Όταν οι ωρολογοποιοί πήγαιναν στο Αστεροσκοπείο για τον καθορισμό της ώρας

 Η αλλαγή της ώρας δεν ήταν πάντα αυτόματη. Σήμερα, οι έξυπνες συσκευές ρυθμίζονται αυτόματα, μία ώρα πριν ή μία ώρα πίσω, όταν πραγματοποιείται η αλλαγή της ώρας, ενώ για να ρυθμίσει καλά κάποιος οποιοδήποτε ρολόι, οποιαδήποτε στιγμή, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο κινητό του. 

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Πριν από μερικές δεκαετίες, αρκούσε ένα τηλεφώνημα στο τριψήφιο τότε νούμερο, 141, για να ακούσει κανείς τη χαρακτηριστική γυναικεία φωνή που ενημέρωνε για την ώρα Ελλάδος: «Στον επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι...» και μετά ακολουθούσε ο μακρύς τόνος: «μπιιιιπ». Το ένα δευτερόλεπτο μεταξύ των δύο, αρκούσε για να ετοιμαστεί κανείς να πιέσει προς τα μέσα το κουρδιστίρι στο πλάι του ρολογιού, ώστε να αρχίσουν να γυρίζουν οι δείκτες.

 

Ακόμα παλαιότερα, όμως, η ρύθμιση της ώρας και η χρονομέτρηση ήταν ένας ιδιαίτερος γρίφος. Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το Αστεροσκοπείο βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Αστρονομικό Τμήμα είχε αναλάβει, εκτός από επιστημονικές έρευνες και σχετικές με την αστρονομία δραστηριότητες, μία από τις σημαντικότερες πρακτικές εργασίες της εποχής: τη ρύθμιση εκκρεμών και χρονομέτρων, κυρίως των πλοίων του βασιλικού και εμπορικού ναυτικού, αλλά και άλλων πλοίων που επισκέπτονταν τον Πειραιά, προκειμένου να ρυθμίζεται, μεταξύ άλλων, ο χρόνος απόπλου στο λιμάνι.

 

Η ανάπτυξη της ωρολογοποιίας, ωστόσο, έφερε και μία επιπλέον αρωγή από πλευράς πανεπιστημίου στον κοινωνικό βίο: τη ρύθμιση της ώρας στην πόλη των Αθηνών και του Πειραιά. Καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος ενημέρωσης για την ακριβή ώρα στην πρωτεύουσα, επετράπη στους ωρολογοποιούς Αθηνών και Πειραιά να επισκέπτονται το Αστεροσκοπείο μεταξύ 3 και 4 μ.μ. καθημερινά, προκειμένου να συγχρονίζουν τα ρολόγια τους.

 

Ωστόσο, η ενημέρωση των πολιτών για την ακριβή ώρα ήταν πολύ δύσκολη, λόγω έλλειψης δημοσίων ρολογιών. Έτσι, αποφασίστηκε να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών κάθε μεσημέρι, με την υποστολή της σημαίας του Αστεροσκοπείου, προκειμένου έτσι να δηλώνεται η μεσημβρία. «Εν τω εξώστη του Αστεροσκοπείου εξηκολούθησεν ως είθισται προ πολλού, η δια της πτώσεως της σημαίας σήμανσις της μεσημβρίας εις την πόλιν», αναφέρεται στην Ετήσια Έκθεση του Αστεροσκοπείου για την περίοδο 1897-1898. Όσο για τις υπόλοιπες πόλεις, «[η] ώρα των Αθηνών μεταδίδετε σχεδόν καθ' εκάστων τηλεγραφικώς εις της διαφόρους πόλεις του Κράτους, προς κανονισμόν των ωρολογίων αυτών» (Ετήσια Έκθεση του Αστεροσκοπείου, 1897-1898).

 

Ωστόσο, ο ανθρώπινος παράγοντας επηρέαζε σημαντικά την ακρίβεια, καθώς ορισμένοι υπάλληλοι και οι ιερείς των εκκλησιών που ήταν επιφορτισμένοι με την κωδωνοκρουσία «δεν επιτελούσαν με μεγάλη συνέπεια το καθήκον τους, δημιουργώντας έτσι αποκλίσεις στην ώρα διαφόρων περιοχών, γεγονός που υπονόμευε την εύρυθμη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών και των δημοσίων μεταφορών» (Κ. Γαβρόγλου, Ευ. Καραμανωλάκης, Χ. Μπάρκουλα, 2014).

