Σας παρουσιάζουμε τις πλατείες της Ρώμης

Ποτέ μια πόλη δεν φημιζόταν για τις πλατείες της, όσο η Ρώμη. Οι πλατείες της είναι must see για κάθε επισκέπτη και αποτελούν αξιοθέατα. 

Περιπλανηθείτε, ερωτευτείτε, φωτογραφηθείτε στις πιο διάσημες από αυτές και εισπνεύστε κάτι από τη μαγεία της πόλης που δεν θεωρείται τυχαία υπαίθριο μουσείο! Αν έχετε κανονίσει 3 ημέρες στην Ρώμη, τη μία από αυτές θα πρέπει σίγουρα να αφιερώσετε στις πλατείες της.

Πλατεία του Αγίου Πέτρου

Η Πλατεία του Αγίου Πέτρου (ιταλ. Piazza San Pietro, λατ. Forum Sancti Petri) είναι μεγάλη πλατεία που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τον επιβλητικό ομώνυμο ναό, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, το ανεξάρτητο παπικό κράτος μέσα στην πόλη της Ρώμης.

Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται ένας αιγυπτιακός οβελίσκος που υψώθηκε στη σημερινή του θέση το 1586. Ο Ιταλός αρχιτέκτονας και γλύπτης Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι σχεδίασε την πλατεία σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, μαζί με τις πλατιές κιονοστοιχίες που πλαισιώνουν την πλατεία και αποτελούνται από συνολικά 284 κίονες τοσκανικού ρυθμού (Ρόμπερτ Φυρνώ - Τζόρνταν, Ιστορία της Αρχιτεκτονικής, σ. 266) και ύψους 15 μέτρων, σε τετραπλή σειρά, οι οποίες αγκαλιάζουν τους επισκέπτες συμβολίζοντας τις αγκάλες της Μητέρας Εκκλησίας. 

Υπάρχει επίσης ένα γρανιτένιο σιντριβάνι του Μπερνίνι, εργο του 1675, και συμμετρικά ως προς αυτό ένα άλλο συντριβάνι, σχεδιασμένο από τον Κάρλο Μαντέρνο το 1613. Στην πλατεία εγκαταστάθηκε το 2019 το γλυπτό Angels Unawares, αφιερωμένο στους ανά τον κόσμο μετανάστες και πρόσφυγες, με πρωτοβουλία του Πάπα Φραγκίσκου.

Η Πλατεία του Αγίου Πέτρου έχει μέγιστο πλάτος 240 μέτρων, ενώ το μέγιστο μήκος της φθάνει τα 340 μέτρα.

Κάμπο ντε Φιόρι

Κάμπο ντε Φιόρι (ιταλικά: Campo de' Fiori‎‎, δηλαδή «αγρός των λουλουδιών») ονομάζεται μια πλατεία στη Ρώμη, κοντά στον ποταμό Τίβερη. Το σχήμα της είναι ορθογώνιο και βρίσκεται στα νότια της Πιάτσα Ναβόνα, στο όριο μεταξύ των διαμερισμάτων (ριόνι) Παριόνε και Ρέγκολα, νοτιοανατολικά από το Ανάκτορο της Καγκελλαρίας και ένα τετράγωνο βορειοανατολικά του Παλάτσο Φαρνέζε. Η ονομασία της πλατείας χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, όταν η έκτασή της ήταν ένας αγρός.

Στην αρχαία Ρώμη η περιοχή της πλατείας αποτελούσε κενό χώρο μεταξύ του Θεάτρου του Πομπηίου και του Τίβερη, καθώς πλημμύριζε τακτικά από τα νερά του ποταμού. Αν και από τον 13ο αιώνα η Οικογένεια Ορσίνι κατείχε το νότιο μέρος της θέσεως της πλατείας, αυτή παρέμεινε αδιαμόρφωτη μέχρι τον 15ο αιώνα. Περί το 1400 ανεγέρθηκε ο πρώτος ναός δίπλα στην πλατεία, αυτός της Αγίας Μπριγκίτας «a Campo de' Fiori». 

