Δεν έχω οξυγόνο - του Κωστή Μουδάτσου

 Γράφει ο Κωστής Μουδάτσος

-ΠΑΡΕ ΜΕ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙΣ!

-ΔΕΝ ΕΧΟΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ!

Μας πληροφορούν τόσα όσα πρέπει να γνωρίζομε για να καταλαβαίνομε όσα μας λένε. Όχι όσα χρειαζόμαστε για να αμφισβητούμε όσα μας λένε. Όλα μπορεί να τα ξεπεράσει ο άνθρωπος εκτός από ένα! Σαν ο γονέας χάσει το παιδί του τότε η τραγική απώλεια δεν ξεπερνιέται σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. 

Πενηνταεφτά παιδιά χάθηκαν με οδυνηρό τρόπο εξαιτίας τραγικών ελλείψεων ώστε να συγκρουστούν δυο τρένα στην ίδια γραμμή με αντίθετη φορά. Αν λειτουργούσαν τα συστήματα τηλεδιοίκησης, αν ήταν σωστά οργανωμένες οι υπηρεσίες τέτοιο τραγικό γεγονός θα είχε αποφευχθεί.

Στο Παγοποιείον. Στο χώρο μας το παρελθόν συναντάει το παρόν. Στο παρόν διαμορφώνουμε το μέλλον. Ανανεωθήκαμε και σας περιμένουμε για να σπάσουμε μαζί τον πάγο. Απολαύστε το καφέ, το ποτό ή το φαγητό σας και γίνετε και εσείς μέρος της ιστορίας μας.

Ανάλαβε κάποιος την ευθύνη; ΟΧΙ! Αποσβολωμένη η κοινωνία παρακολουθεί εδώ και δυο χρόνια τις εξοργιστικές ενέργειες και συμπεριφορές των υπευθύνων. Ανόητες δηλώσεις και πράξεις πολιτικών προϊσταμένων, υπουργών και κυβερνητικών παραγόντων και του πρωθυπουργού. Ανόσιες ενέργειες που οδηγούν σε πράξεις με σκοτεινά κίνητρα.

Οι γονείς και οι συγγενείς υποφέρουν και για την απώλεια των παιδιών τους αλλά και για να βρει δικαίωση η μνήμη τους. Η μάνα, ο πατέρας, ο συγγενής, ο φίλος και όσοι σώθηκαν από το έγκλημα των Τεμπών μαζί με το λαό διαδηλώνουν ειρηνικά απαιτώντας Δικαιοσύνη και Φως! Οι φωνές των παιδιών μας στοιχειώνουν, «Δεν έχομε Οξυγόνο!» κι αυτό είναι το κυρίαρχο σύνθημα.

Ο κόσμος συμμετέχει στις κινητοποιήσεις μαζικά γιατί είναι αγανακτισμένος με όσα βλέπει και ακούει από τους κυβερνητικούς και κάθε λογής παράγοντες.

Οι πολίτες διαδηλώνουν ειρηνικά με λαϊκό αίτημα την Δικαιοσύνη και την απονομή ευθυνών στους υπευθύνους. Αλλοίμονο κύριοι εάν η απονομή της Δικαιοσύνης προκαλεί αποσταθεροποίηση. Αλλοίμονο εάν οι γονείς με τους πολίτες δεν βλέπουν να αποδίνεται Δικαιοσύνη για τα αδικοχαμένα παιδιά τους! Το αίτημα των γονιών είναι πάνδημο αίτημα! Το αίτημα ώστε να μην υπάρξει συγκάλυψη αποτελεί πανλαϊκό αίτημα! Η εξαπάτηση, η ατιμωρησία και η συγκάλυψη είναι αποσταθεροποίηση για την Δημοκρατία.

Η συμμετοχή των πολιτών στις λαϊκές κινητοποιήσεις τη Παρασκευή 28 του Φλεβάρη είναι συμβολή στην απονομή της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας!