 

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο 19ος αιώνας σημαδεύτηκε από την εξέλιξη της ακρίβειας των μετρήσεων και των οργάνων, ως καταστατικό στοιχείο της κρατικής συγκρότησης, έτσι, το Αστεροσκοπείο Αθηνών ανέλαβε τη δημιουργία ενός δικτύου ηλεκτρικών ρολογιών.

 

Στην Ετήσια Έκθεση του Αστεροσκοπείου για την περίοδο 1897-1898, υπογραμμίζεται η «απόλυτη ανάγκη» της ακριβούς ώρας, ενώ επισημαίνεται ότι «[η] τελειοποίησις της εν των Αστεροσκοπείω χρονομετρικής υπηρεσίας υπαγορεύεται και υπό βιομηχανικών λόγων» και ότι «[η] ανάπτυξις και τελειοποίησις της ωρολογοποιίας παρ' ημών είναι αδύνατον να επιτευχθή άνευ χρονομετρικής υπηρεσίας τελείως λειτουργούσης εν τω Αστεροσκοπείω». Μάλιστα, γίνεται λόγος για βέλτιστες πρακτικές που έρχονται από την Ελβετία.

 

Έτσι, προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη ακρίβεια στον καθορισμό της ώρας, το Αστεροσκοπείο πρότεινε στον Δήμο Αθηναίων να τοποθετηθούν ηλεκτρικά ρολόγια, τη ρύθμιση των οποίων θα αναλάμβανε το ίδιο. Ωστόσο, ενώ η πρόταση αυτή έγινε αποδεκτή από το Δημοτικό Συμβούλιο, η Νομαρχία δεν την ενέκρινε για λόγους οικονομίας, και συνεπώς «έκαστος των συμπολιτών φημών εξακολουθεί έχων ώρα διαφέρουσα της ακριβούς μέχρις ενός τετάρτου πολλάκις» (Πρυτανικοί Λόγοι, 1891-1892, 225).

 

Τα ηλεκτρικά ρολόγια ήρθαν εν τέλει στην πρωτεύουσα τις αρχές της δεκαετίας του 1890, λύνοντας το πρόβλημα της ακριβούς ώρας και διευκολύνοντας τη λειτουργία των υπηρεσιών, των τρένων και των λιμανιών. O Κωνσταντινοπολίτης Νικόλαος Ζαρίφης (1820-1895), μετά από παραίνεση του Δημητρίου Αιγινίτη -καθηγητή Μετεωρολογίας και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διευθυντή τότε του Αστεροσκοπείου-, ανέλαβε τη χρηματοδότηση ενός μεγάλου ηλεκτρικού ρολογιού στο Αστεροσκοπείο, καθώς επίσης και 12 ηλεκτρικών ρολογιών σε διάφορα σημεία της Αθήνας. Η δημοτική αρχή τοποθέτησε άλλα 5 και έτσι η Αθήνα απέκτησε συνολικά 17 ηλεκτρικά ρολόγια που ρυθμίζονταν απ' ευθείας από το Αστεροσκοπείο.

 

Έτσι, δινόταν η δυνατότητα στους κατοίκους όλων των συνοικιών να πληροφορούνται την ακριβή ώρα ανά πάσα στιγμή της ημέρας, λύνοντας έτσι οριστικά το ζήτημα της ρύθμισης της ώρας στην πόλη και συγχρόνως, δίνοντας στο Αστεροσκοπείο ένα ακριβές μέσο για την παρακολούθηση των χρονομετρικών εργασιών του.

 

Τα εγκαίνια του δικτύου των ηλεκτρικών ρολογιών πραγματοποιήθηκαν στις 25 Μαρτίου 1892. Όσο για τις πόλεις πέραν της πρωτεύουσας, σε αυτές η ώρα συνέχιζε να κοινοποιείται τηλεγραφικά, με ιδιαίτερη έμφαση να δίνεται σε πόλεις όπου είχαν εγκατασταθεί σεισμογραφικοί σταθμοί, όπως το Αίγιο, η Ζάκυνθος και η Καλαμάτα (Ετήσια Έκθεση Αστεροσκοπείου, 1903-1904).

