Σωματείου Μαγείρων και Ζαχαροπλαστών Ν. Ηρακλείου & Ανατολικής Κρήτης - Ανοιξαν οι ηλεκτρονικές αιτήσεις για τη Σχολή Μετεκπαίδευσης

 Το Σωματείο Μαγείρων και Ζαχαροπλαστών Ν. Ηρακλείου & Ανατολικής Κρήτης ενημερώνει τα μέλη του ότι, σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Τουρισμού, άνοιξαν οι ηλεκτρονικές αιτήσεις για τη Σχολή Μετεκπαίδευσης.

• Έναρξη αιτήσεων: 24 Σεπτεμβρίου 2025

• Λήξη αιτήσεων: 8 Οκτωβρίου 2025

Στη φετινή προκήρυξη έχει δημιουργηθεί τμήμα Μαγειρικής, στο οποίο μπορούν να υποβάλουν αίτηση τα μέλη μας που επιθυμούν να συμμετάσχουν.

Οι αιτήσεις υποβάλλονται ηλεκτρονικά μέσω της επίσημης σελίδας του Υπουργείου Τουρισμού.

Για τυχόν απορίες ή βοήθεια στη διαδικασία, τα μέλη μπορούν να επικοινωνούν με τη γραμματεία του Σωματείου στα γνωστά τηλέφωνα ή να προσέρχονται στα γραφεία μας.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Εκδήλωση στο κηποθέατρο “Μάνος Χατζιδάκις” την Κυριακή με την συμμετοχή της Παραδοσιακής Χορωδίας Ανωγείων!

 Κηποθέατρο «Μάνος Χατζιδάκις»

Συναυλία: Από τη Σητεία στα Χανιά ούλη η Κρήτη αξίζει 

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025 | Ώρα έναρξης: 20:30

*Είσοδος ελεύθερη

Μια μουσική σύμπραξη της Μικτής Παραδοσιακής Χορωδίας «Καστρωδούντες» με την Δημοτική Παραδοσιακή Χορωδία Ανωγείων στην οποία θα παρουσιαστούν τραγούδια  της Κρήτης σε πρωτότυπες χορωδιακες εκτελέσεις.

Τις χορωδίες συνοδεύουν οι εξαιρετικοί μουσικοί:

Μάρθα Γριβάκη, Γι’αννης Σπαχής, Γρηγόρης Γιακουμάκης, Αντώνης Ηγουμενάκης, Φραγκίσκος Μπαλτζάκης, Γιώργος Καλογεράκης, Ευθύμης Τριανταφυλλίδης, Στέλιος Ανετάκης

Κείμενα- παρουσίαση: Κική Αργυρίου

Επιμέλεια – διδασκαλία – διεύθυνση: Θάνος Γ. Γιακουμάκης

Με την υποστήριξη του Δήμου Ηρακλείου και της Περιφέρειας Κρήτης

Το Χωριό Ταυρωνίτης Του Δήμου Πλατανιά

  Ο Ταυρωνίτης είναι χωριό και έδρα της Τοπικής Κοινότητας Ταυρωνίτη του Δήμου Πλατανιά, στο Νομό Χανίων. Ο Αυτοκινητόδρομος 90 (αναβάθμιση της Εθνικής Οδού 90 έχει έξοδο προς αυτό

 

Το χωριό βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Κρήτης, 18 km από τα Χανιά. Στο χωρίο καταλήγει ο ομώνυμος ποταμός. Στο δέλτα του ποταμού έχει σχηματιστεί ένας φυσικός υδροβιότοπος, ο οποίος αποτελεί φυσικό ενδιαίτημα για πολλά είδη πανίδας αλλά και σημαντικό σταθμό για αποδημητικά πουλιά, σμήνη των οποίων μπορεί κανείς να δει να διασχίζουν τον φθινοπωρινό ουρανό σε διάφορους σχηματισμούς.

Στο χωριό βρίσκονται τρεις γέφυρες, κατασκευασμένες σε χρονικό διάστημα σχεδόν 100 ετών. Η παλαιότερη, μεταλλική, γέφυρα κατασκευάστηκε επί Κρητικής Πολιτείας το 1901, έργο πνοής για την εποχή, συνέδεσε την πόλη των Χανίων και την επαρχία της Κυδωνίας με τις επαρχίες Κισσάμου και Σελίνου. Λόγω του μεγάλου πλάτους του ποταμού Ταυρωνίτη (150 μ.) δεν μπορούσε να κτιστεί πέτρινη και γι’αυτό έγινε σιδερένια. Σχεδιάστηκε από τον μηχανικό Μιχάλη Σαββάκη. 

