Κάρολος Καμπελόπουλος - ο «κομμωτής των σταρ» έχει πλέον δικό του μουσείο στα Χανιά

 Στο ιστορικό κέντρο της πόλης των Χανίων, στην οδό Χατζημιχάλη Νταλιάνη, υπάρχει ένα ενετικό κτίσμα του 1583 που αιχμαλωτίζει το βλέμμα από την πρώτη στιγμή. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα με ιστορία σμιλεμένη από μοναχούς, Οθωμανούς αγάδες και Μικρασιάτες πρόσφυγες, ένα ζωντανό αποτύπωμα αλλοτινών εποχών. 

Σήμερα, το κτίριο αυτό έχει μεταμορφωθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό: σε έναν προσωπικό, σχεδόν θεατρικό κόσμο, ο οποίος φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου που έζησε μια ζωή σαν παραμύθι, του Καρόλου Καμπελόπουλου. 

Ξεκίνησε από τις σκούπες των κομμωτηρίων του Καΐρου και έφτασε να μεταμορφώνει εμβληματικές γυναίκες όπως η Μαρία Κάλλας, η Μπριζίτ Μπαρντό και η Σοφία Λόρεν. 

Ένας αληθινός μάγος της ομορφιάς, που έπλασε τον δικό του μύθο και που ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να διερευνήσει την ιστορία του μέσα σε αυτούς τους πέτρινους τοίχους.

Ίσως το όνομά του να μη λέει πολλά στον μέσο επισκέπτη. Όμως όσοι έζησαν τα παριζιάνικα ’60s ή βρέθηκαν κάποτε σε μποέμ σαλόνια, θυμούνται καλά τον κομμωτή-θρύλο, τον καλλιτέχνη από τα χέρια του οποίου πέρασαν η Μαρία Κάλλας, η Σοφία Λόρεν, η Κατρίν Ντενέβ, η Μπριζίτ Μπαρντό, η Ζακλίν Πικάσο και η Μελίνα Μερκούρη.

Ήταν ένας αυτοδίδακτος δημιουργός –γλύπτης, ζωγράφος, συλλέκτης– που μετέτρεψε την κομμωτική σε υψηλή τέχνη και την τέχνη σε προσωπική θρησκεία, ένας άνθρωπος για τον οποίο η ομορφιά δεν ήταν απλώς επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής και φιλοσοφία.

Ο Κάρολος Καμπελόπουλος γεννήθηκε στο Κάιρο στις αρχές του ’30. Στα δεκατέσσερά του ξεκίνησε να εργάζεται στο μεγαλύτερο κομμωτήριο της πόλης, απέναντι από την Όπερα. Ουσιαστικά, έμαθε την κομμωτική σκουπίζοντας πατώματα. 

Με το ταλέντο του κατάφερε σύντομα να αναλάβει τις περίτεχνες περούκες και τις κομμώσεις των πρωταγωνιστριών της Όπερας, έχοντας πελάτισσες τις πριγκίπισσες του Φαρούκ και Λιβανέζες αριστοκράτισσες. Από εκεί, το ταξίδι του ήταν κάθε άλλο παρά αναμενόμενο: Παρίσι, Ρώμη, διεθνή σαλόνια, πρεμιέρες και χτενίσματα που άφησαν εποχή. 

Η κομμωτική, όμως, δεν τον καθόρισε, τον απελευθέρωσε

«Είμαστε πολύ χαρούμενοι που πραγματοποιήσαμε το όραμα του Καρόλου, να δημιουργήσουμε ένα μουσείο στην κατοικία του, το Μοναστήρι του Καρόλου, που το ονόμαζε ο ίδιος το έργο της ζωής του», μου λέει η Στέλλα Κουτσουπάκη, γενική διευθύντρια του μουσείου. «Ο επισκέπτης δεν θα δει απλώς αντικείμενα, θα βιώσει μια εμπειρία ζωής, μια διαδρομή τέχνης μέσα στους αιώνες. Κάθε αίθουσα είναι μια αποκάλυψη».

Ας πιάσουμε όμως το νήμα της ιστορίας από την αρχή.

Το μοναστήρι της Santa Maria della Misericordia, της Παναγίας του Ελέους, ιδρύθηκε το 1583 από τους Αυγουστινιανούς μοναχούς στην Παλιά Πόλη των Χανίων. 

