Σαν σήμερα 28 Ιουνίου 1985 έφυγε απο την ζωή ο Λάμπρος Κωσταντάρας

 Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (Αθήνα, 13 Μαρτίου 1913 - Αθήνα, 28 Ιουνίου 1985) ήταν αξιοσημείωτος Έλληνας κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη.

Ήταν αδελφός της ηθοποιού Μήτσης Κωνσταντάρα, πατέρας του δημοσιογράφου, συγγραφέα και πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Δημήτρη Κωνσταντάρα και παππούς της Παυλίνας Κωνσταντάρα και του δημοσιογράφου, Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Ο Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην οδό Πλουτάρχου 13 στο Κολωνάκι στις 13 Μαρτίου 1913, σε οικογένεια με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και ρίζες από τη Σινώπη του Πόντου. Αδελφές του ήταν η Αλεξάνδρα Κωνσταντάρα-Κωνσταντοπούλου και η επίσης ηθοποιός Μήτση Κωνσταντάρα, που πέθανε από καρδιά, έξι μήνες μετά τον θάνατο του αδελφού της, στον ύπνο της. 

Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, ήταν αθλητής της ΑΕΚ, τερματοφύλακας στην Β΄ ομάδα την περίοδο 1929-30 και αθλητής στίβου σε άλματα και αγωνίσματα δρόμου ταχύτητας. Το 1930 κατατάχθηκε, μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς τη δική του θέληση, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλίτωσε το Ναυτοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. 

Το 1934 τον έστειλαν -σχεδόν με το ζόρι- στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στη συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε σταδιακά τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση, τον πήρε στη Δραματική Σχολή του, που λειτουργούσε στο παρισινό θέατρο "Ατενέ" (Théâtre de l'Athénée), την οποία ο Κωνσταντάρας τελείωσε αριστούχος και ο Ζουβέ τον προώθησε. Το καλοκαίρι του 1938 ο Κωνσταντάρας επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.

Καριέρα

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 καταγεγραμμένες παραστάσεις διαφόρων έργων, ξένων και ελληνικών. Εμφανίστηκε σε πολλές ελληνικές πόλεις, καθώς επίσης και στην Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη και την Αλεξάνδρεια. 

Η πρώτη του παράσταση στην Ελλάδα ήταν το καλοκαίρι του 1938 με τον θίασο της κυρίας Κατερίνας στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Φ. Μπάρυ και η τελευταία τον χειμώνα του 1978 με τον θίασο Λάμπρου Κωνσταντάρα - Νίκου Ρίζου - Μάρως Κοντού στο μιούζικαλ «Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κώστα Πρετεντέρη. Για τη θεατρική του παρουσία χαρακτηρίστηκε ως ένας «υπέροχος ηθοποιός ρυθμού... (που) είχε σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου.... (με) τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων»

Γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε κυρίως μέσα από τους ρόλους του στον κινηματογράφο και παραμένει ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής και στις νέες γενιές, δεδομένου ότι οι μεγάλες του επιτυχίες εξακολουθούν να παίζονται ασταμάτητα από τα τηλεοπτικά κανάλια.

 Διακρίθηκε στο ρόλο του ώριμου, πλούσιου και γυναικά (Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα, Η βίλα των οργίων, Τι 30, τι 40, τι 50 κλπ.) ή του «πατέρα» αρκετών γνωστών σταρ της εποχής (Η Αλίκη στο Ναυτικό, Χτυποκάρδια στο θρανίο, Υιέ μου, υιέ μου κλπ). 

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σύνολο σε 78 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στη Γαλλία τη δεκαετία του 1930 («Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος», ενώ είναι άγνωστος ο τίτλος της τελευταίας) και σε μία ελληνική ταινία που γυρίστηκε στην Αίγυπτο το 1950, αλλά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία γι' αυτήν. Τελευταία του ταινία ήταν Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ το 1981, σε σενάριο του γιου του Δημήτρη και του δημοσιογράφου Πάνου Τσίρου.

Προσωπική ζωή

Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο το 1945 την επίσης ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον δημοσιογράφο, συγγραφέα και πρώην βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα, ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια: την Παυλίνα (1974) και τον Λάμπρο (1979). Χώρισαν πολύ νωρίς το 1949 αλλά διαζύγιο πήραν μόλις το 1970. Παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1971 τη Φιλιώ Κεκάτου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχοντας πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση λόγω υγείας, τα πέρασε στη Βάρκιζα.

Θάνατος

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας από το 1970 αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Υπέφερε από διαβήτη, αλλά ποτέ δεν πρόσεχε τη διατροφή του. Το 1978 αρρώστησε με διαβητική κρίση, που λίγο αργότερα τον οδήγησε σε ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στην παράσταση, παρέλυσε η δεξιά του πλευρά, επηρεάζοντας κυρίως το χέρι και πόδι (ημιπληγία). 

