Νικολαΐδη απαίτησε μέρος των εσόδων. 


Οι αρχηγοί των ομάδων Κρητικός και Μαρόπουλος αποφάσισαν να μη γίνει ο αγώνας και οι φίλαθλοι αφού συμφώνησαν προχώρησαν σε επεισόδια αγανάκτησης απέναντι στους κατακτήτες. Να πως περιγράφει ο Μαρόπουλος τα γεγονότα Ακολούθησε μια από τις μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, όταν το πλήθος των 15.000 φιλάθλων κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια



Καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής, ο διευθυντής του γηπέδου Αντώνης Βρεττός, παρότι το γήπεδο είχε επιταχθεί από τους Ιταλούς, μετέτρεψε τους απρόσιτους χώρους του γηπέδου σε χώρους αντίστασης εξοπλισμένους με ραδιόφωνα, ενώ 4 ημέρες πριν την αποχώρηση των Γερμανών ο Βρεττός ύψωσε την ελληνική σημαία στο γήπεδο.



Το Δεκέμβριο του 1945 και τον Ιανουάριο του 1946, διεξήχθησαν στο γήπεδο της Λεωφόρου δυο ιστορικές συγκεντρώσεις υπό την αιγίδα του ΕΑΜ. Μετά τις εκτελέσεις 300 κομμουνιστών στη Μακρόνησο και τις αντιδράσεις που υπήρξαν σε Ελλάδα και Ευρώπη, διεξήχθη μια σειρά από αγώνων ανάμεσα στη Μικτή Κρατουμένων Μακρονήσου με γνωστές ομάδες. 


Το Γήπεδο της Λεωφόρου επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει έναν από τους πιο ιδιαίτερους αγώνες στην αθλητική ιστορία της Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός θα αντιμετώπιζε τη Μικτή Μακρονήσου που αποτελούνταν από σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Ο κόσμος κατέκλυσε το γήπεδο καθώς ήταν οι μοναδική ευκαιρία να δουν τους συγγενείς και φίλους που κρατούνταν στη Μακρόνησο. Η Μικτή Μακρονήσου νίκησε με 2–1 με το Γιώργο Δαρίβα να σημειώνει το νικητήριο γκολ.


Στις 28 Ιουλίου του 1948 διεξάγεται στη Λεωφόρο ο πρώτος αγώνας υπό το φως των προβολέων στην Ελλάδα με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί επί του Ολυμπιακού με 2–0 σε φιλικό αγώνα, με τέρματα των Πετσανά και Σταφυλίδη.


Το 1950 ξεκίνησε η κατασκευή της εξέδρας του πετάλου του Λυκαβηττού σημείο όπου βρίσκεται η ιστορική θύρα 13. Το 1951 τα έργα ολοκληρώθηκαν και αύξησαν τη χωρητικότητα του γηπέδου σε 13.000 θεατές. Επίσης το 1951 ξεκίνησε και η κατασκευή του κολυμβητηρίου.

Μια δεκαετία μετά τον πόλεμο του 1940 στα βουνά της Αλβανίας και κατόπιν σφοδρών αντιδράσεων έγινε έρευνα για να επιστρέψουν τα οστά των πεσόντων στην πατρίδα. Ανάμεσά τους ήταν και τα οστά του Μίμη Πιερράκου. Η είδηση προκάλεσε πανελλήνια συγκίνηση στις τάξεις όλων των φιλάθλων και το Νοέμβριου του 1950 λίγο πριν την τελετή ενταφιασμού το φέρετρο μεταφέρθηκε μπροστά από το γήπεδο της Λεωφόρου σκεπασμένο με τη σημαία του Παναθηναϊκού όπου το υποδέχθηκε πλήθος κόσμου για έναν τελευταίο χαιρετισμό.


Το 1953 σημειώνεται στο Γήπεδο της Λεωφόρου η πρώτη οργανωμένη συνδικαλιστική κίνηση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών κατά τον αγώνα με το Ισραήλ για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1954. Οι ερασιτέχνες διεθνείς αθλητές, φτωχοί ως επί το πλείστων αντέδρασαν όταν κάποιοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες αθέτησαν την υπόσχεσή τους για πριμ και επικεφαλής τον Ανδρέα Μουράτη αρνήθηκαν να αγωνιστούν. 


