Ο Αγιος Βαλεντίνος Και Η Καταναλωτική Μανία Που Πνίγει Τον Κόσμο

 Και ήρθε λοιπόν η πολυαναμενόμενη ημέρα για τα ζευγαράκια απανταχού της οικουμένης. Αλήθεια όμως, πώς εισήλθε στην ελληνική κοινωνία, πώς εξελίχθηκε και τί σημαίνει σήμερα για τους Έλληνες, η «λατινική» γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου;

Χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε μία μεγάλη ανασκόπηση της καπιταλιστικής πλέον αυτής εορτής, θα πρέπει να πούμε πως η καθολική εκκλησία, αναγνώρισε την εορτή, επειδή ο Βαλεντίνος το 270 μ.Χ, μαρτύρησε για την πίστη του, κατά τους διωγμούς που εξαπέλυσε ο αυτοκράτωρ Κλαύδιος κατά των Χριστιανών. 

Τον καταδίκασαν σε θάνατο επειδή τελούσε γάμους ζευγαριών, στερεώνοντας και διαδίδοντας την χριστιανική πίστη. Ο καθορισμός της ημερομηνίας, «ταίριαζε» και με την από τα προχριστιανικά χρόνια της διαδεδομένης παγανιστικής εορτής της γονιμότητας, που ήταν στις 15 Φεβρουαρίου.

Από τότε περίπου λοιπόν, όπου και εάν διαδόθηκε, από την δυτική Ευρώπη έως τον Νέο Κόσμο (Αμερική), ο  εορτασμός του Αγίου Βελεντίνου ήταν μία ευκαιρία για τα ζευγάρια αλλά και τους ερωτευμένους να εκφράζουν τα «θέλω» τους με ευχετήριες κάρτες και λουλούδια. Όλα αυτά μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όπου στις καπιταλιστικές ΗΠΑ, μερικά «τζιμάνια» του μάρκετινγκ, σκέφτηκαν να ενισχύσουν αυτήν την τάση, διαδίδοντάς την και προσαρμόζοντάς την στις επιταγές της καταναλωτικής αγοράς.

Ας έρθουμε όμως στα του οίκου μας. Θα ήταν απορίας άξιον να μην είχε «επισκεφτεί» και την Ελλάδα ο Άγιος Βαλεντίνος. Και αυτό, διότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Ήταν κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν ο επιχειρηματικός ελληνικός κόσμος προετοίμασε κατάλληλα τον Έλληνα και την Ελληνίδα, προκειμένου, κάτω από τις επιταγές του καταναλωτισμού, αλλά και υπερκαταναλωτισμού (στα αμέσως επόμενα χρόνια), να βρεί μία αφορμή ο ερωτευμένος μία φορά τον χρόνο, να αδειάζει τις τσέπες του.

Οι αντιδράσεις της εκκλησίας, δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα όσο και προοδευτικές και εάν ήταν. Εφόσον ο συμβολισμός της ημέρας είχε περάσει γρήγορα στις συνήθειες των ανθρώπων της εποχής, έπρεπε και η Ορθοδοξία να προσαρμοστεί. Το προσπάθησε, αλλά ανεπιτυχώς. Επιλέχθηκαν οι ημερομηνίες εορτασμού του Αγίου Υακίνθου στις 3 Ιουλίου, ή  των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης, στις 13 Φεβρουαρίου (για ημερολογιακή εγγύτητα), αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν επιτυχές.

Και ποιός ιδιοκτήτης ανθοπωλείου, καταστήματος με δώρα, εστιατορίου, και ξενοδοχείου, δεν περίμενε αυτήν την ημέρα για να τονώσει, πέραν του δικού του ερωτισμού, και τον τζίρο του; Για πάνω από 20 χρόνια τα ζευγάρια ανά την Ελλάδα, έβρισκαν ευκαιρία να εκφράσουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, τα αισθήματα που ένοιωθαν, στραγγίζοντας όχι μόνο τις ιδέες τους (για να μην είμαστε και συνηθισμένοι), αλλά και τις τσέπες τους.

Ωστόσο ακόμη και για τους μη ερωτευμένους, η 14η Φεβρουαρίου, ξυπνά αισθήματα που ίσως βρίσκονται σε «νάρκη». Φέρνει θυμίσεις από παλιούς έρωτες και βάζει πολύ κόσμο στην διαδικασία «ζευγαρώματος». Ναι, δεν είναι κακό, κάποιος να κινητοποιείται να ερωτευτεί, έστω και με τεχνητά μέσα.

Όμως οι ημέρες που ζούμε, δεν είναι ίδιες με 

παλαιότερα, και από τα πρώτα πράγματα που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο Έλληνας της δεκαετίας του '10, είναι πως, πολλές από τις συνήθειες που είχε θα έπρεπε να αλλάξουν. Μπορεί η ημέρα αυτή να είναι αναζωογονητική, και να σε κάνει να θέλεις να δωρίσεις κάτι ξεχωριστό στον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, όμως πλέον ο υπερκαταναλωτισμός «πέθανε» για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που πλέον δεν έχει ούτε τα απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση. 

Στην εποχή λοιπόν αυτή, η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μοιάζει από περιττή, μέχρι -για πολλούς- προκλητική εορτή. Η λύση δεν είναι ο «εξοβελισμός» της, αλλά η προσαρμογή της στις προσταγές αυτές, της νέας εποχής. Άλλωστε είναι δυνατόν ο Έλληνας να σταματήσει να ερωτεύεται; Ένας λαός με τόσο δυνατές αντιδράσεις και συναισθήματα για πολλές στιγμές της ζωής του, είναι σχεδόν αδιανόητο να μην ερωτευτεί. Ακόμη και σε «μαύρες» εποχές, τα βιώματα και τραγούδια της λαϊκής παράδοσης που υμνούν τον έρωτα και την αγάπη σε ένα ανδρόγυνο, είναι διαδεδομένα, όπου και αν υπάρχει ελληνισμός.

Στα επιτρεπτά μέτρα της εποχής, και κάτω από το «η κίνηση είναι που μετράει», όλοι μας μπορούμε να γίνουμε λιγότερο απαιτητικοί αυτήν την ημέρα. Χρησιμοποιώντας την -κλισέ ομολογουμένως- έκφραση, «δεν περίμενα τον Άγιο Βαλεντίνο να γιορτάσω», η 14η Φεβρουαρίου μπορεί να σταματήσει να είναι άλλη μία αφορμή κατασπατάλησης του πολύ σημαντικού -δυστυχώς- για την καθημερινότητά μας, χρήματος.

http://www.iefimerida.gr/