 

Επρόκειτο για μία προσθήκη που άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο οι Αθηναίοι βίωναν την καθημερινότητά τους, καθώς πλέον η ακρίβεια είχε μπει στη ζωή τους, όπως ανέφερε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης, αναπληρωτής καθηγητής Θεωρίας και Ιστορίας της Ιστοριογραφίας και πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 

«Πόσο συγκλονιστική αλλαγή θα ήταν για τη ζωή ενός Αθηναίου του τέλους του 19ου αιώνα να ξέρει ακριβώς την ώρα, με βάση το δίκτυο των ηλεκτρικών ρολογιών που εγκαταστάθηκαν στην πόλη χάρη στο Αστεροσκοπείο και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών;», αναρωτήθηκε ο κ. Καραμανωλάκης. «Οι άνθρωποι μπορούσαν πια να ρυθμίζουν τα ρολόγια τσέπης που είχαν λειτουργώντας με το χαρακτηριστικό των μοντέρνων καιρών: την ακρίβεια», πρόσθεσε.

 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η εγκατάσταση των ρολογιών ήταν ένα μια από τις πολλές δραστηριότητες του Αστεροσκοπείου, στο οποίο την ίδια περίοδο είχαν συγκροτηθεί τμήματα σεισμολογίας και μετεωρολογίας.

 

«Το Αστεροσκοπείο, το Χημείο, το Εργαστήριο Φυσικής, αλλά και τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία και οι κλινικές ασκούσαν μια σειρά από δραστηριότητες που είχαν ως τη στόχο την καθιέρωση μιας κουλτούρας ακριβείας, που ήταν απαραίτητη για τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους - όπως συνέβαινε και στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή», εξήγησε ο κ. Καραμανωλάκης.

 

«Οι έγκυρες μετρήσεις ή οι ασφαλείς χημικές και ιατρικές αναλύσεις, δραστηριότητες των εργαστηρίων του Πανεπιστημίου, δε διασφάλιζαν μόνο την επιστημονική δεοντολογία. Νομιμοποιούσαν μέσα στην κοινωνία την πεποίθηση ότι ο "σύγχρονος" και "προοδευτικός" τρόπος ζωής μπορούσε να επιτευχθεί με την υιοθέτηση αυτής της κουλτούρας ακριβείας», κατέληξε.

 

Αθηνά Καστρινάκη ΑΠΕ ΜΠΕ

 

Επισυνάπτονται φωτογραφίες:

1. Φωτογραφία από το Εργαστήριο Αστρονομίας του Εθνικού Αστεροσκοπείου στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Πηγή: Κ. Γαβρόγλου, Ευ. Καραμανωλάκης, Χ. Μπάρκουλα, (2014) "Το Πανεπιστήμιο Αθηνών [1837-1937 και η Ιστορία του", Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

2. Ετήσια έκθεση πεπραγμένων του Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 1891-1892 του τότε καθηγητή και Διευθυντή Δημητρίου Αιγινήτη. Πηγή: Ιστορικό Αρχείο ΕΚΠΑ Υπ.Φ. 354.4 Αστεροσκοπείο

Ανηφορίζουμε Για Τυροπιτάκια Και Τσικουδιά Στην Δόξα Του Δήμου Μαλεβιζίου

   Στην παλιά εθνική οδό Ηρακλείου Ρεθύμνης λίγο μετά το παραδοσιακό χωριό Αρόλιθος συναντάμε την διασταύρωση που οδηγεί αριστερά για το χωριό Τύλισσος και δεξιά για Μάραθος και Δαμάστα.

Λίγο μετά το βουλισμένο αλώνι 7,5 χιλιόμετρα μετά τη διασταύρωση  σε υψόμετρο 490 μέτρων πάνω στον δρόμο υπάρχει ένα μικρό ταβερνάκι, χάνι μιας άλλης εποχής που διατηρείται ακόμα στις μέρες μας 

Ακριβώς από κάτω βρίσκεται η είσοδος ενός σπηλαίου το οποίο έχει συνολικό μήκος 50 μέτρων. 