Κατόπιν έντονων πιέσεων επέστρεψαν και αγωνίστηκαν κερδίζοντας των αγώνα. Μετά τον αγώνα η Ομοσπονδία τιμώρησε με ισόβιο αποκλεισμό όλους τους διεθνής αθλητές που αντέδρασαν εκτός του Ηλία Ρωσίδη. Κατόπιν τεραστίων αντιδράσεων από όλους τους τομείς της κοινωνίας η τιμωρία έπαψε να υφίσταται.


Το 1959 στον χώρο του γηπέδου λειτούργησε και το πρώτο κλειστό γυμναστήριο της Ελλάδας. Πρόκειται για τον λεγόμενο «Τάφο του Ινδού», χωρητικότητας 1.500 θεατών. Στα εγκαίνιά του ο Τάσος Στεφάνου, τότε έφορος της ομάδας καλαθοσφαίρισης, αστειευόμενος το αποκάλεσε έτσι λόγω της στενότητας του χώρου, γεγονός το οποίο προκαλούσε αίσθηση κλειστοφοβίας στους αντιπάλους. 

Η ονομασία προήλθε από την ομώνυμη ταινία του Φριτς Λανγκ που παιζόταν στους κινηματογράφους εκείνη την εποχή και την οποία είχε παρακολουθήσει λίγες ημέρες πριν. Ο Τάφος του Ινδού βρίσκεται κάτω από το ανατολικό πέταλο της Λεωφόρου (θύρες 6–7).


Περιστασιακά αποτέλεσε έδρα αρκετών ομάδων, μεταξύ αυτών ήταν η ΑΕΚ, ο Απόλλων Σμύρνης, ο Αθηναϊκός και η Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου.Την περίοδο 1963–1964 επιτεύχθηκε από τον Παναθηναϊκό η εντυπωσιακή κατάκτηση του πρωταθλήματος χωρίς ήττα, με έδρα το γήπεδο της Λεωφόρου. Το ρεκόρ εισιτηρίων σημειώθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1967, σε ένα παιχνίδι μεταξύ Παναθηναϊκού και Μπάγερν Μονάχου, όπου παραβρέθηκαν 29.665 θεατές. 


Το 1971, επίσης με έδρα το γήπεδο της Λεωφόρου, η ομάδα ποδοσφαίρου έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.


Από το 1981 το επίσημο όνομα του γηπέδου είναι Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης, έχοντας το όνομα του ιστορικού πρόεδρου, παράγοντα και αθλητή του συλλόγου Απόστολου Νικολαΐδη. Στην κοινή χρήση έχει επικρατήσει η ονομασία της «Γήπεδο της Λεωφόρου» ή η «Λεωφόρος».



Το 1984 η έδρα του ποδοσφαιρικού ΠAO εγκαταστάθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ) μέχρι το 2000 με μια μικρή εξαίρεση λίγων μηνών το 1989. Σε αυτό κυρίως το διάστημα, η Λεωφόρος φιλοξένησε πληθώρα μεγάλων (κατεξοχήν ροκ) συναυλιών (ενδεικτικά Deep Purple 1991), εξού και το προσωνύμιο Λεωφόρος των συναυλιών. 


Το 2000 η έδρα μεταφέρθηκε από το ΟΑΚΑ λόγω των έργων ανακατασκευής που γίνονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Έτσι, το γήπεδο της Λεωφόρου ανακαινίστηκε και ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στην ιστορική του έδρα στην οποία κατέκτησε το Ντάμπλ στο ποδόσφαιρο το 2004 και πραγματοποίησε αξιόλογες πορείες στους 8 σε Τσάμπιονς Λιγκ και Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2002, 2003).


Το γήπεδο υπήρξε επίσης έδρα της Εθνικής Ομάδας για πολλά χρόνια. Η Εθνική Ελλάδος έδωσε εκεί τους προκριματικούς αγώνες για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 το οποίο και κατέκτησε στη συνέχεια.

Το 2003 με πρωτοβουλία του Θανάση Γιαννακόπουλου παρουσιάστηκε σχέδιο για τη συνολική ανακατασκευή του γηπέδου, των αθλητικών χώρων και αύξηση χωρητικότητας. Το πλάνο παρ' όλα αυτά δεν προχώρησε.


Η διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟ αποφάσισε τον Ιανουάριο του 2007 να επιστρέψει στο «Απόστολος Νικολαΐδης» για την ποδοσφαιρική περίοδο 2007–08, πριν το τμήμα μετακομίσει και πάλι στο ΟΑΚΑ.