Με την οικοδόμηση της περιοχής ο ναός βρίσκεται τώρα απέναντι από το Παλάτσο Φαρνέζε, συνορεύοντας με την πλατεία του. Το 1456, επί Πάπα Καλλίστου Γ΄, ο καρδινάλιος Λουδοβίκος Τρεβιζάνι πλακόστρωσε την πλατεία στα πλαίσια ενός μεγάλου προγράμματος αναβαθμίσεως του διαμερίσματος Παριόνε. Αυτή η ανάπλαση ήταν αποτέλεσμα όσο και αιτία για την ανέγερση αρκετών σημαντικών κτισμάτων στην περιοχή. Συγκεκριμένα, ανακατασκευάσθηκε το αρχοντικό των Ορσίνι στον Κάμπο ντε Φιόρι και ανεγέρθηκε το Ανάκτορο της Καγκελλαρίας.

Πιάτσα Μπαρμπερίνι

Η Πιάτσα Μπαρμπερίνι είναι μια από τις διασημότερες πλατείες της πόλης της Ρώμης. Βρίσκεται στα σύνορα του Κυρηναλίου Λόφου με τους κήπους Όρτι Σαλουστιάνι και αποτελεί το σημείο εκκίνησης της φημισμένης Βία Βένετο. Εξυπηρετείται από τον ομώνυμο σταθμό του μετρό, ενώ απέχει γύρω στα 10 με 15 λεπτά με τα πόδια από το σιδηροδρομικό σταθμό Τέρμινι.

Κατά την αρχαιότητα η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε πολυτελές προάστιο, όπου διατηρούσαν τις βίλες τους εύποροι πολίτες. Ωστόσο, μετά τη λεηλασία της Ρώμης κατά τον 5ο αιώνα η περιοχή ερημώθηκε. Ανέκτησε τη χαμένη της αίγλη το 17ο αιώνα, όταν χτίστηκαν στην περιοχή διάφορα κτίσματα τα οποία σχετίζονταν ως επί το πλείστον με την ισχυρή οικογένεια των Μπαρμπερίνι και το Τάγμα των Καπουτσίνων Μοναχών. 

Όσο για την ίδια τη Βία Βένετο, αυτός ο δρόμος με τα κομψά ξενοδοχεία και τα καφέ κατασκευάστηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Γνώρισε μεγάλη λάμψη κατά τις δεκαετίες του ’50 και ’60, όταν σύχναζαν στην περιοχή τα λαμπρότερα αστέρια του ιταλικού κινηματογράφου, με τους παπαράτσι να παρακολουθούν κάθε τους βήμα. Στις μέρες μας η περιοχή παραμένει πολύβουη και κέντρο τουρισμού.

Πιάτσα ντελ Πόπολο

Η Πιάτσα ντελ Πόπολο (ιταλικά: Piazza del Popolo‎‎, μτφ. «Πλατεία του Λαού») βρίσκεται μέσα από τη βόρεια πύλη του Αυρηλιανού τείχους, κάποτε Πόρτα Φλαμινία της αρχαίας πόλης και σήμερα Πόρτα ντελ Πόπολο. 

Αυτό ήταν η αρχή της Βία Φλαμινία, του δρόμου προς το "Αriminum" (σύγχρονο Ρίμινι), του σημαντικότερου προορισμού προς βορράν. Συγχρόνως, πριν την εποχή των σιδηροδρόμων, ήταν για τον ταξιδιώτη η πρώτη όψη της Ρώμης κατά την άφιξή του. Για αιώνες η Πιάτσα ντελ Πόπολο ήταν χώρος για δημόσιες εκτελέσεις, η τελευταία έγινε το 1826.

Το σχέδιο της σημερινής πλατείας έγινε σε νεοκλασικό ρυθμό μεταξύ 1811 και 1822 από τον αρχιτέκτονα Τζουζέπε Βαλαντιέρ. Αφαίρεσε ένα απλό συντριβάνι του Τζιάκομο ντελα Πόρτα του 1572 και κατεδάφισε μερικά ασήμαντα κτίρια και υψηλά τείχη για να σχηματίσει δύο ημικύκλια, που θυμίζουν το σχέδιο του Μπερνίνι για την πλατεία του Αγίου Πέτρου, αντικαθιστώντας την αρχική στριμωγμένη τραπεζοειδή πλατεία στο κέντρο της Βία Φλαμινία. 