Έχει εντυπωσιακό διάκοσμο από σταλακτίτες και σταλαγμίτες και αίθουσες που επικοινωνούν με γαλαρίες, σχετικά εύκολα προσπελάσιμες και από έναν αρχάριο. Από την ταβέρνα που βρίσκεται πάνω από το σπήλαιο μπορείτε να προμηθευτείτε φακούς, απαραίτητο εφόδιο για την περιήγηση.

Το μικρό και απλό ταβερνάκι διατηρεί την γνησιότητα του εδώ και χρόνια, φιλοξενώντας παρέες που θέλουν να πιούν τον καφέ τους, να φάνε το φαγητό τους ή να πιούν μια τσικουδιά με χορτοπιτάκια.

Η θέα απο την δόξα είναι απεριόριστη πρό την πόλη του Ηρακλείου και τον κόλπο των ελληνοπεραμάτων.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

Παρουσιάζεται το βιβλίο «Ο Γολγοθάς της 5ης Μεραρχίας Κρητών 1940-1941» του Γιώργου Σταράκη

 Μια ξεχωριστή βραδιά ιστορικής μνήμης με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στο Πολύκεντρο Νεολαίας Ηρακλείου όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου «Ο Γολγοθάς της 5ης Μεραρχίας Κρητών 1940-1941» του Γιώργου Σταράκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σβούρα Εκδοτική». 

Μιας έκδοσης που αναδεικνύει με συγκλονιστικό τρόπο μια από τις πιο ηρωικές και δραματικές σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου, στις 19:30, στο Πολύκεντρο Νεολαίας Δήμου Ηρακλείου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ, και ο Αντώνης Χρυστάκης, αντισμήναρχος ε.α., ενώ τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιώργος Σαχίνης. Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί μουσικά από το σχήμα «Κόκκινο – Μαύρο» με τους Νίκο Μαρίνο και Στέλιο Περογιαννάκη, προσδίδοντας ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα στη βραδιά.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Το έργο του Γιώργου Σταράκη, «Ο Γολγοθάς της 5ης Μεραρχίας Κρητών 1940–1941», καταγράφει με ιστορική ακρίβεια, ζωντανές μαρτυρίες και τεκμηριωμένα στοιχεία, τον άγνωστο αγώνα των Κρητικών που πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας, βιώνοντας το ψύχος, την πείνα, τις κακουχίες και, τελικά, την αιχμαλωσία.

Από μικρή ηλικία, ο Γ. Σταράκης είχε ακούσματα και αφηγήσεις για τις δύσκολες εποχές του ’40, όμως η ιστορία της 5ης Μεραρχίας Κρητών υπήρξε για εκείνον προσωπική αναζήτηση. Με τη βοήθεια των φίλων του Γιώργου Παπαπέτρου και Πάνου Αναστασιάδη, ξεκίνησε μια πολυετή έρευνα, συγκεντρώνοντας ημερολόγια, μαρτυρίες και ιστορικό υλικό που φωτίζει βήμα–βήμα τον «Γολγοθά» των Κρητικών στρατιωτών από την 28η Οκτωβρίου 1940 έως την πτώση της Κρήτης.

Σημαντική υπήρξε η καθοδήγηση του αντιστράτηγου Νικολάου Σαμψών, από το Ατσιπόπουλο Ρεθύμνου, ο οποίος προσέφερε στον συγγραφέα χάρτες και κρίσιμα στρατιωτικά στοιχεία. Ο ίδιος, μέσα από προσωπικές του μαρτυρίες, επιβεβαίωσε ότι η πορεία προς τα ορεινά της Τρεμπεσίνας και του Σεντέλι έγινε περισσότερο για λόγους

εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης παρά για στρατιωτικούς σκοπούς, γεγονός που ανέδειξε τη θυσία των Κρητικών μαχητών.

Το βιβλίο αναφέρεται στις τρεις φάσεις του ελληνοϊταλικού πολέμου, στην εαρινή επίθεση των Ιταλών, αλλά και στη δραματική περίοδο μετά τη συνθηκολόγηση — την παράδοση του οπλισμού, τον εγκλωβισμό στα στρατόπεδα του Άργους, της Τρίπολης, του Ναυπλίου και τη μεταφορά στο στρατόπεδο της Λάρισας.

