Ο Στυλιανός Γ. Παττακός από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου

 Ο Στυλιανός Γ. Παττακός (Αγία Παρασκευή Αμαρίου Ρεθύμνου, 8 Νοεμβρίου 1912 – Αθήνα, 8 Οκτωβρίου 2016) ήταν Έλληνας καθαιρεθείς αξιωματικός (υποστράτηγος τεθωρακισμένων) και ένας από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου που διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών (1967-1971) και πρώτος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (1971-1973). 

Μετά την πτώση της δικτατορίας κρίθηκε στη δίκη των πρωταιτίων της Χούντας ένοχος στάσης και εσχάτης προδοσίας για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα και καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1990, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για λόγους ανηκέστου βλάβης της υγείας του.

Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1912 στην Αγία Παρασκευή της επαρχίας Αμαρίου του νομού Ρεθύμνου στην Κρήτη και ήταν τέκνο αγροτικής οικογένειας.Ο ίδιος υποστήριζε πως η οικογένειά του καταγόταν από κλάδο του βυζαντινού οίκου των Σκορδιλών. 

Φοίτησε αρχικά στη Σχολή Υπαξιωματικών και εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων το 1934, από όπου αποφοίτησε το 1937 με τον βαθμό του ανθυπιλάρχου (ανθυπολοχαγού ιππικού)

Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ως Διοικητής ίλης της 11ης Ομάδος Αναγνωρίσεως της 11ης Μεραρχίας Πεζικού, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Όμηρος» και της Ιερής Ταξιαρχίας.

Έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά, συμμετείχε στον Εμφύλιο Πόλεμο ως Διοικητής της ίλης αρμάτων μάχης Κένταυρος, σε αρκετά σημεία της Βόρειας Ελλάδας και παρασημοφορήθηκε μεταξύ άλλων με τρία αριστεία ανδρείας, επτά πολεμικούς σταυρούς και δύο μετάλλια εξαίρετων πράξεων. 

Στη συνέχεια σπούδασε στη Σχολή Πολέμου και κατάφερε να φτάσει μέχρι τον βαθμό του ταξιάρχου. Το 1964 ανέλαβε τη διοίκηση Τεθωρακισμένων του Β΄ Σώματος Στρατού στη Βέροια[8] και μερικούς μήνες πριν το Πραξικόπημα τη διοίκηση του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων με έδρα το Γουδή

Συμμετοχή στη Χούντα

Ο Παττακός φέρεται να προσχώρησε οριστικά στην ομάδα των πραξικοπηματιών κατά τα τέλη του 1966. Κατόπιν υπήρξε με τους Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο, μέλος της τριμελούς ηγετικής ομάδας που πρωτοστάτησε στην εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.

Όπως και η υπόλοιπη ηγετική ομάδα, ο Παττακός είχε σχέση με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ενώ ο ίδιος είχε εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ. Στο επιχειρησιακό κομμάτι του πραξικοπήματος, ο ρόλος του Παττακού ήταν υψίστης σημασίας καθώς ως Διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων ήλεγχε τις μονάδες των τεθωρακισμένων που ήταν απαραίτητες για την κατάληψη της Αττικής. 

Είχε μετατεθεί στη συγκεκριμένη θέση τον Οκτώβριο του 1966. Επίσης, τις παραμονές του πραξικοπήματος, φρόντισε με την αδιάλλακτη στάση του να κάμψει τους τελευταίους ενδοιασμούς των υπόλοιπων συνωμοτών.

Τον Απρίλιο του 1967, μετά την επικράτηση του πραξικοπήματος ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών. Με δικές του ενέργειες, γκρεμίστηκε το 1970 ο ναός του Σωτήρος (San Salvatore) ή Βαλιδέ Τζαμί, σημαντικό μεσαιωνικό μνημείο του Ηρακλείου, το οποίο χτίστηκε τον 13ο αιώνα ως ρωμαιοκαθολικός ναός γοτθικού τύπου και μετατράπηκε επί Τουρκοκρατίας σε τζαμί και αργότερα σε σχολείο.

Το 1971 τοποθετήθηκε στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, εξέλιξη που οδήγησε στην αποδυνάμωσή του.Διατηρήθηκε στο συγκεκριμένο αξίωμα μέχρι το 1973.

Μετά την πτώση της χούντας Ιωαννίδη και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, συνελήφθη στις 23 Οκτωβρίου 1974 και μεταφέρθηκε στην Κέα, ενώ στις 20 Ιανουαρίου 1975 προφυλακίστηκε. Στη Δίκη που ακολούθησε, το Πενταμελές Εφετείο υπό την προεδρία του Γιάννη Ντεγιάννη τον έκρινε ένοχο στάσης και εσχάτης προδοσίας και τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από την πολιτική εξουσία. Κατόπιν, καθαιρέθηκε με Προεδρικό Διάταγμα από τον στρατιωτικό του βαθμό. 

Το 1983 ζήτησε την επανάληψη της δίκης του, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε από τον Άρειο Πάγο.Στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 αποφυλακίστηκε «λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του» με την υποχρέωση να παρουσιάζεται ανά 15 ημέρες στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του και ανά 5 μήνες στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων.

Ήταν νυμφευμένος από το 1940 με τη Δήμητρα Νικολαΐδου, κόρη του Νικολάου Νικολαΐδη, σύμβουλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η οποία απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2013 από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 90 ετών. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο κόρες, τη Ρόζα Μεϊντάση (1946), σύζυγο του μηχανικού Ανδρέα Μεϊντάση και τη Ρένα Παύλου (1949), καθώς και 5 εγγόνια. 