Τα σίδερα μεταφέρθηκαν από τη Γερμανία. Είχε ξύλινο οδόστρωμα πλάτους 3,5 μ. και πεζοδρόμια στα δύο πλάγια πλάτους 60 εκ. Η γέφυρα χαρακτηρίστηκε Νεότερο Ιστορικό Μνημείο για τη σημασία της στη Μάχη της Κρήτης (βρίσκεται στα όρια του αεροδρομίου του Μάλεμε) και της μετέπειτα περιόδου της Γερμανικής Κατοχής. 

Μέρος κατέρρευσε από τους βομβαρδισμούς και αναστηλώθηκε πρόχειρα από τους Γερμανούς. Αργότερα το 1997-8 λόγω της φυσικής φθοράς και της διάβρωσης των ορμητικών νερών, το πληγωμένο μέρος κατέρρευσε και πάλι.

 Το 2000, από τον τότε Δήμο Βουκολιών έγινε πλήρης αποκατάσταση όλης της γέφυρας στην αρχική μορφή της έτσι ώστε σήμερα να μπορεί να προσφέρεται για χρήση από πεζούς και ποδηλάτες.

Στις 20 Μαΐου 1941, από αυτό το χωριό άρχισε η γερμανική επιδρομή στη Μάχη της Κρήτης. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα μικρό προγεφύρωμα στα ανατολικά του Ταυρωνίτη ποταμού και έπειτα κατέλαβαν το αεροδρόμιο του Μάλεμε και το Ύψωμα 107.

 

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ -ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Το Χωριό Αγία Τριάδα Του Δήμου Σητείας

 

Χωριό και κοινότητα της επαρχίας Σητείας. Απέχει 35 χμ. περίπου από τη Σητεία και είναι το ακρότερο χωριό του Οροπεδίου, σε υψόμ. 410 μ. Έχει περίπου 200 κατοικους που ασχολούνται με την παραγωγή λαδιού, σταφίδας, κρασιού, καθώς επί­σης και με το ψάρεμα.
Η παλιότερη ονομασία του χωριού ήταν Τσω. Δε μπορούμε να εξακριβώσουμε από πού προήλθε. Η σημερινή του ονομασία οφείλεται στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας.

Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες (Εμμ. Αγγελάκης, "Σητειακά" τόμ. Δ', σ. 17), το χωριό υπήρχε επί Ενετοκρατίας, αλλά καταστράφηκε από τους Τούρκους πειρατές, το 1471, και κατοικήθηκε ξανά το 16ο ή 17ο αιώνα. Ωστόσο, το χωριό δεν αναφέρεται ούτε με την παλιά του ονομασία στις ενετικές απογραφές.Την περίοδο της Τουρκο­κρατίας, το χωριό δεν κατοικήθηκε από Τούρκους. Στην κοινότητα ανήκουν οι μικροσυνοικισμοί Λειβάρι, Αχλάδι, Σταλός και Αμυνδάλι.

Για τους αρχαιολόγους, οι θέσεις των μικροσυνοικισμών αυτών παρουσιάζουν με­γάλο διαφέρον. Συγκεκριμένα στη θέση Σταλό ανακαλύφθηκαν μινωικός οικισμός και θολωτοί τάφοι. Επίσης στην τοποθεσία Λειβάρι, υπάρχει σπήλαιο με την ονομα­σία Αλογαρά. Είναι πολύ πιθανό να ήταν κατοικία ανθρώπων στους μινωικούς χρό­νους. Όπως μας πληροφορούν οι κάτοικοι, βρέθηκαν στο χώρο του πολύτιμα αντικεί­μενα που, όπως πιστεύουν, ανήκαν σε κάποια αρχόντισσα της μινωικής εποχής.

Εκκλησίες του χωριού είναι η Αγία Τριάδα, Κοίμηση της Θεοτόκου, ο Άγιος Νικό­λαος και το Άγιο Πνεύμα. Παλιότερες οικογένειες θεωρούνται οι Ζαφειράκηδες, οι Σταυρακάκηδες, οι Ζαφετάκηδες, οι Κρουσανιωτάκηδες κ.ά.

http://www.ellinismos.gr/
ΦΩΤ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Τα κτίρια του ιταλικού ναυαρχείου, η «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου»

  Ένα ατελείωτο συγκρότημα κτηρίων με ιταλική αρχιτεκτονική που μοιάζει σαν σκηνικό κάποιας ταινίας έχει μείνει αφημένο στην τύχη του εδώ και χρόνια, ενώ θα έπρεπε να προστατεύεται ως κομμάτι της Ιστορίας.

 Παλιότερος στρατώνας των αεροπόρων της ιταλικής αεροναυτικής βάσης, το σύμπλεγμα αυτό κτηρίων στην πορεία μετατράπηκε σε μια τρομακτική αποικία ψυχών, αφού οι ψυχικά ασθενείς που έμεναν εδώ ήταν αυτοί που είχαν εγκαταλειφθεί από τα συγγενικά τους πρόσωπα και νοσηλεύονταν στα ψυχιατρικά ιδρύματα της Ελλάδος για πάνω από χρόνο χωρίς κανείς να τους αναζητήσει (συγκλονιστικό το βιβλίο της πανεπιστημιακού Νένης Πανουργιά, Λέρος-Η γραμματική του εγκλεισμού, Εκδόσεις Νεφέλη). 

