Σαν Τον Κεντάς Τον Έρωτα Σε Κόκκινο Μαντίλι - Της Ζωής Δικταίου

 Μυρτιά και δάφνη σού κεντώ

σε νήμα σμαραγδένιο

στης σκέψης τα χρυσά φτερά

μαντίλι μεταξένιο,

φτερουγιαστέ μου λογισμέ,

στού Αχέροντα το ρέμα

βάρκα η δική μου μοναξιά,

κουπί, ένα σου ψέμα.

Ψηλά μπαλκόνια τής καρδιάς

και τής ψυχής φεγγίτες,

όλα με σημαδέψανε

του φεγγαριού σαΐτες,

στα μάτια φως, στα βλέμματα

αστροφεγγιά το πάθος

και στα κιτάπια του καιρού

ο έρωτας σου, λάθος.

Δε φτάνει μόνο η σκέψη

να γλυκάνει την καρδιά

δε φταίει η αγάπη

όταν ξυπνά σε μια βραδιά,

κι ούτε που τόλμησε

η ψυχή ν’ αναστηθεί

απ' τα κρυμμένα

και στο φως να γεννηθεί.

Σαν τον κεντάς τον έρωτα

σε κόκκινο μαντίλι

παίρνει φωτιά η λαβωματιά

στα σφραγισμένα χείλη.

Του ονείρου δρόμο άπιαστο

ανοίγω να περάσεις

στην αγκαλιά σου να χαθώ,

ποτέ να μη με χάσεις.

Δίχτυα στα πέλαγα του νου

πια δεν απλώνει ο χρόνος

σκούριασε στην παλιά πληγή

το παρελθόν κι ο πόνος

καίγεται απόψε η μοναξιά

με τα δικά σου αστέρια

σ' έχασα, μα δε ξέχασα

ποτέ τα δυο σου χέρια.

Σωπαίνω και χαμογελάς  

στου νου μου τα σκοτάδια, 

μα τα παλιά περάσανε  

κι όσα φιλιά σημάδια

στα χείλη και στα μάτια μου,

αφήσανε οι νύχτες

τα πήραν στο ξημέρωμα

του χρόνου οι λεπτοδείκτες.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα, παραμονή πρωτοχρονιάς 2012