Η Πιάτσα ντελ Πόπολο του Βαλαντιέρ όμως ενσωμάτωσε την πρασινάδα των δέντρων σαν ουσιώδες στοιχείο. Συνέλαβε το χώρο του σε μια Τρίτη διάσταση, εκφρασμένη με την κατασκευή της λεωφόρου (viale) που καταλήγει στη θέα με τα κιγκλιδώματα από το Πίντσιο.

Πλατεία Moντετσιτόριο

Ο οβελίσκος του Μοντετσιτόριο (ιταλικά: Obelisco di Montecitorio‎‎), επίσης γνωστός ως Ηλιακός (ιταλικά: Solare‎‎), είναι αρχαίος αιγυπτιακός οβελίσκος από κόκκινο γρανίτη του Ψαμμήτιχου Β΄ (595–589 π.Χ.) από την Ηλιούπολη της Κάτω Αιγύπτου. 

Μεταφέρθηκε στη Ρώμη με τον οβελίσκο Φλαμινίου το 10 π.Χ. από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αύγουστο, για να χρησιμοποιηθεί ως γνώμονας στο Ηλιακό Ωρολόγιο του Αυγούστου (Solarium Augusti) και τώρα βρίσκεται στην πλατεία Moντετσιτόριο. Είναι ύψους 21,79 μ. ύψος και 33,97 μ. συμπεριλαμβανομένης της βάσης και της σφαίρας στην κορυφή.

Πιάτσα Βενέτσια

Η Πιάτσα Βενέτσια (ιταλικά: Piazza Venezia‎‎) είναι πλατεία στο κέντρο της Ρώμης και πήρε το όνομά της από από το παρακείμενο Παλάτσο Βενέτσια, που έκτισε ο Ενετός καρδινάλιος Πιέτρο Μπάρμπο (μετέπειτα πάπας Παύλος Β΄) και που υπήρξε πρεσβεία της Δημοκρατίας της Βενετίας στο Παπικό Κράτος. Βρίσκεται στους πρόποδες του Λόφου του Καπιτωλίου και κοντά στη Ρωμαϊκή Αγορά. Κυριαρχείται από το επιβλητικό Μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β΄. 

Το 2009 κατά τις εκσκαφές για τη Γραμμή C του Μετρό της Ρώμης αποκαλύφθηκαν στο μέσο της πλατείας αρχαία ερείπια που έχουν ταυτοποιηθεί με το Αθήναιον του αυτοκράτορα Αδριανού (μια σχολή για την προώθηση των φιλολογικών και επιστημονικών σπουδών, που πήρε το όνομά της από την πόλη της Αθήνας, που ακόμα θεωρούνταν εστία πνευματικής τελειότητας). 

Το Εθνικό Μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε Β΄ ή "Βωμός της Πατρίδας" ή "Ιλ Βιτοριάνο" είναι χτισμένο στην προς το Καπιτώλιο πλευρά της πλατείας μεταξύ 1911 και 1935, προς τιμήν του Βίκτορα Εμανουήλ, του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας.

Πιάτσα Ναβόνα

Η Πιάτσα Ναβόνα είναι πλατεία στη Ρώμη, βρίσκεται στη θέση του Ιπποδρόμου του Δομιτιανού, που είχε κατασκευαστεί τον 1ο αιώνα μ.Χ., και τα κτίριά της δείχνουν την περίμετρό του. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ερχόταν εδώ να παρακολουθήσουν τους αγώνες και ο Ιππόδορμος ήταν γνωστός ως "Τσίρκους Αγκονάλις". Πιστεύεται ότι με τον καιρό το όνομα άλλαξε σε "ιν αγκόνε", μετά σε "ναβόνε" και τελικά σε "ναβόνα".