Ήταν ένα από τα τέσσερα ανδρικά καθολικά μοναστήρια που λειτουργούσαν εντός των τειχών της οχυρωμένης πόλης, ένα ήσυχο πνευματικό καταφύγιο, χτισμένο σε εποχές ακμής και εμπορικής άνθησης. Με την κατάληψη των Χανίων από τους Οθωμανούς το 1645, το μοναστήρι γνώρισε ριζική μεταμόρφωση: από χώρος προσευχής μετατράπηκε σε κατοικία Τούρκου άρχοντα.

Αιώνες αργότερα, το 1923, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, το κτίσμα διαιρέθηκε σε τέσσερις κατοικίες για να στεγάσει οικογένειες Μικρασιατών προσφύγων που έφεραν μαζί τους άλλες μνήμες, άλλες πατρίδες, άλλες πληγές. Οι τροποποιήσεις, οι προσθήκες και οι αλλοιώσεις που υπέστη το κτίριο μαρτυρούν την πάροδο του χρόνου και την πολυκύμαντη ιστορία του.

Το 1991, ένας άνθρωπος με βλέμμα καλλιτεχνικό, ο Κάρολος Καμπελόπουλος, κατάφερε να αποκτήσει και τις τέσσερις κατοικίες που προέκυψαν από το παλιό μοναστήρι. Με δικά του έξοδα ξεκίνησε την αναστήλωσή του, με σεβασμό και σπάνια αφοσίωση. Η αποκατάσταση βασίστηκε σε μια γκραβούρα του 17ου αιώνα, αλλά και στο πολύτιμο έργο του Ενετού αρχαιολόγου Τζουζέπε Τζερόλα, ο οποίος το 1900 είχε σταλεί στην Κρήτη από το Ινστιτούτο Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών της Βενετίας με εντολή να τεκμηριώσει φωτογραφικά και να καταγράψει τα ενετικά μνημεία του νησιού πριν χαθούν για πάντα.

Ο Κάρολος Καμπελόπουλος δεν δημιούργησε ένα μουσείο με τη συμβατική έννοια του όρου. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της περιήγησής μου, νιώθω σαν να έχω βρεθεί στα παρασκήνια μιας παράστασης. Είναι σαν να είσαι σε ένα καμαρίνι λίγο πριν ανοίξει η αυλαία. Κάθε αντικείμενο γύρω μου μοιάζει να περιμένει να σου διηγηθεί τη δική του ιστορία. 

Ο ίδιος εξελίχθηκε με τα χρόνια σε παθιασμένο συλλέκτη, και αυτό αποτυπώνεται με εντυπωσιακό τρόπο σε κάθε όροφο της εμβληματικής κατοικίας. Η αισθητική του δεν υπακούει σε κάποια μουσειακή λογική. Είναι περισσότερο θεατρική, προσωπική και βαθιά συναισθηματική.

Ανάμεσα στις προτομές, ξεχωρίζει ένας αφηρημένος Μινώταυρος, ενώ λίγα βήματα πιο πέρα στέκεται μια Νίκη της Σαμοθράκης. Το βλέμμα, μεταξύ άλλων, μαγνητίζει το κρεβάτι της Μαντάμ Ορτάνς, ενώ σε μια γωνία συναντά κανείς προτομές του Κωνσταντίνου Καβάφη και τεράστια πορτρέτα ζωγραφικής, π.χ. της Άννας Μαρίας Λουίζας της Ορλεάνης, φιλοτεχνημένα από τον Fernand Léger, τον ίδιο πορτρετίστα που απαθανάτισε τον Λουδοβίκο ΙΔ΄. Ανάμεσα σε πίνακες, κοστούμια και ετερόκλητες μνήμες ξεπροβάλλει και ένα σπάνιο αντίτυπο της Αγίας Γραφής του 1670.

«Εδώ, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κάθε αντικείμενο, κάθε γωνιά, είναι μια σκηνογραφία ζωής. Μια ιδιότυπη προσωπική βιογραφία, γραμμένη όχι με λέξεις, αλλά με υφές, σχήματα, σκιές και φως», μου λέει κατά τη διάρκεια της ξενάγησης η Στέλλα Κουτσουπάκη. Καθώς η περιήγηση συνεχίζεται, μου αφηγείται ένα ακόμα στιγμιότυπο από τη ζωή του, μια ιστορική λεπτομέρεια. 