Μεταφέρθηκε γρήγορα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι υπέστη αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Η υγεία του σταδιακά βελτιώθηκε, όχι όμως τελείως, παρά την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε για να επανέλθει. Χωρίς να έχει αποθεραπευτεί πλήρως, γύρισε την τελευταία του ταινία το 1981 (Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ), σε σενάριο του γιού του Δημήτρη. Το εγκεφαλικό όμως του είχε αφήσει προβλήματα και στην ομιλία (κολλούσε σε κάποια σύμφωνα, όπως στο κ και το π). 

Ωστόσο στα γυρίσματα της ταινίας ήταν, όπως πάντα, άψογος και οι υπόλοιποι ηθοποιοί έμεναν άφωνοι (Μάρω Κοντού, Νέλλη Γκίνη, Τώνης Γιακωβάκης κλπ). Μετά από αυτή την ταινία ανανεώθηκε, ηχογράφησε μάλιστα και ένα δίσκο με 12 τραγούδια του γιου του, δεδομένου ότι είχε καταπληκτική φωνή. Δυστυχώς όμως το καλοκαίρι του 1983 υπέστη δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, πολύ πιο βαρύ από το πρώτο που τού άφησε έντονα τα σημάδια του, με σοβαρά προβλήματα στην ομιλία και στην κινητικότητα του δεξιού του χεριού. 

Έκτοτε κλείστηκε στον εαυτό του καθηλωμένος πλέον, ενώ δεν ήθελε να δει κανέναν και κανείς να μην τον δει, εκτός από τον γιο του. Έτσι πλέον απομονώθηκε στο σπίτι του στη Βάρκιζα. Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε σταδιακά, ώστε χρειάστηκε να μεταφερθεί εσπευσμένα στο Ασκληπιείο της Βούλας. Επέστρεψε στο σπίτι του, όπου πέρασε τις τελευταίες του μέρες άφωνος και καταβεβλημένος.

Στις 28 Ιουνίου 1985 ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 72 ετών. Ο θάνατός του έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τις ειδήσεις και συγκλόνισε το πανελλήνιο. Κηδεύτηκε παρουσία πλήθους κόσμου την επόμενη μέρα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Θέατρο «Λάμπρος Κωνσταντάρας»

Το 2008 ένα θέατρο στο Αιγάλεω ονομάστηκε θέατρο «Λάμπρος Κωνσταντάρας» σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Δήμος Αθηναίων έδωσε το όνομά του (μαζί με του Γιάννη Γκιωνάκη) στο θερινό θέατρο του Κολωνού. Για άγνωστους λόγους, η επόμενη δημοτική αρχή άλλαξε την ονομασία του θεάτρου. Παρά τις ενέργειες του γιου του που ήταν τότε δημοτικός σύμβουλος, η ανεξήγητη απόφαση δεν άλλαξε.

Θεατρογραφία

1938

«Το παράσημο της γριούλας» του Φ. Μπάρυ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Λόξες γυναικών» της Ρέιτσελ Κράδερς, θίασος κυρίας Κατερίνας

1939

«Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, θίασος Βασίλη Αργυρόπουλου

«Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, θίασος Β. Αργυρόπουλου

1940

«Οικογενειακές καντρίλιες» του Θάνου Τσούμπρη, θίασος Β. Αργυρόπουλου

«Το μοντέλο της γυναίκας μου» του Παναγιώτη Παπαδούκα, θίασος Β. Αργυρόπουλου

«Ο μισογύνης» του Δημήτρη Χρονόπουλου, θίασος Β. Αργυρόπουλου

1941

«Έξοδος κινδύνου» του Αλέκου Λιδωρίκη, θίασος Μιράντας Μυράτ - Γιώργου Παππά

«Μιά ζωή είν' αυτή» του Αλ. Λιδωρίκη, θίασος Μ. Μυράτ - Γ. Παππά

1942

«Η κυρία που κοροϊδεύει» του Τίμου Μωραϊτίνη, θίασος Μιράντας Μυράτ - Γιώργου Παππά

«Η κυρία θέλει να χωρίσει» του Έρνεστ Βάιντα, θίασος Μ. Μυράτ - Γ. Παππά

«Ο παίκτης» του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, θίασος Μ. Μυράτ - Γ. Παππά