Από την αγωνιστική χρονιά 2013–14 ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός επέστρεψε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το 2015 εκπονήθηκαν σχέδια για ανάπλαση και αύξηση της χωρητικότητας του γηπέδου στις 20.000 θέσεις, ενώ το Παναθηναϊκό Κίνημα παρουσίασε τις δικές του προτάσεις για μια ολική ανακατασκευή που θα περιλαμβάνει νέο γήπεδο και νέους αθλητικούς χώρους.


 Η προσπάθεια αυτή εγκαταλείπεται το 2017, καθώς προτίθεται να ανεγερθεί νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Γουδή και συγκεκριμένα στο φυτώριο του Δήμου Αθηναίων. Υπήρξε κυβερνητική πρόθεση, με το αναγκαίο θεσμικό πλαίσιο, οι εργασίες να ξεκινήσουν τον Μάιο του 2018. Στο πλάνο αυτό συμπεριλαμβανόταν το γήπεδο "Απόστολος Νικολαΐδης" να γκρεμιστεί και να γίνει πάρκο, ακολουθώντας το σχέδιο της διπλής ανάπλασης που περιελάμβανε τότε το γήπεδο στο Βοτανικό. 

Το 2018, με την ΠΑΕ να βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση της ιστορίας της με παγωμένες μετοχές και τη διοίκηση να μην καλύπτει τις οικονομικές υποχρεώσεις της ομάδας, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παρουσίασε πλάνο το οποίο εμπεριείχε την αγορά της ΠΑΕ και τη συνολική αξιοποίηση του ΟΑΚΑ, και περιελάμβανε τη μετατροπή του Ολυμπιακού Σταδίου σε ποδοσφαιρικό γήπεδο 40.000 θέσεων και καθιέρωση του ως έδρα του Παναθηναϊκού εφ όσον προχωρήσει. 


Ωστόσο δεν διευκρινίστηκε τι θα συμβεί με το γήπεδο της Λεωφόρου. Το καλοκαίρι του 2018 αποφασίστηκε λόγω διαφωνιών με τη νέα διοίκηση του ερασιτέχνη, η εκ νέου μετακόμιση της ομάδας στο OAKA.



Σήμερα το γήπεδο αποτελεί την έδρα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Όσον αφορά λοιπά αθλήματα, το κλειστό γήπεδο εξακολουθεί να στεγάζει το τμήμα γυναικείας καλαθοσφαίρισης, καθώς και τις ακαδημίες καλαθοσφαίρισης και πετοσφαίρισης του συλλόγου. Επίσης, στο χώρο λειτουργεί κολυμβητήριο, υπάρχει σκοπευτήριο για το τμήμα σκοποβολής, προπονητήρια για τα τμήματα και τις ακαδημίες της πυγμαχίας, πάλης, άρσης βαρών και τοξοβολίας, ενώ στο γήπεδο ποδοσφαίρου μπορούν να διεξαχθούν και αγώνες ράγκμπι.

Τον Νοέμβριο 2020 οι εκπρόσωποι της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, Γιάννης Αλαφούζος και Παναγιώτης Μαλακατές, ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης, ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, ο διευθύνων σύμβουλος της Alpha Bank, Βασίλης Ψάλτης ως εκπρόσωπος των τραπεζών Alpha Bank και Eurobank και ο περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας για την κατασκευή γηπέδου ποδοσφαίρου 40.000 θέσεων στον Βοτανικό και εγκαταστάσεων για τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. 

Το μνημόνιο προβλέπει ότι στον χώρο του γηπέδου, που θα κατεδαφιστεί, θα σχεδιαστεί πάρκο και ένα μικρό μουσείο για την ιστορία του Παναθηναϊκού. Η συμφωνία της "διπλής ανάπλασης" εγκρίθηκε και από τη γενική συνέλευση του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού με ποσοστό 68,5%


https://el.wikipedia.org/

Η μικρή συνοικία του Ψυρρή στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας

Η μικρή συνοικία του Ψυρρή βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και είναι μια από τις παλαιότερες συνοικίες της πόλης. Απλώνεται γύρω από την Πλατεία Ψυρρή ή Πλατεία Ηρώων, στην οποία οδηγούν οι πέντε σημαντικοί δρόμοι της συνοικίας: η οδός Μιαούλη, η οδός Καραϊσκάκη, η οδός Αγίων Αναργύρων, η οδός Αριστοφάνους και η οδός Αισχύλου.


Η συνοικία βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Πλατείας Μοναστηρακίου. Έχει σχεδόν τετραγωνικό σχήμα και οριοθετείται:

από την οδό Ερμού στα νότια
από την οδό Αθηνάς στα ανατολικά
από την οδό Ευριπίδου στα βόρεια
και από τις οδούς Σαχτούρη και Σαρρή στα δυτικά.