Καθορισμένη σαν δημόσιος χώρος τα τελευταία χρόνια του 15ου αιώνα όταν η αγορά της πόλης μεταφέρθηκε εδώ από το Καπιτώλιο, η Πιάτσα Ναβόνα μεταμορφώθηκε σε ένα πολύ σημαντικό υπόδειγμα της μπαρόκ ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής και τέχνης κατά την αρχιερατεία του πάπα Ιννοκέντιου Ι΄ (1644–1655) και του οποίου το οικογενειακό ανάκτορο, Παλάτσο Παμφίλι (1644–1650) έβλεπε στην πλατεία. Σήμερα η πλατεία είναι ένα από τα πιο αγαπημένα σημεία της πόλης.

Πιάτσα ντελλα Ρεπούμπλικα (Ρώμη)

Η Πιάτσα ντελλα Ρεπούμπλικα (ιταλικά: Piazza della Repubblica‎‎, μτφ. «Πλατεία της Δημοκρατίας») είναι πλατεία στη Ρώμη, έχει και σήμερα το πολύ συνηθισμένο όνομα Πιάτσα ντελ’ Εζέντρα, που οφείλεται στη μεγάλη εξέδρα των λουτρών του Διοκλητιανού, η οποία έχει δώσει στην πλατεία το σχήμα της.

Πιάτσα Φαρνέζε

Η ιστορία και το εύρος της πλατείας ξεκινούν τον 16ο αιώνα, όταν ο Καρδινάλιος Αλεσάντρο Φαρνέζε, μελλοντικός Παύλος Γ΄, αγόρασε πολλά σπίτια στην πλατεία για να τα κατεδαφίσει και να δημιουργήσει ένα κατάλληλο παλάτσο, το οποίο είχε σχεδιάσει ο Αντόνιο ντα Σανγκάλο ο Νεότερος. Τα έργα ξεκίνησαν το 1514, διακόπηκαν από την λεηλασία της Ρώμης το 1527 και συνεχίστηκαν μετά την εκλογή του καρδιναλίου στον παπικό θρόνο με το όνομα Παύλος Γ΄ και, από το 1546, υπό τη διεύθυνση του Μιχαήλ Άγγελου.

Το Παλάτσο Φαρνέζε με πρόσοψη στην πλατεία

Η πλατεία πλακοστρώθηκε το 1545, με τούβλα ως ένα είδος ιδιαιτερότητας του κτιρίου, και εκεί τοποθετήθηκε για διακοσμητικούς σκοπούς, στον άξονα με την είσοδο στην πρόσοψη, μία από τις δύο αιγυπτιακές γρανιτένιες δεξαμενές που υπάρχουν σήμερα. 

Σύμφωνα με τον Μορόνι οι δεξαμενές προέρχονταν από τα Λουτρά του Καρακάλλα. Η πρώτη βρέθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του Πάπα Παύλου Β΄ και από αυτά μεταφέρθηκε στην Πιάτσα του Αγίου Μάρκου, για να κοσμήσει το Παλάτσο της Βενετίας. Η δεύτερη βρέθηκε υπό τον Παύλο Γ΄ και κατασκευάστηκε από αυτούς εδώ, κοσμώντας το παλάτι του.

Ωστόσο, σχετικά με την προέλευση των δύο γρανιτένιων δεξαμενών, η συζήτηση είναι μακρά και ημιτελής Αφού ο Πάπας Παύλος Ε΄ οδήγησε τα Υδραγωγεία της Ρώμης στο Τραστέβερε και επίσης, παρακάμπτοντας τον Τίβερη, στο Ρόλο, και αφού ο Γρηγόριος ΙΕ΄ παραχώρησε 40 ουγγιές στους Φαρνέζε για την τροφοδοσία των σιντριβανιών, η οικογένεια απέκτησε το σιντριβάνι της Πιάτσα Σαν Μάρκο και ανέθεσε στον Τζιρόλαμο Ραϊνάλντι, γύρω στο 1626, να σχεδιάσει τα δύο σιντριβάνια στα οποία βρίσκονταν οι δύο δεξαμενές. 

Τα σιντριβάνια ήταν καθαρά διακοσμητικά και περιβάλλονταν από μια πύλη. Προς όφελος των ανθρώπων (αλλά και των ζώων), το σιντριβάνι του Mascherone ανεγέρθηκε στην αρχή της Βία Τζούλια.