Αφιερωμένο σε όλους όσοι συμμετείχαν στο Έπος της Αλβανίας, και ειδικά στον εύζωνα θείο του συγγραφέα, Μιχάλη Σταράκη, το έργο συγκεντρώνει πολύτιμες μαρτυρίες και καταθέσεις ψυχής.

Πέρα από την ιστορική του αξία, το έργο λειτουργεί ως μάθημα μνήμης και ταυτότητας· ένα βιβλίο που αξίζει να βρίσκεται σε κάθε κρητικό σπίτι, ώστε οι νεότερες γενιές να γνωρίσουν, μέσα από αληθινές αφηγήσεις, τη δύναμη, την αξιοπρέπεια και την αυτοθυσία των προγόνων τους.

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος η ποιητική συλλογή της Ζωής Δικταίου «Αύριο, μια Ελένη»

 Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος η ποιητική συλλογή της Ζωής Δικταίου «Αύριο, μια Ελένη», ένα έργο που συνδυάζει τη δύναμη της ποίησης με τον παλμό της ανθρώπινης εμπειρίας. 

Μέσα από σπονδυλωτά κείμενα, η συγγραφέας φωτίζει τον εσωτερικό κόσμο μιας γυναίκας που δοκιμάζεται από ματαιώσεις, ανεκπλήρωτους έρωτες, κοινωνικές δεσμεύσεις και την αδυσώπητη ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό. 

Η Ελένη γίνεται σύμβολο· άλλοτε εύθραυστο κι άλλοτε ανυπότακτο, αναμετριέται με το «μαζί» που της αρνείται η ζωή και με τον μύθο της αγάπης που συντρίβεται στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων. 

Η συγγραφέας, με λόγο πλούσιο σε εικόνες και μουσικότητα, συνθέτει έναν κόσμο γεμάτο συγκίνηση: από τις «Άσωτες Υποσχέσεις» και τη «Μαγδαληνή» έως τη «Ζωή σε μια σκακιέρα» και το «Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι», η γραφή της εξερευνά τις σιωπές, τις μνήμες και τα όρια ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

 Η ποιήτρια ακολουθεί την Ελένη στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ψυχής συνθέτοντας ταυτόχρονα έναν ύμνο στην ανθεκτικότητα: πώς, μετά την ήττα, βρίσκει κανείς τη δύναμη να ζωγραφίσει εκ νέου τον κόσμο του, «ρίχνοντας περισσότερο λευκό στο μαύρο».

 

ΜΙΑ ΕΛΕΝΗ, ΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ανατολικός άνεμος, εξόριστος,

με τη μάσκα του αθώου,

χτυπούσε τα γυμνά κλαδιά έξω

και την ψυχή της στο περιθώριο.

Ίδιος πάντα ο έρημος δρόμος

κι ο τρόμος,

ρεμβάζοντας το γκρίζο,

αφτέρουγες λέξεις, ανώνυμοι πόθοι,

χαμηλά το βλέμμα στο σκουριασμένο κλειδί,

κιτρινισμένα φύλλα,

οι γάτες στο παράθυρο,

το πουκάμισο στα μανταλάκια,

ένα πιόνι πεσμένο στη σκακιέρα,

το φιλί περνά φευγαλέα στα αζήτητα.

Εκείνο το απόγευμα απαιτητικό όσο ποτέ,

στο ατελιέ,

η Ελένη παραδομένη σε οίστρο,

ελπίζοντας να γλιτώσει από τον πρωτογονισμό

που ξυπνούσε η προδοσία,

ανακάλεσε στη μνήμη την παιδική ηλικία.

Το πατρικό της γιαγιάς, με την όμπρα στους τοίχους,

φωτισμένο καράβι,

να πλέει φεγγάρι στα λιόδεντρα.

Στο χέρι ένα ματσάκι γιασεμιά,

γύριζε τσαλακωμένες σελίδες της ζωής της,

μα, και πάλι,

στη συνομιλία με τη βροχή το πάθος κέρδιζε,

το πάθος. […]

Η Ζωή Δικταίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Χαρούλας Βερίγου), γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962 και μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Η εργογραφία της περιλαμβάνει τις ποιητικές συλλογές: Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, 

Αύριο στάχυα οι λέξεις, το αφήγημα  Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, τις συλλογές διηγημάτων Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, τα μυθιστορήματα Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο καθώς και το παιδικό βιβλίο Ιστορίες για φεγγάρια. 

Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί και έχει συμμετάσχει σε αρκετά συλλογικά έργα. Συνεργάζεται με πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών.

 Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος η ποιητική συλλογή της Ζωής Δικταίου «Αύριο, μια Ελένη»

Βιωματικά Προγράμματα Πρόληψης & Αντιμετώπισης Εκφοβισμού και Κακοποίησης των”ΔΡώΜΕΝΑ by Stefi” έρχονται στο ΔΟΝ Σαλόνι Τεχνών

 Βιωματικά Προγράμματα Πρόληψης & Αντιμετώπισης Εκφοβισμού και Κακοποίησης των”ΔΡώΜΕΝΑ by Stefi” έρχονται στο ΔΟΝ Σαλόνι Τεχνών!

 Κυριακή 16 Νοεμβρίου

 10:30 π.μ. – Η Φωτεινή Έχει Φωνή (Α’-ΣΤ’ Δημοτικού)

 12:00 μ.μ. – Δεν Φοβάμαι – Έχω Φωνή (Γυμνάσιο – Λύκειο)

 Με βάση το Θέατρο του Καταπιεσμένου και τη βιωματική μάθηση, μέσα από θεατρικά δρώμενα, παιχνίδια ρόλων και δημιουργικές ασκήσεις, τα παιδιά & οι έφηβοι:

 Μαθαίνουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους

 Καλλιεργούν ενσυναίσθηση και αυτοπεποίθηση

 Ενδυναμώνονται ώστε να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να θέτουν όρια

Μια πολύτιμη εμπειρία για να πουν δυνατά:

 «Σταμάτα»

 «Μπορώ»

 «Αξίζω»

 Σχεδιασμός & Υλοποίηση: Στέφη Θεοδότου

 Κοινωνική Λειτουργός – Θεατροπαιδαγωγός

 Διάρκεια: 2 διδακτικές ώρες

 Θέσεις περιορισμένες – Στείλτε μας μήνυμα για κρατήσεις!

Τηλέφωνα κρατήσεων: 2109844081 & 6947266711

Κόστος συμμετοχής: 1 παιδί – 20 ευρώ

2 παιδιά – 15 ευρώ

Περιλαμβάνονται αναψυκτικά και σνακ για τα παιδιά, καφές και τσάι για τους γονείς ~

Οὐρανία Ἀργυροποὐλου

 Βιωματικά Προγράμματα Πρόληψης & Αντιμετώπισης Εκφοβισμού και Κακοποίησης των”ΔΡώΜΕΝΑ by Stefi” έρχονται στο ΔΟΝ Σαλόνι Τεχνών

Εγκαινιάστηκε η νέα Παιδική Χαρά στην πλατεία Μιχ. Κατσαμάνη στο Γάζι

 Το Σάββατο στις 12:00 το μεσημέρι, ο Δήμαρχος Μαλεβιζίου Μενέλαος Μποκέας θα εγκαινιάσει τη νέα παιδική χαρά που διαμορφώθηκε στην Πλατεία Μιχαήλ Κατσαμάνη στο Γάζι, με χρηματοδότηση ύψους 273.000 ευρώ από το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης μέσω της Αναπτυξιακής Ηρακλείου.

Η νέα παιδική χαρά σχεδιάστηκε με σύγχρονες προδιαγραφές ασφάλειας και αισθητικής, αποτελώντας πλέον έναν πρότυπο χώρο παιχνιδιού και χαράς στο κέντρο του Γαζίου, τον οποίο καθημερινά επισκέπτονται δεκάδες παιδιά και γονείς.

Κεντρικό σημείο του σχεδιασμού αποτελεί ένα εντυπωσιακό θεματικό καράβι, πλήρως εξοπλισμένο με ασφαλή και καινοτόμα παιχνίδια, που έχει ήδη κερδίσει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό των μικρών φίλων.

Μετά την τελετή των εγκαινίων, τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν εκπλήξεις, διαδραστικά παιχνίδια και κεράσματα, σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα που θα σηματοδοτήσει επίσημα την έναρξη λειτουργίας της νέας παιδικής χαράς.