Οι κάμερες ασφαλείας της πλατείας του χωριού Σκαλάνι του δήμου Ηρακλείου

 Στο όμορφο χωριό - προάστιο του δήμου Ηρακλείου η πλατεία του χωριού προσφέρεται για σωματική χαλάρωση στα γραφικά καφενεδάκια και ταβέρνες που την περιβάλουν, αλλά και για οπτική χαλάρωση σε γενιές που τα αυτοκίνητα, οι περαστικοί τα νέα της ημέρας, και το άγνωστο συμβάλουν στην απογευματινή συνάντηση - βεγγέρα.

10 ψυχές του Σκαλανίου που άλλοι έχουν φύγει απο την ζωή και άλλοι ακόμα βεγγερίζουν σε ζεστές παρέες αποτυπώσαμε πρίν απο λίγα χρόνια με τον φωτογραφικό μας φακό.

Η Μαρία του καλπά, η Κούλα του Φανούρη, η Μαρία η χήρα, η Πόπη του Ζουράρη, ο θείος ο Σήφης, η Χαρούλα του Ρουσσάκη, η Δήμητρα του λιανικού, η Μαρίκα του Πρεκατσουνη, ο Αβυσσινος η γυναίκα του, και ο Τσέρι ο σκύλος του Μανώλη του Πατούχα.

Τα παλιά χρόνια μαζεύονταν οι άνθρωποι τα βράδια του χειμώνα σε σπίτια κατά οικογένειες ή κατά γειτονιές και κάνοντας δουλειές του χεριού οι γυναίκες, πίνοντας τη ρακή ή το κρασάκι τους οι άντρες με συνηθισμένο μεζέ τα κουκιά στα κάρβουνα ή στο τηγάνι σαν στραγάλια, περνούσαν την ώρα τους ( δεν υπήρχε βλέπετε η τηλεόραση) λέγοντας καθαρογλωσσίδια (γλωσσοδέτες), ανιώματα (αινίγματα), παραμιές (παροιμίες), ιστορίες (αληθινές ή φανταστικές) για στοιχειά, νεράιδες, φαντάσματα, του πολέμου ή της κατοχής. Ψυχαγωγούνταν μα κι ακόνιζαν το μυαλό τους. Μάθαιναν τα παιδιά, μα κι έτρεμαν από το φόβο τους μη τυχόν και συναντήσουν τις νεράιδες να χορεύουν «στου παπά τ’ αλώνι» ή να πλένουν τα ρούχα τους στο «κακό ρυάκι», όταν τα παίρναν οι γονέοι τους για να τους βοηθήσουν στα νυχτερινά αγώγια.
Βεγγέρες γίνονταν και τα καλοκαίρια μόνο που αυτές γίνονταν κυρίως από γυναίκες και παιδιά και σε υπαίθριους χώρους