Η πλειοψηφία δε του προσωπικού ήταν ντόπιοι αφού δεν υπήρχε επί σειρά ετών καμία επιστημονική υποστήριξη και έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του ’80 για να οργανωθεί μια πιο συνεπής μεταχείριση τους: γι’ αυτό είχαν φτάσει εδώ πρωτοπόροι εκφραστές της αντι-ψυχιατρικής, όπως ο Γκατταρί, που υποστήριζαν την ελευθερία των τροφίμων. 

Το τμήμα Λέπιδων του ΚΘΛ σε φωτογραφία του 1930 (Αεροπορική Ιταλική Βάση).

Επτά μήνες μετά την επίσημη ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου (7 Μάρτη 1948) με την Ελλάδα, στις 24 Οκτώβρη, ο Παύλος Γκλύξμπουργκ και η Φρειδερίκη επισκέπτονται τη Λέρο, μαζί με ανώτατους στρατιωτικούς και εκπροσώπους των διοικήσεων των στρατοπέδων της Μακρονήσου, της Λάρισας και της Θεσσαλονίκης και επιλέγουν τα μισοκατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς του 1943, κτίρια της Αεροναυτικής Βάσης Gianni Rossetti της ιταλικής Διοίκησης Λέρου, στο Λακκί, στα Λέπιδα, για να στεγαστούν τα κτίρια του συγκροτήματος των Βασιλικών Τεχνικών Σχολών, της μεγαλύτερης Παιδόπολης. 

Ένα στρατόπεδο που θα συγκέντρωνε «τα ανταρτόπαιδα, τα παιδιά των συμμοριτών, των φυλακισμένων, των αντεθνικώς δρώντων, των ΕΑΜβούλγαρων, των απάτριδων».

Το 2015 ιδρύθηκε hotspot για τους πρόσφυγες και είναι πραγματικά οδυνηρό να σκέφτεσαι ότι αυτό το εντυπωσιακό συγκρότημα ουσιαστικά φτιάχτηκε για να λειτουργεί ως μια αποικία ψυχών και τραυματισμένων ανθρώπων. 

Εντυπωσιακό, όμως, αρχιτεκτονικά όπως τα περισσότερα κτήρια της Λέρου που έστησαν εδώ ακολουθώντας τις πιο μοντέρνες αρχιτεκτονικές τάσεις οι Ιταλοί.

Το 1957 διαμορφώθηκε η ιδέα να μετατραπούν τα άδεια κτίρια του ιταλικού ναυαρχείου στη Λέρο σε μια αποικία ψυχικά ασθενών µε στόχο την απασχόλησή τους σε γεωργικές ασχολίες.

Το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Λέρου ιδρύθηκε µε τα Βασιλικά Διατάγματα στις 28/5/57 και δέχτηκε τους πρώτους 300 ασθενείς στις 2/1/1958 από το Λοιµοκαθαρτήριο Αθηνών, που είχαν μεταφερθεί εκεί από το Δαφνί το 1953. 

Η επιλογή των ασθενών έγινε µε κριτήριο την έλλειψη επισκέψεων από συγγενικά πρόσωπα στα ιδρύματα όπου νοσηλεύονταν για διάστημα μεγαλύτερο των 12 μηνών.

Σιγά σιγά ο αριθμός των ασθενών πολλαπλασιάστηκε, διότι μεταφέρθηκαν εκεί ασθενείς από τα ψυχιατρεία της Θεσσαλονίκης, των Χανίων και της Κέρκυρας. Η πρώτη ονομασία του Ψυχιατρείου ήταν «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου» µε έδρα το Λακκί και δύναμη 650 κλινών. 

Το 1980 οι νοσηλευόμενοι έφθασαν τους 2000, το 1988 στους 1150 ενώ το 1991 ήταν 991. Στις αρχές τους 1980 το προσωπικό του ψυχιατρείου της Λέρου ανερχόταν σε χίλια περίπου άτομα, αν και ο αριθμός των ψυχιάτρων ήταν µόνο δύο.

Η πλειοψηφία του προσωπικού, που είχε φυλακτικό ρόλο, προήλθε απ' τον ντόπιο πληθυσμό, ενώ για πολλά χρόνια ήταν ανύπαρκτη η επιστημονική στήριξη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του ιδρυματισμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των εγκλείστων, αφού δεν υπήρχε θεραπευτικό πλάνο.

https://www.lifo.gr/

https://www.imerodromos.gr/