Η πλατεία Μοναστηρακίου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την νοτιοανατολική γωνία της συνοικίας, στην συμβολή των οδών Αθηνάς και Ερμού, ενώ η Πλατεία Αγίων Ασωμάτων και το Θησείο στην νοτιοδυτική της γωνία. 


Η Βαρβάκειος Αγορά βρίσκεται κοντά στο βορειοανατολικό άκρο του Ψυρρἠ, ενώ η Πλατεία Κουμουνδούρου σε μικρή απόσταση από την οδό Σαρρή, προς τα βορειανατολικά.


Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί πως μέχρι και τα Οθωμανικά χρόνια η συνοικία ήταν σημαντικά μεγαλύτερη, καθώς περιλάμβανε και ολόκληρη την περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Μοναστηράκι, φτάνοντας μέχρι το Θησείο και τα όρια της Πλάκας. 


Μετά τη διάνοιξη της οδού Ερμού το 1835 σύμφωνα με το σχέδιο πόλης που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Έντουαρτ Σάουμπερτ το 1833,  το Ψυρρή αποκόπηκε από το νότιο τμήμα του, το οποίο τελικά εθεωρήθη ξεχωριστή συνοικία.


Πρώτη φορά το Ψυρρή αναφέρεται στο βιβλίο του Γάλλου γιατρού Ζακόμπ Σπον με τίτλο Ταξίδι σε Ιταλία, Δαλματία, Ελλάδα και Ανατολή το 1678, στο οποίο παρουσιάζεται ως ένα από τα οκτώ πλατώματα της Αθήνας. 


Η ετυμολογία της ονομασίας της συνοικίας δεν έχει απόλυτα εξακριβωθεί. Πιθανότατα η λέξη Ψυρρή(ς) σημαίνει Ψαριανός και προέρχεται από τις παλαιότερες ονομασίες της νήσου των Ψαρών


Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο λόρδος Βύρων διέμεινε στην οικία του υποπροξένου της Αγγλίας Θεόδωρου Μακρή, όπου και γνώρισε την Θηρεσία Μακρή, την οποία και ερωτεύτηκε. 


Εκείνη την εποχή υπήρχε και το αρχοντικό του Κυριάκου Πιττάκη, του μετέπειτα διάσημου για τις ανασκαφές στην Ακρόπολη αρχαιολόγου. 


Μετά την απελευθέρωση, στην περιοχή εγκαταστάθηκαν διάφορες αρχοντικές οικογένειες όπως αυτή του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας Ιωάννη Καρατζά. 


Ένας από τους διασημότερους κατοίκους του Ψυρρή ήταν και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. 


Στην συνοικία κατοίκησε για πάνω απο 20 χρόνια και γι' αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο ο Ερημίτης του Ψυρρή.



Οι «κουτσαβάκηδες»

Απο το 1870 το Ψυρρή είχε μετατραπεί σε μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της Αθήνας. Αιτία ήταν οι διαβόητοι κουτσαβάκηδες[5], δηλαδή οι διάφοροι μάγκες που ζούσαν μέσα στην παρανομία. 


Οι κουτσαβάκηδες λήστευαν και πολλές φορές δολοφονούσαν εμπόρους με αποτέλεσμα να δημιουργούν μεγάλο φόβο στους περαστικούς. 


Το σοβαρότερο περιστατικό συνέβη την Ανάσταση του 1847 όταν κάτοικοι της περιοχής προκάλεσαν καταστροφές στο σπίτι του Ισπανοεβραίου τυχοδιώκτη Δαυίδ Πατσίφικο (Άγγλου υπηκόου και πρώην Προξένου της Πορτογαλίας) γιατί τόλμησε να προσβάλει το έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου μετά το οποίο ακολουθούσε τότε το κάψιμο του Ιούδα ή κάψιμο του Εβραίου δηλ. η καύση αχυρένιου ομοιώματος του Ιούδα. 


Στη συνέχεια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο, με αφορμή αυτή την καταστροφή, γεγονός που έμεινε γνωστό με τον τίτλο Παρκερικά. 


Τελικά η δράση των κουτσαβάκηδων έληξε απότομα τον Δεκέμβριο του 1893, όταν ο τότε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών-Πειραιώς Δημήτριος Μπαϊρακτάρης μέσα σε έναν μήνα κατάφερε να συλλάβει τους κακοποιούς της περιοχής.