Ήταν εκείνος που επιμελήθηκε την περιβόητη τότε αλλαγή στην εμφάνιση της Δήμητρας Λιάνη, στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη με τον Ανδρέα Παπανδρέου για το «Βήμα». 

Ήταν μια στιγμή που δεν σημάδεψε απλώς την εικόνα της αλλά δίχασε και μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Λίγες ημέρες αργότερα, έλαβε μια ευγενική κάρτα από τον Ανδρέα και τη Δήμητρα που του έγραφαν: «Στον Κάρολο, με αγάπη».

Οι χώροι είναι ασφυκτικά γεμάτοι από αντικείμενα τέχνης. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι θησαυροί που είχε στο σπίτι του στο Παρίσι και έχουν μεταφερθεί πλέον στα Χανιά ήταν τόσο σημαντικοί που οι ασφαλιστικές τότε του είχαν ζητήσει 6.400.00 δραχμές για το ασφαλίσουν.

Στον πρώτο όροφο της κατοικίας ο επισκέπτης βλέπει εργαλεία κομμωτικής από έναν ολόκληρο αιώνα παρατεταγμένα δίπλα σε περούκες εποχής, σπάνιες γκραβούρες, λιγοστά αλλά πολύτιμα τεκμήρια από διεθνείς όπερες. Τα έπιπλα θυμίζουν αθηναϊκά σαλόνια παλιάς κοπής· τραπέζια βαριά με ξυλόγλυπτα φινιρίσματα και κάδρα που ίσως κάποτε στόλιζαν κάποιο salon de beauté στο Παρίσι των ’50s. 

Ο ειδικά διαμορφωμένος εκθεσιακός χώρος του κομμωτηρίου λειτουργεί σαν μικρό σκηνικό. Εκεί συναντά κανείς χτενάκια, καθρέφτες, φωτογραφίες διασήμων με περίτεχνα χτενίσματα, παλιά έπιπλα κομμωτηρίου αλλά και τεκμήρια από σκηνές όπερας, εκδόσεις, γαλλικά λευκώματα. Παράλληλα, εκτίθενται έργα του ίδιου του Καρόλου Καμπελόπουλου, όπως γλυπτά, ζωγραφικά έργα και μονοτυπίες. 

 

Ο δεύτερος όροφος αποκαλύπτει ένα διαφορετικό πρόσωπο της συλλογής, διότι εδώ το προσωπικό βλέμμα του Καμπελόπουλου εκτείνεται στον παγκόσμιο εικαστικό χάρτη. Η ιδιωτική του συλλογή καλύπτει ένα τεράστιο χρονικό και αισθητικό φάσμα: από φουρούσια και γκραβούρες του 16ου αιώνα και ένα σπάνιο polychrome άγαλμα μέχρι γλυπτά, πίνακες και εννοιολογικά έργα από τον 17ο έως και τον 20ό αιώνα, αλλά και πειραματικές, μεικτές τεχνικές του σήμερα.

 Οι Τσαρούχης, Φασιανός, Εγγονόπουλος, Γεωργιάδης, Παύλος, Μόραλης, Τakis, Αλεξάκης συναντούν τους Jean Cocteau, Delaunay, Giacometti, Moirignot, Fernand Léger, Jacques-Louis David, Jean Delpech, Pourbaix, Tremblay, Le Moult, Niki de Saint Phalle, Silvano «Nano» Campeggi και πολλούς άλλους σε μια διασταύρωση οραμάτων, υλικών και πολιτισμών.

Η εμπειρία ολοκληρώνεται με τη βιβλιοθήκη στον τελευταίο όροφο. Βιβλία τέχνης, αρχιτεκτονικής, ιστορίας και πολιτισμού, που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα και έπειτα· σπάνιες εκδόσεις στην ελληνική, τη γαλλική και την αγγλική γλώσσα, τοποθετημένες σε ράφια που μυρίζουν κερί και παλιό χαρτί. Είναι μια βιβλιοθήκη όχι μόνο για μελέτη αλλά και για περισυλλογή.