Κατεβαίνομε στην συγκέντρωση στη Πλατεία Ελευθερίας στις 11.00 έχοντας στη μνήμη μας τη σύγκρουση των τρένων του θανάτου, την έκρηξη, τις απελπισμένες κραυγές, τους σκληρούς θανάτους, το πόνο των γονιών, τη δικαίωση στη μνήμη των αδικοχαμένων νέων και την τιμωρία των υπευθύνων και όλων των ενόχων. Η σύγκρουση των δυο τρένων είναι το έγκλημα των Τεμπών. Καθημερινά αποκαλύπτονται στοιχεία και ντοκουμέντα, πράξεις κι ενέργειες εγκληματικών διαστάσεων για τις προσπάθειες συγκάλυψης! Κι ακόμη δυο χρόνια μετά το τραγικό γεγονός δεν έχομε ακόμη τηλεδιοίκηση στα τρένα. «Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα 2 χρόνια μετά να κυριαρχούν γκρίζες ζώνες και πολλά ερωτηματικά, όπως η ύπαρξη ή όχι εύφλεκτων χημικών ουσιών στην εμπορική αμαξοστοιχία» αναφέρει ο νομικός εκπρόσωπος των οικογενειών. «Οι ανησυχίες και τα ερωτήματα των συγγενών και των συνηγόρων δεν έχουν πάρει πειστικές απαντήσεις. Με τις πιθανότητες και τις υποθέσεις δεν ησυχάζουν οι συνειδήσεις»

Κατεβαίνομε στις λαϊκές κινητοποιήσεις με σεβασμό στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη αλλά και στο πόνο των γονιών, της μάνας, του πατέρα κι όλων των συγγενών!

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΥΔΑΤΣΟΣ Συγγραφέας – ποιητής

Η Σκιά σου κι Εγώ

Μοιρολογούμουν κι έκλαιγα, μοιρολογώ και λέω

εμίσεψες και μ’ άφησες στους πόνους βυθισμένη

σαν μοναστήρι στις φωτιές σε τόπο κουρσεμένο

κι όπου κοιτάξω μάτια μου, θωρώ τα δυο σου μάτια.

Χάθηκες, σαν ήλιος έδυσες κι εγώ ζω νιώθοντας

τους χτύπους της καρδιάς σου στην καρδιά μου

και μόνο την εικόνα σου έχω στα δυο μου μάτια.

Ανασαίνω και μπαίνεις στην καρδιά μου

κι αστράφτει φως και βρίσκω τον εαυτό μου

νύχτες με νύχτες ξάγρυπνη με τη θύμηση σου

κι οι ρίζες σου στα σπλάχνα μου ριζώνουν πιο βαθιά!

Υπάρχω για να ζω την παρουσία της απουσίας σου

στην μοναξιά μου έρχεσαι, αλμυρά τα δάκρυα μου

και τούτη η αίσθηση θαρρώ πως μας ενώνει.

Σαν ρόδο που μοσκοβολά η μνήμη σου

αναπνέω και το άρωμα σου απλώνεται μέσα μου κι εντός μου

και σαν στα κλαδιά του νου μου περπατάς

μιλώ – μιλώ παραμιλώ, «ο ήλιος είσαι και το φως!»

Αστράφτεις φως, λουσμένη φως

κι αναμένω τη συνάντηση μας καρδούλα μου

γιατί υπάρχω για να ζω την παρουσία της απουσίας σου.

Στη θλίψη της μοίρας μου η μνήμη σου,

αμέτρητες οι ώρες μου στις σιωπές

με την εικόνα σου στους λογισμούς μου,

σαν ήλιος που σβήνει όλα τ’ αστέρια είσαι αγαπημένη!

Δεν θέλω κόσμο να θωρώ, την συντροφιά σου λαχταρώ

γιομίζει φως η φυλακή μου με τη μνήμη σου

κι η παρουσία της απουσίας σου μας ενώνει!

Ο χρόνος παραμορφώθηκε

μα εγώ εσένα φως μου αναζητώ

κι αν συνεχίζω να υπάρχω, υπάρχω,

για να ζω μαζί σου και με ότι άφησες πίσω σου!

Περνούν οι ώρες κι οι στιγμές με τις δικές σου σιωπές,

περνούν και είμαι μόνη μου με τις ψιχάλες των δακρύων μου

και το φως της μορφής σου στις μνήμες μου.

Σε προσκαλώ συνεχώς καρδούλα μου στ’ όνειρο και στη ζωή μου

για να ανασαίνω τη πνοή σου, φως των αμματιών μου,

με τους χτύπους της καρδιάς σου στην καρδιά μου

να νιώθω τη μορφή σου σαν φως από την καρδιά μου να βγαίνει!

(Κωστής Μουδάτσος)