«Ένα καινούριο αστέρι» του Σασά Γκιτρί, θίασος Κώστα Μουσούρη

«Γκραντ Οτέλ», θίασος Κ. Μουσούρη

«Παντού τα πάντα» του Αλέκου Λιδωρίκη, θίασος Κ. Μουσούρη

«Η δίκη της Μαίρη Ντάνκαν» του Οράτιου ντε Καρμπουτσία, θίασος Κ. Μουσούρη

«Αν έχεις τύχη...» του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, θίασος Κ. Μουσούρη

«Εκείνη τη νύχτα» του Λάγιος Ζίλαχυ, θίασος Κ. Μουσούρη

1943

«Έρωτα μαστροχαλαστή» του Σπύρου Μελά, θίασος Κ. Μουσούρη

1944-1945

«Έτσι αγαπούν τα νιάτα» του Ερνστ Βολτούγκεν, θίασος Κώστα Μουσούρη - Μ. Μυράτ

«Σκάνδαλα σε γυμνάσιο θηλέων» του Λ. Φοντόρ (ελεύθερη διασκευή Γρηγόρη Ξενόπουλου), θίασος Κ. Μουσούρη - Μ. Μυράτ

«Πρίγκιψ Μουρούζης» των Γιώργου Ασημακόπουλου – Παναγιώτη Παπαδούκα – Βασίλη Σπυρόπουλου, θίασος «Καλλιτεχνική Ένωσις»

1949-1950

«Τα βρώμικα χέρια» του Ζ. Π. Σαρτρ, θίασος Μ. Κοτοπούλη

«Μ'αγαπά - δεν μ'αγαπά» των Δημήτρη Γιαννουκάκη και Ευάγγελου Μπέζου, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη

«Άννα Λουγκάστα» του Φιλίπ Γιορντάν, θίασος Μ. Κοτοπούλη

1951

«Συζυγικά συμπλέγματα» του Ζ. Μπ. Λυκ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Σύζυγοι με δοκιμή» του Φρ. Λονσντέιλ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Έντα Γκάμπλερ» του Ερρίκου Ίψεν, θίασος κυρίας Κατερίνας

1952

«Η δίκη της κας Κρόσμπυ» του Σόμερσετ Μομ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Η πιστή σύζυγος» του Σόμερσετ Μομ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Η κυρά της θάλασσας» του Ίψεν (σκην. Κάρολος Κουν), θίασος κυρίας Κατερίνας

1953

«Η πιστή σύζυγος» του Σόμερσετ Μομ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Το ραντεβού», μουσική κωμωδία των Ευ. Μπέζου - Ασημάκη Γιαλαμά (διασκευή από έργο του Ούγγρου Γιόχαν φον Βάζαρι), θίασος Άννας και Μαρίας Καλουτά

«Τρόλει μπας», επιθεώρηση των Μίμη Τραϊφόρου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, θίασος κυρίας Κατερίνας

1955

«Τρεις πετεινοί σε ένα κοτέτσι» του Νίκου Τσεκούρα (σκηνοθεσία Λ. Κωνσταντάρα), θίασος Μ. Μυράτ - Λ. Κωνσταντάρα

«Οι μαιτρέσσες του μπαμπά» του Ζακ Ντεβάλ, θίασος Μ. Μυράτ - Λ. Κωνσταντάρα

«Πάντα μ΄αγαπούσες» του Νόελ Κάουαρντ, θίασος Μ. Μυράτ - Λ. Κωνσταντάρα

«Δύο άσπρα τριαντάφυλλα» της Ντόντι Σμίθ, θίασος Μ. Μυράτ - Λ. Κωνσταντάρα

«Χωρίς γάντι» του Αλέκου Λιδωρίκη, θίασος Μ. Κοτοπούλη

1955-1956

«Το τέλος του ταξιδιού» του Ρόμπερτ Σέριφ, θίασος Μάνου Κατράκη

1957

«Η Θεατρίνα» του Σόμερσετ Μομ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Το κονσέρτο» του Χέρμαν Μπαρ, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Ο άγονος κήπος» της Ένιντ Μπάνιον, θίασος κυρίας Κατερίνας

1958

«Το δίχτυ της αράχνης» της Άγκαθα Κρίστι, θίασος κυρίας Κατερίνας

«Ουδείς αναμάρτητος» του Φρανκ Λόνσντεϊλ, θίασος Λ. Κωνσταντάρα

«Ο ανακριτής έρχεται» του Τζον Πρίσλεϊ, θίασος Λ. Κωνσταντάρα

1959

«Δυό άσπρα τριαντάφυλλα» της Ντόντι Σμιθ, θίασος κυρίας Κατερίνας

1962

«Παράξενο ιντερμέτζο» του Ευγένιου Ο' Νηλ, θίασος Έλσας Βεργή

«Καπετάνιος στον παράδεισο» του Άλεκ Κόπελ, θίασος Έλ. Βεργή

«Κρατικές υποθέσεις» του Λουίς Βερνέιγ, σύμπραξη Τζένη Καρέζη

«Η ροζ αμαρτία» των Νίκου Τσιφόρου - Πολύβιου Βασιλειάδη, θίασος Βίλμας Κύρου

1963

«Καρέ της ντάμας» του Γεωργίου Ρούσσου, θίασος Β. Κύρου

«Κορίτσια στη θάλασσα» του Μισέλ Αντρέ, θίασος Β. Κύρου

Θίασος Λάμπρου Κωνσταντάρα

1963

«Η βροχή» του Σόμερσετ Μομ (σύμπραξη Μάρω Κοντού)

