“Οι ήρωες στο Σφακάκι δεν απελευθέρωσαν τα γυναικόπαιδα, απελευθέρωσαν τη συνέχεια του τόπου, των Ανωγείων, των οικογενειών τους”

 Για ενδέκατη χρονιά τελέστηκε μνημόσυνο για τους ήρωες της Μάχης στο Σφακάκι, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Μειντάνι και από τον ιερωμένο του ναού π. Ανδρέα Κεφαλογιάννη. Ο κόσμος βρέθηκε εκεί και άναψε ένα κερί 80 χρόνια μετά προς τιμήν των ανθρώπων που δεν δίστασαν μπροστά στον κατακτητή και πάλεψαν για την ελευθερία τους.

“Για εμάς εδώ στα Ανώγεια το Σφακάκι, ήταν είναι και θα είναι φως υπέρλαμπρο, μιας παρακαταθήκης για ελευθερία σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου.

Μία παρακαταθήκη παράλληλα σεβασμού και σύνεσης.” ανέφερε σε μια αποστροφή του λόγου του στο κήρυγμα του μετά το μνημόσυνο ο πάτερ Ανδρέας Κεφαλογιάννης.

Αναλυτικά όλη η ομιλία του έχει ως εξής:

“Αδέρφια μου συγχωριανοί

και τιμημένοι Ανωγειανοί

από τις πράξεις των γονιών μας και των προγόνων μας.

Στις 7 Αυγούστου 1944, ο Γερμανός λοχίας των SS Γιόζεφ

Ολενχάουερ,

ο γνωστός στον Μυλοπόταμο «Σήφης»

μαζί με τους κατακτητές στρατιώτες του Γ΄Ράιχ και Ιταλούς συμμάχους τους, έρχονται στα Ανώγεια από το Γενί-Γκαβέ,

συλλαμβάνουν 98 γυναικόπαιδα, με σκοπό να τα μεταφέρει στο Ρέθυμνο και από εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας.

 

Εννέα δικοί μας άνδρες, η ομάδα του ΕΛΑΣ Ανωγείων

τους περιμένει στο Σφακάκι.

Ο αιφνιδιασμός πετυχαίνει, ο κατακτητής Σήφης και οι οπλισμένοι κατακτητές χάνουν μέσα από τα χέρια τους τα γυναικόπαιδα.

Γερμανοί και Ιταλοί σκοτώνονται ή αιχμαλωτίζονται

ενώ μήτε μία γυναίκα ή ένα παιδί δεν έπαθαν το παραμικρό.

Μία από τις αιτίες και τα επειδή της ανακοίνωσης του Ολοκαυτώματος, αφορά στην αντίσταση των Ανωγειανών

και στη μάχη στο Σφακάκι.

Όμως τα δικά μας,

τα Ανωγειανά, τα των Κρητών και Ελλήνων ΕΠΕΙΔΗ,

έχουν τεράστια αξία

και σφυρηλατούνται πιότερο από την κάψα, την πυρά, τη λάβα και το θρήνο του Ολοκαυτώματος του τόπου μας.

Όλοι Εμείς,

ΕΠΕΙΔΗ δεν αντέχουμε κανέναν κατακτητή μέσα στα σπίτια και τη γη μας,

ΕΠΕΙΔΗ δεν υπολογίζουμε καμία υποστολή της σημαίας, μας,

ΕΠΕΙΔΗ, ο μόνος που σεβόμαστε και στα μάτια χωρίς φόβο κοιτάμε,

είναι ο θεός μας,

ΕΠΕΙΔΗ ιερό χρέος μας έχουμε την προστασία των οικογενειών μας, των παιδιών και της άφθαρτης γης από κακοσύνες και εγκλήματα,

ΕΠΕΙΔΗ κάθε δυσκολία, μας δένει περισσότερο μεταξύ μας

και

ΕΠΕΙΔΗ έχομε να δώσουμε λόγο στις επόμενες γενιές,

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ και συνεχίζουμε να κρατούμε την ΑΠΟΦΑΣΗ μας,

να μην επιτρέψουμε ποτέ σε κανέναν κατακτητή, της γης μας, των εστιών μας, των ψυχών και των οικογενειών μας,

κατακτητή πνευματικών παρακαταθηκών μας και ιερών κειμηλίων μας,

να μη  φτάσει στον τόπο μας, να μη φθείρει τις σχέσεις μας, να μην πατήσει καταγης την ταυτότητα μας και να μη βιάσει την υπόληψη και την ευθύνη της καταγωγής μας.

Ούτε μία από τις λέξεις αυτές αδέρφια μου δεν αφορά σε εγωισμό ή κακός εννοούμενο τοπικισμό.