Έχοντας τα τελευταία χρόνια εξαιρετικά κλονισμένη υγεία και όντας κατάκοιτος, τυφλός και ανήμπορος να ανταπεξέλθει στα προς το ζην, ενώ είχε χρειαστεί πριν από λίγα χρόνια να βάλει και βηματοδότη πέθανε το πρωί του Σαββάτου 8 Οκτωβρίου 2016 στο σπίτι του, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, σε ηλικία 103 ετών.

Δύο ημέρες νωρίτερα, στις 4:00 τα ξημερώματα της Πέμπτης 6 Οκτωβρίου, τρεις άγνωστοι που είχαν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους, παραβίασαν την πόρτα της μονοκατοικίας όπου διέμενε στην οδό Σερβών 15 στα Κάτω Πατήσια, η οποία ήταν προίκα της γυναίκας του και αφού ακινητοποίησαν την αλλοδαπή οικιακή βοηθό, έκλεψαν κοσμήματα, συλλεκτικά νομίσματα και αναμνηστικά μετάλλια. Ωστόσο ο ίδιος δεν αντιλήφθηκε το περιστατικό, καθώς κοιμόταν.

Η σορός του έφτασε με το πλοίο γραμμής στη Σούδα, την Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016 και μεταφέρθηκε στις 11:00 το πρωί στη γενέτειρά του, όπου και κηδεύτηκε το μεσημέρι στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Αμαρίου. Το παρών στην κηδεία έδωσε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, καθώς και άλλα στελέχη του κόμματος.

Παρέμεινε αμετανόητος μέχρι το τέλος της ζωής του και ισχυριζόταν ότι η Χούντα έσωσε την Ελλάδα από σχεδιαζόμενη σοσιαλιστική Δικτατορία του Ανδρέα Παπανδρέου που θα έβαζε το Κράτος στο Ανατολικό Μπλοκ. Επίσης υπεραμύνθηκε των πεπραγμένων της δικτατορίας υποστηρίζοντας ότι εκείνη έφερε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό σε πολλά σπίτια και ότι προχώρησε σε πολλά δημόσια έργα. 

Παράλληλα αρνιόταν κατ' επανάληψη ότι έγιναν βασανισμοί πολιτικών κρατουμένων επί Χούντας, με εξαίρεση τις περιπτώσεις του Αλέξανδρου Παναγούλη και του Σπύρου Μουστακλή, οι οποίοι κατά δήλωση του Παττακού «Τα ήθελαν και τα έπαθαν». 

Σε μια συνέντευξη που έδωσε ο Παττακός στην τηλεοπτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρίστου Βασιλόπουλου Μηχανή Του Χρόνου, είπε ότι και οι εξόριστοι στη Γυάρο μπορούσαν να φάνε αστακό, αρκεί να βουτούσανε στη θάλασσα να τον πιάσουν.

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Παττακός σε συνεντεύξεις του είχε κατ' επανάληψη δηλώσει ότι δεν είχε μετανιώσει για τις πράξεις και απόψεις του. Μεταξύ άλλων, υποστήριξε ότι σωστά εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης διότι ήταν Κατάσκοπος, ενώ κατηγόρησε και την μεταπολιτευτική Δημοκρατία

«Ο Μπελογιάννης ήτο ένας σκληρός Κομμουνιστής ο οποίος είχε ενεργό ρόλο στη σφαγή του Μελιγαλά το 1944. Του εδώθη το φωτοστέφανο του ήρωα και του λαϊκού αγωνιστή, ενώ ήτο ένας Κομμουνιστής που μαζί με την οργάνωσή του ενεργούσε κατασκοπευτικώς υπέρ του Ανατολικού Μπλοκ, υπέρ της Σοβιετικής Ενώσεως

Ήτο προδότης, εφαρμόστηκε ο Νόμος και ο στρατιωτικός κανονισμός και ορθώς εκτελέστηκε. Ο Μπελογιάννης δεν ήτο ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, αλλά ο άνθρωπος με τον ασύρματο. Όταν τον έπιασαν, ασύρματο είχε μαζί του. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης τον εξόντωσε. Τα λένε εξάλλου και οι ίδιοι οι κομμουνιστές σήμερα.»

« Το παρακράτος άρχισε να οργανούται το 1963-64 με Αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου, ευφυέστατο άνθρωπο, ο οποίος όμως ήτο τόσο εγωιστής, τόσο φιλόδοξος που έκανε τεραστία ζημία. Ήτο ο πολιτικός Αρχηγός της παραστρατιωτικής οργανώσεως ΑΣΠΙΔΑ.[...] Δώσαμε αμνηστία σε όλους και έδωσα το Διαβατήριο στον Ανδρέα και στην οικογένεια του και έφυγαν, πήγαν στο καλό. 

Μας άδειασε την γωνιά. Δυστυχώς επέστρεψε το 1981 ως Πρωθυπουργός και κατέστρεψε την Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ έκανε τους Έλληνες τεμπέληδες, διάλυσε την οικονομία μας, κατέστρεψε την νεολαία, την οδήγησε στο βούρκο των ναρκωτικών και άλλαξε τα ήθη της ελληνικής οικογένειας. Το σύνθημά του ήτο η Αλλαγή, ε, τα άλλαξε όλα»

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