«Η χήρα μου κι εγώ» των Νόρμαν Μπαράς και Κάρολ Μουρ (σύμπραξη Μ. Κοντού)

1964

«Υπάρχει και φιλότιμο» των Αλέκου Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου - Θέατρο "Βεργή"

1967

«Κάτι κουρασμένα παλικάρια» του Κώστα Πρετεντέρη (σύμπραξη Μ. Κοντού - Νίκος Ρίζος)

«Ήταν ένας πλεϊμπόυ» των Ασ. Γιαλαμά και Κ. Πρετεντέρη (σύμπραξη Μαίρη Χρονοπούλου - Ν. Ρίζος)

1968

«Η όμορφη και ο τζαναμπέτης» των Ασ. Γιαλαμά - Κ. Πρετεντέρη (σύμπραξη Μ. Κοντού)

1969

«Πίσω μου σ' έχω σατανά» των Ν. Τσιφόρου - Π. Βασιλειάδη (σύμπραξη Μ. Κοντού)

«Ούτε γάτα ούτε ζημιά» των Αλ. Σακελλάριου - Χρ. Γιαννακόπουλου (σύμπραξη Μ. Κοντού)

1970

«Άσπρα τριαντάφυλλα» της Ντόντι Σμιθ (σύμπραξη Μ. Μυράτ)

«Ο Μπάμπης και ο μπαμπίνος» του Αλ. Σακελλάριου (σύμπραξη Μ. Χρονοπούλου)

«Το 24ωρο ενός Αθηναίου» του Αλ. Σακελλάριου

1970-1971

«Τσιν-τσιν» της Φρανσουά Μπιγιεντού (σύμπραξη Έλλη Λαμπέτη)

«Μια λαίδη στο σφυρί» του Σόμερσετ Μομ (σύμπραξη Έλ. Λαμπέτη)

1972

«Ερωτιάρης αλα ελληνικά» των Ασ. Γιαλαμά - Κ. Πρετεντέρη

«Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα...» των Ασ. Γιαλαμά - Κ. Πρετεντέρη

1973

«Ευτυχώς τρελάθηκα» του Γ. Ρούσσου

1974

«Συγνώμη που σε ψήφισα πολύ» των Κ. Πρετεντέρη - Λάκη Μιχαηλίδη, παραγωγή Θεατρικές επιχειρήσεις Βαγγέλη Λιβαδά

«Με λένε Κώστα» των Αλ. Σακελλάριου και Ναπολέοντα Ελευθερίου

1975

«Αγάπη μου παγόβουνο» των Λ. Μιχαηλίδη και Π. Βασιλειάδη

«Ένας κόσμος άνω-κάτω» του Κ. Πρετεντέρη

«Απριλιανά μπαλέτα» του Λ. Μιχαηλίδη, παραγωγή θεατρικές επιχειρήσεις Β. Λιβαδά 1975-1976

1975-76

«Τι τόθελα κι αμάρτησα" - Μιχαηλίδη- Βασιλειάδη - Θέατρο "Χατζηχρήστου"

Υπάρχει και φιλότιμο» των Αλ. Σακελλάριου - Χρ. Γιαννακόπουλου

1977

«Οι λόρδοι της λόρδας» του Γιώργου Κωνσταντίνου (σύμπραξη Γ. Κωνσταντίνου και Μ. Κοντού)

1978

«Ο Λαμπρούκος και οι λατρείες του» του Δημήτρη Κωνσταντάρα

1978-1979

«Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κ. Πρετεντέρη (σύμπραξη Ν. Ρίζος και Μ. Κοντού) - η τελευταία θεατρική του εμφάνιση.

Θέατρο στην τηλεόραση

1975 «Δελησταύρου και υιός» του Αλ. Σακελλάριου ΥΕΝΕΔ

1976 «Υπάρχει και φιλότιμο», των Αλ. Σακελλάριου - Χρ. Γιαννακόπουλου ΥΕΝΕΔ

1976 «Εκείνες κι Εγώ», του Κ. Πρετεντέρη ΥΕΝΕΔ

https://el.wikipedia.org/