Το ωραιότερο, ωστόσο, σημείο του σπιτιού για μένα είναι το παλιό Χαμάμ. Ο Κάρολος το έχει μετατρέψει σ’ ένα ιδιόμορφο εικονοστάσι με λατρευτικά έργα τέχνης, καλύπτοντας ένα χρονικό φάσμα από τον 15ο αιώνα έως σήμερα. Εκεί, δίπλα στο φως που μπαίνει διακριτικά από τον θόλο, αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει προσωπική λατρεία. Όχι μυστικιστική αλλά καλλιτεχνική. Κάθε χώρος εδώ είναι μια προσεκτικά τοποθετημένη ανάμνηση. Στον έναν τοίχο, η Κάλλας σε μια προσωπογραφία. Δίπλα της, επιρροές από Giacometti και Moirignot.

Πιο κάτω, βαριά έπιπλα, κορνίζες μπαρόκ, πορσελάνες και εικόνες, όλα τοποθετημένα έτσι ώστε να αφηγούνται όχι απλώς τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά το πάθος του για τη μορφή, για το σώμα, για την αφή.

 Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Φιλοτέχνησα το πορτρέτο της Μαρίας Κάλλας, του Νίκου Καζαντζάκη, του Ρίτσου και πολλά άλλα. Είμαι αυτοδίδακτος ζωγράφος, γλύπτης, όπως και κομμωτής. 

Η αγαπημένη μου τέχνη είναι η κομμωτική, την οποία έμαθα σκουπίζοντας στα κομμωτήρια του Καΐρου, όπου και γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ’30».

Ο Καμπελόπουλος γνώριζε επτά ξένες γλώσσες, λάτρευε την όπερα, τα ταξίδια, το διάβασμα και την ποίηση. Η φιλοσοφία του είναι αποτυπωμένη σε ένα ρητό: «Ο καλλιτέχνης εμπνέεται συνεχώς και πρέπει να είναι ένας ακούραστος εργάτης. 

Όσο εργάζεται κανείς, δεν γερνάει». Λίγο πριν την αποχαιρετήσω, η Στέλλα Κουτσουπάκη θα μου πει, σχεδόν ψιθυριστά, με βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό του χώρου: 

«Ο Κάρολος άφησε μια πλούσια παρακαταθήκη στον χώρο της τέχνης, εδώ, στην πόλη των Χανίων που τόσο αγάπησε. Ένα πολιτισμικό κόσμημα που θα συζητηθεί τα επόμενα χρόνια».

Και δεν έχει άδικο. Το Μοναστήρι του Καρόλου δεν είναι απλώς ένας μουσειακός χώρος αλλά μια ξεχωριστή κοιτίδα πολιτισμού που συνδέει την προσωπική βιογραφία με την ιστορική μνήμη, την τέχνη με το βίωμα. Κάθε δωμάτιο είναι σχεδιασμένο και διακοσμημένο από τα χέρια του δεξιοτέχνη κομμωτή και χαρισματικού γλύπτη. Αναμφίβολα, είναι μια κατοικία που στέκει ως ζωντανή μαρτυρία μιας άλλης εποχής.

Γιάννης Πανταζόπουλος - https://www.lifo.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΤΟ 2018

Eζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Γλύπτης, χαράκτης, ζωγράφος, κοσμοπολίτης ο Κάρολος Καμπελόπουλος έγινε ευρέως γνωστός μέσα από την κομμωτική τέχνη του, ως κομμωτής διασημοτήτων. Και μπορεί να γύρισε όλο τον κόσμο αλλά αγάπησε τα Χανιά όπου τα τελευταία χρόνια ζει στον πολυχώρο που δημιούργησε σε ένα αναπαλαιωμένο ενετικό κτίσμα στην Χατζημιχάλη Νταλιάνη, το “Μοναστήρι του Καρόλου”.

