Απλά μαθήματα οικολογίας - του Νίκου Ψιλάκη

 Όσο κι αν άργησε να βρέξει, η γη ακολούθησε κατά γράμμα την αιώνια συμφωνία με το «πνεύμα της βλάστησης». 

Και «είναι παρόντα όλα τα θαύματα: ο κύκλος που ανοίγει και κλείνει σε αυστηρές ετήσιες διαδρομές, ο χρόνος που αφηγείται κάθε χρόνο την ίδια τρυφερή ιστορία. Δαίμων ενιαυτός· έτσι τον λέγανε στη γλώσσα των λογίων, ακατάλυτος και αιώνιος.

Μια βόλτα στο Οροπέδιο δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με αναβάπτισμα. Τα βουνά απειλητικά. Και τα σύννεφα, που ώρες – ώρες παραμερίζουν για να ανοίξουν διάπλατα παραθύρια στο φως. 

Ο κάμπος γαλήνιος, τα χρώματα φωτισμένα από το πλάι, καθώς ο κύκλος του ήλιου φαίνεται λειψός αυτή την εποχή. Είναι αυτή η παράξενη έλξη που ασκούν οι κάθε λογής αντιθέσεις. Το φυσικό περιβάλλον, αποκάλυψη· οι άνθρωποι αφημένοι στη συνήθεια μιας απλής ζωής που επιβάλλει τη βόλτα όταν προβάλλει ο ήλιος μέσα στο χειμώνα.

Δεν ξέρω γιατί με συγκινούν αυτές οι εικόνες. Ίσως επειδή τις βλέπομε όλο και πιο αραιά, ίσως επειδή φαντάζουν γραφικές, ίσως επειδή ο κόσμος όλος αποτελείται από τα σπασμένα κομμάτια της μνήμης, ατομικής και συλλογικής. Μια γιαγιά που ξαποστάζει πάνω σε ένα δεμάτι με χόρτα. Πιο κάτω μια άλλη βγήκε για την πρωινή βόλτα της με την καλύτερη συντροφιά που διαθέτει.

Ότι κι αν πουν τα βιβλία, θα είναι πάντα φτωχό. Όση «οικολογία» κι αν επιστρατεύσουν οι αστοί, δεν θα καταφέρουν ποτέ να κατανοήσουν την ενότητα του κόσμου και την εξάρτηση του ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον.

Το ξέρει καλύτερα η γριούλα από το Οροπέδιο.

(Υ.Γ. Κάθε φωτογραφία αφηγείται την ιστορία της. Καλημέρισα την γιαγιά μετά το κλικ. Είναι αλήθεια πως ένιωσα την ίδια έκπληξη με εκείνη όταν άκουσα αυτό το αμίμητο: «τσι κοπελιές να φωτογραφίζεις»).

Δημοσιεύτηκε στο ΥΠΕΡ (Δεκέμβριος 2006).

www.karmanor.gr