Άλλωστε πάντα τα φτερά μας, οι ιδέες μας, η οπτική μας και η πορεία μας είχε ανοικτά μάτια διάπλατα στους ουρανούς του κόσμου

ανοικτά τα φτερά μας και αποδεδειγμένα αγκαλιάζαμε και αγκαλιάζουμε όλο τον κόσμο.

 

Αυτές οι λέξεις δηλώνουν την απόφαση μας να συνεχίσουμε να ζούμε ελεύθεροι σε έναν τόπο τόσο δύσκολο

που όμως

γενιά τη γενιά μέχρι και σήμερα

ο ένας μάθαινε στον άλλο πως δεν πρέπει να τον εγκαταλείψουμε

ή να τον λησμονούμε όταν είμαστε μακριά του.

Οι ήρωες στο Σφακάκι δεν απελευθέρωσαν τα γυναικόπαιδα.

Απελευθέρωσαν τη συνέχεια του τόπου, των Ανωγείων και των οικογενειών τους.

Απέδειξαν πως καμία σφαίρα δεν είναι ικανή να κάμψει την ωραιότητα της λευτεριάς

με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε.

80 χρόνια από τη μάχη στο Σφακάκι και αργότερα από το Ολοκαύτωμα, εμείς συνεχίζουμε να φυτεύουμε τη γη μας,

να τυροκομούμε, να συντροφεύουμε τα κοπάδια μας στον Ψηλορείτη,

να τραγουδούμε, να αγαπάμε, να γεννούμε τα παιδιά μας,

και μέσα από τις τόσες και τόσες δυσκολίες, να γονατίζουμε για να προσευχηθούμε και όχι επειδή εγκαταλείψαμε.

Σε μία εποχή όπου μας θέλει σκυφτούς ανίκανους και με τελματωμένη τη θέληση για ζωή και ελπίδα,

εμείς συνεχίζουμε με πάθος και ορμή να είμαστε για πολλούς το παράδειγμα,

του πως είναι ένας τόπος όταν τον αγαπάς και τον αναδεικνύεις στα πέρατα με τις πράξεις σου και τα αποτελέσματα σου.

 

Εμείς ως Ανωγειανοί, που όπως όλος ο κόσμος έχουμε και τις δύσκολες γκρίζες στιγμές μας,

διατηρούμε το βασικό μας εφαλτήριο για την κάθε μέρα

που δεν είναι άλλο από το ότι μπορούμε

στις πλατείες μας, στις ενορίες μας και στις αυλές των σπιτιών μας να συνυπάρχουμε όλοι μαζί.

 

Δε με φοβίζουν και μη σας φοβίζουν αδέρφια μου

όλα όσα η νέα εποχή φέρνει και μάλιστα με ταχύτητες απειλητικές.

 

Κάθε νέα εποχή την ορίζει ο κάθε άνθρωπος μέσα του,

ο κάθε χριστιανός έχει τα όπλα του αλλά και ο κάθε αμελής στην πίστη μας

έχει όλους εμάς που δεν τον ξεχνάμε από την προσκομιδή και την προσευχή μας.

 

Είμαστε παιδιά όχι ενός κατώτερου αλλά ενός αληθινού και υπέρτατου θεού που το μόνο που γνωρίζει και διδάσκει είναι η συγχώρεση και η αγάπη.

 

Ανοίγουμε τις ζωές μας, τις πόρτες των σπιτιών μας, τις εισόδους του τόπου μας των Ανωγείων σε όλους….

 

Όμως δε σημαίνει αυτό ότι ξεχνάμε

πως ακόμα και σήμερα έχουμε κατακτητές

οι οποίοι εποφθαλμιούν να μας καταστήσουν σιδηροδέσμιους

οικονομικά, πνευματικά,

προσπαθούν να καταπατήσουν τις αξίες μας και τα ήθη και έθιμα μας,

δεν κάνουν πίσω στο να μας πλανέψουν με την ύλη και τα διαδικτυακά θέλγητρα.

 

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει με το γεγονός που παρακολουθεί ολόκληρη η υφήλιος.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες κάθε τέσσερα χρόνια, αναδεικνύουν μεταξύ άλλων την πορεία της ανθρωπότητας, μέσω ανθρώπων που τα δίνουν όλα για όλα, με στόχο να υψωθεί η σημαία της πατρίδας τους στον παγκόσμιο ιστό της επιβράβευσης.