Από τα ταλαντούχα χέρια του πέρασαν διασημότητες όπως η Μαρία Κάλλας, η Μπριζιτ Μπαρντό, η Κατρίν Ντενέβ, η Αν Κίσινγκερ ενώ μέσα από αυτές γνώρισε προσωπικότητες που ελάχιστοι μπορούσαν: τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον Χένρυ Κίσινγκερ κ.α

Σήμερα έχοντας διανύσει μια διαδρομή 85 ετών ο Κάρολος Καμπελόπουλος “ξετυλίγει” άγνωστες πτυχές της ζωής του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης…

ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ

«Γεννήθηκα στο Κάιρο. Οι γονείς μου ήταν από τη Σμύρνη. Και οι δύο με μεγαλώσανε με τέτοιες ηθικές αρχές και αξίες που μου δώσανε μια δύναμη να αντιμετωπίζω τα πιο δύσκολα πράγματα με ευκολία. To ελληνικό περιβάλλον που υπήρχε εκείνη την εποχή διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, διότι τότε το Κάιρο ήταν σαν ένα μικρό Παρίσι, ένα πέρασμα πολιτισμών από όλα τα μέρη του κόσμου.

Η πρώτη γυναίκα που χτένισα ήταν η γιαγιά μου, Κωνσταντίνα. Ήμουν 9 χρονών.  Ήταν μια γυναίκα πολύ καλλιεργημένη με  νόστο για την πατρίδα. Της λέω: “θα σε κάνω σαν βέρα Ελληνίδα”. Και της έκανα μια… πλεξούδα. Με αγαπούσε πολύ, γιατί εκείνη με μεγάλωσε. Το όνομα Παναγιώτης εκείνη μου το έδωσε. Επειδή είχε έναν γιο ο οποίος μετά την Καταστροφή της Σμύρνης έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος, τον λέγανε Παναγιώτη. Και για αυτό η γιαγιά μου μου έδωσε το ίδιο όνομα. 

Στην βάφτιση, υπήρχε ένα έθιμο να ρίχνουν λίγη ζάχαρη στην κολυμπήθρα για γλυκιά ζωή. Όμως από την χαρά της η γιαγιά μου, της ξέφυγε και της έπεσε ένα κιλό ζάχαρη μες την κολυμπήθρα. Για αυτό έλεγε ότι έγινα… γλυκός σαν ζαχαρωτό».

ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ

« Έζησα πράγματι μια γλυκιά ζωή. Από 14 χρονών χτένιζα χορεύτριες στην Όπερα του Καΐρου κι έπειτα όλες τις Αιγύπτιες Πριγκίπισσες. Το 1944  πήγα στο Παρίσι. Πρώτη δουλειά στην L’Oreal που είχε κομμωτήρια μέσα. Εκεί γνώρισα τον ιδρυτή της L’Oreal Eugène Schueller ο οποίος παρά τα αμύθητα πλούτη του ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος και βοηθούσε πολύ τους νέους κομμωτές. 

Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο άλλωστε ήμουν ο μόνος που μιλούσε 7 γλώσσες: Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Ελληνικά και Αραβικά. Έπειτα συνεργάστηκα με τον Fernand Aubry- που καθιέρωσε στο μακιγιάζ το περίφημο «Μάτι του Ελαφιού». Εκεί έμαθα πώς με το μακιγιάζ, να μεταμορφώνω τις γυναίκες. Για μένα δεν υπάρχει άσχημη γυναίκα. Η κάθε γυναίκα έχει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά εάν τα βρει και τα αναδείξει θα φανεί η ομορφιά της. 

Αργότερα αποφάσισα να πάω και να ζητήσω δουλειά στο διάσημο ινστιτούτο ομορφιάς των αδελφών Carita, που απελευθέρωσαν τις γυναίκες από τις μπούκλες. Ήταν το πρώτο κομμωτήριο στο Παρίσι. Κι εγώ στην ζωή μου ήθελα πάντα να είμαι με τους πρώτους. Πήγα, λοιπόν μια μέρα στο γραφείο της Carita, για να ζητήσω εργασία. Ήμουν 25 χρονών και πολύ εμφανίσιμος. Εκεί μίλησα με τις αδερφές Carita, η μία ήταν η καλλιτέχνις και η άλλη ήταν αυτή που διέθετε επιχειρηματικό μυαλό. Μου απήντησε ότι θα με προσλάμβανε μόνο και μόνο για το θράσος μου να πάω να ζητήσω δουλειά, χωρίς να με έχει προηγουμένως συστήσει κάποιος. Μου έκαναν συμβόλαιο με έναν βασικό όρο: ότι δεν θα συνάψω ποτέ προσωπική σχέση με πελάτισσα. Δεν το τήρησα αλλά… δεν το έμαθε ποτέ! Έτσι, ξεκίνησε η καριέρα μου στην Carita το 1960 και κράτησε για τριάντα χρόνια. Αλλά περάσανε σαν να ήταν 3 μήνες…

