Τα Χριστούγεννα Των Αστέγων

  Του Γιάννη Σιδέρη

Ωραία, δεν το μηδενίζει κανείς, είναι ένα κάποιο βάλσαμο στην πληγή, απλώς για να μην ανοίξει αυτή περισσότερο λόγω του πνεύματος της ημέρας, αλλά παραμένει ανοιχτή τις επόμενες ημέρες του χρόνου. Και ενώ είναι πάντα ανοιχτή μέσα στην πείνα, την καταφρόνια, την αναγκαστική απλυσιά, την έλλειψη φροντίδας και ελπίδας, την παραίτηση, ήρθε και η παγωνιά για να συμπληρώσει την αποτρόπαια καθημερινότητά τους.

Άνθρωποι αθέατοι, που ζουν στις παρυφές των δρόμων, στις αλέες, στις στοές, στις εισόδους κτιρίων, σε παγκάκια, και οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν με γεωμετρική ταχύτητα με την είσοδο της χώρας στην κρίση.

Υπήρχαν και πριν, αλλά αποτελούνταν από ειδικές ομάδες, όπως οι τοξικοεξαρτημένοι, οι εθισμένοι στο ποτό, οι πάσχοντες ψυχικώς, οι έχοντες ανυπέρβλητα οικογενειακά και ατομικά προβλήματα, και γενικώς οι «σκόρπιες υπάρξεις» που ζούσαν το ιδιωτικό τους έρεβος. Με την κρίση προστέθηκαν σε αυτούς και οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που εν μια νυχτί έζησαν τον προσωπικό τους Αρμαγεδδώνα, ακριβώς όπως θα μπορούσε να συμβεί σε όλους μας. 

Απολύθηκαν από τις δουλειές τους λόγω περικοπών ή έκλεισαν τα μαγαζιά τους η κρίση στέρεψε την πελατεία τους. Ανθρωποι καθημερινοί, κατ’ εικόνα και ομοίωσίν μας, που δεν τους έστειλε στο πεζοδρόμιο η ιδιαιτερότητα χαρακτήρα και επιλογών, αλλά η ατυχία. Βρέθηκαν στην ακατάλληλη θέση την ακατάλληλη ώρα.

Δεν ξέρουμε πόσοι είναι. Η κρίση και σε αυτό μας έπιασε απροετοίμαστους – παράξενο φυσικά θα ήταν το αντίθετο! Ενώ κοινωνιολογούσαμε περί «νεόπτωχων» που είχαν όμως μία κανονικότητα ζωής, άρχισαν στον δημόσιο χώρο να εμφανίζονται οι άστεγοι. Γνωστή εικόνα για τις μεγαλουπόλεις της Δύσης, ξαφνιαστική για μας, που θεωρούσαμε ότι οι σκληρές εικόνες των δυτικών μητροπόλεων δεν μας αφορούν.

Δικαιολογημένη η πίστη μας ως ένα σημείο, αφού η οικογενειακή συνεκτικότητα και αλληλεγγύη στη χώρα μας δεν αποτελούν αστικό μύθο, ακόμη και αν η αλληλεγγύη ενίοτε είναι αναγκαστική, καθώς δημιουργεί κοινωνική κατακραυγή και περιφρόνηση να αφήσεις συγγενή πρώτου βαθμού στο δρόμο.

Αν οι ίδιοι δεν αποταθούν κάπου για βοήθεια, δεν θα καταγραφούν πουθενά και θα παραμείνουν «αόρατοι».

Για τους άστεγους Αθηνών υπάρχουν οι υπηρεσίες του Δήμου και κάποιες ΜΚΟ που ενδιαφέρονται και που δεν είναι ευρέως γνωστές γιατί δεν θορυβούν ώστε να έλκουν τους προβολείς, δεν κάνουν καταλήψεις ή διαδηλώσεις. Συμβάλουν - όχι βέβαια στο να μικρύνει, αλλά - στο να συγκρατείται η ιλιγγιώδης ταχύτητα εξάπλωσης του φαινομένου.

Και δεν είναι μεγάλο έξοδο, γιατί η αρωγή εκ μέρους του κράτους είναι τρόπον τινά «ανταποδοτική». Το πλέον επιτυχημένο παράδειγμα είναι αυτό της Φινλανδίας όπου το κράτος έχει ξοδέψει 300 εκατ. ευρώ για 3.500 διαμερίσματα και 300 κοινωνικούς λειτουργούς που δουλεύουν με τους άστεγους. Εχει όμως υπολογιστεί ότι για κάθε άστεγο που βρίσκει σπίτι, το κράτος γλυτώνει 15.000 ευρώ το χρόνο. 

Είναι ποσά που θα ξοδεύονταν για νοσοκομειακή, φυλακές, υπηρεσίες αστυνόμευσης κ.α.

πηγη /www.liberal.gr/

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ kritipoliskaixoria

Η Κρήτη στο ίντερνετ με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, πολιτιστικά, λαογραφικά νέα και ιστορικά στοιχεία, Αφιερώματα αε πόλεις και χωριά της Κρήτης, αρχαιολογικούς χώρους, θρησκευτικά μνημεία, και Ανθρώπους