 

Η φυσική εκτόνωση του Αθλητή από τον Καναδά, στους Ολυμπιακούς του Παρισιού,

ο έμετ@ς που αποθανατίστηκε σε ένα κλικ φωτογραφικής μηχανής και ταξίδεψε στα πέρατα της οικουμένης, αξίζει να μας προβληματίσει,

όχι για την ποιότητα των νερών του ποταμού Σηκουάνα,

αλλά για όσα προβάλλονται και αναδεικνύονται μέσα από τις ερμηνείες και τις παρερμηνείες, των νέων δεδομένων που σκιαγραφούν, σε πρώτο χρόνο, την νέα πραγματικότητα των κοινωνιών.

 

Στην εποχή της ΑΙ της τεχνητής νοημοσύνης, και των συνθηκών παγκόσμιας ανασφάλειας και ταραχής των κατοίκων αυτού, του τόσο ταλαιπωρημένου κόσμου, ε

ίναι σίγουρα ήττα, για τον άνθρωπο που αγωνίστηκε και αγωνίζεται για τα βασικά του ανθρώπινα δικαιώματα.

Ήττα, το να βλέπει ότι λιώνει η θωράκιση του, θεσμική και ουσιαστική, στο σήμερα

όπου αν μη τι άλλο,

οι κοινωνίες έχουν ανάγκη την ομόνοια, τη συνύπαρξη και την ενότητα.

 

Την ίδια ώρα που ο άνθρωπος αυτός,

ο πολίτης αυτός, ο αγωνιστής αυτός,

δίνοντας ακόμα και το αίμα του, θυσιάζοντας ακόμα και την οικογένεια του, περιμένει τη δικαίωση του, να ζήσει δηλαδή, σε μία κοινωνία χωρίς αντιπαλότητες, φρικαλεότητες, συνθήματα και βίαιες ματιές.

 

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, έφερε στην καθημερινότητα των περισσοτέρων υμών, την αδιαφορία και τη λήθη, για όλα όσα κατακτήθηκαν.

 

Με αποτέλεσμα σήμερα πια, οι ίδιοι που νιώσαμε τους αγώνες για την επικράτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που διδαχτήκαμε τους αγώνες γενεών πίσω στο χρόνο, από εμάς,

 

να πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερού, από το μίξερ διεκδίκησης δικαιωμάτων, τα οποία ως ξένα στις κοινωνίες μας, ούτε συζητήθηκαν, ούτε κουβεντιάστηκαν,

μήτε δέχτηκαν τη βάσανο της επικοινωνίας μέσα από τη λογική.

 

Ελάχιστοι είναι όσοι δεν κουβεντιάζουν τα θέλω και τα πρέπει που αφορούν σε νέα δικαιώματα και αναγνώριση ενός ειλικρινούς και ανθρώπινου διαλόγου.

 

Οι περισσότεροι, στηρίζουμε τη δημοκρατία της έκφρασης και το να ανοιχτεί όλη η τράπουλα όλων των δικαιωμάτων σε αυτό τον κόσμο.

 

Απλά τα δικαιώματα των δικαιωματιστών, επιβάλλονται και θα επιβάλλονται ολοένα και πιο “βίαια”, μέχρις ότου, η νομοτέλεια να αναλάβει τα ηνία, ώστε να οδηγήσει την ισορροπία στο δρόμο που της πρέπει.

 

Μέχρι τότε, όσο διακρίνουμε ότι επικρατεί η απάθεια και ο εμπαιγμός, τόσο να αναμένουμε τη γιγάντωση της ορμής της νομοτέλειας.

 

Σε αυτές τις συνθήκες για εμάς εδώ στα Ανώγεια το Σφακάκι, ήταν είναι και θα είναι φως υπέρλαμπρο, μιας παρακαταθήκης για ελευθερία σε κάθε τομέα της ζωής του ανθρώπου.

Μία παρακαταθήκη παράλληλα σεβασμού και σύνεσης.

 

Απόδειξη πως μέσα από τον κοινό αγώνα και όχι τον εγωκεντρισμό, μπορούμε να περάσουμε στο αύριο χωρίς βαρύς τραυματισμούς.

 

Όλα αυτά, ας τα διδάξουμε στα παιδιά μας, στους νιους και τις κόρες μας, ας τους δείξουμε μέσα από τα παραδείγματα την ιστορία μας και την αλήθεια μας

πως αξίζει δηλαδή να είσαι άνθρωπος

και όχι δούλος των στιγμών, των παθών και του σκότους.

 

 

Να είστε όλοι σας δυνατοί και ενωμένοι ο ένας με τον άλλον.

 

Τιμή και δόξα στους ήρωες μας

 

ο θεός μαζί σας αδέρφια μου.”

 

Φωτογραφίες: Ολυμπία Σφυρή Μπαγκέρη