Για μένα η πιο όμορφη γυναίκα είναι αυτή που συνδυάζει ομορφιά και εξυπνάδα. Μια πολύ όμορφη και έξυπνη γυναίκα που μου έκανε εντύπωση, ήταν η σύζυγος του Αμερικανού πολιτικού, ακαδημαϊκού και συγγραφέα Χένρι Κίσινγκερ. Ήταν πολύ όμορφη, μορφωμένη – μιλούσε 5 γλώσσες- και απλός άνθρωπος. Ο Κίσινγκερ όμως ήταν πολύ…γυναικάς. ‘Έπειτα γνώρισα την κόρη του ιδρυτή της L’ Oreal Liliane Bettencourt για την οποία αργότερα ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο και ο λόγος ήταν η κληρονομιά της.  Στην Carita γνώρισα την Μαρία Κάλλας και μαζί τον Αριστοτέλη Ωνάση. Η Κάλλας ήταν μια γυναίκα που ήξερε τι ήθελε, είχε μεγάλη αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, κατάφερε από 150 κιλά να γίνει αδύνατη. Ήταν πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Ο Ωνάσης αντιθέτως είχε πολλά κόμπλεξ… Αδίστακτος».

Ο ΕΡΩΤΑΣ

« Στην ζωή μου ερωτεύτηκα πολύ μια γυναίκα και απέκτησα μαζί της μια κόρη.  Ήταν ένας μεγάλος έρωτας. Εγώ έφευγα το βράδυ με το τελευταίο αεροπλάνο από το Παρίσι για το Λονδίνο όπου ζούσε για να είμαι μαζί της έστω για ένα βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί ήμουν πάλι στο Παρίσι στη δουλειά μου. Ήταν συγγραφέας, όμορφη, έξυπνη, καλή, απλή, τα είχε όλα. Η κόρη μας έχει μοιάσει στην μητέρα της, ε κι από εμένα κάτι έχει πάρει από την ομορφιά μου. Πέθανε νωρίς, από αρρώστια και με στεναχωρεί να μιλάω για αυτό… Η κόρη μας Μπετίνα, είναι σήμερα 40 χρονών και ζει στην Αμερική. Ασχολείται με την Πολιτική».

ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΑ ΧΑΝΙΑ

«Ποτέ μου δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά, παρά το ότι κέρδισα πάρα πολλά από την εργασία μου. Για μένα το χρήμα είναι το να μην σκέφτεσαι δεύτερη φορά όταν χρειάζεται να αγοράσεις κάτι. Ο κόσμος, δυστυχώς, τώρα, ζει για τα λεφτά. Ενώ θα έπρεπε να ζει για την ανθρωπότητα. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι.

Θέλω να με θυμούνται ως Καλλιτέχνη. Αγάπησα τα Χανιά μέσα από τους ανθρώπους τους. Οι άνθρωποι εδώ έχουν μια απλότητα και πιστεύουν σε κάτι. Έχουν πίστη. Κι αυτό εμένα μου αρέσει. Γι αυτό επέλεξα στην Χατζημιχάλη Νταλιάνη να αναπαλαιώσω το ενετικό μοναστήρι μετατρέποντας το σ’ ένα πολυχώρο πολιτισμού.

Σήμερα είμαι 85 χρονών. Αν γυρνούσα στην αρχή της ζωής μου δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό. Η μόνη μου επιθυμία είναι να κάνω το Μοναστήρι Ίδρυμα και να βοηθάει οικονομικά μαθητές από άπορες οικογένειες. Γιατί σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να σπουδάσουν και δεν έχουν χρήματα, δεν μπορούν. Πρέπει να δίνουμε οι ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους. Γιατί και εμένα όταν ήμουν νέος, υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν.

Όσο για το μυστικό της ζωής: να έχεις Υγεία και καλούς φίλους. Όνειρα και οι φιλοδοξίες χρειάζονται αρκεί να έχεις αποβάλλει την ζήλια».

πηγη