Στην εποχή μας, η συνοικία του Ψυρρή είναι μία γραφική και ιστορική γειτονιά γεμάτη μαγαζιά, εστατόρια/μεζεδοπωλεία και μπαρ. 


Παρ' όλα αυτά γενικά θεωρείται υποβαθμισμένη και αντιμετωπίζει ακόμη προβλήματα εγκληματικότητας, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της, αποτελώντας μια θλιβερή εξαίρεση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. 


Παράλληλα, έντονη είναι η παρουσία καταστημάτων διαφόρων ειδών, λειτουργούμενα από μετανάστες από τη Κίνα, το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν.


Η πλατεία του Ψυρρή λέγεται πλατεία Ηρώων από τα ονόματα των οδών που καταλήγουν σ' αυτή. Στην παλιά Αθήνα, προπολεμικά, η ονομασία αυτή αποδίδονταν σκωπτικά στους "ήρωες", εννοώντας τους κουτσαβάκηδες, της εποχής, που συγκεντρώνονταν σ' αυτή.


Στην βορειοδυτική πλευρά της πλατείας Ηρώων ανεγέρθηκε το 1912 επί δημαρχίας Σπύρου Μερκούρη το Α' Υγειονομικό Κέντρο, στο οποίο σήμερα στεγάζονται δημοτικές υπηρεσίες του 3ου διαμερίσματος της Αθήνας.




 

Τι Είναι Η Ηθική Νοημοσύνη; Και Γατί Δεν Την Συναντάμε Στις Μέρες Μας

  Άν θέλαμε να ορίσουμε με τρείς λέξεις τι είναι η ηθική νοημοσύνη τότε αυτές θα ήταν ΔΥΝΑΜΗ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, ΚΡΙΣΗ. Και φυσικά στην εποχή του υλισμού και του καταναλωτισμού κρίνεται τρομακτικά δύσκολο να διαθέτει κάποιος και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. 


Συνήθως το λάθος, αν θα μπορούσαμε να το ορίσουμε έτσι, γίνεται στην παιδική ηλικία κατά την οποία τα παιδιά χτίζουν την προσωπικότητα τους βάσει των ερεθισμάτων που λαμβάνουν.


Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση του καθηγητή του Χάρβαρντ Robert Coles, ο οποίος στο βιβλίο του The Moral Intelligence OfChildren (Η ηθική νοημοσύνη των παιδιών) διατυπώνει την άποψη ότι τα παιδιά χρειάζονται κάτι περισσότερο από επιτυχία στις σπουδές τους και από την ικανότητα να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους για μια ικανοποιητική ζωή. Χρειάζονται συνείδηση, δηλαδή την ικανότητα να ερμηνεύουν αυτά που νιώθουν και να είναι σίγουρα γι’ αυτά που ξέρουν.
%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B7
Τα παιδιά με αναπτυγμένη την ηθική νοημοσύνη βιώνουν συναισθηματική ασφάλεια επειδή εμπιστεύονται την εσωτερική αίσθηση που διαθέτουν για να διακρίνουν το σωστό απ’ το λάθος, το καλό απ’ το κακό. Αυτό είναι που τα βοηθάει να αισθάνονται ισχυρούς δεσμούς με τους άλλους ανθρώπους, όπως με την οικογένεια, τους φίλους ή τους συμμαθητές τους.

Μια άλλη επίσης ενδιαφέρουσα άποψη για την ηθική νοημοσύνη είναι αυτή της αμερικανίδας ψυχολόγου και ειδικής σε θέματα ανατροφής Mimi Doe. «Η διανοητική και η συναισθηματική αντίληψη είναι σημαντικές», λέει η ψυχολόγος «στην ερώτηση όμως για το τι μετράει περισσότερο, το μυαλό ή η καρδιά, συνήθως ξεχνάμε την ψυχή. Και αυτή είναι που έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου».

Εν ολίγοις, μπορεί να υφίστανται διάφοροι τύποι νοημοσύνης όμως η ηθική ,αν και παραμένει λιγότερο γνωστή από όλους, δεν παύει να είναι το ίδιο σημαντική. Κι αυτό γιατί είναι κομμάτι της ζωής μας, της ίδιας μας της καθημερινότητας από όποια πλευρά κι αν την παρατηρήσουμε. Γιατί η ικανότητα να σέβεσαι, να εκτιμάς, να αναγνωρίζεις αλλά και να δείχνεις συναισθήματα είναι ο βασικότερος πυλώνας για μια καλή ζωή